Α. ΠΛΑΤΩΝΟΣ « ΚΡΙΤΙΑΣ»

Α

106.a.1

. ΠΛΑΤΩΝΟΣ « ΚΡΙΤΙΑΣ»

Τ

107.a.1

b

c

b

Ι. Ὡς ἅσμενος, ὦ Σώκρατες, οἷον ἐκ μακρᾶς ἀναπε-
παυμένος ὁδοῦ, νῦν οὕτως ἐκ τῆς τοῦ λόγου διαπορείας
ἀγαπητῶς ἀπήλλαγμαι. τῷ δὲ πρὶν μὲν πάλαι ποτ’ ἔργῳ,
νῦν δὲ λόγοις ἄρτι θεῷ γεγονότι προσεύχομαι, τῶν ῥηθέν-
των ὅσα μὲν ἐρρήθη μετρίως, σωτηρίαν ἡμῖν αὐτὸν αὐτῶν
διδόναι, παρὰ μέλος δὲ εἴ τι περὶ αὐτῶν ἄκοντες εἴπομεν,
δίκην τὴν πρέπουσαν ἐπιτιθέναι. δίκη δὲ ὀρθὴ τὸν πλημ-
μελοῦντα ἐμμελῆ ποιεῖν. ἵν’ οὖν τὸ λοιπὸν τοὺς περὶ θεῶν
γενέσεως ὀρθῶς λέγωμεν λόγους, φάρμακον ἡμῖν αὐτὸν
τελεώτατον καὶ ἄριστον φαρμάκων ἐπιστήμην εὐχόμεθα
διδόναι, προσευξάμενοι δὲ παραδίδομεν κατὰ τὰς ὁμολογίας
Κριτίᾳ τὸν ἑξῆς λόγον.
   ΚΡΙ. Ἀλλ’, ὦ Τίμαιε, δέχομαι μέν, ὧ δὲ καὶ σὺ κατ’
ἀρχὰς ἐχρήσω, συγγνώμην αἰτούμενος ὡς περὶ μεγάλων
μέλλων λέγειν, ταὐτὸν καὶ νῦν ἐγὼ τοῦτο παραιτοῦμαι,
μειζόνως δὲ αὐτοῦ τυχεῖν ἔτι μᾶλλον ἀξιῶ περὶ τῶν μελ-
λόντων ῥηθήσεσθαι. καίτοι σχεδὸν μὲν οἶδα παραίτησιν
εὖ μάλα φιλότιμον καὶ τοῦ δέοντος ἀγροικοτέραν μέλλων
παραιτεῖσθαι, ῥητέον δὲ ὅμως. ὡς μὲν γὰρ οὐκ εὖ τὰ
παρὰ σοῦ λεχθέντα εἴρηται, τίς ἂν ἐπιχειρήσειεν ἔμφρων
λέγειν; ὅτι δὲ τὰ ῥηθησόμενα πλείονος συγγνώμης δεῖται
χαλεπώτερα ὄντα, τοῦτο πειρατέον πῃ διδάξαι. περὶ θεῶν
γάρ, ὦ Τίμαιε, λέγοντά τι πρὸς ἀνθρώπους δοκεῖν ἱκανῶς
λέγειν ῥᾷον ἢ περὶ θνητῶν πρὸς ἡμᾶς. ἡ γὰρ ἀπειρία καὶ
σφόδρα ἄγνοια τῶν ἀκουόντων περὶ ὧν ἂν οὕτως ἔχωσιν
πολλὴν εὐπορίαν παρέχεσθον τῷ μέλλοντι λέγειν τι περὶ
αὐτῶν. περὶ δὲ δὴ θεῶν ἴσμεν ὡς ἔχομεν. ἵνα δὲ σαφέ-
στερον ὃ λέγω δηλώσω, τῇδέ μοι συνεπίσπεσθε. μίμησιν
μὲν γὰρ δὴ καὶ ἀπεικασίαν τὰ παρὰ πάντων ἡμῶν ῥηθέντα
χρεών που γενέσθαι.

Β. ΚΡΙΤΙΑΣ -ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΤΙΜΑΙΟΣ. Πόσο ευχαριστημένος είμαι, ω Σωκράτη, σαν να έχω αναπαυθεί μετά από μακρινή οδοιπορία, έτσι τώρα με ικανοποίηση έχω απαλλαγεί από την έκθεση της ομιλίας. Τώρα όμως προσεύχομαι στον Θεό, που η ύπαρξή του αφ’ ενός μεν πιστοποιήθηκε με πράξεις από παλαιά, αφ’ ετέρου δε έχει βεβαιωθεί τώρα μόλις με λόγια, (προσεύχομαι) να μας χαρίζει υγεία για όσα απ’ τα λεχθέντα ειπώθηκαν σωστά, αλλά και να μας τιμωρήσει με την αρμόζουσα τιμωρία, αν είπαμε κάτι παρά την θέλησή μας. Σωστή δε τιμωρία είναι να επαναφέρει στην τάξη αυτόν που έσφαλλε. Για να μιλήσουμε, λοιπόν, σωστά στο μέλλον σχετικά με την γέννηση των Θεών, ευχόμεθα να μας δώσει το πιο καλό και τέλειο από τα φάρμακα, δηλαδή την γνώση, αφού δε παρακαλέσαμε τον Θεό, όπως είχαμε συμφωνήσει, δίνουμε τον λόγο στον Κριτία.

ΚΡΙΤΙΑΣ. Τίμαιε, δέχομαι μεν (τον λόγο), ζητώ όμως και αυτό, το οποίο και εσύ ζήτησες στην αρχή της ομιλίας, να φανούμε δηλαδή ανεκτικοί, επειδή επρόκειτο να μιλήσεις για σπουδαία θέματα, αυτό το ίδιο και εγώ τώρα απαιτώ, και ακόμη περισσότερο απαιτώ να δείξετε μεγαλύτερη επιείκεια για αυτά που πρόκειται να ειπωθούν από εμένα. Γνωρίζω βέβαια ότι η παράκλησή μου αυτή είναι ανάγωγη και πιο απολίτιστη από όσο πρέπει, επειδή σκοπεύω να απαιτήσω, πρέπει όμως να το πώ. Γιατί ποιος λογικός (άνθρωπος) θα επιχειρούσε να πεί ότι τάχα όσα έχουν λεχθεί από εσένα δεν είναι σωστά? Θα προσπαθήσω όμως κάπως να αποδείξω αυτό, ότι δηλαδή αυτά που έχουν ειπωθεί έχουν ανάγκη από μεγαλύτερη επιείκεια, επειδή είναι πιο δύσκολα. Διότι, ω Τίμαιε, όταν κάποιος αναφέρει κάτι σε μας σχετικά με τους Θεούς και απευθύνεται στους ανθρώπους, είναι πιο εύκολο να φαίνεται ότι μιλάει σωστά παρά (όταν μιλάει) για ανθρώπους. Η έλλειψη πείρας βέβαια και η πλήρης άγνοια των ακροατών, για το αν τα πράγματα είναι έτσι, θα έδινε μεγάλη ευχέρεια σε αυτόν που πρόκειται να μιλήσει σχετικά με αυτά.Σχετικά δε με τους Θεούς γνωρίζουμε πως είναι τα πράγματα. Και για να κάνω πιο σαφές αυτό που λέγω, προσέξτε με σε αυτό εδώ το σημείο. Είναι ανάγκη βέβαια αυτά που έχουν λεχθεί, από όλους εμάς να αποτελούν απομίμηση και αντίτυπο κάποιου (πράγματος)

τ

108.a.1

c

d

e

b

ὴν δὲ τῶν γραφέων εἰδωλοποιίαν
περὶ τὰ θεῖά τε καὶ τὰ ἀνθρώπινα σώματα γιγνομένην ἴδωμεν ῥᾳστώνης τε πέρι καὶ χαλεπότητος πρὸς τὸ τοῖς
ὁρῶσιν δοκεῖν ἀποχρώντως μεμιμῆσθαι, καὶ κατοψόμεθα ὅτι
γῆν μὲν καὶ ὄρη καὶ ποταμοὺς καὶ ὕλην οὐρανόν τε σύμ-
Σχετικά δε με την απεικόνιση Θείων και Ανθρώπινων σωμάτων παντα καὶ τὰ περὶ αὐτὸν ὄντα καὶ ἰόντα πρῶτον μὲν ἀγαπῶ-
μεν ἄν τίς τι καὶ βραχὺ πρὸς ὁμοιότητα αὐτῶν ἀπομιμεῖσθαι
δυνατὸς ἦ, πρὸς δὲ τούτοις, ἅτε οὐδὲν εἰδότες ἀκριβὲς περὶ
τῶν τοιούτων, οὔτε ἐξετάζομεν οὔτε ἐλέγχομεν τὰ γεγραμ-
μένα, σκιαγραφίᾳ δὲ ἀσαφεῖ καὶ ἀπατηλῷ χρώμεθα περὶ
αὐτά. τὰ δὲ ἡμέτερα ὁπόταν τις ἐπιχειρῇ σώματα ἀπεικά-
ζειν, ὀξέως αἰσθανόμενοι τὸ παραλειπόμενον διὰ τὴν ἀεὶ
σύνοικον κατανόησιν χαλεποὶ κριταὶ γιγνόμεθα τῷ μὴ πάσας
πάντως τὰς ὁμοιότητας ἀποδιδόντι. ταὐτὸν δὴ καὶ κατὰ
τοὺς λόγους ἰδεῖν δεῖ γιγνόμενον, ὅτι τὰ μὲν οὐράνια καὶ
θεῖα ἀγαπῶμεν καὶ σμικρῶς εἰκότα λεγόμενα, τὰ δὲ θνητὰ
καὶ ἀνθρώπινα ἀκριβῶς ἐξετάζομεν. ἐκ δὴ τοῦ παραχρῆμα
νῦν λεγόμενα, τὸ πρέπον ἂν μὴ δυνώμεθα πάντως ἀποδιδό-
ναι, συγγιγνώσκειν χρεών. οὐ γὰρ ὡς ῥᾴδια τὰ θνητὰ ἀλλ’
ὡς χαλεπὰ πρὸς δόξαν ὄντα ἀπεικάζειν δεῖ διανοεῖσθαι.
ταῦτα δὴ βουλόμενος ὑμᾶς ὑπομνῆσαι, καὶ τὸ τῆς συγγνώμης
οὐκ ἔλαττον ἀλλὰ μεῖζον αἰτῶν περὶ τῶν μελλόντων ῥηθή-
σεσθαι, πάντα ταῦτα εἴρηκα, ὦ Σώκρατες. εἰ δὴ δικαίως
αἰτεῖν φαίνομαι τὴν δωρεάν, ἑκόντες δίδοτε.
ΣΩ. Τί δ’ οὐ μέλλομεν, ὦ Κριτία, διδόναι; καὶ πρός
γε ἔτι τρίτῳ δεδόσθω ταὐτὸν τοῦτο Ἑρμοκράτει παρ’ ἡμῶν.
δῆλον γὰρ ὡς ὀλίγον ὕστερον, ὅταν αὐτὸν δέῃ λέγειν,
παραιτήσεται καθάπερ ὑμεῖς. ἵν’ οὖν ἑτέραν ἀρχὴν ἐκπορί-
ζηται καὶ μὴ τὴν αὐτὴν ἀναγκασθῇ λέγειν, ὡς ὑπαρχούσης
αὐτῷ συγγνώμης εἰς τότε οὕτω λεγέτω. 

από τους ζωγράφους βλέπουμε ότι γίνεται με ευκολία και δυσκολία (αντίστοιχα), ώστε αυτοί που βλέπουν (τα έργα τους) να έχουν την εντύπωση ότι μοιάζουν αρκετά και θα παρατηρήσουμε ότι κατ’ αρχάς είμαστε ικανοποιημένοι, αν κάποιος επιτύχει να απεικονίσει έστω και λίγο την γή, τα βουνά και τα ποτάμια και τον ουράνιο θόλο και όλα αυτά που βρίσκονται και περιστρέφονται γύρω από αυτόν, ώστε να μοιάζουν μεταξύ τους, και εκτός τούτων, επειδή σχεδόν τίποτα δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια για αυτά, ούτε εξετάζουμε, ούτε ελέγχουμε αυτά που έχουν γραφεί, αλλά χρησιμοποιούμε γι’ αυτά ένα ασαφές και παραπλανητικό ιχνογράφημα. Κάθε φορά δε που κάποιος προσπαθεί να απεικονίσει ανθρώπινα σώματα, επειδή ακριβώς αντιλαμβανόμαστε αυτό που μας λείπει, λόγω του ότι το γνωρίζουμε καλά από την καθημερινή επαφή, γινόμαστε αυστηροί κριτές αυτού που δεν απέδωσε όπως έπρεπε όλες τις ομοιότητες. Το ίδιο πράγμα, λοιπόν, πρέπει να δούμε ότι συμβαίνει και με τις ομιλίες΄ ότι δηλαδή αρκούμαστε με τα ουράνια και τα θεία, ακόμη και αν αυτά που λέγονται μοιάζουν λίγο με την πραγματικότητα, ενώ τα θνητά και ανθρώπινα τα εξετάζουμε σε βάθος. Επειδή όμως τώρα θα μιλήσω αμέσως χωρίς κατάλληλη προετοιμασία, αν δεν μπορέσω να αναπαραστήσω τα πράγματα , όπως πρέπει, είναι ανάγκη να με συγχωρήσετε. Πρέπει όμως να έχετε υπ’ όψιν σας ότι το να αναπαριστάνουμε τα θνητά θέματα στην πραγματική τους διάσταση δεν είναι εύκολη, αλλά δύσκολη υπόθεση. Έχω πεί όλα αυτά, Σωκράτη, επειδή θέλω να σας υπενθυμίσω αυτά ζητώντας την επιείκειά σας όχι λίγη αλλά αρκετή γι’ αυτά που πρόκειται να πω. Εάν δε σας φαίνομαι ότι δίκαια σας ζητώ αυτήν την δωρεά, δώστε την με την θέλησή σας. (Σ1)

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Γιατί να μην σου την δώσουμε Κριτία? Και σ’ αυτόν ακόμη τον Ερμοκράτη ας την δώσουμε, τον τρίτο από εμάς (που θα μιλήσει). Βέβαια είναι φανερό ότι λίγο αργότερα, όταν αυτός θα πρέπει να μιλήσει, θα ζητήσει ακριβώς τα ίδια με εσάς. Για να επινοήσει, λοιπόν, κάποια άλλη αρχή και για να μην αναγκαστεί να ξαναρχίσει με τον ίδιο τρόπο, ας μιλήσει έτσι σαν να έχει από τώρα την επιείκειά σας.

π

d

c

ρολέγω γε μήν,
ὦ φίλε Κριτία, σοὶ τὴν τοῦ θεάτρου διάνοιαν, ὅτι θαυμαστῶς
ὁ πρότερος ηὐδοκίμηκεν ἐν αὐτῷ ποιητής, ὥστε τῆς συγ-
γνώμης δεήσει τινός σοι παμπόλλης, εἰ μέλλεις αὐτὰ
δυνατὸς γενέσθαι παραλαβεῖν.
ΕΡ. Ταὐτὸν μήν, ὦ Σώκρατες, κἀμοὶ παραγγέλλεις ὅπερ
τῷδε. ἀλλὰ γὰρ ἀθυμοῦντες ἄνδρες οὔπω τρόπαιον ἔστησαν,
ὦ Κριτία. προϊέναι τε οὖν ἐπὶ τὸν λόγον ἀνδρείως χρή,
καὶ τὸν Παίωνά τε καὶ τὰς Μούσας ἐπικαλούμενον τοὺς
παλαιοὺς πολίτας ἀγαθοὺς ὄντας ἀναφαίνειν τε καὶ ὑμνεῖν.
ΚΡ. Ὦ φίλε Ἑρμόκρατες, τῆς ὑστέρας τεταγμένος, ἐπί-
προσθεν ἔχων ἄλλον, ἔτι θαρρεῖς. τοῦτο μὲν οὖν οἷόν
ἐστιν, αὐτό σοι τάχα δηλώσει. παραμυθουμένῳ δ’ οὖν καὶ
παραθαρρύνοντί σοι πειστέον, καὶ πρὸς οἷς θεοῖς εἶπες τούς
τε ἄλλους κλητέον καὶ δὴ καὶ τὰ μάλιστα Μνημοσύνην.
σχεδὸν γὰρ τὰ μέγιστα ἡμῖν τῶν λόγων ἐν ταύτῃ τῇ θεῷ
πάντ’ ἐστίν. μνησθέντες γὰρ ἱκανῶς καὶ ἀπαγγείλαντες
τά ποτε ῥηθέντα ὑπὸ τῶν ἱερέων καὶ δεῦρο ὑπὸ Σόλωνος
κομισθέντα σχεδὸν οἶδ’ ὅτι τῷδε τῷ θεάτρῳ δόξομεν τὰ
προσήκοντα μετρίως ἀποτετελεκέναι. τοῦτ’ οὖν αὔτ’ ἤδη
δραστέον, καὶ μελλητέον οὐδὲν ἔτι.

Σ

e

υνέχεια της ομιλίας του Κριτία. Εισαγωγή στην Αρχαιότατη Αθήνα και Ατλαντίδα.

Π

109.a.1

άντων δὴ πρῶτον μνησθῶμεν ὅτι τὸ κεφάλαιον ἦν
ἐνακισχίλια ἔτη, ἀφ’ οὗ γεγονὼς ἐμηνύθη πόλεμος τοῖς θ’
ὑπὲρ Ἡρακλείας στήλας ἔξω κατοικοῦσιν καὶ τοῖς ἐντὸς
πᾶσιν. ὃν δεῖ νῦν διαπεραίνειν. τῶν μὲν οὖν ἥδε ἡ πόλις
ἄρξασα καὶ πάντα τὸν πόλεμον διαπολεμήσασα ἐλέγετο,
τῶν δ’ οἱ τῆς Ἀτλαντίδος νήσου βασιλῆς, ἣν δὴ Λιβύης
καὶ Ἀσίας μείζω νῆσον οὖσαν ἔφαμεν εἶναί ποτε, νῦν δὲ
ὑπὸ σεισμῶν δῦσαν ἄπορον πηλὸν τοῖς ἐνθένδε ἐκπλέουσιν
ἐπὶ τὸ πᾶν πέλαγος, ὥστε μηκέτι πορεύεσθαι, κωλυτὴν παρα-
σχεῖν. τὰ μὲν δὴ πολλὰ ἔθνη βάρβαρα, καὶ ὅσα Ἑλλήνων

Σου λέω όμως προκαταβολικά, φίλε Κριτία, τις σκέψεις του ακροατηρίου σου, γιατί αυτός που μίλησε πριν από σένα το επέτυχε σε ικανοποιητικό βαθμό, ώστε θα χρειαστείς περισσότερη επιείκεια από εμάς, αν πρόκειται να τα ολοκληρώσεις αυτά ικανοποιητικά.

ΕΡΜΟΚΡΑΤΗΣ: Το ίδιο ακριβώς, ω Σωκράτη, παροτρύνεις και σε μένα, όπως ακριβώς και σε αυτόν εδώ. Βέβαια άνδρες χωρίς τόλμη δεν έστησαν τρόπαιο νίκης ποτέ μέχρι τώρα, ω Κριτία. Πρέπει λοιπόν γενναία να προχωρήσεις την ομιλία σου, και επικαλούμενος τον Παίωνα και τις Μούσες να διακηρύξεις και να εξυμνήσεις τους παλαιούς συμπολίτες που υπήρξαν λαμπροί.

ΚΡ: Ω φίλε Ερμοκράτη, επειδή έχεις ορισθεί να μιλήσεις αύριο και επειδή προηγείται κάποιος άλλος πριν από σένα, για αυτό έχεις ακόμη θάρρος. Τι ακριβώς όμως είναι αυτό (το θάρρος), ίσως θα το νιώσεις. Πρέπει, λοιπόν, να υπακούσουμε σε σένα που μας παρηγορείς και μας δίνεις θάρρος και επιπλέον πρέπει να ζητήσουμε να έρθουν κοντά μας οι Θεοί, τους οποίους ανέφερες και οι υπόλοιποι και προπάντων η Μνημοσύνη΄ γιατί το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας μας εξαρτάται απ’ αυτήν την Θεά. Διότι, αν θυμηθώ αρκετά και κάνω λόγο για εκείνα που κάποτε ειπώθηκαν από τους ιερείς και έφθασαν εδώ από τον Σόλωνα, είμαι βέβαιος, ότι θα φανούμε σε αυτό εδώ το ακροατήριο ότι αυτά που έπρεπε (να πούμε) τα έχουμε αναλύσει αρκετά καλά. Τώρα, λοιπόν, αμέσως αυτό πρέπει να κάνουμε και δεν πρέπει καθόλου πια να καθυστερούμε.

Ας θυμηθούμε κατ’ αρχάς ότι συνολικά πέρασαν εννέα χιλιάδες έτη, από τότε που πραγματικώς διακηρύχθηκε ο πόλεμος προς αυτούς που κατοικούν έξω από τις Ηράκλειες Στήλες, και προς όλους αυτούς που ήταν εντός΄ αυτόν λοιπόν (τον πόλεμο) πρέπει εγώ να διηγηθώ, και των μεν αυτή εδώ η πόλις ηγήτο και όλον τον πόλεμο εξακολούθησε και τελείωσε, ενώ των δε (ηγούντο) οι βασιλείς της Ατλαντίδος Νήσου (Σ.Σ. Ηπείρου), η οποία ήτο κάποτε όπως είπαμε, νήσος (Σ.Σ. Ήπειρος) μεγαλύτερη από την Λιβύη και την Ασία μαζί, τώρα όμως μετά από σεισμούς, αφού καλύφθηκε με πηλό, δεν έχει την στενή δίοδο για εκείνους που θέλουν να εκπλέουν προς το ξακουστό (Σ2) πέλαγος, δημιουργώντας εμπόδιο ώστε να μην μπορούν (να εκπλεύσουν) , και πολλά μεν έθνη αυτών ήσαν βάρβαρα, και όσα ήσαν γένη των Ελλήνων τότε,

ἦ

b

c

d

ν γένη τότε, καθ’ ἕκαστα ἡ τοῦ λόγου διέξοδος οἷον ἀνειλ-
λομένη τὸ προστυχὸν ἑκασταχοῦ δηλώσει. τὸ δὲ Ἀθηναίων
τε τῶν τότε καὶ τῶν ἐναντίων, οἷς διεπολέμησαν, ἀνάγκη
κατ’ ἀρχὰς διελθεῖν πρῶτα, τήν τε δύναμιν ἑκατέρων καὶ τὰς
πολιτείας. αὐτῶν δὲ τούτων τὰ τῇδε ἔμπροσθεν προτιμητέον
εἰπεῖν.
Θεοὶ γὰρ ἅπασαν γῆν ποτε κατὰ τοὺς τόπους διελάγ-
χανον_οὐ κατ’ ἔριν. οὐ γὰρ ἂν ὀρθὸν ἔχοι λόγον θεοὺς
ἀγνοεῖν τὰ πρέποντα ἑκάστοις αὑτῶν, οὐδ’ αὖ γιγνώσκοντας
τὸ μᾶλλον ἄλλοις προσῆκον τοῦτο ἑτέρους αὑτοῖς δι’ ἐρίδων
ἐπιχειρεῖν κτᾶσθαι_δίκης δὴ κλήροις τὸ φίλον λαγχάνοντες
κατῴκιζον τὰς χώρας, καὶ κατοικίσαντες, οἷον νομῆς ποίμνια,
κτήματα καὶ θρέμματα ἑαυτῶν ἡμᾶς ἔτρεφον, πλὴν οὐ σώμασι
σώματα βιαζόμενοι, καθάπερ ποιμένες κτήνη πληγῇ νέμοντες,
ἀλλ’ ἧ μάλιστα εὔστροφον ζῷον, ἐκ πρύμνης ἀπευθύνοντες,
οἷον οἴακι πειθοῖ ψυχῆς ἐφαπτόμενοι κατὰ τὴν αὐτῶν διά-
νοιαν, οὕτως ἄγοντες τὸ θνητὸν πᾶν ἐκυβέρνων. ἄλλοι μὲν
οὖν κατ’ ἄλλους τόπους κληρουχήσαντες θεῶν ἐκεῖνα ἐκό-
σμουν, Ἥφαιστος δὲ κοινὴν καὶ Ἀθηνᾶ φύσιν ἔχοντες, ἅμα
μὲν ἀδελφὴν ἐκ ταὐτοῦ πατρός, ἅμα δὲ φιλοσοφίᾳ φιλο-
τεχνίᾳ τε ἐπὶ τὰ αὐτὰ ἐλθόντες, οὕτω μίαν ἄμφω λῆξιν
τήνδε τὴν χώραν εἰλήχατον ὡς οἰκείαν καὶ πρόσφορον ἀρετῇ
καὶ φρονήσει πεφυκυῖαν, ἄνδρας δὲ ἀγαθοὺς ἐμποιήσαντες
αὐτόχθονας ἐπὶ νοῦν ἔθεσαν τὴν τῆς πολιτείας τάξιν. ὧν
τὰ μὲν ὀνόματα σέσωται, τὰ δὲ ἔργα διὰ τὰς τῶν παραλαμ-
βανόντων φθορὰς καὶ τὰ μήκη τῶν χρόνων ἠφανίσθη. τὸ
γὰρ περιλειπόμενον ἀεὶ γένος, ὥσπερ καὶ πρόσθεν ἐρρήθη,
κατελείπετο ὄρειον καὶ ἀγράμματον, τῶν ἐν τῇ χώρᾳ δυνα-
στῶν τὰ ὀνόματα ἀκηκοὸς μόνον καὶ βραχέα πρὸς αὐτοῖς
τῶν ἔργων.

το καθένα ξεχωριστά θα γνωστοποιηθεί από την διήγηση που ανέλαβα. Και για τους τότε Αθηναίους και τους Αντιπάλους τους οποίους πολέμησαν έως τέλους είναι ανάγκη να διηγηθώ πρώτα, δηλαδή για την δύναμη του στρατεύματος και για το πολίτευμά τους. Εξ’ αυτών, θα προτιμούσα να ξεκινήσω με αυτά εδώ:

Οι Θεοί, όλη την τότε Γη μοίρασαν κάποτε δια κλήρου χωρίς έριδες. Διότι δεν θα ήτο σωστό σε Θεούς να αγνοούν τι αναλογεί στον καθένα τους, ούτε πάλι, ενώ γνωρίζουν ότι κάτι ανήκει περισσότερο σε άλλους να επιχειρούν με έριδες να το αποκτήσουν΄ δικαιωμένοι λοιπόν από την κλήρωση που τους έτυχε κατοίκιζαν τις χώρες και εγκαθιστώντας κατοίκους, όπως οι βοσκοί με τα κοπάδια τους, μας έτρεφαν σαν να είμαστε αποκτήματά τους και περιουσία τους χωρίς όμως να ασκούν σωματική βία στα σώματα, όπως κάνουν οι βοσκοί που πηγαίνουν τα ζώα τους για βοσκή χτυπώντας τα΄ αντίθετα επειδή (ο άνθρωπος) είναι εύστροφο ζώο, όπως κυβερνούμε με το πηδάλιο από την πρύμνη ένα πλοίο, ομοίως δια της πειθούς επιδρώντας στην ψυχή σύμφωνα με την διάθεση αυτών, κυβερνούσαν όλο το γένος των θνητών ανθρώπων΄ άλλοι μεν από τους Θεούς, (Σ.3) στους οποίους κληρώθηκαν άλλα μέρη τα διοικούσαν καλώς΄ στον Ήφαιστο δε και στην Αθηνά που είχαν κοινή καταγωγή, αφού μεν ήταν αδέλφια από τον ίδιο πατέρα, συγχρόνως δε ασχολούντο με τα ίδια δηλαδή την φιλοσοφία και τις καλές τέχνες, τους έτυχε με κλήρο και στους δύο αυτή εδώ η χώρα που είναι από την φύση της προσφιλής και κατάλληλη για την αρετή και την φρόνηση τους, αφού δε δημιούργησαν τους αυτόχθονες άνδρες καλούς , τους ενέπνευσαν τον τρόπο του πως θα είναι η πολιτεία τους σε τάξη΄ τα μεν ονόματα αυτών έχουν σωθεί , τα δε έργα τους από τις φθορές των απογόνων τους και εξ αιτίας της παρέλευσης χρόνων εξαφανίστηκαν΄ διότι η γενιά που επιζούσε κάθε φορά, όπως και πρωτύτερα ειπώθηκε, έμενε εγκαταλειμμένη στα βουνά και αγράμματη , έχοντας ακούσει μόνο τα ονόματα των ηγεμόνων της χώρας και λίγα από τα έργα τους.

τ

110.a.1

e

b

c

d

ὰ μὲν οὖν ὀνόματα τοῖς ἐκγόνοις ἐτίθεντο
ἀγαπῶντες, τὰς δὲ ἀρετὰς καὶ τοὺς νόμους τῶν ἔμπροσθεν
οὐκ εἰδότες, εἰ μὴ σκοτεινὰς περὶ ἑκάστων τινὰς ἀκοάς, ἐν
ἀπορίᾳ δὲ τῶν ἀναγκαίων ἐπὶ πολλὰς γενεὰς ὄντες αὐτοὶ
καὶ παῖδες, πρὸς οἷς ἠπόρουν τὸν νοῦν ἔχοντες, τούτων πέρι
καὶ τοὺς λόγους ποιούμενοι, τῶν ἐν τοῖς πρόσθεν καὶ πάλαι
ποτὲ γεγονότων ἠμέλουν. μυθολογία γὰρ ἀναζήτησίς τε
τῶν παλαιῶν μετὰ σχολῆς ἅμ’ ἐπὶ τὰς πόλεις ἔρχεσθον,
ὅταν ἴδητόν τισιν ἤδη τοῦ βίου τἀναγκαῖα κατεσκευασμένα,
πρὶν δὲ οὔ. ταύτῃ δὴ τὰ τῶν παλαιῶν ὀνόματα ἄνευ τῶν
ἔργων διασέσωται. λέγω δὲ αὐτὰ τεκμαιρόμενος ὅτι Κέ-
κροπός τε καὶ Ἐρεχθέως καὶ Ἐριχθονίου καὶ Ἐρυσίχθονος
τῶν τε ἄλλων τὰ πλεῖστα ὅσαπερ καὶ Θησέως τῶν ἄνω
περὶ τῶν ὀνομάτων ἑκάστων ἀπομνημονεύεται, τούτων ἐκεί-
νους τὰ πολλὰ ἐπονομάζοντας τοὺς ἱερέας Σόλων ἔφη τὸν
τότε διηγεῖσθαι πόλεμον, καὶ τὰ τῶν γυναικῶν κατὰ τὰ
αὐτά. καὶ δὴ καὶ τὸ τῆς θεοῦ σχῆμα καὶ ἄγαλμα, ὡς κοινὰ
τότ’ ἦν τὰ ἐπιτηδεύματα ταῖς τε γυναιξὶ καὶ τοῖς ἀνδράσι
τὰ περὶ τὸν πόλεμον, οὕτω κατ’ ἐκεῖνον τὸν νόμον ὡπλι-
σμένην τὴν θεὸν ἀνάθημα εἶναι τοῖς τότε, ἔνδειγμα ὅτι πάνθ’
ὅσα σύννομα ζῷα θήλεα καὶ ὅσα ἄρρενα, τὴν προσήκουσαν
ἀρετὴν ἑκάστῳ γένει πᾶν κοινῇ δυνατὸν ἐπιτηδεύειν πέφυκεν.
 Ὤικει δὲ δὴ τότ’ ἐν τῇδε τῇ χώρᾳ τὰ μὲν ἄλλα ἔθνη
τῶν πολιτῶν περὶ τὰς δημιουργίας ὄντα καὶ τὴν ἐκ τῆς γῆς
τροφήν, τὸ δὲ μάχιμον ὑπ’ ἀνδρῶν θείων κατ’ ἀρχὰς ἀφο-
ρισθὲν ὤκει χωρίς, πάντα εἰς τροφὴν καὶ παίδευσιν τὰ
προσήκοντα ἔχον, ἴδιον μὲν αὐτῶν οὐδεὶς οὐδὲν κεκτημένος,
ἅπαντα δὲ πάντων κοινὰ νομίζοντες αὑτῶν, πέρα δὲ ἱκανῆς
τροφῆς οὐδὲν ἀξιοῦντες παρὰ τῶν ἄλλων δέχεσθαι πολιτῶν,
καὶ πάντα δὴ τὰ χθὲς λεχθέντα ἐπιτηδεύματα ἐπιτηδεύοντες,
ὅσα περὶ τῶν ὑποτεθέντων ἐρρήθη φυλάκων. καὶ δὴ καὶ

Τα ονόματα αυτά λοιπόν συνήθιζαν να τα δίδουν στους απογόνους επειδή τους αγαπούσαν, τις δε αρετές και τους νόμους των παλαιοτέρων επειδή αγνοούσαν, (δεν τα χρησιμοποιούσαν) εκτός από κάποια αχνά ακούσματα για τον κάθε έναν΄ και μέσα σε στερήσεις των αναγκαίων και αυτοί και τα παιδιά τους, είχαν για πολλές γενιές την προσοχή τους στραμμένη στις ανάγκες τους, και απασχολούμενοι με αυτά, παραμελούσαν, όσα είχαν προηγηθεί από τα περασμένα και παλαιά γεγονότα. Διότι η σχολαστική αναζήτηση της μυθολογίας και των παλαιών ενεμφανίσθησαν στις πόλεις , όταν ήδη οι άνθρωποι είχαν εξασφαλίσει τα αναγκαία της ζωής, και όχι νωρίτερα΄κατά αυτόν τον τρόπο λοιπόν έχουν σωθεί τα ονόματα των παλαιών χωρίς τα έργα τους΄ λέω δε αυτά βγάζοντας το συμπέρασμα καθώς ο Κέκροπας και ο Ερεχθέας και ο Εριχθόνιος και ο Ερυσίχθονας και οι περισσότεροι από τους άλλους όσοι είναι παλαιότεροι του Θησέα (Σ4) απομνημονεύονται με το κάθε ένα όνομα από τους ανώτερους ιερείς οι οποίοι διηγούντο εκείνο τον πόλεμο όπως είπε ο Σόλων, και όσο αφορά τα ονόματα των γυναικών ισχύει το ίδιο με τα προηγούμενα΄ μάλιστα και η μορφή και το άγαλμα της θεάς (Αθηνάς) δείχνουν ότι ήταν κοινές οι ασχολίες των γυναικών και των ανδρών γύρω από τον πόλεμο΄ σύμφωνα με εκείνο τον νόμο η οπλισμένη θεά ήταν αφιερωμένη σε αυτούς τότε, και απόδειξη είναι ότι όλα τα θηλυκά ζώα και τα αρσενικά που είναι ιδίου είδους, είναι από την φύση το καθένα γένος των ζώων να ασκεί από κοινού όλη την ικανότητα με την αρμόζουσα αρετή.

Σε αυτήν λοιπόν την χώρα κατοικούσαν τα υπόλοιπα έθνη των πολιτών, που ασχολούντο με τις τέχνες και την τροφή εκ της γης, το δε μάχιμο σώμα των θείων ανδρών κατ΄ αρχάς αφού αποχωρίστηκε, και από τροφή και παιδεία είχαν τα απαραίτητα, χωρίς να έχει κανείς από αυτούς τίποτα στην κατοχή του, αλλά θεωρώντας τα πάντα κοινά όλων αυτών, και χωρίς να έχουν την αξίωση να παίρνουν τροφή περισσότερη από τους άλλους πολίτες και απολαμβάνοντας όλα τα αγαθά που αναφέραμε χθές, με όσα δηλαδή ελέχθησαν ότι ασχολήθηκαν οι φύλακες.

e

b

111.a.1

c

τὸ περὶ τῆς χώρας ἡμῶν πιθανὸν καὶ ἀληθὲς ἐλέγετο, πρῶτον
μὲν τοὺς ὅρους αὐτὴν ἐν τῷ τότ’ ἔχειν ἀφωρισμένους πρὸς
τὸν Ἰσθμὸν καὶ τὸ κατὰ τὴν ἄλλην ἤπειρον μέχρι τοῦ
Κιθαιρῶνος καὶ Πάρνηθος τῶν ἄκρων, καταβαίνειν δὲ τοὺς
ὅρους ἐν δεξιᾷ τὴν Ὠρωπίαν ἔχοντας, ἐν ἀριστερᾷ δὲ πρὸς
θαλάττης ἀφορίζοντας τὸν Ἀσωπόν. ἀρετῇ δὲ πᾶσαν γῆν
ὑπὸ τῆς ἐνθάδε ὑπερβάλλεσθαι, διὸ καὶ δυνατὴν εἶναι τότε
τρέφειν τὴν χώραν στρατόπεδον πολὺ τῶν περὶ γῆν ἀργὸν
ἔργων. μέγα δὲ τεκμήριον ἀρετῆς. τὸ γὰρ νῦν αὐτῆς λεί-
ψανον ἐνάμιλλόν ἐστι πρὸς ἡντινοῦν τῷ πάμφορον εὔκαρπόν
τε εἶναι καὶ τοῖς ζῴοις πᾶσιν εὔβοτον. τότε δὲ πρὸς τῷ
κάλλει καὶ παμπλήθη ταῦτα ἔφερεν. πῶς οὖν δὴ τοῦτο
πιστόν, καὶ κατὰ τί λείψανον τῆς τότε γῆς ὀρθῶς ἂν λέ-
γοιτο; πᾶσα ἀπὸ τῆς ἄλλης ἠπείρου μακρὰ προτείνουσα εἰς
τὸ πέλαγος οἷον ἄκρα κεῖται. τὸ δὴ τῆς θαλάττης ἀγγεῖον
περὶ αὐτὴν τυγχάνει πᾶν ἀγχιβαθὲς ὄν. πολλῶν οὖν
γεγονότων καὶ μεγάλων κατακλυσμῶν ἐν τοῖς ἐνακισχιλίοις
ἔτεσι_τοσαῦτα γὰρ πρὸς τὸν νῦν ἀπ’ ἐκείνου τοῦ χρόνου
γέγονεν ἔτη_τὸ τῆς γῆς ἐν τούτοις τοῖς χρόνοις καὶ πάθεσιν
ἐκ τῶν ὑψηλῶν ἀπορρέον οὔτε χῶμα, ὡς ἐν ἄλλοις τόποις,
προχοῖ λόγου ἄξιον ἀεί τε κύκλῳ περιρρέον εἰς βάθος
ἀφανίζεται. λέλειπται δή, καθάπερ ἐν ταῖς σμικραῖς νή-
σοις, πρὸς τὰ τότε τὰ νῦν οἷον νοσήσαντος σώματος ὀστᾶ,
περιερρυηκυίας τῆς γῆς ὅση πίειρα καὶ μαλακή, τοῦ λεπτοῦ
σώματος τῆς χώρας μόνου λειφθέντος. τότε δὲ ἀκέραιος
οὖσα τά τε ὄρη γηλόφους ὑψηλοὺς εἶχε, καὶ τὰ φελλέως
νῦν ὀνομασθέντα πεδία πλήρη γῆς πιείρας ἐκέκτητο, καὶ
πολλὴν ἐν τοῖς ὄρεσιν ὕλην εἶχεν, ἧς καὶ νῦν ἔτι φανερὰ
τεκμήρια. τῶν γὰρ ὀρῶν ἔστιν ἃ νῦν μὲν ἔχει μελίτταις
μόναις τροφήν, χρόνος δ’ οὐ πάμπολυς ὅτε δένδρων αὐ-
τόθεν εἰς οἰκοδομήσεις τὰς μεγίστας ἐρεψίμων τμηθέντων

Και ακόμα ελέγετο το εξής πολύ πιθανό και αληθινό για την χώρα μας, πρώτον μεν ότι τα σύνορα αυτής τότε είχαν ορισθεί από τον Ισθμό και από το άλλο μέρος της στεριάς μέχρι των ορίων του Κιθαιρώνα και της Πάρνηθας, ότι κατέβαιναν δε τα όρια έχοντας τον Ωρωπό στα δεξιά στα δε όρια προς αριστερά προς την θάλασσα με όρια τον Ασωπό΄ και αυτή εδώ η γη υπερέβαλε σε ευφορία από κάθε άλλη από τις εδώ, για αυτό και ήταν τότε δυνατόν να τροφοδοτεί πολλά στρατεύματα της χώρας προερχόμενα από τις γειτονικές περιοχές΄ η μεγαλύτερη δε απόδειξη αυτής της εφορίας είναι, το εναπομείναν σήμερα λείψανο αυτής της γης είναι το ίδιο γόνιμο και ως προς την αφθονία καρπών και ως προς τα πολλά καλά βοσκοτόπια για κάθε είδους ζώου. Τότε μάλιστα εκτός από τις ομορφιές της είχε και πλήθος τέτοιων ζώων. Με ποιο λοιπόν τρόπο αυτό θα πιστοποιηθεί, και γιατί ορθά θα μπορούσε να λέγεται απομεινάρι εκείνη της εποχής. Όλη η γη μας προεξέχει μακριά από την υπόλοιπη ήπειρο στο πέλαγος ώστε να σχηματίζει ακρωτήριο΄ η θάλασσα που έχει σχήμα αγγείου τυγχάνει να έχει μεγάλο βάθος. Εξ αιτίας λοιπόν πολλών γεγονότων και μεγάλων κατακλυσμών στην διάρκεια εννέα χιλιάδων ετών, διότι τόσα έτη πέρασαν από σήμερα μέχρι εκείνα τα χρόνια, το (χώμα ) της γης κατά την διάρκεια αυτών των ετών , και λόγω της απόθεσης εξ αιτίας απορροής από τα ψηλά μέρη δεν απέμεινε χώμα όπως σε άλλα μέρη ολοκληρώνοντας τον κύκλο του ρέοντας εξαφανίζεται στα βαθιά΄ έχει απομείνει, λοιπόν, όπως ακριβώς και στα μικρά νησιά, συγκρινόμενο με τότε, ως οστά σκελετού αρρωστημένου σώματος, αφού η περιβάλλουσα γη που ήταν παχιά και μαλακή έφυγε, απέμενε δε μόνον ένα λεπτό στρώμα εδάφους. Επειδή λοιπόν ( η χώρα μας ) ήταν ακέραιη και τα όρη της και οι γύρω υψηλοί λόφοι και οι πεδιάδες που τις ονομάζουμε σήμερα Φελλέες (πετρότοπους) ήταν γεμάτες εύφορο χώμα τότε, και στα όρη είχε πολλά δάση, για τα οποία ακόμη και τώρα υπάρχουν αποδείξεις΄ διότι από τα σημερινά όρη που υπάρχουν έχουν τροφή μόνο για μέλισσες, ενώ δεν έχει παρέλθει πάρα πολύς χρόνος που από αυτά τα δένδρα χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλα κτίρια ως σκεπές σε μεγάλα κτίρια απ΄’ αυτά που κατερίφθησαν σε ερείπια, οι οποίες ακόμη υπάρχουν.

σ

d

e

112.a.1

b

τεγάσματ’ ἐστὶν ἔτι σᾶ. πολλὰ δ’ ἦν ἄλλ’ ἥμερα ὑψηλὰ
δένδρα, νομὴν δὲ βοσκήμασιν ἀμήχανον ἔφερεν. καὶ δὴ καὶ
τὸ κατ’ ἐνιαυτὸν ὕδωρ ἐκαρποῦτ’ ἐκ Διός, οὐχ ὡς νῦν
ἀπολλῦσα ῥέον ἀπὸ ψιλῆς τῆς γῆς εἰς θάλατταν, ἀλλὰ
πολλὴν ἔχουσα καὶ εἰς αὐτὴν καταδεχομένη, τῇ κεραμίδι
στεγούσῃ γῇ διαταμιευομένη, τὸ καταποθὲν ἐκ τῶν ὑψηλῶν
ὕδωρ εἰς τὰ κοῖλα ἀφιεῖσα κατὰ πάντας τοὺς τόπους παρεί-
χετο ἄφθονα κρηνῶν καὶ ποταμῶν νάματα, ὧν καὶ νῦν ἔτι ἐπὶ
ταῖς πηγαῖς πρότερον οὔσαις ἱερὰ λελειμμένα ἐστὶν σημεῖα
ὅτι περὶ αὐτῆς ἀληθῆ λέγεται τὰ νῦν.
Τὰ μὲν οὖν τῆς ἄλλης χώρας φύσει τε οὕτως εἶχε,
καὶ διεκεκόσμητο ὡς εἰκὸς ὑπὸ γεωργῶν μὲν ἀληθινῶν καὶ
πραττόντων αὐτὸ τοῦτο, φιλοκάλων δὲ καὶ εὐφυῶν, γῆν δὲ
ἀρίστην καὶ ὕδωρ ἀφθονώτατον ἐχόντων καὶ ὑπὲρ τῆς γῆς
ὥρας μετριώτατα κεκραμένας. τὸ δ’ ἄστυ κατῳκισμένον ὧδ’
ἦν ἐν τῷ τότε χρόνῳ. πρῶτον μὲν τὸ τῆς ἀκροπόλεως εἶχε
τότε οὐχ ὡς τὰ νῦν ἔχει. νῦν μὲν γὰρ μία γενομένη νὺξ
ὑγρὰ διαφερόντως γῆς αὐτὴν ψιλὴν περιτήξασα πεποίηκε,
σεισμῶν ἅμα καὶ πρὸ τῆς ἐπὶ Δευκαλίωνος φθορᾶς τρίτου
πρότερον ὕδατος ἐξαισίου γενομένου. τὸ δὲ πρὶν ἐν ἑτέρῳ
χρόνῳ μέγεθος μὲν ἦν πρὸς τὸν Ἠριδανὸν καὶ τὸν Ἰλισὸν
ἀποβεβηκυῖα καὶ περιειληφυῖα ἐντὸς τὴν Πύκνα καὶ τὸν
Λυκαβηττὸν ὅρον ἐκ τοῦ καταντικρὺ τῆς Πυκνὸς ἔχουσα,
γεώδης δ’ ἦν πᾶσα καὶ πλὴν ὀλίγον ἐπίπεδος ἄνωθεν.
ᾠκεῖτο δὲ τὰ μὲν ἔξωθεν, ὑπ’ αὐτὰ τὰ πλάγια αὐτῆς, ὑπὸ
τῶν δημιουργῶν καὶ τῶν γεωργῶν ὅσοι πλησίον ἐγεώργουν.
τὰ δ’ ἐπάνω τὸ μάχιμον αὐτὸ καθ’ αὑτὸ μόνον γένος περὶ
τὸ τῆς Ἀθηνᾶς Ἡφαίστου τε ἱερὸν κατῳκήκειν, οἷον μιᾶς
οἰκίας κῆπον ἑνὶ περιβόλῳ προσπεριβεβλημένοι. τὰ γὰρ
πρόσβορρα αὐτῆς ὤκουν οἰκίας κοινὰς καὶ συσσίτια χειμερινὰ

Υπήρχαν δε πολλά άλλα υψηλά καρποφόρα δένδρα δημιουργώντας δυσκολία στα βοσκοτόπια για τα κοπάδια. .Ακόμα και το νερό που έπεφτε σε αυτήν από τον Δία το εκμεταλλεύονταν, όχι όπως τώρα που χάνεται ρέοντας από την αποψιλωμένη γη και καταλήγει στην θάλασσα΄ αντιθέτως όπως είχε πολύ χώμα και το απορροφούσε πέφτοντας σε αυτή, όπως η στεγασμένη με κεραμίδι γη, το αποταμίευε, το δε νερό που έπεφτε από ψηλά και απορροφάτο σε κοίλες περιοχές ρέοντας προς όλους τους τόπους παρείχε άφθονο πηγαίο ύδωρ και κρήνες και ποταμούς, όπως ακόμα και τώρα στις παλαιές πηγές που υπήρχαν, υπάρχουν εναπομείναντα ιερά σημάδια, (που δείχνουν) ότι είναι αληθινά αυτά που λέγονται τώρα γύρω από αυτή (την χώρα ). (Σ5)

Αυτά λοιπόν από την υπόλοιπη χώρα έτσι ήταν ως προς την φύση τους, και όπως ήταν φυσικό είχε φροντίδα από πραγματικούς γεωργούς που έκαναν ακριβώς τούτο, ήταν δε φιλόκαλοι και ευφυείς, είχαν δε την καλύτερη γη και αφθονώτατα ύδατα και πολύ καλό καιρό με τις ώρες της γης σωστά διαμοιρασμένες. (Σ6) Η δε πόλις είχε κατοικηθεί εκείνο τον χρόνο ως ακολούθως. Πρώτα μεν η περιοχή της Ακρόπολης δεν ήταν τότε όπως είναι τώρα. Διότι μία υπερβολική νυχτερινή βροχή διέλυσε το χώμα αυτής και παρασύροντάς το, την αποψίλωσε μέχρι σήμερα, με ταυτόχρονους σεισμούς και πριν την καταστροφή του Δευκαλίωνος δια τρίτη φορά έπεσε υπερβολικό ύδωρ΄ πριν δε από αρκετό καιρό το μέγεθός της ήταν (της Ακρόπολης ) από τον Ηριδανό και τον Ιλισό κατεβαίνοντας και περιλαμβάνοντας την Πνύκα και το όρος του Λυκαβηττού που το είχε αντίθετα από την Πνύκα, ήτο δε ολόκληρη από χώμα και εκτός από ολίγα μέρη ήταν από πάνω επίπεδη΄ και τα εξωτερικά μέρη αυτής, δηλαδή κάτω από τις πλευρές της, κατοικούντο, από τους τεχνίτες και τους Γεωργούς που καλλιεργούσαν τα κοντινά μέρη΄ το δε πάνω μέρος (κατοικείτο) από το γένος μόνο των πολεμιστών, γύρω από το ιερό της Αθηνάς και του Ηφαίστου, περιτριγυρισμένο από τοίχο όπως ο τοίχος που περιβάλλει τον κήπο μιας κατοικίας. Προς δε τα βόρεια αυτής κατοικούσαν σε κοινές οικίες και μετείχαν σε χειμερινά

κ

c

d

e

113.a.1

b

ατασκευασάμενοι, καὶ πάντα ὅσα πρέποντ’ ἦν τῇ κοινῇ
πολιτείᾳ δι’ οἰκοδομήσεων ὑπάρχειν αὐτῶν καὶ τῶν ἱερῶν,
ἄνευ χρυσοῦ καὶ ἀργύρου_τούτοις γὰρ οὐδὲν οὐδαμόσε
προσεχρῶντο, ἀλλὰ τὸ μέσον ὑπερηφανίας καὶ ἀνελευθερίας
μεταδιώκοντες κοσμίας ᾠκοδομοῦντο οἰκήσεις, ἐν αἷς αὐτοί τε
καὶ ἐκγόνων ἔκγονοι καταγηρῶντες ἄλλοις ὁμοίοις τὰς αὐτὰς
ἀεὶ παρεδίδοσαν_τὰ δὲ πρὸς νότου, κήπους καὶ γυμνάσια
συσσίτιά τε ἀνέντες οἷα θέρους, κατεχρῶντο ἐπὶ ταῦτα αὐτοῖς.
κρήνη δ’ ἦν μία κατὰ τὸν τῆς νῦν ἀκροπόλεως τόπον, ἧς
ἀποσβεσθείσης ὑπὸ τῶν σεισμῶν τὰ νῦν νάματα μικρὰ κύκλῳ
καταλέλειπται, τοῖς δὲ τότε πᾶσιν παρεῖχεν ἄφθονον ῥεῦμα,
εὐκρὰς οὖσα πρὸς χειμῶνά τε καὶ θέρος. τούτῳ δὴ κατῴκουν
τῷ σχήματι, τῶν μὲν αὑτῶν πολιτῶν φύλακες, τῶν δὲ ἄλλων
Ἑλλήνων ἡγεμόνες ἑκόντων, πλῆθος δὲ διαφυλάττοντες ὅτι
μάλιστα ταὐτὸν αὑτῶν εἶναι πρὸς τὸν ἀεὶ χρόνον ἀνδρῶν
καὶ γυναικῶν, τὸ δυνατὸν πολεμεῖν ἤδη καὶ τὸ ἔτι, περὶ δύο
μάλιστα ὄντας μυριάδας.
   Οὗτοι μὲν οὖν δὴ τοιοῦτοί τε ὄντες αὐτοὶ καί τινα τοιοῦτον
ἀεὶ τρόπον τήν τε αὑτῶν καὶ τὴν Ἑλλάδα δίκῃ διοικοῦντες,
ἐπὶ πᾶσαν Εὐρώπην καὶ Ἀσίαν κατά τε σωμάτων κάλλη
καὶ κατὰ τὴν τῶν ψυχῶν παντοίαν ἀρετὴν ἐλλόγιμοί τε
ἦσαν καὶ ὀνομαστότατοι πάντων τῶν τότε. τὰ δὲ δὴ τῶν
ἀντιπολεμησάντων αὐτοῖς οἷα ἦν ὥς τε ἀπ’ ἀρχῆς ἐγένετο,
μνήμης ἂν μὴ στερηθῶμεν ὧν ἔτι παῖδες ὄντες ἠκούσαμεν,
εἰς τὸ μέσον αὐτὰ νῦν ἀποδώσομεν ὑμῖν τοῖς φίλοις εἶναι
κοινά.
Τὸ δ’ ἔτι βραχὺ πρὸ τοῦ λόγου δεῖ δηλῶσαι, μὴ πολλάκις
ἀκούοντες Ἑλληνικὰ βαρβάρων ἀνδρῶν ὀνόματα θαυμάζητε.
τὸ γὰρ αἴτιον αὐτῶν πεύσεσθε. Σόλων, ἅτ’ ἐπινοῶν εἰς τὴν
αὑτοῦ ποίησιν καταχρήσασθαι τῷ λόγῳ, διαπυνθανόμενος τὴν
τῶν ὀνομάτων δύναμιν, ηὗρεν τούς τε Αἰγυπτίους τοὺς πρώ-
τους ἐκείνους αὐτὰ γραψαμένους εἰς τὴν αὑτῶν φωνὴν
μετενηνοχότας, αὐτός τε αὖ πάλιν ἑκάστου τὴν διάνοιαν ὀνό-
ματος ἀναλαμβάνων εἰς τὴν ἡμετέραν ἄγων φωνὴν ἀπεγρά-
φετο. καὶ ταῦτά γε δὴ τὰ γράμματα παρὰ τῷ πάππῳ τ’ ἦν

συσσίτια, και είχαν οικοδομήσει όλα όσα χρειάζονται για την κοινή διαβίωση των πολεμιστών και των ιερέων χωρίς να κατέχουν χρυσό και ασήμι, διότι από αυτά τίποτε ουδέποτε μεταχειρίζονταν επιδιώκοντας δε το μέσο όρο της υπερηφάνειας και ανεξαρτησίας έκτιζαν ωραίες κατοικίες, στις οποίες αυτή και οι εξ αυτών απόγονοι ζούσαν μέχρι τα βαθιά γεράματα και τας παρέδιδαν πάντα σε άλλους ομοίως. Προς δε τα νότια είχαν κήπους και γυμναστήρια και τόπους σίτισης τα οποία εγκατέλειπαν κατά το θέρος. Ευρίσκετο δε μία κρήνη εκεί που τώρα είναι η Ακρόπολις, (Σ7) η οποία αφού ολιγόστεψε λόγω των σεισμών, έχουν απομείνει τα τωρινά περιμετρικά μικρά ρυάκια, ενώ τότε παρείχε σε όλους άφθονη ποσότητα ύδατος μέτριας θερμοκρασίας και το χειμώνα και το καλοκαίρι. Κατά αυτό δε το σχήμα κατοικούσαν οι φύλακες των πολιτών, και αρχηγοί των άλλων Ελλήνων που τους ήθελαν, αυτοί δε διατηρώντας ώστε να υπάρχει όσο το δυνατόν πάντοτε σταθερό πλήθος ανδρών και Γυναικών, και να είναι ικανοί να πολεμούν, περίπου είκοσι χιλιάδες (στον αριθμό), και τότε και τώρα.Τέτοιοι λοιπόν ήσαν αυτοί και κατά τέτοιον πάντα τρόπον κυβερνούσαν δίκαια και την χώρα τους και την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη και Ασία ως προς την ομορφιά του σώματος και όλες τις αρετές της ψυχής ήσαν θαυμαστοί και πιο ονομαστοί από όλους τους τότε. Ποιά ήτο λοιπόν η κατάσταση των εχθρών τους και πως έγινε εξ αρχής, εάν δεν στερηθούμε την μνήμη αυτών που ακούσαμε όταν ακόμη ήμασταν παιδιά, τώρα στο μέσον της ηλικίας μας θα τα κάνω γνωστά και σε σας τους φίλους μου. Πρέπει όμως εν συντομία να σας εξηγήσω, πριν πω την ιστορία, δια να μην απορείτε όταν ακούτε ονόματα Ελληνικά για βάρβαρους ανθρώπους΄ το αίτιο αυτών θα το πληροφορηθείτε τώρα. Δηλαδή ο Σόλων, επειδή επινόησε να μεταχειριστεί την ιστορία αυτή μέσα στην ποίησή του ζητώντας να πληροφορηθεί την έννοια των ονομάτων, βρήκε ότι οι τότε Αιγύπτιοι που πρώτοι έγραψαν αυτή την διήγηση, είχαν μεταφράσει αυτά στην δική τους γλώσσα –κατόπιν και αυτός πάλι, αφού μάθαινε την έννοια του κάθε ονόματος το μετέφραζε και το έγραφε στην γλώσσα μας. Και αυτά ακόμη τώρα που έγραψε ( ο προπάππος ) προς τον πάππο μου

κ

c

d

e

114.a.1

αὶ ἔτ’ ἐστὶν παρ’ ἐμοὶ νῦν, διαμεμελέτηταί τε ὑπ’ ἐμοῦ παιδὸς
ὄντος. ἂν οὖν ἀκούητε τοιαῦτα οἷα καὶ τῇδε ὀνόματα, μηδὲν
ὑμῖν ἔστω θαῦμα. τὸ γὰρ αἴτιον αὐτῶν ἔχετε. μακροῦ δὲ δὴ
λόγου τοιάδε τις ἦν ἀρχὴ τότε.
Καθάπερ ἐν τοῖς πρόσθεν ἐλέχθη περὶ τῆς τῶν θεῶν
λήξεως, ὅτι κατενείμαντο γῆν πᾶσαν ἔνθα μὲν μείζους
λήξεις, ἔνθα δὲ καὶ ἐλάττους, ἱερὰ θυσίας τε αὑτοῖς κατα-
σκευάζοντες, οὕτω δὴ καὶ τὴν νῆσον Ποσειδῶν τὴν Ἀτλαντίδα
λαχὼν ἐκγόνους αὑτοῦ κατῴκισεν ἐκ θνητῆς γυναικὸς γεν-
νήσας ἔν τινι τόπῳ τοιῷδε τῆς νήσου. πρὸς θαλάττης μέν,
κατὰ δὲ μέσον πάσης πεδίον ἦν, ὃ δὴ πάντων πεδίων
κάλλιστον ἀρετῇ τε ἱκανὸν γενέσθαι λέγεται, πρὸς τῷ πεδίῳ
δὲ αὖ κατὰ μέσον σταδίους ὡς πεντήκοντα ἀφεστὸς ἦν ὄρος
βραχὺ πάντῃ. τούτῳ δ’ ἦν ἔνοικος τῶν ἐκεῖ κατὰ ἀρχὰς ἐκ
γῆς ἀνδρῶν γεγονότων Εὐήνωρ μὲν ὄνομα, γυναικὶ δὲ συνοικῶν
Λευκίππῃ. Κλειτὼ δὲ μονογενῆ θυγατέρα ἐγεννησάσθην.
ἤδη δ’ εἰς ἀνδρὸς ὥραν ἡκούσης τῆς κόρης ἥ τε μήτηρ
τελευτᾷ καὶ ὁ πατήρ, αὐτῆς δὲ εἰς ἐπιθυμίαν Ποσειδῶν
ἐλθὼν συμμείγνυται, καὶ τὸν γήλοφον, ἐν ὧ κατῴκιστο,
ποιῶν εὐερκῆ περιρρήγνυσιν κύκλῳ, θαλάττης γῆς τε ἐναλλὰξ
ἐλάττους μείζους τε περὶ ἀλλήλους ποιῶν τροχούς, δύο μὲν
γῆς, θαλάττης δὲ τρεῖς οἷον τορνεύων ἐκ μέσης τῆς νήσου,
πάντῃ ἴσον ἀφεστῶτας, ὥστε ἄβατον ἀνθρώποις εἶναι. πλοῖα
γὰρ καὶ τὸ πλεῖν οὔπω τότε ἦν. αὐτὸς δὲ τήν τε ἐν μέσῳ
νῆσον οἷα δὴ θεὸς εὐμαρῶς διεκόσμησεν, ὕδατα μὲν διττὰ
ὑπὸ γῆς ἄνω πηγαῖα κομίσας, τὸ μὲν θερμόν, ψυχρὸν δὲ ἐκ
κρήνης ἀπορρέον ἕτερον, τροφὴν δὲ παντοίαν καὶ ἱκανὴν ἐκ
τῆς γῆς ἀναδιδούς. παίδων δὲ ἀρρένων πέντε γενέσεις διδύ-
μους γεννησάμενος ἐθρέψατο, καὶ τὴν νῆσον τὴν Ἀτλαντίδα
πᾶσαν δέκα μέρη κατανείμας τῶν μὲν πρεσβυτάτων τῷ προ-
τέρῳ γενομένῳ τήν τε μητρῴαν οἴκησιν καὶ τὴν κύκλῳ λῆξιν,

και τα έχω εγώ είναι από εμένα σε βάθος μελετημένα από όταν ήμουν παιδί, αν λοιπόν ακούετε ονόματα ίδια με αυτά εδώ μη σας φανεί θαυμαστό, διότι γνωρίζετε την αιτία αυτών. (Σ8) Η τότε αρχή αυτής της μακράς ιστορίας ήτο περίπου ως εξής.

Όπως ελέχθη και πριν περί της κλήρωσης των Θεών, ότι δηλαδή μοίρασαν όλη την γη όπου υπήρξαν αλλού μεν μεγαλύτεροι (κλήροι) αλλού δε και μικρότεροι, κατασκευάζοντας ιερά για θυσίες σε αυτούς, έτσι λοιπόν και η Νήσος Ατλαντίς έτυχε στον Ποσειδώνα και την κατοίκησε με τους απογόνους αυτού, που γεννήθηκαν από θνητή γυναίκα σε κάποιο μέρος της νήσου ως ακολούθως. Πλησίον μεν της θαλάσσης, και στο μέσον πάσης (της νήσου) (Σ9) υπήρχε μία ομαλή πεδιάδα (κάμπος ), η οποία λέγεται ήταν η κάλλιστη από όλες σε δυνατότητες και ευφορία, εκτός των άλλων δε στον κάμπο και πάλι προς το μέσον (της νήσου) σε απόσταση περίπου πενήντα σταδίων (δηλαδή σε απόσταση περίπου 9,5 χιλιόμετρα από το μέσον) , υπήρχε ένα μικρό όρος ορατό από παντού (Σ10) σε αυτό δε κατοικούσε ένας εκ των πρώτων γεννημένων ανδρών στην γη, ονομαζόμενος μεν Ευήνωρ, που συνοικούσε με γυναίκα που ελέγετο Λευκίππη (Σ11) – γέννησαν δε μία μοναχοκόρη την Κλειτώ. όταν δε η κόρη είχε φτάσει σε ανδρική ώρα ( ώρα γάμου ) πεθαίνει η μητέρα της και ο πατέρας της, επειδή δε ο Ποσειδών επιθυμούσε να έλθει και τελικώς να συνευρεθεί με αυτή, τον μικρό λόφο όπου κατοικούσε, για να τον οχυρώσει καλά τον περιέβαλε εντός κύκλου, κατασκευάζοντας τροχούς από θάλασσα και γη εναλλάξ μικρότερους (θαλάσσιους) και μεγαλύτερους (γής) περιμετρικά μεταξύ τους, από γη μεν δύο, από θάλασσα μεν τρεις, ώστε ξεκινώντας τορνεύοντας από το κέντρο της νήσου, (Σ12) από παντού να απέχει το ίδιο, (Σ13) ώστε να είναι άβατο από τους ανθρώπους΄ διότι τα πλοία και τα θαλασσινά ταξίδια δεν εγίνοντο ακόμη τότε.(Σ14) Ο ίδιος δε ως θεός που ήτο εφοδίασε πλουσιοπάροχα το κέντρο της νήσου, αφού έφερε κάτω από την γη δύο ειδών ύδατα αναβλύζοντα πάνω στην επιφάνεια, το μεν θερμό, το δε άλλο ψυχρό ρέοντας από κρήνη (Σ15). Και δίδοντας την δυνατότητα να παράγεται από την γη κάθε είδος και αρκετή τροφή΄ αφού δε γέννησε αρσενικά παιδιά με πέντε δίδυμες γεννήσεις τα ανέθρεψε, και την Νήσο την Ατλαντίδα όλη (Σ16)

αφού την μοίρασε σε δέκα μέρη την προσέφερε, εκ των μεγαλυτέρων στον πρώτο που γεννήθηκε και την μητρική κατοικία

π

b

c

d

e

λείστην καὶ ἀρίστην οὖσαν, ἀπένειμε, βασιλέα τε τῶν ἄλλων
κατέστησε, τοὺς δὲ ἄλλους ἄρχοντας, ἑκάστῳ δὲ ἀρχὴν πολ-
λῶν ἀνθρώπων καὶ τόπον πολλῆς χώρας ἔδωκεν. ὀνόματα
δὲ πᾶσιν ἔθετο, τῷ μὲν πρεσβυτάτῳ καὶ βασιλεῖ τοῦτο οὗ
δὴ καὶ πᾶσα ἡ νῆσος τό τε πέλαγος ἔσχεν ἐπωνυμίαν,
Ἀτλαντικὸν λεχθέν, ὅτι τοὔνομ’ ἦν τῷ πρώτῳ βασιλεύσαντι
τότε Ἄτλας. τῷ δὲ διδύμῳ μετ’ ἐκεῖνόν τε γενομένῳ, λῆξιν
δὲ ἄκρας τῆς νήσου πρὸς Ἡρακλείων στηλῶν εἰληχότι ἐπὶ
τὸ τῆς Γαδειρικῆς νῦν χώρας κατ’ ἐκεῖνον τὸν τόπον ὀνομαζο-
μένης, Ἑλληνιστὶ μὲν Εὔμηλον, τὸ δ’ ἐπιχώριον Γάδειρον,
ὅπερ τ’ ἦν ἐπίκλην ταύτῃ ὄνομ’ ἂ<ν> παράσχοι. τοῖν δὲ
δευτέροιν γενομένοιν τὸν μὲν Ἀμφήρη, τὸν δὲ Εὐαίμονα
ἐκάλεσεν. τρίτοις δέ, Μνησέα μὲν τῷ προτέρῳ γενομένῳ,
τῷ δὲ μετὰ τοῦτον Αὐτόχθονα. τῶν δὲ τετάρτων Ἐλάσιππον
μὲν τὸν πρότερον, Μήστορα δὲ τὸν ὕστερον. ἐπὶ δὲ τοῖς
πέμπτοις τῷ μὲν ἔμπροσθεν Ἀζάης ὄνομα ἐτέθη, τῷ δ’ ὑστέρῳ
Διαπρέπης. οὗτοι δὴ πάντες αὐτοί τε καὶ ἔκγονοι τούτων
ἐπὶ γενεὰς πολλὰς ὤκουν ἄρχοντες μὲν πολλῶν ἄλλων κατὰ
τὸ πέλαγος νήσων, ἔτι δέ, ὥσπερ καὶ πρότερον ἐρρήθη, μέχρι
τε Αἰγύπτου καὶ Τυρρηνίας τῶν ἐντὸς δεῦρο ἐπάρχοντες.
Ἄτλαντος δὴ πολὺ μὲν ἄλλο καὶ τίμιον γίγνεται γένος,
βασιλεὺς δὲ ὁ πρεσβύτατος ἀεὶ τῷ πρεσβυτάτῳ τῶν ἐκγόνων
παραδιδοὺς ἐπὶ γενεὰς πολλὰς τὴν βασιλείαν διέσῳζον,
πλοῦτον μὲν κεκτημένοι πλήθει τοσοῦτον, ὅσος οὔτε πω
πρόσθεν ἐν δυναστείαις τισὶν βασιλέων γέγονεν οὔτε ποτὲ
ὕστερον γενέσθαι ῥᾴδιος, κατεσκευασμένα δὲ πάντ’ ἦν αὐτοῖς
ὅσα ἐν πόλει καὶ ὅσα κατὰ τὴν ἄλλην χώραν ἦν ἔργον κατα-
σκευάσασθαι. πολλὰ μὲν γὰρ διὰ τὴν ἀρχὴν αὐτοῖς προσῄειν
ἔξωθεν, πλεῖστα δὲ ἡ νῆσος αὐτὴ παρείχετο εἰς τὰς τοῦ βίου
κατασκευάς,

την κληροδότησε μέχρι και το τέλος του κύκλου όπου ήτο η περισσότερη και άριστη γη, και τον έχρησε δε βασιλέα των άλλων, στους δε άλλους άρχοντες, στον κάθε ένα χωριστά έδωσε την εξουσία πολλών ανθρώπων και πολλής χώρας (Σ17) Έδωσε δε ονόματα σε όλους, στον μεν μεγαλύτερο και βασιλέα έδωσε αυτό (το όνομα) από τον οποίον και η Ατλαντίς η νήσος όλη (η Ήπειρος) και το πέλαγος (Σ18) ονομάσθηκε λεγόμενο Ατλαντικό, διότι Άτλας ήταν το όνομα του πρώτου βασιλεύσαντος -στο δε δίδυμο που γεννήθηκε μετά από εκείνον και στον οποίον έλαχε το άκρο της νήσου προς τις Ηράκλειες Στήλες (Σ19) εκείνο το μέρος, δηλαδή της Γαδειρικής, (Σ20) τωρινής χώρας, που ονομάσθηκε στα Ελληνικά μεν Εύμηλος, Γάδειρον δε τον ονόμασε (τον δεύτερο) που γεννήθηκε σε αυτήν την χώρα, το οποίο όνομα θα ελάμβανε εξ’ επικλήσεως (ο τόπος). (Σ21) Αυτούς δε τους γεννημένους δεύτερους τον μεν Αμφήρη, τον δε Ευαίμονα ονόμασε΄ τους δε τρίτους Μνησέα τον πρώτο γεννημένο, τον δε μετά από αυτόν, Αυτόχθονα (τους ονόμασε)΄ από τους τέταρτους ( ονόμασε) Ελάσιππο τον πρώτο, Μήστορα δε τον επόμενο΄ από τους πέμπτους, στον μεν πρώτο έθεσε το όνομα Αζάης, στον δε κατοπινό Διαπρεπής. Όλοι αυτοί λοιπόν οι ίδιοι και οι απόγονοι αυτών κατοικούσαν εκεί επί πολλές γενεές ως βασιλείς μεν πολλών άλλων (ανθρώπων ) και των νήσων που ευρίσκοντο στο πέλαγος, ακόμη δε, όπως και προηγουμένως ελέχθη, μέχρι της Αιγύπτου και Τυρρηνίας τα εντός δικά μας μέρη εξουσιάζοντες. Από τον Άτλαντα γεννιέται μεν πολύ μεγάλο και τίμιο γένος, βασιλεύς δε εγένετο πάντα ο μεγαλύτερος στην ηλικία, αφού παρέδιδε την αρχή στον μεγαλύτερο από τους απογόνους του και κατ’ αυτό τον τρόπο διαιώνιζαν την βασιλεία επί πολλές γενιές, αφού δε απέκτησαν πλούτο, που πολλαπλασιάστηκε τόσο πολύ, όσο ποτέ σε οποιοσδήποτε άλλο βασιλέα στις δυναστείες έγινε ποτέ, ούτε ποτέ στο μέλλον ήταν εύκολο να γίνει, ήτο δε από αυτούς όλα κατασκευασμένα, όσα στην πόλη και όσα σε οποιαδήποτε άλλη χώρα είχαν ποτέ κατασκευαστεί. Διότι εξ αιτίας της εξουσίας τους, πολλά μεν ήρχοντο από το εξωτερικό, τα περισσότερα δε τα παρείχε η νήσος αυτή για τις κατασκευές που χρειάζοντο στη ζωή,

π

115.a.1

b

c

ρῶτον μὲν ὅσα ὑπὸ μεταλλείας ὀρυττόμενα
στερεὰ καὶ ὅσα τηκτὰ γέγονε, καὶ τὸ νῦν ὀνομαζόμενον
μόνον_τότε δὲ πλέον ὀνόματος ἦν τὸ γένος ἐκ γῆς ὀρυττό-
μενον ὀρειχάλκου κατὰ τόπους πολλοὺς τῆς νήσου, πλὴν
χρυσοῦ τιμιώτατον ἐν τοῖς τότε ὄν_καὶ ὅσα ὕλη πρὸς τὰ
τεκτόνων διαπονήματα παρέχεται, πάντα φέρουσα ἄφθονα, τά τε αὖ περὶ τὰ ζῷα ἱκανῶς ἥμερα καὶ ἄγρια τρέφουσα. καὶ δὴ καὶ ἐλεφάντων ἦν ἐν αὐτῇ γένος πλεῖστον. νομὴ γὰρ τοῖς
τε ἄλλοις ζῴοις, ὅσα καθ’ ἕλη καὶ λίμνας καὶ ποταμούς, ὅσα
τ’ αὖ κατ’ ὄρη καὶ ὅσα ἐν τοῖς πεδίοις νέμεται, σύμπασιν
παρῆν ἅδην, καὶ τούτῳ κατὰ ταὐτὰ τῷ ζῴῳ, μεγίστῳ πεφυκότι
καὶ πολυβορωτάτῳ. πρὸς δὲ τούτοις, ὅσα εὐώδη τρέφει που
γῆ τὰ νῦν, ῥιζῶν ἢ χλόης ἢ ξύλων ἢ χυλῶν στακτῶν εἴτε
ἀνθῶν ἢ καρπῶν, ἔφερέν τε ταῦτα καὶ ἔτρεφεν εὖ. ἔτι δὲ τὸν
ἥμερον καρπόν, τόν τε ξηρόν, ὃς ἡμῖν τῆς τροφῆς ἕνεκά ἐστιν,
καὶ ὅσοις χάριν τοῦ σίτου προσχρώμεθα_καλοῦμεν δὲ αὐτοῦ
τὰ μέρη σύμπαντα ὄσπρια_καὶ τὸν ὅσος ξύλινος, πώματα
καὶ βρώματα καὶ ἀλείμματα φέρων, παιδιᾶς τε ὃς ἕνεκα
ἡδονῆς τε γέγονε δυσθησαύριστος ἀκροδρύων καρπός, ὅσα τε
παραμύθια πλησμονῆς μεταδόρπια ἀγαπητὰ κάμνοντι τίθεμεν,
ἅπαντα ταῦτα ἡ τότε [ποτὲ] οὖσα ὑφ’ ἡλίῳ νῆσος ἱερὰ καλά
τε καὶ θαυμαστὰ καὶ πλήθεσιν ἄπειρ’ ἔφερεν. ταῦτα οὖν
λαμβάνοντες πάντα παρὰ τῆς γῆς κατεσκευάζοντο τά τε
ἱερὰ καὶ τὰς βασιλικὰς οἰκήσεις καὶ τοὺς λιμένας καὶ τὰ
νεώρια καὶ σύμπασαν τὴν ἄλλην χώραν, τοιᾷδ’ ἐν τάξει
διακοσμοῦντες.

πρώτα μεν εγεννούσε όσα εξορύσσονται από τα μεταλλεία ως στερεά και όσα γίνονται δια τήξεως, και το τωρινά ονομαζόμενο μόνο, ενώ τότε υπήρχε πολύ περισσότερο το είδος της γης από το οποίο εξορύσσετο ο ορείχαλκος σε πολλά μέρη της νήσου εκτός του χρυσού ήτο το ακριβότερο για τους τότε. (Σ22) Και όσα εχρειάζοντο για τις κατασκευές των Τεχνιτών, όλα τα παρείχε άφθονα΄ επίσης έτρεφε αρκετά ήμερα και άγρια ζώα. Ακόμη δε και μεγάλος αριθμός ελεφάντων ήτο σε αυτή΄ διότι υπήρχε εκεί τροφή και για άλλα ζώα, όσα ( ζουν ) στα έλη, στις λίμνες, και στους ποταμούς, καθώς και για όσα ( ζουν ) στα όρη και για όσα βόσκουν στις πεδιάδες, για όλα αυτά παρείχετο άφθονη, ακόμη και για αυτό το ζώο που εκ φύσεως είναι το μεγαλύτερο και πολυφαγότατο. (Σ23) Εκτός από αυτά παρήγαγε και έτρεφε άφθονα ευωδιαστά, όσα η γη παράγει τώρα, ρίζες ή χόρτα ή ξύλα ή αποστάγματα είτε ανθέων είτε καρπών. Ακόμη δε τον ήμερο καρπό που είναι ξηρός, τον οποίον χρησιμοποιούμε εμείς ως τροφή, καθώς και όσα αντί του σίτου χρησιμοποιούμε – ονομάζουμε δε όλα αυτά τα είδη όσπρια- (Σ24) και εκ των καρπών των δένδρων, από τα οποία βγαίνουν ποτά, (Σ25) και φαγητά και λίπη και αυτά που είναι περιζήτητα για την ευχαρίστηση των παιδιών, ο καρπός που έχει σκληρό φλοιό ως δρύς, όσα ακόμη προσφέρουμε μετά το φαγητό στους ασθενείς για χώνεψη και τα επιδέχονται με ευχαρίστηση, όλα αυτά τα καλά και αξιοθαύμαστα και σε άπειρες ποσότητες διέθετε, η τότε ιερά νήσος, που ήταν κάποτε υπό τον ήλιο (Σ26). Όλα αυτά λοιπόν παίρνοντας από την γη τους, κατασκεύαζαν τα ιερά τους και τα βασιλικά κτίσματα, και τους λιμένες και τους ναυστάθμους και όλη την άλλη χώρα εφοδίαζαν κατά τον εξής τρόπο.

Τ

d

e

116.a.1

οὺς τῆς θαλάττης τροχούς, οἳ περὶ τὴν ἀρχαίαν ἦσαν
μητρόπολιν, πρῶτον μὲν ἐγεφύρωσαν, ὁδὸν ἔξω καὶ ἐπὶ τὰ
βασίλεια ποιούμενοι. τὰ δὲ βασίλεια ἐν ταύτῃ τῇ τοῦ θεοῦ
καὶ τῶν προγόνων κατοικήσει κατ’ ἀρχὰς ἐποιήσαντο εὐθύς,
ἕτερος δὲ παρ’ ἑτέρου δεχόμενος, κεκοσμημένα κοσμῶν,
ὑπερεβάλλετο εἰς δύναμιν ἀεὶ τὸν ἔμπροσθεν, ἕως εἰς ἔκ-
πληξιν μεγέθεσιν κάλλεσίν τε ἔργων ἰδεῖν τὴν οἴκησιν
ἀπηργάσαντο. διώρυχα μὲν γὰρ ἐκ τῆς θαλάττης ἀρχό-μενοι
τρίπλεθρον τὸ πλάτος, ἑκατὸν δὲ ποδῶν βάθος, μῆκος
δὲ πεντήκοντα σταδίων, ἐπὶ τὸν ἐξωτάτω τροχὸν συνέτρησαν,
καὶ τὸν ἀνάπλουν ἐκ τῆς θαλάττης ταύτῃ πρὸς ἐκεῖνον ὡς εἰς
λιμένα ἐποιήσαντο, διελόντες στόμα ναυσὶν ταῖς μεγίσταις
ἱκανὸν εἰσπλεῖν. καὶ δὴ καὶ τοὺς τῆς γῆς τροχούς, οἳ τοὺς
τῆς θαλάττης διεῖργον, κατὰ τὰς γεφύρας διεῖλον ὅσον μιᾷ
τριήρει διέκπλουν εἰς ἀλλήλους, καὶ κατεστέγασαν ἄνωθεν
ὥστε τὸν ὑπόπλουν κάτωθεν εἶναι. τὰ γὰρ τῶν τῆς γῆς
τροχῶν χείλη βάθος εἶχεν ἱκανὸν ὑπερέχον τῆς θαλάττης.
ἦν δὲ ὁ μὲν μέγιστος τῶν τροχῶν, εἰς ὃν ἡ θάλαττα
συνετέτρητο, τριστάδιος τὸ πλάτος, ὁ δ’ ἑξῆς τῆς γῆς ἴσος
ἐκείνῳ. τοῖν δὲ δευτέροιν ὁ μὲν ὑγρὸς δυοῖν σταδίοιν πλάτος,
ὁ δὲ ξηρὸς ἴσος αὖ πάλιν τῷ πρόσθεν ὑγρῷ. σταδίου δὲ ὁ περὶ
αὐτὴν τὴν ἐν μέσῳ νῆσον περιθέων. ἡ δὲ νῆσος, ἐν
ἧ τὰ βασίλεια ἦν, πέντε σταδίων τὴν διάμετρον εἶχεν.
ταύτην δὴ κύκλῳ καὶ τοὺς τροχοὺς καὶ τὴν γέφυραν πλε-
θριαίαν τὸ πλάτος οὖσαν ἔνθεν καὶ ἔνθεν λιθίνῳ περιε-
βάλλοντο τείχει, πύργους καὶ πύλας ἐπὶ τῶν γεφυρῶν κατὰ

Τους τροχούς της θαλάσσης οι οποίοι ήσαν γύρω από την αρχαία μητρόπολη, πρώτα μεν γεφύρωσαν κατασκευάζοντας οδό έξω και προς τα ανάκτορα. (Σ27) Τα δε ανάκτορα τα κατασκεύασαν συντόμως εξ αρχής σε αυτό το μέρος που ήταν η πρώτη κατοικία του Θεού και των προγόνων τους διαδεχόμενος ο ένας τον άλλο, κοσμώντας (στολίζοντας) τα ήδη κοσμημένα υπερέβαλε στην αίγλη του προκατόχου του έως ότου τα ολοκλήρωσαν σε εκπληκτικό βαθμό στο να τα βλέπει κανείς ως προς το μέγεθος και την ομορφιά τους. Αρχίζοντας λοιπόν από την θάλασσα άνοιξαν διώρυγα με πλάτος τρία πλέθρα (100 μέτρα) και με βάθος εκατό ποδιών (33 μέτρα) με μήκος δε πενήντα στάδια (9,5 χιλιόμετρα), στον εξώτατο τροχό διαπέρασαν δια κοίλου σχήματος, (Άνοιξαν και διαπέρασαν δια ανοίγματος –κοίλου ανοίγματος ), (Σ28) κατά αυτόν τον τρόπο έκαναν δυνατή την επιστροφή από την θάλασσα (Σ29) προς εκείνο το παρόμοιο με λιμένα (μέρος), (Σ30)και αφού πραγματοποίησαν άνοιγμα, να είναι εφικτό στα μεγαλύτερα από τα πλοία να εισπλέουν (να μπαίνουν προς τα μέσα, με πλεύση) (Σ31). Και επιπλέον, όσον αφορά τους τροχούς της γης, οι οποίοι χώριζαν τους θαλασσινούς, τους διάτμησαν και σχημάτισαν γέφυρες ώστε να είναι επιτρεπτός ο διάπλους μιας τριήρους, μεταξύ των (των τροχών, της γης και της θαλάσσης), και τους σκέπασαν από πάνω, ώστε να είναι δυνατή η πλεύση από κάτω- διότι των τροχών τα χείλη είχαν αρκετό ύψος προεξέχον της θαλάσσης.(Σ32)΄Ητο δε αυτός μεν μέγιστος των τροχών, στον οποίον η θάλασσα διήρχετο περιορισμένα μεταξύ δύο, ενάντια ρεόντων και κοντά ο ένας εις τον άλλον, κόλπων, τρία στάδια σε πλάτος (570 μέτρα), ο δε επόμενος γήινος (τροχός) ίσου πλάτους προς εκείνον. (Σ33)Από τους δε δεύτερους (τροχούς) ο μεν νωπός (υγρός-προς την θάλασσα) ήταν δύο στάδια πλάτους (380 μέτρα), ο δε ξηρός (προς την ξηρά) ίσος πάλι με τον προηγούμενο θαλάσσιο (2 στάδια – 380 μέτρα)- (Σ34) ο δε (τροχός) που περιέβαλλε αυτήν την ίδια την Νήσο στο κέντρο, ένα στάδιο πλάτους (190 μέτρα), (Σ35) η δε νήσος στην οποία ευρίσκοντο τα ανάκτορα, είχε πέντε στάδια διάμετρο (950 μέτρα). Αυτήν δε (την νήσο) την περιέβαλαν κυκλικά με λίθινα τείχη πάχους ενός πλέθρου (33 μέτρα) και τους τροχούς και την γέφυρα, που ευρίσκετο και στην την μία και στην άλλη πλευρά (των τροχών), και κατασκεύασαν πύργους και πύλες επί των γεφυρών

τ

c

b

d

e

ὰς τῆς θαλάττης διαβάσεις ἑκασταχόσε ἐπιστήσαντες. τὸν
δὲ λίθον ἔτεμνον ὑπὸ τῆς νήσου κύκλῳ τῆς ἐν μέσῳ καὶ ὑπὸ
τῶν τροχῶν ἔξωθεν καὶ ἐντός, τὸν μὲν λευκόν, τὸν δὲ μέλανα,
τὸν δὲ ἐρυθρὸν ὄντα, τέμνοντες δὲ ἅμ’ ἠργάζοντο νεωσοίκους
κοίλους διπλοῦς ἐντός, κατηρεφεῖς αὐτῇ τῇ πέτρᾳ. καὶ τῶν
οἰκοδομημάτων τὰ μὲν ἁπλᾶ, τὰ δὲ μειγνύντες τοὺς λίθους
ποικίλα ὕφαινον παιδιᾶς χάριν, ἡδονὴν αὐτοῖς σύμφυτον
ἀπονέμοντες. καὶ τοῦ μὲν περὶ τὸν ἐξωτάτω τροχὸν τείχους
χαλκῷ περιελάμβανον πάντα τὸν περίδρομον, οἷον ἀλοιφῇ
προσχρώμενοι, τοῦ δ’ ἐντὸς καττιτέρῳ περιέτηκον, τὸν δὲ
περὶ αὐτὴν τὴν ἀκρόπολιν ὀρειχάλκῳ μαρμαρυγὰς ἔχοντι
πυρώδεις.
Τὰ δὲ δὴ τῆς ἀκροπόλεως ἐντὸς βασίλεια κατεσκευασμένα
ὧδ’ ἦν. ἐν μέσῳ μὲν ἱερὸν ἅγιον αὐτόθι τῆς τε Κλειτοῦς
καὶ τοῦ Ποσειδῶνος ἄβατον ἀφεῖτο, περιβόλῳ χρυσῷ περι-
βεβλημένον, τοῦτ’ ἐν ὧ κατ’ ἀρχὰς ἐφίτυσαν καὶ ἐγέννησαν
τὸ τῶν δέκα βασιλειδῶν γένος. ἔνθα καὶ κατ’ ἐνιαυτὸν ἐκ
πασῶν τῶν δέκα λήξεων ὡραῖα αὐτόσε ἀπετέλουν ἱερὰ
ἐκείνων ἑκάστῳ. τοῦ δὲ Ποσειδῶνος αὐτοῦ νεὼς ἦν, σταδίου
μὲν μῆκος, εὖρος δὲ τρίπλεθρος, ὕψος δ’ ἐπὶ τούτοις
σύμμετρον ἰδεῖν, εἶδος δέ τι βαρβαρικὸν ἔχοντος. πάντα
δὲ ἔξωθεν περιήλειψαν τὸν νεὼν ἀργύρῳ, πλὴν τῶν ἀκρω-
τηρίων, τὰ δὲ ἀκρωτήρια χρυσῷ. τὰ δ’ ἐντός, τὴν μὲν ὀροφὴν
ἐλεφαντίνην ἰδεῖν πᾶσαν χρυσῷ καὶ ἀργύρῳ καὶ ὀρειχάλκῳ
πεποικιλμένην, τὰ δὲ ἄλλα πάντα τῶν τοίχων τε καὶ κιόνων
καὶ ἐδάφους ὀρειχάλκῳ περιέλαβον. χρυσᾶ δὲ ἀγάλματα
ἐνέστησαν, τὸν μὲν θεὸν ἐφ’ ἅρματος ἑστῶτα ἓξ ὑποπτέρων
ἵππων ἡνίοχον, αὐτόν τε ὑπὸ μεγέθους τῇ κορυφῇ τῆς ὀροφῆς
ἐφαπτόμενον, Νηρῇδας δὲ ἐπὶ δελφίνων ἑκατὸν κύκλῳ_
τοσαύτας γὰρ ἐνόμιζον αὐτὰς οἱ τότε εἶναι_πολλὰ δ’ ἐντὸς
ἄλλα ἀγάλματα ἰδιωτῶν ἀναθήματα ἐνῆν. περὶ δὲ τὸν νεὼν
ἔξωθεν εἰκόνες ἁπάντων ἕστασαν ἐκ χρυσοῦ, τῶν γυναικῶν
καὶ αὐτῶν ὅσοι τῶν δέκα ἐγεγόνεσαν βασιλέων, καὶ πολλὰ

προς τις διαβάσεις της θάλασσας σε κάθε σημείο- την δε πέτρα έκοβαν περιμετρικά από την Νήσον που ήταν στο κέντρο, καθώς και από τους τροχούς της γης εξωτερικά και εσωτερικά, τον μεν (λίθο έκοβαν ) λευκό (από τη νήσο ), τον δε μαύρο(εξωτερικά των τροχών), τον δε όντως ερυθρό (εσωτερικά των τροχών), κόβοντας (τον λίθο)δε και συγχρόνως κατασκεύαζαν διπλούς νεώσοικους κοίλους εσωτερικά στεγασμένους από την ίδια την πέτρα. (Σ36) Και από τα οικοδομήματα (τα κατασκεύασαν) τα μεν απλά, άλλα δε, αναμειγνύοντας ποικίλους λίθους χάριν παιδικότητας, εκδηλώνοντας προς τα έξω την έμφυτή τους ευχαρίστηση, και το μεν τείχος του εξώτατου τροχού κάλυψαν όλη την επιφάνεια με χαλκό, χρησιμοποιώντας αυτόν αντί χρώματος, το δε εσωτερικό (τείχος) το περιέχυσαν με κασσίτερο, τον δε (τροχό) γύρω από αυτήν την ακρόπολη (κάλυψαν) με ορείχαλκο ο οποίος λαμποκοπούσε σαν φωτιά. (Σ37)

Τα εντός της ακρόπολης ανάκτορα είχαν κατασκευαστεί ως εξής. Εις το κέντρο ευρίσκετο άγιο ιερό της Κλειτούς και του Ποσειδώνος στο οποίο δεν επιτρεπόταν η είσοδος, περιτριγυρισμένο με χρυσό μανδρότοιχο, αυτό ήτο (το μέρος) στο οποίο για πρώτη φορά ενώθηκαν ερωτικά και γέννησαν το γένος των δέκα βασιλιάδων΄ όπου και κάθε χρόνο από όλους τους δέκα κλήρους ήρχοντο στο μέρος αυτό για προσφορές στον καθένα από εκείνους που αποτελούσαν τα ιερά τους. Του δε Ποσειδώνος του ιδίου υπήρχε ναός με μεν μήκος ενός σταδίου (190 μέτρα), το δε πλάτος τρία πλέθρα (περίπου100 μέτρα), το δε ύψος τόσο ώστε όταν κάποιος το κοιτά να φαίνεται συμμετρικό, είχε δε κάτι το βαρβαρικό. (Σ38) Τα πάντα δε εξωτερικά του ναού τα κάλυψαν με ασήμι, εκτός τους ακρογωνιαίους τους οποίους κάλυψαν με χρυσό. Εις το εσωτερικό δε του ναού την μεν οροφή την έβλεπε κάποιος να αποτελείται από ελεφαντοστό και στολισμένη όλη με χρυσό και ορείχαλκο, όλα τα άλλα δε τείχη και κίονες και έδαφος τα κάλυψαν με ορείχαλκο. Χρυσά δε αγάλματα έστησαν, τον μεν θεό πάνω σε άρμα ως ηνίοχος οδηγώντας τα έξι φτερωτά του άλογα και εξ αιτίας του ύψους του να εφάπτεται στην κορυφή της οροφής, εκατό Νηρηίδες επί δελφινιών σε κύκλο- διότι τόσες πίστευαν οι τότε ότι ήταν αυτές΄ πολλά δε άλλα αγάλματα υπήρχαν από αφιερώματα ιδιωτών. Περιμετρικά δε του ναού εξωτερικά είχαν στηθεί χρυσές εικόνες όλων των γυναικών δηλαδή και αυτών, όσων έγιναν βασιλείς (προερχόμενοι) από τους δέκα, και πολλά άλλα

ἕ

117.a.1

b

c

d

e

τερα ἀναθήματα μεγάλα τῶν τε βασιλέων καὶ ἰδιωτῶν ἐξ
αὐτῆς τε τῆς πόλεως καὶ τῶν ἔξωθεν ὅσων ἐπῆρχον. βωμός
τε δὴ συνεπόμενος ἦν τὸ μέγεθος καὶ τὸ τῆς ἐργασίας ταύτῃ
τῇ κατασκευῇ, καὶ τὰ βασίλεια κατὰ τὰ αὐτὰ πρέποντα μὲν
τῷ τῆς ἀρχῆς μεγέθει, πρέποντα δὲ τῷ περὶ τὰ ἱερὰ κόσμῳ.
ταῖς δὲ δὴ κρήναις, τῇ τοῦ ψυχροῦ καὶ τῇ τοῦ θερμοῦ νάματος,
πλῆθος μὲν ἄφθονον ἐχούσαις, ἡδονῇ δὲ καὶ ἀρετῇ τῶν ὑδάτων
πρὸς ἑκατέρου τὴν χρῆσιν θαυμαστοῦ πεφυκότος, ἐχρῶντο
περιστήσαντες οἰκοδομήσεις καὶ δένδρων φυτεύσεις πρε-
πούσας ὕδασι, δεξαμενάς τε αὖ τὰς μὲν ὑπαιθρίους, τὰς δὲ
χειμερινὰς τοῖς θερμοῖς λουτροῖς ὑποστέγους περιτιθέντες,
χωρὶς μὲν βασιλικάς, χωρὶς δὲ ἰδιωτικάς, ἔτι δὲ γυναιξὶν
ἄλλας καὶ ἑτέρας ἵπποις καὶ τοῖς ἄλλοις ὑποζυγίοις, τὸ
πρόσφορον τῆς κοσμήσεως ἑκάστοις ἀπονέμοντες. τὸ δὲ
ἀπορρέον ἦγον ἐπὶ τὸ τοῦ Ποσειδῶνος ἄλσος, δένδρα παντο-
δαπὰ κάλλος ὕψος τε δαιμόνιον ὑπ’ ἀρετῆς τῆς γῆς ἔχοντα,
καὶ ἐπὶ τοὺς ἔξω κύκλους δι’ ὀχετῶν κατὰ τὰς γεφύρας
ἐπωχέτευον. οὗ δὴ πολλὰ μὲν ἱερὰ καὶ πολλῶν θεῶν, πολλοὶ
δὲ κῆποι καὶ πολλὰ γυμνάσια ἐκεχειρούργητο, τὰ μὲν ἀνδρῶν,
τὰ δὲ ἵππων χωρὶς ἐν ἑκατέρᾳ τῇ τῶν τροχῶν νήσῳ, τά τε
ἄλλα καὶ κατὰ μέσην τὴν μείζω τῶν νήσων ἐξῃρημένος
ἱππόδρομος ἦν αὐτοῖς, σταδίου τὸ πλάτος ἔχων, τὸ δὲ μῆκος
περὶ τὸν κύκλον ὅλον ἀφεῖτο εἰς ἅμιλλαν τοῖς ἵπποις.
δορυφορικαὶ δὲ περὶ αὐτὸν ἔνθεν τε καὶ ἔνθεν οἰκήσεις ἦσαν
τῷ πλήθει τῶν δορυφόρων. τοῖς δὲ πιστοτέροις ἐν τῷ μικρο-
τέρῳ τροχῷ καὶ πρὸς τῆς ἀκροπόλεως μᾶλλον ὄντι διετέτακτο
ἡ φρουρά, τοῖς δὲ πάντων διαφέρουσιν πρὸς πίστιν ἐντὸς
τῆς ἀκροπόλεως περὶ τοὺς βασιλέας αὐτοὺς ἦσαν οἰκήσεις
δεδομέναι. τὰ δὲ νεώρια τριήρων μεστὰ ἦν καὶ σκευῶν ὅσα
τριήρεσιν προσήκει, πάντα δὲ ἐξηρτυμένα ἱκανῶς. καὶ τὰ
μὲν δὴ περὶ τὴν τῶν βασιλέων οἴκησιν οὕτω κατεσκεύαστο.
διαβάντι δὲ τοὺς λιμένας ἔξω τρεῖς ὄντας ἀρξάμενον ἀπὸ
τῆς θαλάττης ἤειν ἐν κύκλῳ τεῖχος, πεντήκοντα σταδίους
τοῦ μεγίστου τροχοῦ τε καὶ λιμένος ἀπέχον πανταχῇ, καὶ

α

Ζ47

φιερώματα μεγάλα και των βασιλέων και των ιδιωτών από την ίδια την πόλη και από τους απέξω όσους υπήρχαν. Υπήρχε δε και βωμός σε αναλογία με το μέγεθος και τη τεχνοτροπία αυτής της κατασκευής, και κατά τον ίδιο τρόπο τα βασιλικά ανάκτορα ήταν ανάλογα με το μέγεθος της εξουσίας συμφώνως με τα αρμόζοντα γύρω από τα ιερά δρώμενα. Εις δε τις κρήνες της, του κρύου και θερμού πηγαίου ύδατος, που υπήρχε πλήθος, και είχαν άφθονο (ύδωρ), ευχάριστο ως προς την χρήση του καθενός (ύδατος), και εξαιρετικό από την φύση του για τις θαυμάσιες του ιδιότητες και (Σ39) και αφού κατασκεύασαν οικοδομές και φύτευσαν δένδρα που απαιτούν ύδρευση, κατασκεύασαν δεξαμενές και αυτές στην ύπαιθρο για αυτόν τον σκοπό (πότισμα), τις δε χειμερινές με θερμά λουτρά στεγασμένες, ξεχωριστά μεν τις βασιλικές, ξεχωριστά δε τις ιδιωτικές, ακόμη δε άλλες για τις γυναίκες και άλλες για τα άλογα και για τα άλλα υποζύγια, στολίζοντας ανάλογα την κάθε μία εξ αυτών. Το δε πλεονάζον (ύδωρ) το οδηγούσαν εις το άλσος του Ποσειδώνος, το οποίο είχε δένδρα παντός είδους και εξαιρετικής ομορφιάς και ύψους λόγω της εύφορης γης, άλλο δε (ύδωρ) το αποχέτευαν μέσω οχετών προς τους εξωτερικούς κύκλους προς τις γέφυρες- (Σ40) εκεί υπήρχαν πολλά μεν ιερά και πολλών θεών, υπήρχαν χειροποίητοι κήποι και γυμναστήρια, τα μεν των ανδρών, τα δε των αλόγων ξεχωριστά σε κάθε μία από τας νήσους που αποτελούσαν οι τροχοί, εκτός δε από τα άλλα στο κέντρο της μεγαλύτερης από τις νήσους είχε ξεχωριστό ιππόδρομο σε αυτήν, έχων πλάτους ενός σταδίου (190 μέτρα), ως προς δε το μήκος όλος ο κύκλος προορίζετο για τα αγωνίσματα των ίππων. (Σ41) Περιμετρικά δε περί τούτου (του ιπποδρόμου) από την μία και την άλλη πλευρά υπήρχαν κατοικίες για τους πολυάριθμους συνοδούς. Στους πλέον έμπιστους είχε διαταχθεί η φρούρηση του μικροτέρου τροχού και έμπροσθεν της ακρόπολης, σε αυτούς δε που ξεχώριζαν ως προς την εμπιστοσύνη είχαν δοθεί κατοικίες εντός της ακρόπολης, γύρω από τα ανάκτορα. Τα δε νεώρια ήταν κατάμεστα με τριήρεις και από αποσκευές όσες αρμόζουν στις τριήρεις, τα πάντα τοποθετημένα πολύ καλά. έτσι λοιπόν μεν τα περί της κατοικίας των βασιλέων είχαν κατασκευαστεί, όταν ήθελε κάποιος να διαβεί τους εξωτερικούς τρεις λιμένας (Σ42) ξεκινώντας πράγματι από τη θάλασσα ερχόταν ένα περιμετρικό τείχος, του οποίου μέγιστου τροχού και λιμένος (μέγιστου), απείχε από όλες τις πλευρές πενήντα στάδια (9,5 χιλιόμετρα) και έμενε

σ

118.a.1

b

c

υνέκλειεν εἰς ταὐτὸν πρὸς τὸ τῆς διώρυχος στόμα τὸ πρὸς
θαλάττης. τοῦτο δὴ πᾶν συνῳκεῖτο μὲν ὑπὸ πολλῶν καὶ
πυκνῶν οἰκήσεων, ὁ δὲ ἀνάπλους καὶ ὁ μέγιστος λιμὴν
ἔγεμεν πλοίων καὶ ἐμπόρων ἀφικνουμένων πάντοθεν, φωνὴν
καὶ θόρυβον παντοδαπὸν κτύπον τε μεθ’ ἡμέραν καὶ διὰ
νυκτὸς ὑπὸ πλήθους παρεχομένων.
Τὸ μὲν οὖν ἄστυ καὶ τὸ περὶ τὴν ἀρχαίαν οἴκησιν σχεδὸν
ὡς τότ’ ἐλέχθη νῦν διεμνημόνευται. τῆς δ’ ἄλλης χώρας
ὡς ἡ φύσις εἶχεν καὶ τὸ τῆς διακοσμήσεως εἶδος, ἀπομνη-
μονεῦσαι πειρατέον. πρῶτον μὲν οὖν ὁ τόπος ἅπας ἐλέγετο
σφόδρα τε ὑψηλὸς καὶ ἀπότομος ἐκ θαλάττης, τὸ δὲ περὶ
τὴν πόλιν πᾶν πεδίον, ἐκείνην μὲν περιέχον, αὐτὸ δὲ κύκλῳ
περιεχόμενον ὄρεσιν μέχρι πρὸς τὴν θάλατταν καθειμένοις,
λεῖον καὶ ὁμαλές, πρόμηκες δὲ πᾶν, ἐπὶ μὲν θάτερα τρισχι-
λίων σταδίων, κατὰ δὲ μέσον ἀπὸ θαλάττης ἄνω δισχιλίων.
ὁ δὲ τόπος οὗτος ὅλης τῆς νήσου πρὸς νότον ἐτέτραπτο,
ἀπὸ τῶν ἄρκτων κατάβορρος. τὰ δὲ περὶ αὐτὸν ὄρη τότε
ὑμνεῖτο πλῆθος καὶ μέγεθος καὶ κάλλος παρὰ πάντα τὰ νῦν
ὄντα γεγονέναι, πολλὰς μὲν κώμας καὶ πλουσίας περιοίκων
ἐν ἑαυτοῖς ἔχοντα, ποταμοὺς δὲ καὶ λίμνας καὶ λειμῶνας
τροφὴν τοῖς πᾶσιν ἡμέροις καὶ ἀγρίοις ἱκανὴν θρέμμασιν,
ὕλην δὲ καὶ πλήθει καὶ γένεσι ποικίλην σύμπασίν τε τοῖς
ἔργοις καὶ πρὸς ἕκαστα ἄφθονον. ὧδε οὖν τὸ πεδίον φύσει
καὶ ὑπὸ βασιλέων πολλῶν ἐν πολλῷ χρόνῳ διεπεπόνητο.
τετράγωνον μὲν αὔθ’ ὑπῆρχεν τὰ πλεῖστ’ ὀρθὸν καὶ πρόμηκες,
ὅτι δὲ ἐνέλειπε, κατηύθυντο τάφρου κύκλῳ περιορυχθείσης.
τὸ δὲ βάθος καὶ πλάτος τό τε μῆκος αὐτῆς ἄπιστον μὲν
λεχθέν, ὡς χειροποίητον ἔργον, πρὸς τοῖς ἄλλοις διαπονή-
μασι τοσοῦτον εἶναι, ῥητέον δὲ ὅ γε ἠκούσαμεν. πλέθρου
μὲν γὰρ βάθος ὀρώρυκτο, τὸ δὲ πλάτος ἁπάντῃ σταδίου,

κενό (ή απελευθερώνεται) στο ίδιο σημείο με αυτόν (τον τροχό) μπροστά από το άνοιγμα της διώρυχας (με κατεύθυνση) προς την θάλασσα- (Σ43) όλο αυτό δε συγκατοικείτο από πολλές και πυκνές κατοικήσεις, η δε οδός της επιστροφής και ο μεγαλύτερος λιμένας ήταν γεμάτα από πλοία και εμπόρους που κατέφθαναν από παντού, και που εξ αιτίας του πλήθους παρήγοντο πολλές φωνές και θόρυβος και δημιουργείτο φασαρία κατά την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας.

Όλα μεν λοιπόν που αφορούν την πόλη και γύρω από τα αρχαία κτίσματά της σχεδόν όπως τότε ελέχθη ( από τον παππού Κριτία) τώρα τα έχω παραθέσει δια μνήμης΄ για δε την υπόλοιπη χώρα πως ήταν η φύσις και τα διάφορα είδη που την αποτελούσαν, θα πρέπει να αποπειραθώ να απομνημονεύσω. Πρώτα μεν λοιπόν ελέγετο όλος ο τόπος ήταν πολύ απόκρημνος και απότομος από την θάλασσα, η δε ξακουστή πεδιάδα γύρω από την κατοικημένη Νήσο (Σ44) την περιέκλειε, αυτή δε (η πεδιάδα) περιεκλείετο σε κύκλο από όρη τα οποία έφθαναν μέχρι τη θάλασσα, ήτο επίπεδη και ομαλή μακρόστενη δε ήτο όλη, και από τις δύο (πλευρές με μήκος) μεν 3.000 στάδια (570 χιλιόμετρα), στο κέντρο δε από την θάλασσα από πάνω προς τα κάτω, άνω των 2.000 σταδίων (380 χιλιόμετρα) (η πεδιάδα). (Σ45) Ο δε τόπος αυτός όλης της Νήσου ήτο στραμμένος προς Νότον, από τας άρκτους (από βορρά 0^ο ) υπήνεμος΄ τα δε πέριξ αυτού (του τόπου) όρη, υπήρχε η μεγάλη φήμη ότι ως προς το πλήθος και το μέγεθος και την ομορφιά ήταν ανώτερα από όλα τα τωρινά, (Σ46) και περιείχαν πολλές και πλούσιες Κωμοπόλεις περιοίκων, (τα όρη), και ποταμούς και λίμνες και λιβάδια για βοσκή , για τροφή που ήταν ικανή να θρέψει όλα και τα ήμερα και τα άγρια (ζώα). Ξυλεία δε σε μεγάλη ποσότητα και είδος για όλες τις κατασκευές και για κάθε μία από αυτές, άφθονη. Αυτή λοιπόν ήταν η φύση της πεδιάδος και πολλοί βασιλείς και για μεγάλο χρονικό διάστημα την είχαν εκμεταλλευτεί. Είχε μεν τέσσερεις γωνίες εξ’ αρχής κυρίως ορθογώνιο και επίμηκες, (Σ47) όπου δε κάτι υπελείπετο, το οδηγούσαν σε ευθεία γραμμή στην περιμετρική τάφρο που ανέσκαπταν περιμετρικά (της πεδιάδος)΄ το δε βάθος και πλάτος και το μήκος αυτής(της τάφρου) ως ελέχθη είναι απίστευτον, ότι είναι έργο χειροποίητο, το οποίο σε σύγκριση με όλα τα άλλα είναι τόσο μεγάλο, πρέπει όμως να λεχθεί αυτό το οποίο ήκουσαμε΄ το μεν βάθος λοιπόν είχε σκαφθεί ένα πλέθρο, το δε πλάτος παντού

π

d

e

119.a.1

b

ερὶ δὲ πᾶν τὸ πεδίον ὀρυχθεῖσα συνέβαινεν εἶναι τὸ μῆκος
σταδίων μυρίων. τὰ δ’ ἐκ τῶν ὀρῶν καταβαίνοντα ὑπο-
δεχομένη ῥεύματα καὶ περὶ τὸ πεδίον κυκλωθεῖσα, πρὸς τὴν
πόλιν ἔνθεν τε καὶ ἔνθεν ἀφικομένη, ταύτῃ πρὸς θάλατταν
μεθεῖτο ἐκρεῖν. ἄνωθεν δὲ ἀπ’ αὐτῆς τὸ πλάτος μάλιστα
ἑκατὸν ποδῶν διώρυχες εὐθεῖαι τετμημέναι κατὰ τὸ πεδίον
πάλιν εἰς τὴν τάφρον τὴν πρὸς θαλάττης ἀφεῖντο, ἑτέρα
δὲ ἀφ’ ἑτέρας αὐτῶν σταδίους ἑκατὸν ἀπεῖχεν. ἧ δὴ τήν
τε ἐκ τῶν ὀρῶν ὕλην κατῆγον εἰς τὸ ἄστυ καὶ τἆλλα δὲ
ὡραῖα πλοίοις κατεκομίζοντο, διάπλους ἐκ τῶν διωρύχων
εἰς ἀλλήλας τε πλαγίας καὶ πρὸς τὴν πόλιν τεμόντες. καὶ
δὶς δὴ τοῦ ἐνιαυτοῦ τὴν γῆν ἐκαρποῦντο, χειμῶνος μὲν τοῖς
ἐκ Διὸς ὕδασι χρώμενοι, θέρους δὲ ὅσα γῆ φέρει τὰ ἐκ
τῶν διωρύχων ἐπάγοντες νάματα. πλῆθος δέ, τῶν μὲν
ἐν τῷ πεδίῳ χρησίμων πρὸς πόλεμον ἀνδρῶν ἐτέτακτο τὸν
κλῆρον ἕκαστον παρέχειν ἄνδρα ἡγεμόνα, τὸ δὲ τοῦ κλήρου
μέγεθος εἰς δέκα δεκάκις ἦν στάδια, μυριάδες δὲ συμπάντων
τῶν κλήρων ἦσαν ἕξ. τῶν δ’ ἐκ τῶν ὀρῶν καὶ τῆς ἄλλης
χώρας ἀπέραντος μὲν ἀριθμὸς ἀνθρώπων ἐλέγετο, κατὰ
δὲ τόπους καὶ κώμας εἰς τούτους τοὺς κλήρους πρὸς τοὺς
ἡγεμόνας ἅπαντες διενενέμηντο. τὸν οὖν ἡγεμόνα ἦν τε-
ταγμένον εἰς τὸν πόλεμον παρέχειν ἕκτον μὲν ἅρματος
πολεμιστηρίου μόριον εἰς μύρια ἅρματα, ἵππους δὲ δύο καὶ
ἀναβάτας, ἔτι δὲ συνωρίδα χωρὶς δίφρου καταβάτην τε
μικράσπιδα καὶ τὸν ἀμφοῖν μετ’ ἐπιβάτην τοῖν ἵπποιν
ἡνίοχον ἔχουσαν, ὁπλίτας δὲ δύο καὶ τοξότας σφενδονήτας
τε ἑκατέρους δύο, γυμνῆτας δὲ λιθοβόλους καὶ ἀκοντιστὰς
τρεῖς ἑκατέρους, ναύτας δὲ τέτταρας εἰς πλήρωμα διακοσίων
καὶ χιλίων νεῶν. τὰ μὲν οὖν πολεμιστήρια οὕτω διετέτακτο

ήταν ένα στάδιο, όλη δε (η τάφρος) η οποία είχε σκαφθεί γύρω από την πεδιάδα, συνέβαινε να έχει μήκος 10.000 σταδίων (1.900 χιλιόμετρα) τα δε ποτάμια που κατέβαιναν εκ των ορέων τα υποδέχετο (η τάφρος) και περικυκλώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την πεδιάδα, φθάνοντας (η τάφρος) από την μία και την άλλη πλευρά εις την κατοικημένη Νήσο (πόλη), τα απελευθέρωνε ώστε να εκρέουν προς την θάλασσα. (Σ48) Πάνω δε από αυτήν (την Θάλασσα), είχαν σκαφτεί διώρυχες σε ευθείες γραμμές πλάτους τουλάχιστον 100 ποδών, τεμνόμενες κάθετα ως προς την διεύθυνση της πεδιάδας (Σ49) και πάλι έφθαναν στην τάφρο προς την θάλασσα , η κάθε μία δε (διώρυχα) απείχε από την άλλη 100 στάδια (19 χιλιόμετρα), μέσω αυτής (της Τάφρου) από τα όρη κατέβαζαν την υλοτομία στην πόλη και τα άλλα αγαθά κατέφθαναν προς τα κάτω με καράβια, ο διάπλους δε (εγένετο) από τις διώρυχες προς τις άλλες τέμνοντας στα πλάγια και με κατεύθυνση προς την κατοικημένη Νήσο. Από την γη αυτή έπαιρναν σοδειά δύο φορές τον χρόνο, τον χειμώνα μεν χρησιμοποιώντας υδάτα εκ του Διός (των βροχών) , το καλοκαίρι δε όσα προσφέρει η γη, δηλαδή τα πηγαία ύδατα που ερχόντουσαν πάνω, μέσω των διωρύγων. Πλήθος δε των χρησίμων δια πόλεμο ανδρών (που ζούσαν) στην πεδιάδα, όρισε ηγεμόνα έναν άνδρα , τον καθένα δια κλήρου, το μέγεθος του κάθε κλήρου ήταν 100 Στάδια (19 χιλιόμετρα), όλοι μαζί δε έξη χιλιάδες κλήροι (Σ50) ήσαν.΄ ο δε αριθμός των ανθρώπων από τα όρη και την υπόλοιπη χώρα, ελέγετο ότι ήταν απέραντος, αυτοί όλοι οι κλήροι είχαν διαμοιρασθεί προς τους ηγεμόνας (των ανθρώπων που κατοικούσαν εκεί) στους τόπους και κωμοπόλεις. Ο ηγεμών λοιπόν που είχε ορισθεί κατά τον πόλεμον, όφειλε να δίδει με τυχαία επιλογή, το ένα έκτο των στρατιωτών ενός άρματος από τα δέκα χιλιάδες άρματα, ίππους δε δύο και αναβάτας, επιπλέον δε άρμα δύο ίππων χωρίς το διπλό κάθισμα, (ένα) στρατιώτη με μικρή ασπίδα και τον επιβάτη (ηνίοχο) και ο οποίος ίππευε και τους δύο ίππους, οπλίτες (με βαρύ οπλισμό) δε δύο και από δύο τοξότες και σφενδονιστές, τρείς λιθοβόλους ελαφρά οπλισμένους και τρείς ακοντιστές στον καθένα. Ναύτες δε τέσσερεις για πλήρωμα χιλίων διακοσίων Νηών.(Σ51) Έτσι είχε κανονισθεί η πολεμική οργάνωση της Βασιλικής πόλεως,

τ

c

e

120.a.1

d

b

ῆς βασιλικῆς πόλεως, τῶν δὲ ἐννέα ἄλλα ἄλλως, ἃ μακρὸς
ἂν χρόνος εἴη λέγειν.
Τὰ δὲ τῶν ἀρχῶν καὶ τιμῶν ὧδ’ εἶχεν ἐξ ἀρχῆς διακο-
σμηθέντα. τῶν δέκα βασιλέων εἷς ἕκαστος ἐν μὲν τῷ καθ’
αὑτὸν μέρει κατὰ τὴν αὑτοῦ πόλιν τῶν ἀνδρῶν καὶ τῶν
πλείστων νόμων ἦρχεν, κολάζων καὶ ἀποκτεινὺς ὅντιν’
ἐθελήσειεν. ἡ δὲ ἐν ἀλλήλοις ἀρχὴ καὶ κοινωνία κατὰ ἐπι-
στολὰς ἦν τὰς τοῦ Ποσειδῶνος, ὡς ὁ νόμος αὐτοῖς παρέ-
δωκεν καὶ γράμματα ὑπὸ τῶν πρώτων ἐν στήλῃ γεγραμμένα
ὀρειχαλκίνῃ, ἣ κατὰ μέσην τὴν νῆσον ἔκειτ’ ἐν ἱερῷ Ποσει-
δῶνος, οἷ δὴ δι’ ἐνιαυτοῦ πέμπτου, τοτὲ δὲ ἐναλλὰξ ἕκτου,
συνελέγοντο, τῷ τε ἀρτίῳ καὶ τῷ περιττῷ μέρος ἴσον ἀπο-
νέμοντες, συλλεγόμενοι δὲ περί τε τῶν κοινῶν ἐβουλεύοντο
καὶ ἐξήταζον εἴ τίς τι παραβαίνοι, καὶ ἐδίκαζον. ὅτε δὲ
δικάζειν μέλλοιεν, πίστεις ἀλλήλοις τοιάσδε ἐδίδοσαν πρό-
τερον. ἀφέτων ὄντων ταύρων ἐν τῷ τοῦ Ποσειδῶνος ἱερῷ,
μόνοι γιγνόμενοι δέκα ὄντες, ἐπευξάμενοι τῷ θεῷ τὸ κεχα-
ρισμένον αὐτῷ θῦμα ἑλεῖν, ἄνευ σιδήρου ξύλοις καὶ βρόχοις
ἐθήρευον, ὃν δὲ ἕλοιεν τῶν ταύρων, πρὸς τὴν στήλην προσ-
αγαγόντες κατὰ κορυφὴν αὐτῆς ἔσφαττον κατὰ τῶν γραμ-
μάτων. ἐν δὲ τῇ στήλῃ πρὸς τοῖς νόμοις ὅρκος ἦν μεγάλας
ἀρὰς ἐπευχόμενος τοῖς ἀπειθοῦσιν. ὅτ’ οὖν κατὰ τοὺς
αὑτῶν νόμους θύσαντες καθαγίζοιεν πάντα τοῦ ταύρου τὰ
μέλη, κρατῆρα κεράσαντες ὑπὲρ ἑκάστου θρόμβον ἐνέβαλλον
αἵματος, τὸ δ’ ἄλλ’ εἰς τὸ πῦρ ἔφερον, περικαθήραντες τὴν
στήλην. μετὰ δὲ τοῦτο χρυσαῖς φιάλαις ἐκ τοῦ κρατῆρος
ἀρυτόμενοι, κατὰ τοῦ πυρὸς σπένδοντες ἐπώμνυσαν δικάσειν
τε κατὰ τοὺς ἐν τῇ στήλῃ νόμους καὶ κολάσειν εἴ τίς τι
πρότερον παραβεβηκὼς εἴη, τό τε αὖ μετὰ τοῦτο μηδὲν τῶν
γραμμάτων ἑκόντες παραβήσεσθαι, μηδὲ ἄρξειν μηδὲ ἄρ-
χοντι πείσεσθαι πλὴν κατὰ τοὺς τοῦ πατρὸς ἐπιτάττοντι

των δε άλλων εννέα (Βασιλείων), με άλλο (τρόπο), για τα οποία θα μπορούσα να μιλήσω επί μακρόν.

Τα αξιώματα και οι τιμητικές διακρίσεις είχαν ορισθεί εξ’ αρχής με τον εξής τρόπο. Ο καθένας ξεχωριστά εκ των δέκα βασιλέων εξουσίαζε τους άνδρες στον τόπο του και στην πόλη του και όριζε τους περισσότερους νόμους, τιμωρώντας και θανατώνοντας οποιονδήποτε ήθελε΄ η εξουσία όμως και οι σχέσεις μεταξύ των ήταν σύμφωνα με τις επιταγές του Ποσειδώνα, όπως ο νόμος το καθόριζε σε αυτούς και τα γράμματα (Σ.Σ. του νόμου) ήταν χαραγμένα από τους πρώτους (Βασιλείς) σε στήλη ορείχαλκου η οποία ευρίσκετο μέσα στο ιερό του Ποσειδώνος στο κέντρο της νήσου, (Σ.52) αυτοί λοιπόν, (οι βασιλείς) συγκεντρώνοντο κάθε 5 ή 6 έτη εναλλάξ, διότι τιμούσαν το ίδιο και τους μονούς και τους ζυγούς αριθμούς, (Σ.53) εσυσκέπτοντο και αποφάσιζαν για τα κοινά θέματα, και εξέταζαν αν κάποιος παρέβει κάποιο νόμο και τον δίκαζαν. Όταν δε επρόκειτο να δικάσουν, έδιναν πρώτα διαβεβαιώσεις πίστης μεταξύ τους κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αφού άφηναν μέσα στον ναό του Ποσειδώνος ελεύθερους ταύρους, μένοντας μόνοι, όντας δέκα, αφού προσεύχοντο στον Θεό να επιλέξει το ιερό σφάγιο που θα ήταν ευπρόσδεκτο σε αυτόν, τους κυνηγούσαν χωρίς σίδερα, αλλά με ξύλα και θηλειές, όποιον δε από τους ταύρους συνελάμβαναν, αφού τον οδηγούσαν προς την στήλη, τον έσφαζαν προς την κορυφή αυτής, εκεί που ήταν χαραγμένα τα γράμματα΄ πάνω δε στην στήλη, κοντά στους νόμους, υπήρχε όρκος με φοβερές κατάρες προς αυτούς που θα απειθαρχούσαν (στους νόμους). Όταν λοιπόν, έκαναν την θυσία σύμφωνα με τους νόμους και ευλογούσαν όλα τα μέλη του ταύρου, έριχναν και ανακάτευαν κρασί με αίμα σε ένα κρατήρα ο καθένας με την σειρά του, (Σ.54) ενώ τα άλλα (μέλη) τα έριχναν στην φωτιά, και καθάριζαν την στήλη. Μετά δε από αυτό, αντλώντας (το μίγμα) με χρυσές φιάλες από τον κρατήρα, έκαναν σπονδές ρίχνοντας στην φωτιά, και έδιναν όρκο ότι θα αποδώσουν δικαιοσύνη σύμφωνα με τους (χαραγμένους) νόμους στην στήλη, και ότι θα τιμωρήσουν εάν κάποιος είχε προηγουμενως παραβεί κάποιο (νόμο), και επιπλέον έδιναν (όρκο) ότι δεν θα παραβούν κανέναν γραπτό νόμο με την θέλησή τους, ούτε ότι θα εξουσιάσουν ούτε ότι θα υπακούσουν στον άρχοντα εκτός εάν αυτός κυβερνούσε σύμφωνα με τους νόμους του Πατρός.

ν

c

e

d

121.a.1

όμους. ταῦτα ἐπευξάμενος ἕκαστος αὐτῶν αὑτῷ καὶ τῷ
ἀφ’ αὑτοῦ γένει, πιὼν καὶ ἀναθεὶς τὴν φιάλην εἰς τὸ ἱερὸν
τοῦ θεοῦ, περὶ τὸ δεῖπνον καὶ τἀναγκαῖα διατρίψας, ἐπειδὴ
γίγνοιτο σκότος καὶ τὸ πῦρ ἐψυγμένον τὸ περὶ τὰ θύματα
εἴη, πάντες οὕτως ἐνδύντες ὅτι καλλίστην κυανῆν στολήν,
ἐπὶ τὰ τῶν ὁρκωμοσίων καύματα χαμαὶ καθίζοντες, νύκτωρ,
πᾶν τὸ περὶ τὸ ἱερὸν ἀποσβεννύντες πῦρ, ἐδικάζοντό τε
καὶ ἐδίκαζον εἴ τίς τι παραβαίνειν αὐτῶν αἰτιῷτό τινα.
δικάσαντες δέ, τὰ δικασθέντα, ἐπειδὴ φῶς γένοιτο, ἐν χρυσῷ
πίνακι γράψαντες μετὰ τῶν στολῶν μνημεῖα ἀνετίθεσαν.
νόμοι δὲ πολλοὶ μὲν ἄλλοι περὶ τὰ γέρα τῶν βασιλέων
ἑκάστων ἦσαν ἴδιοι, τὰ δὲ μέγιστα, μήτε ποτὲ ὅπλα ἐπ’
ἀλλήλους οἴσειν βοηθήσειν τε πάντας, ἄν πού τις αὐτῶν
ἔν τινι πόλει τὸ βασιλικὸν καταλύειν ἐπιχειρῇ γένος, κοινῇ
δέ, καθάπερ οἱ πρόσθεν, βουλευόμενοι τὰ δόξαντα περὶ
πολέμου καὶ τῶν ἄλλων πράξεων, ἡγεμονίαν ἀποδιδόντες
τῷ Ἀτλαντικῷ γένει. θανάτου δὲ τὸν βασιλέα τῶν συγ-
γενῶν μηδενὸς εἶναι κύριον, ὃν ἂν μὴ τῶν δέκα τοῖς ὑπὲρ
ἥμισυ δοκῇ.
Ταύτην δὴ τοσαύτην καὶ τοιαύτην δύναμιν ἐν ἐκείνοις
τότε οὖσαν τοῖς τόποις ὁ θεὸς ἐπὶ τούσδε αὖ τοὺς τόπους
συντάξας ἐκόμισεν ἔκ τινος τοιᾶσδε, ὡς λόγος, προφάσεως.
ἐπὶ πολλὰς μὲν γενεάς, μέχριπερ ἡ τοῦ θεοῦ φύσις αὐτοῖς
ἐξήρκει, κατήκοοί τε ἦσαν τῶν νόμων καὶ πρὸς τὸ συγγενὲς
θεῖον φιλοφρόνως εἶχον. τὰ γὰρ φρονήματα ἀληθινὰ καὶ
πάντῃ μεγάλα ἐκέκτηντο, πρᾳότητι μετὰ φρονήσεως πρός
τε τὰς ἀεὶ συμβαινούσας τύχας καὶ πρὸς ἀλλήλους χρώ-
μενοι, διὸ πλὴν ἀρετῆς πάντα ὑπερορῶντες μικρὰ ἡγοῦντο
τὰ παρόντα καὶ ῥᾳδίως ἔφερον οἷον ἄχθος τὸν τοῦ χρυσοῦ
τε καὶ τῶν ἄλλων κτημάτων ὄγκον, ἀλλ’ οὐ μεθύοντες ὑπὸ
τρυφῆς διὰ πλοῦτον ἀκράτορες αὑτῶν ὄντες ἐσφάλλοντο,
νήφοντες δὲ ὀξὺ καθεώρων ὅτι καὶ ταῦτα πάντα ἐκ φιλίας
τῆς κοινῆς μετ’ ἀρετῆς αὐξάνεται, τῇ δὲ τούτων σπουδῇ καὶ

Αυτές τις διαβεβαιώσεις αφού έκανε ο καθένας από αυτούς, και για τον εαυτόν του και για το γένος του, αφού έπινε και αφιέρωνε την φιάλη στο ιερό του θεού, και αφού τακτοποιούσε το θέμα του δείπνου και όλα τα απαραίτητα, μόλις νύκτωνε και η φωτιά γύρω από τα σφάγια άρχιζε να σβήνει, φορώντας όλοι την πιο ωραία γαλάζια στολή, καθισμένοι χαμαί κοντά στην θερμότητα των σφαγίων των σπονδών, καθ’ όλη την διάρκεια της νύκτας, και αφού έσβηναν κάθε φωτιά που έκαιγε γύρω από το ιερό, και εδικάζοντο και εδίκαζον, εάν κανείς από αυτούς κατηγορούσε κάποιον άλλο ότι είχε κάνει κάποια παράβαση΄ και αφού εδίκαζον την εκδιδόμενη απόφαση όταν ξημέρωνε, την έγραφαν πάνω σε χρυσό πίνακα, και την αφιέρωναν στον θεό μαζί με τις στολές τους ως απόδειξη. Υπήρχαν πολλοί άλλοι ιδιαίτεροι νόμοι σχετικά με τα αξιώματα για τον καθένα από τους βασιλείς, οι σπουδαιότεροι δε, ότι ποτέ δεν θα κήρυτταν πόλεμο μεταξύ τους και θα βοηθούσαν μεταξύ τους όλοι, εάν κάποιος από αυτούς κατά κάποιο τρόπο επιχειρούσε να καταλύσει το βασιλικό γένος σε κάποια πόλη, αποφασίζοντας από κοινού δε, όπως ακριβώς οι πρόγονοί τους, ορθές επιλογές σχετικά με πόλεμο, και με άλλα θέματα, παραχωρόντας την αρχηγία, στο γένος του Άτλαντος. Ακόμη δε ο βασιλεύς δεν είχε το δικαίωμα της θανάτωσης κανενός από τους συγγενείς, εάν αυτό δεν φαινόταν σωστό στους περισσότερους από τους μισούς από τους δέκα βασιλείς. (Σ.55)

Αυτή όμως την τόσο μεγάλη και τέτοιου είδους δύναμη που υπήρχε τότε σε εκείνα τα μέρη, ο Θεός αφού την συνέταξε την οδήγησε εναντίον αυτών των χωρών, με την εξής, όπως λέει η παράδοση, πρόφαση. Για πολλές μεν γενεές, έως ότου υπήρχε ακόμη η επίδραση του θεού επάνω τους , ήσαν υπάκουοι στους νόμους, και τιμούσαν την θεϊκή τους συγγένεια΄ διότι οι σκέψεις τους ήταν καθαρές, και είχαν κατακτήσει ευγενικά έργα, και ήταν πράοι και με σύνεση στις εκάστοτε περιστάσεις, και στις μεταξύ τους σχέσεις, για αυτό περιφρονώτας τα πάντα, εκτός της αρετής, αντιμετώπιζαν τα παρόντα ως ασήμαντα και με μεγάλη ευκολία θεωρούσαν ως βάρος την ποσότητα του χρυσού και της υπόλοιπης περιουσίας, αλλά ούτε έσφαλλαν μεθώντας από την τρυφηλότητα χάνοντας την αυτοεγκράτειά λόγω του πλούτου, αντίθετα νηφάλια, έβλεπαν καθαρά, ότι και όλα αυτά αυξάνουν λόγω της κοινής φιλίας με αρετή,

τ

b

c

ιμῇ φθίνει ταῦτά τε αὐτὰ κἀκείνη συναπόλλυται τούτοις.
ἐκ δὴ λογισμοῦ τε τοιούτου καὶ φύσεως θείας παραμενούσης
πάντ’ αὐτοῖς ηὐξήθη ἃ πρὶν διήλθομεν. ἐπεὶ δ’ ἡ τοῦ θεοῦ
μὲν μοῖρα ἐξίτηλος ἐγίγνετο ἐν αὐτοῖς πολλῷ τῷ θνητῷ καὶ
πολλάκις ἀνακεραννυμένη, τὸ δὲ ἀνθρώπινον ἦθος ἐπεκράτει,
τότε ἤδη τὰ παρόντα φέρειν ἀδυνατοῦντες ἠσχημόνουν, καὶ
τῷ δυναμένῳ μὲν ὁρᾶν αἰσχροὶ κατεφαίνοντο, τὰ κάλλιστα
ἀπὸ τῶν τιμιωτάτων ἀπολλύντες, τοῖς δὲ ἀδυνατοῦσιν
ἀληθινὸν πρὸς εὐδαιμονίαν βίον ὁρᾶν τότε δὴ μάλιστα
πάγκαλοι μακάριοί τε ἐδοξάζοντο εἶναι, πλεονεξίας ἀδίκου
καὶ δυνάμεως ἐμπιμπλάμενοι. θεὸς δὲ ὁ θεῶν Ζεὺς ἐν
νόμοις βασιλεύων, ἅτε δυνάμενος καθορᾶν τὰ τοιαῦτα,
ἐννοήσας γένος ἐπιεικὲς ἀθλίως διατιθέμενον, δίκην αὐτοῖς
ἐπιθεῖναι βουληθείς, ἵνα γένοιντο ἐμμελέστεροι σωφρονι-
σθέντες, συνήγειρεν θεοὺς πάντας εἰς τὴν τιμιωτάτην αὐτῶν
οἴκησιν, ἣ δὴ κατὰ μέσον παντὸς τοῦ κόσμου βεβηκυῖα
καθορᾷ πάντα ὅσα γενέσεως μετείληφεν, καὶ συναγείρας
εἶπεν_

Προσθήκη Συγγραφέα:

ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ 1.32-34 



ενώ αφ’ ενός μεν αυτά τα ίδια τα αγαθά καταστρέφονται εξ’ αιτίας της διαρκούς επιδίωξης και υπερβολικής αξίας αυτών, αφ’ ετέρου και εκείνη (η αξία) χάνεται μαζί με αυτά. Λόγω αυτής της σκέψεως λοιπόν, και της θεϊκής φύσεως που παρέμενε (σε αυτούς), τα πάντα σε αυτούς ανεπτύχθησαν, όσα αναφέραμε προηγουμένως. Όταν όμως το Θεϊκό στοιχείο εξαλείφθηκε, επειδή αναμείχθηκε πολύ και πολλές φορές με το θνητό και το ανθρώπινο στοιχείο επικράτησε, τότε άρχισαν να ασχημονούν (συμπεριφερόντουσαν απρεπώς), επειδή αδυνατούσαν να αντέχουν το βάρος των υπαρχόντων τους, και σε αυτόν που είχε την δυνατότητα να κρίνει, εφαίνοντο επαίσχυντοι, αφού είχαν χάσει τα πιό καλά από τα πολυτιμότερα αγαθά τους, εκείνοι όμως που αδυνατούσαν να διακρίνουν την πραγματική και ευτυχισμένη ζωή, εφαίνοντο ότι ήσαν κατ’ εξοχήν ευλογημένοι, αν και είχαν κυριευθεί κυριολεκτικά από πλεονεξία για αδικία και δύναμη. Ο Δίας, λοιπόν, ο Θεός των Θεών, που βασιλεύει σύμφωνα με τους νόμους, επειδή μπορεί να βλέπει τέτοιου είδους πράγματα, αντιλαμβανόμενος ότι το χρηστό γένος συμπεριφέρετο αθλίως, επιθυμώντας να τους τιμωρήσει για να γίνουν νουνεχείς, αφού συνετιστούν, κάλεσε σε συμβούλιο όλους τους Θεούς στην τιμιοτάτη κατοικία αυτών, η οποία ευρίσκεται στο μέσον όλου του κόσμου, και βλέπει και εξετάζει τα πάντα, όσα έχουν πραγματοποιηθεί, και αφού τους συγκέντρωσε, είπε……… (Σ.56)

(Ακολουθεί μία πιθανή προσθήκη από τον συγγραφέα, για όσους αμφιβάλλουν ακόμη, και μετά την ανάγνωση όλου του συγγράμματος, ότι ο Πλάτων ολοκλήρωσε άριστα τον ΚΡΙΤΙΑ)

ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ 1.32-34. (Ομιλία του Δία προς τους άλλους Θεούς στην αρχή της Οδύσσειας).

Ώ αλλοίμονο, με ποιον τρόπο οι θνητοί ρίχνουν το φταίξιμο στους Θεούς. Ισχυρίζονται ότι από εμάς προέρχονται οι δυστυχίες τους, ενώ συχνά αυτοί οι ίδιοι με τις κακές τους πράξεις πέφτουν σε στεναχώριες πέρα από το γραπτό.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Σ1: Μετά το πέρας της ομιλίας του ΤΙΜΑΙΟΥ, λαμβάνει τον λόγο ο ΚΡΙΤΙΑΣ. Η εκ των προτέρων «απολογία» του και η επί μακρόν σύγκριση των ζωγραφιζόμενων Θεών και ανθρώπων με την περιγραφή Θείων και θνητών, δείχνει την αγωνία του για την πιθανότητα αμφισβήτησης του από τους μελλοντικούς ακροατές του για τα όσα θα εκθέσει για την Ατλαντίδα. Διότι εκ των προτέρων, προειδοποεί για την δυσκολία του θέματος. Τα ίδια ισχύουν και για τον παρόντα συγγραφέα.

Σ2. Α) Στον ΤΙΜΑΙΟ είδαμε ότι ο μεγάλος πόλεμος μεταξύ Αθηναίων και Ατλάντων πραγματοποιήθηκε το 8.600 π.Χ. Εδώ στον ΚΡΙΤΙΑ αναφέρει ότι ο πόλεμος ξεκίνησε πραγματικά το 9.600 π.Χ. Επομένως δεν αναφερόμαστε σε έναν πόλεμο, αλλά σε μία «Οδύσσεια» πολέμων, επί 1.000 και πλέον έτη. Άλλωστε μην ξεχνούμε ότι και η καταστροφή των Αθηναίων και Ατλάντων από το «τελικό φυσικό κτύπημα», παρ’ όλο που έγινε 10 έτη μετά τον μεγάλο πόλεμο, δείχνει ότι ακόμη και μετά την ήττα των Ατλάντων, συνέβαιναν πόλεμοι με το εκστρατευτικό σώμα των Αθηναίων ευρισκόμενο κάπου στην Ατλαντίδα.

Επομένως η Αθηνά ανέλαβε την Αθήνα, αμέσως μετά το ξέσπασμα του πρώτου πολέμου, ώστε να τους επιμορφώσει. Στο ξέσπασμα του δεύτερου πολέμου, το 8.600 ανέλαβε και την Αίγυπτο. Όπως θα δούμε και αργότερα, ο Ποσειδώνας είχα αναλάβει πολύ πιο νωρίς την Ατλαντίδα!

Β) Επίσης το ρήμα «εμηνύθη»τίθεται με δύο δοτικές ως υποκείμενα. Η πρώτη δοτική αφορά τους «υπέρ τας Ηρακλείους στήλας έξω κατοικούσιν» που είναι οι της Μεσογείου, και η δεύτερη «τους εντός πάσιν» που είναι οι Άτλαντες. Οπότε η κήρυξη αυτού του πολέμου έγινε από τους «έξω» που είναι οι Έλληνες και οι όποιοι σύμμαχοι. Το «άρξασα» που ακολουθεί δεν έχει την έννοια του «εκινήσησα», αλλά του «ηγηθήσα».

Γ) Στο Αρχαίο κείμενο αναφέρει: «επί το παν πέλαγος». Όπως επεσήμανα στην εισαγωγή, είναι η μετατροπή του «εκεί πέλαγος» του ΤΙΜΑΙΟΥ, σε συνδυασμό με το «παντελώς», και παράγει τον νέο χαρακτηρισμό «παν πέλαγος».

Επί +Γενική=Δήλωση Τόπου με στάση

Επί +Αιτιατική= Κατεύθυνση (Σιγμόληκτο ουδέτερο)

Θουκιδίδου- Επιτάφιος Περικλέους: Εχρώμεθα τη γη πάση τοις άλλοις = Κάναμε την χώρα μας ξακουστή στους άλλους.

Liddel & Scott-Ηρόδοτος: Τέλειο – Ομήρου Ιλιάδα: Σημαντικό

Εδώ επιλέγεται λέξη, πάλι από τον Θουκιδίδη (περίπου 460-455 π.Χ. έως περίπου 404 π.Χ), και ας μην ήταν σε αυτόν ο «αρεστότερος». Η λέξη αυτή είναι όντως η πιο ταιριαστή διότι:

Ενώ ο Πλάτων αναφέρεται στην Ατλαντίδα Νήσο-Ήπειρο, η στενή δίοδος που αναφέρει δεν είναι «προς αυτήν», αλλά προς την Νήσο της Ατλαντίδος που έχει αποκλεισθεί στο «εκεί ξακουστό πέλαγος». Η Ήπειρος είχε έξοδο προς το Ατλαντικό πέλαγος της Τυνησίας, ενώ η Νήσος είχε έξοδο προς τον Ατλαντικό Πόντο, και οπωσδήποτε «πίσω» από την δίοδο, υπήρχε το «παν πέλαγος», δηλαδή το ξακουστό πέλαγος. Αυτό είχε κλείσει, ο δε πηλός προφανώς δεν κάλυψε μία Ήπειρο, αλλά έκλεισε την δίοδο.

Παντελώς= Παν + τελέως.

Παν= Όλον και επίσης Τελέως= Εντελώς, απολύτως (Ηρόδοτος 1.20) – Ανθ. Γαζής – Liddel& Scott .

Να θυμόμαστε όμως ότι το «παν» μόνο του, σημαίνει και «ξακουστό» ή «τέλειο»- (Θουκιδίδης.)

Άλλο σημαντικό στοιχείο, ότι αναφέρει καθαρά σεισμούς ως αίτιο. Άλλη μία αναφορά ότι πρώτα από όλα, πρίν την ημέρα του Τελικού Χτυπήματος, έγιναν σεισμοί, που δείχνει πιθανή Ηφαιστειακή δραστηριότητα η και έκρηξη Ηφαιστείου, που δημιούργησε τσουνάμι, και εφ’ όσον αναφέρει ότι μετά παρήχθει ο πηλός, λογικά έχουμε μίγμα υδάτων, που ήρθαν ως παλλιροϊκά, μαζί με χώμα, που προφανώς αποσπάσθηκε από τoν τεράστιο κάμπο, που ως θα δούμε αργότερα, υπήρχε γύρω από την Νήσο της Ατλαντίδος, επί της γης της Ηπείρου.

Σ3: Α) Οι στίχοι που αναφέρονται στο «τιμόνεμα» των άθρώπων μέσω της πειθούς, μας φέρνει στην μνήμη μας τους στίχους των ΟΡΦΙΚΩΝ: (64.8-13)Ύμνος Νόμου.





Μετάφραση: Διότι μόνον αυτός (ο νόμος) κατέχει το πηδάλιον των ζώων, επειδή έχει ορθότατες γνώμες, είναι αμετακίνητος, Ωγύγιος, πολύπειρος, συγκάτοικος αβλαβώς, των δικαίων, αλλά επιφέρων βλάβες στους αδίκους.

Β) Με τις αφηγήσεις που έχουν ήδη γίνει, φαίνεται ότι η Μυθολογία πλησιάζει στην δημιουργία της.

Η γνωστή σε εμάς ιστορία της Μυθολογίας αναφέρει ότι η Αθηνά διαγωνίσθηκε με τον Ποσειδώνα με κριτές τους Αθηναίους πολίτες, και κερδίζοντάς τον, πήρε υπό την κηδεμονία της την Αθήνα. Ως εξευμενισμό του Ποσειδώνος, οι Αθηναίοι κατασκεύασαν τον περίφημο ναό του Ποσειδώνος στο Σούνιο, του οποίου μέρος του υφίσταται και σήμερα εκεί. Το δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα, (ότι γλύτωσε από την μένος των Πρωτοχριαστιανικών ετών, την βαρβαρότητα των Ενετών και του Μοροζίνι που αδιαφορούσαν για τις παράπλευρες απώλειες, καθώς και το παράλογο πάθος του Σκωτσέζου Λόρδου Έλγιν) έχει αυτήν την περιγραφή της μονομαχίας. Εδώ όμως, η προϊστορική μυθολογία που μεταφέρθηκε από την Αίγυπτο μας δίδει την εξήγηση της κλήρωσης. Εκτός των άλλων όμως, ενώ διευκρινίζει ποιες ήταν οι αρμοδιότητες της Αθηνάς, για τον Ήφαιστο μας αναφέρει ότι μαζί με την Γαία, έδωσαν το σπέρμα τους. Δηλαδή τον Ερεχθέα! Όντως και η μυθολογία μας, το ίδιο αναφέρει. Δηλαδή, ότι ο Ερεχθέας ήταν το θεϊκό σπέρμα που μεταφέρθηκε στους κατοίκους των Αθηνών. Από τότε δε η ΚΕΚΡΟΠΙΑ μετονομάσθηκε σε Αθήνα.

Γ) Αξιοπρόσεκτο είναι ότι για την κλήρωση αναφέρεται πως «δεν θα ήταν σωστό στους Θεούς τι αναλογεί στον καθένα τους, ούτε πάλι, ενώ γνωρίζουν ότι κάτι ανήκει περισσότερο σε άλλους, να επιχειρούν με έριδες να το αποκτήσουν». Αυτό σημαίνει ότι ήδη κάποιοι είχαν στην κατοχή τους κάποια μερίδια, και κάποιοι άλλοι τα διεκδικούσαν. Αυτό γίνεται εμφανές, διότι στον ΚΡΙΤΙΑ αναφέρεται ότι ο Ποσειδών όταν έσμιξε με την Κλειτώ, της οποίας ο πατέρας ήταν από τους πρώτους ανθρώπους εκεινης της γης, δεν υπήρχαν νήες. Ο πόλεμος όμως που πρωτοξέσπασε το 9.600 π.Χ. προυποθέτει ύπαρξη νηών. Άρα ο Ποσειδών είχε προηγηθεί κατά πολύ της εμφάνισης της Αθηνάς. Οπότε η κλήρωση που αναφέρεται εδώ, είναι κάποιο είδος δεύτερης κλήρωσης και τακτοποίησης των περιοχών που είχαν ευθύνη. Για αυτό αναφέρει αυτό που είδαμε πριν στην αρχή της (Γ)

Το σίγουρο είναι ότι ο Δίας ήταν ο πρώτος από τους Θεούς μαζί με τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα, που βγήκαν νικητές από την Τιτανομαχία. Οπότε ο Ποσειδών είχε την κηδεμονία των Ατλάντων και ίσως και των Ελλήνων, πολύ πριν εμφανισθεί η Αθηνά. Επομένως, λογικά, η Αθηνά εμφανίσθηκε λίγο «αργοπορημένη» στις διεκδικήσεις της.

Η κλήρωση που αναφέρεται εδώ, δείχνει ότι αυτός ο πόλεμος που έγινε το 9.600 π.Χ., είχε ως ηγέτη τον Κέκροπα, και ίσως και τον υιό του Ερυσίχθονα. Ακολούθως που ξέσπασε ο αρχικός πόλεμος, η Αθηνά ανέλαβε την κηδεμονία των Αθηνών. Ο Ερεχθέας και οι μετά από αυτόν, είναι οι νέοι βασιλείς της Αθήνας. Το όνομα πλέον της πόλεως αλλάζει σε Αθήνα.

Σ4:

Α)Ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα, συνηθίζεται στα αγόρια να δίδουν τα ονόματα των παπούδων και στα κορίτσια των γιαγιάδων.

Β) Ο Κέκροψ ή Κέκροπας, ήταν σύμφωνα με την γνωστή Μυθολογία, ένας αγαθός δαίμονας, μισός άνθρωπος και μισός φίδι. Ήταν ο πρώτος ηγέτης της παλαιάς Αθήνας, όταν ονομαζόταν Κεκροπία. Βέβαια, δεν μας αναφέρει η γνωστή Μυθολογία την χρονολογία. Εδώ την έχουμε για πρώτη φορά, μέσω των αναφορών του Αιγύπτιου ιερέα. Δηλαδή πριν 11.500 έτη. Το 9.600 π.Χ. Η Άγραυλος ήταν σύζυγός του, και υιός του ο Ερυσίχθων. Σύμφωνα με την παράδοση, εν όψει πολέμου με τους Κάρες και τους Βοιωτούς, δημιούργησε στην Αττική μία δωδεκάπολη.’Εκανε την πρώτη απογραφή πληθυσμού, έδωσε Νομοθεσία, θέσπισε την μονογαμία και την ταφή των νεκρών, και δίδαξε το πρώτο Αλφάβητο. Επί βασιλείας του εντοπίζεται η διαμάχη Αθηνάς και Ποσειδώνα για την κατοχή της Αθήνας.

Οι τότε Αθηναίοι τον ελάτρευαν στο Κεκρόπιο του Ερεχθείου της Ακρόπολης και ο τάφος του ήταν στην Βορειοδυτική μεριά της. Το τμήμα αυτό συνεδέετο με τις Καρυάτιδες μέσω μιάς μικρής στοάς, η οποία στις επίσημες επιγραφές του 409 π.Χ. ονομάζεται «Πρόστασις» ή «Προς τω Κεκροπίω». Αυτός ο χώρος ταυτίσθηκε από τον Wilhelm Doerpfeld, (Barmen 1853- Λευκάδα 1940), βάση μιας μεγάλης πλάκας, μήκους 4,6 μέτρων, που βρέθηκε στο βορειοδυτικό εσωτερικό διαμέρισμα του Ερεχθείου.

Όσον αφορά τον Ερεχθέα, ήταν ο επόμενος του Κέκροπα βασιλέας των Αθηνών, και ήταν υιός του Ήφαιστου και της Γης. Ελέγετο ότι ήταν ο ιδρυτής των Ελευσίνιων μυστηρίων, της εορτής των Παναθηναίων, και εφευρέτης του τέθριππου άρματος. Σύμφωνα με άλλες παραδόσεις όμως, οι θεσμοί αυτοί ιδρυθήκανε από τον Εριχθόνιο που θεωρείτο πατέρας του Ερεχθέα. Ο Ερεχθέας και όλη η οικογένειά του εξοντώθηκε από τον εξαγριωμένο Ποσειδώνα, λόγω του θανάτου του Ευμόλπου , βασιλέα των ηττημένων Ελευσινίων, από τον Ερεχθέα. Στην μνήμη του, στήθηκε ως είδαμε πρίν, το Ερεχθείο στην Ακρόπολη. (Εγκ. Δομή)

Εν ολίγοις, φαίνεται εδώ ότι η ιστορία του Κέκροπα, είναι πολύ παλαιότερη από ότι πιστεύαμε έως σήμερα.

Η δε πολεμική εξάρτηση που έχει πάντα στις αναπαραστάσεις της η Αθηνά, ταυτίζεται εποχικά, και με την ασχολία των τότε γυναικών και στον πόλεμο.

Γ) Τέλος, ένας ακόμη συνηρμός σκέψεων είναι αναπόφευκτος. Η Αθηνά ήταν αντίπαλος του Ποσειδώνα σε όλες τις περιπτώσεις της Μυθολογίας. Και στην Οδύσσεια!

Σ5. Α) Τέλεια περιγραφή της Αττικής Γής εκείνη την περίοδο, που δείχνει και το επίπεδο πολιτισμού των τοτε Ελλήνων, όπως και οι αναφορές σε αρχαία ερείπια που υπήρχαν την εποχή του Πλάτωνος. Επίσης βλέπουμε τι είδους γεωλογικές αλλαγές πραγματοποιήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια μέσα από την παλαιά περιγραφή των τοπίων.

Β) Οι Έλληνες ως σήμερα, έχουν διαφυλάξει την παράδοση τριών μεγάλων πλημμυρών. Του Ωγύγου, του Δαρδάνου, και του Δευκαλίωνα. Ως τρίτος τώρα, αναφέρεται ένας άγνωστος κατακλυσμός, και ως τέταρτος πλέον ο του Δευκαλίωνος, που πρέπει να αντιπροσωπεύει την καταστροφικότερη των καταγεγραμμένων Ηφαιστειακών εκρήξεων, της Θήρας, το 1.645 π.Χ. Οι πρώτοι δύο είναι πλέον αυτονόητο ποιοι ήσαν.

Σ6. Αυτή η αξιοπρόσεκτη παρατήρηση, μας δείχνει αυτό που περιγράφηκε στον ΤΙΜΑΙΟ, και που αποδεικνύει ότι εγνώριζαν σε ποια χρονολογία και Γεωγραφική θέση υπήρχαν ανάλογες ώρες Ημέρας και Νύκτας (στην διάρκεια ενός έτους). Διότι πιο Νότια ή πιο Αρκτικά, η διάρκεια της Ημέρας και της Νύκτας είναι δυσανάλογες.

Σ7. Έχει βρεθεί, σχετικά πρόσφατα, πηγάδι στην Ακρόπολη αλλά χωρίς ύδατα πλέον, από όπου και ανεσύρθησαν θραύσματα από πήλινα δοχεία, πολύ παλαιότερης περιόδου από αυτήν του Κλασσικού Ελληνικού Πολιτισμού.

Σ8: Διαπιστώνουμε ότι ο Κριτίας του παρόντος, είχε και γραπτά όλη την ιστορία που αναφέρει, ή ίσως μέρος αυτής, από τον προπάππο του. Οπότε ο Πλάτων πρέπει να μελέτησε τα γραπτά αυτά, και όχι να απομνημόνευσε και μετά να συνέγραψε με τόσο πολύπλοκο τρόπο τον ΚΡΙΤΙΑ. Επίσης πρέπει να θυμηθούμε ότι στον ΤΙΜΑΙΟ, αναφέρθηκε και ένα ταξίδι και παραμονή επί 13 έτη του Πλάτωνος και Ευδόξου, στην Σαϊδα της Αιγύπτου.

Σ9: Με τις λέξεις «στο μέσον πάσης», εννοεί στο μέσον της Νήσου (Ηπείρου), διότι πριν μία σειρά αναφέρει «σε κάποιο μέρος της Νήσου» (δηλαδή της Ηπείρου). Εφ’ όσον όμως είναι το μέσον της Ηπείρου και ακολούθως πληροφορεί ότι είναι ότι είναι στο μέσον της Ατλαντίδος Νήσου, τότε και η Ατλαντίς Νήσος είναι στο μέσον της Ηπείρου.

Σ10: Το «προς + Δοτική ενικού», (σπάνιος τύπος), έχει την έννοια του «εκτός των άλλων». Θουκιδίδης 2. 61 Liddle & Scott.

Ο κάμπος κείται στο μέσον της Ατλαντίδος Ηπείρου και της Νήσου, και είναι κάπου κοντά στην θάλασσα. (Κατά δε μέσον πάσης πεδίον ήν. Σε αυτήν την έκφραση ισχύει ότι και πρίν, στο παν πέλαγος που είδαμε στην Σ.2 – ‘Ετσι αργότερα, το «πάσης πεδίον ήν» θα μετατραπή σε «παν πεδίον» ). Περίπου δε, στο κέντρο αυτό του τότε κάμπου, υπήρχε ένα όρος που μετά το κατοίκησε αφού πρωτο-τροποποίησε ο Ποσειδώνας. Αυτό το μικρό όρος που σχημάτισε ένα μικρό νησί, θα το καλούμε Ιερά Νήσο, εφ’ όσον έτσι την ονομάζει αργότερα σε μία αναφορά του ο Πλάτων. Επίσης, ένα σημείο της περιμέτρου της «Ιεράς Νήσου», συνέπιπτε με το κέντρο της Νήσου Ατλαντίδος από την αντίθετη φορά της θάλασσας. Η κατά άλλο τρόπο, το όρος απείχε από το κέντρο της Νήσου Ατλαντίδος προς την κατεύθυνση της θάλασσας και του κάμπου, 50 Στάδια περίπου. Μία σημαντική συνθήκη που πρέπει να πληρείται. ΣΧΕΔΙΟ 2

Επίσης δεν πρέπει να συγχιστούμε με τον προσδιορισμό του κάμπου. Άλλος είναι ο εδώ αναφερόμενος κάμπος, τον οποίο μάλιστα πολύ αργότερα τον αναφέρει ως κύκλο, και άλλος ο τεραστίων διαστάσεων τετράγωνος κάμπος πέριξ της Νήσου Ατλαντίδος, και επί της Γης της Ηπείρου, που θα αναφερθεί αρκετά αργότερα.

Σ11: Προσέξτε τα ονόματα:

Ευήνωρ=¨Ομηρος, Καλός Ίππος ή Καλός Άνδρας(Liddel & Scott)

Λευκίππη= Λευκή ίππος

Κλειτώ= Προφανώς από το κλειτορίς.

Εδώ θα σταθούμε λίγο να δούμε ένα κείμενο της Οδύσσειας.(7.56-63)









Μετάφραση:

Πρώτα ο σείστης της γης Ποσειδών, εγέννησε τον Ναυσίθοον από την Περίβοια, αρίστη από το είδος των γυναικών, την στερνή κόρη του Ευρυμέδοντος, που βασίλευε παλαιά στους υπερήφανους Γίγαντες. Αλλά αυτός ο βασιλέας αφάνισε το ασεβή λαό του, και ηφανίσθη και αυτός΄ με αυτή έσμιξε ο Ποσειδών, και εγέννησε ένα υιό, τον Ναυσίθοο τον μεγαλόψυχο, που βασίλευε στους Φαίακες. Και ο Ναυσίθοος εγέννησε τον Ρηξήνορα και τον Αλκίνοο.

Σχόλια: Ας κάνουμε μία σύγκριση.

1) Ο Ποσειδών στην μία περίπτωση έσμιξε με την Κλειτώ, και στην δεύτερη με την Περίβοια.

2) Δέκα υιούς στην πρώτη περίπτωση, δύο στην δεύτερη.

3) Το όνομα της Περίβοιας σημαίνει, «γύρω από την ήβη ή πέριξ του Βίου». Το όνομα της Κλειτούς έχει προέλευση την κλειτορίδα.

4) Ο πατέρας της Περίβοιας εχάθη αφού εχάθη ο λαός του. Ο πατέρας της Κλειτούς ήταν από τους πρώτους ανθρώπους σε εκείνη την γη.

5) Ο Αλκίνοος είναι ο Βασιλέας των Φαιάκων, που γνωρίζουμε ότι έφυγε από την χώρα του, την Υπέρεια όσο κυβερνούσε ο αδελφός του Ρηξήνωρ, και φοβούμενος τους Κύκλωπες ήρθε στην Σχερία.(Κέρκυρα)

Σ12.

Α) Αρχικά λοιπόν και πρίν την παρέμβαση των απογόνων του ως θα δούμε, το σύστημα τροχών που κατασκευάσθηκε από τον Ποσειδώνα, ήταν 2 τροχοί Ξηράς και 3 Θαλάσσης, όλοι ομόκεντροι, και μικρότερος, δηλαδή πρώτος, ήταν ο Θαλάσσιος.

Β) Επίσης κρατείστε στην μνήμη σας, ότι με δύο τροχούς ξηράς, και καθ’ όσον τα νερά ανάβλυζαν στην κεντρική μικρή νήσο που είχε το όρος, (το γράφει αμέσως παρακάτω), έπρεπε να υπάρχουν δύο τροχοί θάλασσας η οποίοι εγέμιζαν με τα νερά αυτά. Αναφέρει όμως τρείς τροχούς θαλάσσης(!) χωρίς να αναφέρει τρίτο τροχό ξηράς, ο οποίος λογικά πρέπει να υπάρχει αλλά δεν τον αναφέρει εδώ. Υπάρχει αίτιο για αυτό.Θα το δούμε αργότερα.

Σ13. Οι αναφερόμενοι τροχοί απέχουν το ίδιο από το κέντρο της μικράς Νήσου. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε τώρα, ορθά, ότι οι αποστάσεις των 3 τροχών είναι ανά 16,66 Στάδια από το κέντρο. Οι κληρονόμοι πραγματοποίησαν αλλαγές αργότερα. (ΣΧΕΔΙΟ 3)

(Σ14): Είναι πράγματι απορίας άξιο, σε ποια εποχή αναφέρεται, που δεν είχαν ακόμη πλοία. Διότι την εποχή των διαδόχων του Ποσειδώνος, και πριν τον πόλεμο του 11.600 Π.Σ., αναφέρει ότι υπήρχαν Τριήρεις και πρίν τον πρώτο αυτό πόλεμο..

(Σ15): Ακόμη και να μην ήταν Τεχνητό το σύστημα, θα δούμε πως ήταν δυνατόν να τα διαθέτει αυτά. Πρέπει όμως να επισημάνω επίσης, πως πιστεύω ότι όλη η Νήσος Ατλαντίς είχε Ηφαιστιακό παρελθόν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να διαθέτει θερμά ύδατα πηγαία, που είχαν σαν προέλευση, την με φυσική ροή διέλευση ύδατος από θερμά πετρώματα, και μέσω της παραγόμενης πίεσης από υδρατμούς, έξοδό του ως πηγές θερμού σε πολλά σημεία της περιοχής. Αυτό σημαίνει ότι στην εν λόγω περιοχή πρέπει να υπάρχουν ίχνη από Θειάφι η παρόμοια υποεδαφικά, Ηφαιστειογενούς πρόλευσης, υλικά. Το ψυχρό είναι ευκολότερο να προυπάρχει, εφόσον πιστεύω ότι όλο αυτό το σύστημα ευρίσκετο μέσα σε γλυκό νερό. Το αναφέρει έμμεσα αλλά σαφώς ο Πλάτων παρακάτω στην περιγραφή των μεγάλων Κάμπων.

Σ16: Την έκφραση «την Νήσο την Ατλαντίδα όλη» αρχικά νομίζει κάποιος ότι ο Πλάτων την δίδει για έμφαση, χωρίς όμως εμφανή λόγο. Και όμως είναι ο ίδιος λόγος που εξηγήθηκε πρίν. Όπου υπάρχει αυτή η έκφραση με το «όλη», προσδιορίζει ότι αναφέρεται στην Ήπειρο.

Σ17: Το πέρας του κύκλου είναι εκεί που τελειώνει η περιοχή των δακτυλίων, αλλά υπονοεί και μία 4^η θάλασσα έξω από τον τρίτο «τροχό», προς ένα περιμετρικό τείχος που θα μπορέσουμε να τα δούμε αργότερα, και είναι ο Μέγιστος. Η θάλασσα περιοριζόταν στους τρείς δακτυλίους. Οπότε ο κάμπος ήταν ο αρχικός, δηλαδή όλη η έκταση. Διένειμε δε την Νήσο Ατλαντίδα όχι την Ήπειρο, σε δέκα περιοχές και τις απέδωσε στα 10 παιδιά του.

Σ18: Όπως και προηγούμενα στο Σ16 «Την Νήσο Την Ατλαντίδα πάσαν = η Νήσος και η Ήπειρος Ατλαντίς όλη» είναι μία έκφραση έμφασης με χρήση δύο «Την». Αλλιώς θα έλεγε «την Ατλαντίδα Νήσον». και εννοεί την Ήπειρο. Αν προσέξουμε, καταλαβαίνουμε ότι το Ατλαντικό πέλαγος εννοείται αυτό μετά τις Ηράκλειες Στήλες. (προς τα έσω, δηλαδή προς την Ήπειρο της Ατλαντίδος), και όχι το πέλαγος που περιέγραφε στον ΤΙΜΑΙΟ ως «εκεί ή εκείνο πέλαγος».

Σ19: Α) Προσοχή. Πρέπει να θυμόμαστε ότι εδώ περιγράφει την Γαδειρική ως «άκρο» της Νήσου και της Ηπείρου, διότι το «νήσου» που εννοεί την Νήσο Ατλαντίδα, εξαρτάται νοηματικά από το προηγούμενο αναφερόμενο «η Ατλαντίς η νήσος όλη» που εννοεί την Ήπειρο και οι δύο αυτές έχουν «άκρη» προς τις Ηράκλειες Στήλες. Αυτό σημαίνει ότι στην Νήσο Ατλαντίδα και της Ηπείρου, προς εκείνο τουλάχιστον το σημείο, σχηματίζεται κάποια άκρη, και η Νήσος Ατλαντίς και η Ήπειρος, δεν είναι, τουλάχιστον, λόγου χάριν, στρογγυλές. Επίσης καταλαβαίνουμε ότι εκτός από αυτό το άκρο, υπάρχει τουλάχιστον άλλο ένα, που δεν κοιτά προς τις Ηράκλειες Στήλες. Δηλαδή, αναφέρει μεν «στον οποίον έλαχε το άκρο της νήσου προς τις Ηράκλειες Στήλες, υποννοεί δε παράλληλα ότι υπάρχει «και κάποιο άλλο προς αλλού». Αλλιώς θα μπορούσε να περιγράψει ορθότερα, «έλαχε της Νήσου το άκρο» ή «το άκρο της Γαδειρικής», ή «το μόνο άκρο» ή κάπως παρόμοια, αλλά σίγουρα ακριβέστερα. Οπότε καταλαβαίνουμε ότι αμφότερες οι Ατλαντίδες, Νήσος και Ήπειρος, πρέπει να είναι μακρόστενες. Δες επίσης όλο το νόημα μαζί με την Σ20 και Σ21.

Β) Επίσης: Δεν αναφέρει στις Ηράκλειες Στήλες, όπως συνήθως ερμηνεύεται, αλλά την κατεύθυνση του άκρου της Νήσου Ατλαντίδος που κοιτά προς τις Ηράκλειες Στήλες, και πρέπει να είναι ο άξονάς της Νήσου σε ευθεία με τις Ηράκλειες Στήλες.

Αυτό σημαίνει ότι κατά κάποιο τρόπο η Νήσος πρέπει να μπορεί να «δείχνει προς τα εκεί». Το πιθανότερο είναι να έχει σχήμα μακρόστενο. Επίσης αναφέροντας ο Πλάτων «το άκρο προς τις Ηράκλειες Στήλες», μας προδιαθέτει για την ύπαρξη, τουλάχιστον, ενός ακόμη άκρου. Άρα το πιθανότερο σχήμα της Νήσου έως τώρα, είναι να είναι μακρόστενο και να έχει τουλάχιστον δύο αντίθετα άκρα. Έτσι, εφ’ όσον πληρείται αυτή η συνθήκη, μας δίδει ένα ακόμη τεκμήριο, όπως αναφέραμε στον ΤΙΜΑΙΟ, για την θέση των Ηρακλείων Στηλών, και όπως θα δούμε αργότερα, όντως αυτό συμβαίνει. Και μακρόστενη είναι, και η Γαδειρική «δείχνει» προς τις Ηράκλειες Στήλες με μία απόκλιση μόλις λίγων μοιρών. ΣΧΕΔΙΟ 6

Σ20: Ας ξεκαθαρίσουμε μία και καλή λοιπόν, το όνομα της περιοχής αυτής, που μας μπέρδεψε αρκετά στον ΤΙΜΑΙΟ. Είναι ΓΑΔΕΙΡΙΚΗ. Ούτε Γάδειρα, ούτε Γαδεική ούτε Γάδη.

Σ21: Μας διευκρινίζει ότι όλος ο τόπος, όχι μόνον η άκρη της Νήσου αλλά και της Ηπείρου, «προς τις Στήλες», έχει ονομασθεί Γαδειρική. (εξ’ επικλήσεως).

Ειδικά για την λέξη «επιχώριον»:

Επιχώριον (από Ανθ. Γαζή) = «Παν ό,τι είναι, γεννάται εις τον χώρον». Αριστοτέλης

Επιχώριον(από Liddel & Scott) = «Επικρατούσα συνήθεια». Θουκιδίδης 6.27 και «συνήθεια τόπου» Πλάτων Νόμοι 730 Α΄ και «άνθρωποι του τόπου»-Ηρόδοτος 1.78,181

Σ22: Άλλη μία απόδειξη της Ηφαιστειογενούς δραστηριότητος που υπήρχε στην Νήσο, είναι ότι πρέπει να υπήρχε ροή λάβας, η οποία έφερνε στην επιφάνεια σε ρευστή μορφή, διάφορα μέταλλα. Επίσης είχαν και ορυχεία από όπου εξορυγνύοντο μέταλλα. Πρέπει και σήμερα, να μπορούμε να βρούμε τέτοια ίχνη στην περιοχή, η πέριξ αυτής. Όσον αφορά τον ορείχαλκο, που τον εξόρυσαν στην Ήπειρο, είναι μία ειδική περίπτωση. Ως ορείχαλκος, έχει γίνει γνωστός ιστορικά μόνον από τους Έλληνες, και σημαίνει χαλκός των Ορέων. Πιθανώς, ίσως είναι φυσική μορφή του χαλκού με προυπάρχουσες προσμίξεις μετάλλου, αλλά επειδή ευρίσκετο με φυσικό τρόπο σε όρη, πήρε την ονομασία Ορείχαλκος. Ουσιαστικά έχει σαν βάση τον Χαλκό, αλλά αναλόγως της ποσότητας πρόσμιξης με ψευδάργυρο ή κασσίτερο ή σίδηρο, παίρνει άλλο χρώμα και ιδιότητες. Στην Ελλάδα από αρχαιότητος και ακόμη και σήμερα, διαχωρίζεται η έννοια του χαλκού και του Ορείχαλκου ο οποίος στα σύγχρονα έτη λέγεται και Μπρούτζος (Ιταλ. Προέλευσης Ονομασία Bronze) . Υπάρχουν δε πολλές ποικιλίες που τις καθορίζει η εξειδικευμένη χρήση του και εφαρμογές. Αυτό έτυχε να το γνωρίζω πολύ καλά εξ’ ιδίων, εφ’ όσον η απλούστερη εργασία που εκτελούσα στο χυτήριο του πατρικού μου μηχανουργείου ως παιδί τότε, εκτός της συντήρησης των μηχανών, ήταν ο έλεγχος της χύτευσης μετάλλων.

Σ23: Είναι εμφανής η πλούσια φύση της περιοχής. Εντύπωση όμως προκαλεί και η ύπαρξη ελεφάντων. Έως τώρα γνωρίζαμε την ύπαρξη του Αφρικανικού και του Ασιατικού. Αυτό είναι μία από τις επιβεβαιώσεις της υπόθεσής μου, ότι η Ατλαντίς είχε στενή σχέση με την Αφρική, εφ’ όσον με την Ασιατική έχει αποκλεισθεί, αποκλειομένης έτσι και της Αμερικάνικης Ηπείρου, που ουδέποτε είχε ελέφαντες.

Σ24: Όσπρια και σήμερα στην Ελλάδα εννούμε το ίδιο πράγμα. Φασόλια, Φακές, Ρεβύθια, κ.α.

Σ25: Οι καρποί που υπήρχαν και στην Ελλάδα, δείχνουν ότι το κλίμα ήταν επίσης εύκρατο, τουλάχιστον στην περιοχή αυτή.

Σ26: Η ιερά Νήσος δεν είναι ούτε η Ήπειρος, ούτε η Νήσος. Είναι η Νήσος με το όρος που επεξεργάσθηκε από τον Ποσειδώνα, και έγινε Νήσος, φέρει δε τα ιερά των Θεών. Αυτή δε η Νήσος δεν είναι πλέον υπό τον Ήλιο. (την εποχή της διήγησης αλλά και ίσως του Σόλωνα). Αυτό δε είτε εξ’ αιτίας υδάτων είτε εξ’ αιτίας της λάσπης. Είτε και από τα δύο.

Σ27: Προσοχή. Αναφέρει τροχούς θαλάσσης γύρω από την Μητρόπολη. Δεν αναφέρει γενικά ότι γεφύρωσαν όλους τους τροχούς θαλάσσης. Αλλά τότε για ποιους τροχούς μιλά? Σίγουρα τους πιο κοντινούς στην Νήσο. Κανονικώς υπήρχε μόνον ένας θαλάσσης γύρω από την Μητρόπολη, από την εποχή του Ποσειδώνα. Ανάμεσα στην Νήσο και στον πρώτο τροχό γής. Αλλά δεν είναι έτσι. Θα διαβάσουμε αργότερα ότι έφιαξαν ακόμη ένα μικρό τροχό θαλάσσης πάνω στην τότε περίμετρο της Νήσου, και μετά διαίρεσαν τον πρώτο τροχό γής του Ποσειδώνα σε δύο. Δηλαδή, έφτιαξαν γέφυρες (με κάποιο τρόπο) μεταξύ αυτού του νέου μικρού τροχού της ξηράς που οδηγεί μέσα, καθώς και από αυτόν προς τα έξω, προς τον πρώτο του Ποσειδώνα, που, προσέξτε όμως, είναι «αυτούς» και όχι «αυτός». Είναι περισσότερο από ένας. Ολοι δε οι τροχοί είναι ασφαλώς οι ευρισκόμενοι σε μικρή απόσταση από την κεντρική Νήσο. Αυτό δείχνει ότι ήδη δημιούργησαν τον 1^ο (νέο) πρώτο και στην συνέχεια έφιαξαν τάφρο θαλάσσης πάνω στον αρχικό πρώτο. (νέος 2^ος και 3^ος ). Πιο αναλυτικά, αργότερα.

ΣΧΕΔΙΟ 8 και ΣΧΕΔΙΟ 9.

Σ28: ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΚΡΙΤΙΑ για τις Περιγραφές των τροχών.

Πρώτα από όλα, ας θυμόμαστε ότι εδώ έχουμε μία «παράθεση προηγούμενης πρότασης». Δηλαδή, αναφέρεται στον έξω τροχό Γης και προσδιορίζει ανάμεσα στα δύο κόμματα (,) ότι τον ίδιο αυτόν, τον εξώτατο διέτρησαν.

Ας προσέξουμε τώρα τα εξής:

Α) Το «Άνοιξαν Διώρυχα» δεν έχει την σημασία που εσφαλμένα ίσως θα αποδίδετο σήμερα. Στην απόλυτη, τότε, σημασία του, σημαίνει Όρυγμα και όχι Διώρυγα. Δηλαδή όρυγμα σε στεριά, όχι άνοιγμα με θάλασσα. Το όρυγμα αυτό το ξεκίνησαν από έξω, από την Θάλασσα. Που σημαίνει ότι είτε δεν έχει καθόλου θάλασσα, ή δεν έχει θάλασσα σε όλο το μήκος του. Αλλιώς ο Πλάτων δεν θα έχανε τα λόγια του. Θα έλεγε είτε Ισθμό, είτε διέτμησαν, και θα ήταν πιο συγκεκριμμένος, όπως και το πράττει συστηματικά, και έτσι παρακάτω, σε άλλη περίπτωση. Στις επόμενες περιγραφές, θα αναφέρεται για ακρίβεια προσδιορισμού, ως Διώρυχα ή όρυγμα.

Β) ΕΡΜΗΝΕΙΑ «ΕΠΙ»: Το «επί τον εξωτάτω τροχόν συνέτρησαν», πρέπει να επεξηγηθεί ως εξής:

Ανθ. Γαζή: Κυρίως εννοείται ως «επάνω» Μετά αιτιατικής: «Επάνω εις» επ’εννέα κείτο πλέθρα, έκειτο ηπλωμένος εις 9 πλέθρα.

– Το «επί» κανονικώς με αιτιατική, σημαίνει «Προς». Συντάσσεται επίσης με γενική και δοτική. Εξαρτάται όμως και από το ρήμα που προσδιορίζει ακριβέστερα την ερμηνεία του. Αν λοιπόν έλεγε π.χ. «επί Καρχηδονοίοις εξεστράτευσαν ή επί την Θήβαν εξεστράτευσαν» θα ήταν η ερμηνεία πραγματικά «προς». Το «επί» όμως με αιτιατική σημαίνει και «επί τόπου» Ανθ. Γαζή (1839) Αν πάλι θεωρούσαμε ότι σημαίνει «προς», θα έπρεπε να προσδιορίζεται το από πού. Αναφέρει δε «εκ της θαλάττης αρχόμενοι». Οδς. Πια θάλασσα? Μα αυτήν που είναι ακριβώς εναλλάξ του Τροχού της Γης, όπως αναφέρει νωρίτερα. Άρα και πάλι το ίδιο εννοείται. Δηλαδή, άρχισαν ακριβώς εκεί που ξεκινά η θάλασσα, στον Τροχό. Άρα στο σημείο αρχής του Τροχού από την θάλασσα, και επομένως πάνω στον τροχό άνοιξαν το όρυγμα, και προφανώς στο ύψος της ανωτάτης ρηχίας του συστήματος. Αλλιώς θα μπορούσε να πλημμυρήσει το εσωτερικό σε μία αναπάντεχη άνοδο των υδάτων ή καλύτερα αντίστροφα, να εκεννωθεί το νερό που εβρίσκετο στο εσωτερικό του συστήματος δακτυλίων ή τροχών. Αυτό σημαίνει ότι και το χείλος ή τα χείλη του τροχού αυτού πρέπει να έχουν αρκετά μεγάλο ύψος για προστασία όλου του εσωτερικού του. Η Διώρυχα δηλαδή, δεν πρέπει να έχει βάθος μικρότερο από την χαμηλότερη στάθμη της κεντρικής νήσου του Ποσειδώνα.

Γ) ΕΡΜΗΝΕΙΑ «ΣΥΝΕΤΡΗΣΑΝ»: Ανθ. Γαζή: (1839) Του ρήματος συντιτράω. Συντρήσω. και παρά τους Αττ. , συντετραίνω- Διατρυπώ, κοιλαίνω, «τους μυχούς» επί ποταμών, οίτινες κοιλαίνουν τα αυλάκια τους η εμποδιζόμενοι διακόπτουν τον δρόμον των. (Ηρόδοτος).

Ο Πλάτων ερμηνεύεται στον ΦΑΙΔΩΝΑ, όταν αναφέρει « Κοιλίαι επί τον πλεύμονα τέτρη» ως « Διένηξε δια κοίλου». Επίσης ο Ηρόδοτος ερμηνεύεται στο συνέτρησαν ως « Άνοιξαν και διαπέρασαν δια κοίλου. Δημοσθένης. «συνέτρηται η όσφρησις τω στόματι κατά τον ουρανόν» η όσφρηση συγκοινωνεί δια τινός οπής εις τον ουρανίσκο με το στόμα. Αριστοτέλης. Ούτω και «εις την γλώσσαν η ακοή συντέτρηται»

ΑΠΟΡΙΑ: Πώς θα μπορούσε κάποιος να διανοίξει ένα όρυγμα μήκους 9,5 χιλιομέτρων πάνω στον εξώτατο τροχό που έχει πλάτος 3 στάδια? Μόνον ένας τρόπος υπάρχει, όπως θα δούμε παρακάτω. Είναι ο αρχικός 2^ος του Ποσειδώνα. Τον ονομάζουμε Εξώτατο, και τον χαρακτηρίζουμε 4^ο . ΕΙΚΟΝΑ 7.

Σ29: Ο «ανάπλους» σημαίνει επιστροφή από τον λιμένα στην θάλασσα. Εδώ λοιπόν περιγράφει την αντίστροφη πορεία. ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΕΙΣΠΛΟΥΝ γιατί υπάρχει λόγος! Αυτό πιθανά σημαίνει ότι για κάποιο λόγο γινόταν ο ανάπλους (δηλαδή από το λιμάνι στην Θάλασσα), αλλά όχι το αντίστροφο. Ή κατ’ άλλο τρόπο, δεν πρέπει να ήταν εύκολος ο είσπλους. Επομένως, κάτι άλλαξαν και έγινε δυνατή, (η εύκολη), η επιστροφή από την θάλασσα, προς τον λιμένα εσωτερικά.

Σ30: Υπήρχε κάποιο μέρος εξωτερικά του τροχού που έμοιαζε με λιμάνι, η εννοεί ότι όλη η εσωτερική θάλασσα του τροχού έμοιαζε με λιμάνι? Πιθανόν το πρώτο, εφ’ όσον η όποια θάλασσα εσωτερικά ενός μεγάλου τροχού θαλάσσης δεν είναι λιμάνι. Άλλωστε αναφέρει «από την θάλασσα ΠΡΟΣ εκείνο το παρόμοιο με λιμένα μέρος». Δηλαδή, υπήρχε τέτοια διαμόρφωση, που δημιουργούσε κάτι σαν λιμένα στο άνοιγμα εξωτερικά. Θα δούμε παρακάτω τι εννοεί ακριβέστερα.

Σ31: Μία κάποια επιβεβαίωση προηγούμενης σκέψης. Το άνοιγμα από την θάλασσα (για τον είσπλουν) το κατασκευάσανε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε έγινε δυνατό πλέον να εισέρχονται και να διαπλέουν προς την μέσα θάλασσα οι Νήες, και μάλιστα οι φαρδύτερες (αφού είναι οι μεγαλύτερες) από αυτές.

Σ32: Αυτοί οι τροχοί δεν είναι όλοι. Είναι κάποιοι τροχοί που αναφέρονται παρακάτω ως «τοιν δε δευτέροιν». Αυτό συνάγεται συντακτικά-γραμματικά και δεν αμφισβητείται. Επίσης όπως θα δούμε παρακάτω, περιλαμβάνει και τον μετέπειτα περιγραφόμενο 1^ο . Επίσης τα χείλη του/των τροχών που εδράζονταν η γέφυρα, πρέπει να ήταν τουλάχιστον 10-12 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της Θάλασσας. Εκτός όμως αν αφαιρούσαν τον Ιστό (το άλμπουρο), εφόσον ούτως η άλλως ταξίδευαν με κουπιά, ώστε να μπορούν να πραγματοποιούν τους απαραίτητους ελιγμούς. Αυτό θα περιόριζε το ύψος της γέφυρας στα 4-5 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, κατ’ ελάχιστον, συν βέβαια το πάχος της γέφυρας. Θα δούμε όμως αργότερα ότι το ύψος ήταν πολύ μεγαλύτερο.

Σ33: Εδώ ξαφνικά εμφανίζεται ένας νέος παράξενος τροχός. Τον ονομάζει μέγιστο, αλλά με περιορισμένη διέλευση θάλασσας. Επιβεβαιώνεται δε συντακτικά ότι είναι άλλος από «τοιν δευτέροιν» που αναφέρεται αμέσως παρακάτω, καθώς και από τον «εξωτάτω». Επομένως αυτός είναι άλλος τροχός που έχει μία μοναδικότητα. Δεν είναι ακριβώς ένας τροχός, διότι «εἰς ὃν ἡ θάλαττα συνετέτρητο» είναι μία καταπληκτική έκφραση που χρησιμοποιεί ένα σπάνιο ρήμα και έχει μία μοναδική ιδιότητα. Όπως είχα αναφέρει και στον ΤΙΜΑΙΟ, οι Έλληνες, σαν θαλασσινός λαός από αρχαιοτάτων χρόνων, είχαν κατασκευάσει λέξεις για τα θαλασσινά θέματα, για σχεδόν κάθε περίπτωση. Η λέξη «συνετέτρητο» προέρχεται από το σπάνιο ρήμα «συντετραίνω» (ανωμ.) Δεν είναι, όπως είδαμε μόλις προηγουμένως ένα άλλο παρεμφερές ρήμα. (Συντιτράω. ) Είναι και αυτό ένα από τα «παιχνίδια» του Πλάτωνα. Εντοπίζεται μόνον, στον πριν τον Πλάτωνα, Ηρόδοτο, (σε νεότερους, μόνον στον Γαληνό 5. 238 και Ηλιόδωρο Παρ’ Ορειβ. 44. 23. 59), και σημαίνει «επί δύο εκ διαμέτρου εναντίον ρεόντων κόλπων, οι τινές με τας άκρας των πλησιάζουν τόσον, ώστε διακόπτουν σχεδόν τον μεταξύ κείμενον τόπον. Παρβλ. Διατετραίνω- Ανθ. Γαζή 1839.»

Επίσης κάτι σημαντικό. Ο Εξώτατος τροχός, που διαβάσαμε πρίν τον μέγιστο, μπορεί να είναι μεν ο πιο εξωτερικός από τους τροχούς, αλλά ΔΕΝ είναι δε ο μεγαλύτερος. Θα μπορούσε να υπάρχει αντίφαση, αφού ο ΕΞΩΤΑΤΟΣ πρέπει να είναι λογικά ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ. Εδώ όμως ο Πλάτων που ακριβολογεί, κάτι μας δίδει. Ο ένας είναι μεν εξώτατος, αλλά είναι ολοκληρωμένος τροχός. Εξακολουθεί δηλαδή να είναι τελείως κλειστός κύκλος, πάνω στον οποίο άνοιξαν όρυγμα μήκους 50 σταδίων. Είναι δηλαδή ο εξώτατος των «κλειστών» τροχών. Ο μέγιστος, είναι σίγουρα ο μέγιστος, αλλά έχει μία διαφορετική ιδιότητα σε σχέση με τους «κλειστούς» τροχούς. Είναι «ανοικτός», δεν είναι τέλειος τροχός, γιατί έχει δύο κόλπους αντικριστούς στο σημείο που επιτρέπει να περάσει η θάλασσα. Για αυτό συνυπάρχουν ο Εξώτατος και ο Μεγαλύτερος χωρίς πρόβλημα. Είναι δε ο 3^ος αρχικός του Ποσειδώνα που δεν αναφέρει ο Πλάτων διότι δεν ήταν τροχός. Αναφέρει όμως τον τροχό της 3^ης θάλασσας, ενώ στην αρχή των περιγραφών, είδαμε ότι έλειπε ένας τροχός ξηράς. Τον Ονομάζουμε και εμείς Μέγιστο και τον χαρακτηρίζουμε 5^ο. ΣΧΕΔΙΟ 5.

Σ34: «Τοιν δε δευτέροιν», σηματοδοτεί όπως είδαμε πρίν , την ταυτόχρονη ύπαρξη 2 τροχών Γης. Και είναι δύο και όχι 3 η παραπάνω, γιατί αμέσως μετά προσδιορίζει δύο διαφορετικές ιδιότητες, που ταιριάζουν στους «τοιν δευτέροιν». Υπάρχει ο μεν που «κοιτά» προς την θάλασσα και τον χαρακτηρίζει νωπό, και ο δε που «κοιτά» προς την Ξηρά (ξηρός). ΔΕΝ αναφέρει θαλάσσιος η ξηράς. Είναι νέες εκφράσεις, και ποτέ δεν αναφέρει κάτι δύο φορές για να το προσδιορίσει. Και οι δύο τροχοί έχουν πλάτος 2 στάδια. Τους ονομάζουμε Δεύτερους και τους χαρακτηρίζουμε 2^ος (αυτός που κοιτά προς Ξηρά), και 3^ος (αυτός που κοιτά προς θάλασσα). Ας θυμόμαστε ότι στην αρχή, μας έχει γνωστοποιήσει κάτι ουσιαστικό. Το κέντρο της Ιεράς Νήσου από το κέντρο των 2 δεύτερων, και που το σημείο αυτό είναι πλέον στο μέσον της θαλάσσιας τάφρου, πρέπει να είναι ίσου μήκους με την απόσταση από εκεί, έως το κέντρο του επόμενου τροχού ξηράς (4^ου), και από εκεί, στον μεθεπόμενο (5^ο)

ΣΧΕΔΙΟ 8 και Σχέδιο 10

Σ35: Εδώ εμφανίζεται ένας νέος τροχός. Είναι αμέσως πρίν την Ιερά Νήσο η οποία δεσπόζει στο κέντρο. Το δε πλάτος του είναι 1 Στάδιο. Δεν τον πρωτο-κατασκεύασε ο Ποσειδώνας, διότι οι 2 τροχοί ξηράς, απείχαν ίσες αποστάσεις από το κέντρο της Νήσου, ενώ αυτός είναι πολύ κοντά στην ιερά νήσο. Τον ονομάζουμε Ελάχιστον και τον χαρακτηρίζουμε 1^ο . ΣΧΕΔΙΟ 9 .

Σ36: Εδώ τελειώνουν τα «αινίγματα», προς το παρόν, και από εδώ και πέρα δίδεται μία αρκετά ακριβής περιγραφή της κεντρικής Νήσου και των τειχών και γεφυρών που ένωναν όπως αναφέρει, την Νήσο με τον τροχό του ενός Σταδίου, τον πρώτο δηλαδή προς την θάλασσα. Στο κέντρο της Νήσου υπήρχαν τα ανάκτορα και τα ιερά. Επίσης στο κέντρο της Νήσου υπήρχε όπως θα δούμε αργότερα, και ο βωμός των Θυσιών. Περιμετρικά της Νήσου υπήρχε τείχος με λευκή πέτρα που τη έπαιρναν από λατομεία στην περιοχή γύρω από τα ανάκτορα. Επίσης κατασκεύασαν γέφυρες στους τροχούς από την Νήσο. Αυτή είχε 2 πύργους κι μία Πύλη. Μπροστά από την πύλη προφανώς ήταν η Γέφυρα που ένωνε την Νήσο με τον πρώτο μικρό τροχό. Επίσης οι πλευρές και οι είσοδοι της Γέφυρας είχαν Λιθοδομή. Το ίδιο συνέβαινε αντίπερα, στον τροχό, όπου εδράζετο το άλλο άκρο της Γέφυρας προς «τις διαβάσεις της Γέφυρας». Και εκεί υπήρχαν Πύργοι σε κάθε άκρη της τομής που επέτρεπε να περνούν από κάτω της πλοία. Και εκεί επίσης υπήρχαν πύλες στην Γέφυρα, και πύλες που επέτρεπαν την επικοινωνία με την περίμετρο του τροχού. Δεν περιγράφονται αναλυτικά, ο αριθμός των κτισμάτων, και η σχετική τους θέση, πλην του τετράγωνου τοίχου με τον βωμό που δέσποζε στον κέντρο της Ιεράς Νήσου, άρα και όλων των τροχών, και πολύ κοντά στο κέντρο της Ηπείρου. Βέβαια μπορούμε να υποθέσουμε, ότι το μήκος του Ναού πρέπει να έχει διεύθυνση από Ανατολάς προς Δυσμάς. Ο λόγος είναι πρακτικός, εκτός των θρησκευτικών-σημειολογικών εννοιών. Εκείνες τις εποχές χρειαζόντουσαν όσο γίνεται περισσότερο φώς, και τις περισσότερες ώρες της ημέρας που μπορούσαν να εκμεταλλευθούν, χωρίς να χρειάζονται τεχνητό φώς. Όσον αφορά τους Νεώσεικους, τους κατασκεύαζαν ανά δυάδες.

Σ37: Εδώ μας αναφέρει ακόμη και το είδος του ορείχαλκου. Συνήθως ο Ορείχαλκος αποτελείται από 2 μέρη χαλκού και 1 ψευδαργύρου. Αν ελαττώσουμε την πρόσμιξη σε ψευδάργυρο, και φθάσει ο χαλκός στο 90% , τότε έχει χρώμα ερυθρό, αντί για κίτρινο. Επομένως, για να είναι σαν φωτιά, είχε μικρή πρόσμειξη ψευδάργυρου. Παράλληλα, το μέγεθος των έργων φαντάζει απίστευτο.

Σ38: Αν θέλουμε να υπολογίσουμε το ύψος, τότε για να είναι αναλογικό, πρέπει να είναι το 0,52 του πλάτους. ¨Οσο και η αναλογία του πλάτους / μήκος. Άρα ήταν περίπου 1,5 πλέθρο. (48-49,5 μέτρα). Αυτήν την νοτροπία αναλογίας τήρησαν οι Αθηναίοι στην κατασκευή του Παρθενώνα και φαντάζει συμμετρικός, αλλά με λόγο 0,44 (Μήκος 69,51 χ Πλάτος 30,85 χ 13,72 μέτρα)

Σ39: Εννοεί τις θαυμάσιες ιδιότητες του θερμού (ή και ιαματικού), και ευχάριστου του κρύου, για τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού.

Σ40: Οπότε και το όποιο νησί θα ταυτιζόταν με αυτήν την κατασκευή, πρέπει να έχει αρκετά υψηλότερο επίπεδο, για να υπάρχει η απαραίτητη ρύση της αποχέτευσης. Λόγου χάριν, στα 500 μέτρα από το κέντρο προς την περίμετρο, με κλίση 2-3%, έχουμε τουλάχιστον 10-15 μέτρα διαφορά επιπέδου. Θα το δούμε όμως στο τέλος, στις συγκρίσεις της Θεωρίας με την Πραγματικότητα.

Σ41: Όπως θα δούμε παρακάτω, οι μόνοι κύκλοι που ήταν ολόκληροι στην περίμετρό τους, ήταν οι 3^ος, 2^ος, και 1^ος. Άρα το μήκος της περιφέρειας του 3^ου κύκλου, ήταν: Κέντρο Νήσου με κέντρο 2-3^ου = 3,165χιλιόμετρα. Κέντρο Νήσου με κέντρο 4^ου = 6,33 χιλιόμετρα. Σημειώνουμε για να μην μπερδευτήτε ότι: Αναφέρει στα γραπτά, ότι ο μέγιστος (5^ος) έχει ακτίνα 50 στάδια από την Κεντρική Νήσο. Άρα 50 Στάδια (η ακτίνα της Νήσου)= = 9.975 μέτρα (από το κέντρο) διαιρώντας δια του 3 (διότι ο 1^ος αρχικός και 2^ος αρχικός και ο τρίτος που δεν ήταν ολοκληρωμένος τροχός, ήταν ισοαπέχοντες από το κέντρο της Νήσου.)

Οπότε το κέντρο της περιφέρειας του Ιπποδρόμου ήταν 6.33 + 1,5 πλέθρο (το μισό του πλάτους της Θαλασσίας τάφρου, + 1 Στάδιο το μισό της περιφερείας της εξωτερικής (μεγαλύτερης και προς την θάλασσα –υγρή μεριά) Νήσου (3^ος) που είχε όμως ακέραια περίμετρο). Ακόμη δε, είναι νήσοι, διότι έγινε και τάφρος μεταξύ τους. Το δε πλάτος της τάφρου πρέπει να πληρεί την συνθήκη του Ορύγματος στον Εξώτατο. Δηλαδή, 0,5 στάδια, 90 περίπου μέτρα. Οπότε η περίμετρος του Ιπποδρόμου: 3.165+ 49,5 + 190 μέτρα χ 2 χ 3.14 = 21.380 μέτρα, ή 112,52 Στάδια.

Σ42: Ο πρώτος λιμένας πρέπει να ήταν ανάμεσα στον μικρότερο τροχό και την Νήσο, ή πάνω στην Νήσο στα Νεώρεια δίπλα. Ο δεύτερος λιμένας, πρέπει να ήταν εκεί που τελείωνε το Όρυγμα των 50 Σταδίων μήκους, εξωτερικά στον Εξώτατο. Ο τρίτος πρέπει να ήταν στον Μέγιστο όπως φαίνεται παρακάτω, και μάλιστα ήταν ο μεγαλύτερος

Σ43: Εδώ μας πληροφορεί ότι:

Α) Υπήρχε κάποιο τείχος που ξεκινούσε από την θάλασσα, και απείχε ίση απόσταση από παντού, και συγκεκριμμένα από τον Μέγιστου που ήταν και λιμένας. Επίσης το «συνέκλειεν» μεταφράζεται από τον Θουκιδίδη ως «έμενε κενό», (Liddel & Scott), που είναι η σωστή έκφραση. Στον δε Πλούταρχο (2.596 Α) έχει την έννοια του «απελευθερώνομαι».- (Liddel & Scott)- Οπότε το περιμετρικό τείχος πρέπει να μένει ανοικτό σε εκείνο το σημείο του που βρίσκεται μπροστά από το άνοιγμα της διώρυχας (του εξώτατου), στο σημείο αυτής, «το οποίο κοιτά» προς την θάλασσα. Οπότε είχε απέναντί του και το άνοιγμα του Μέγιστου «εἰς ὃν ἡ θάλαττα συνετέτρητο», και το άνοιγμα της διώρυχας του εξώτατου.

Β) Επιβεβαιώνει ότι ο Μέγιστος περιέκλειε τον τροχό με την Διώρυχα.

Μας προσδιορίζει τον τρίτο λιμένα που ευρίσκετο στον Μέγιστο.

Επίσης δες το σχήμα του Εξώτατου τροχού. ΣΧΕΔΙΟ 5.

Εδώ μας δίδει εκτός της ολικής διαμέτρου του Συστήματος των δακτυλίων, άλλο ένα κρίσιμο στοιχείο. Το πλάτος της Νήσου Ατλαντίδος. Πώς?

Το σύστημα των δακτυλίων ήταν στην θάλασσα, και απείχε 50 Στάδια από το περιμετρικό τείχος.

Μετά έχουμε 50 Στάδια ακτίνα έως το κέντρο. Μετά άλλα 50 Στάδια την, διαμετρικά, αντίθετη ακτίνα. Μετά άλλα 50 Στάδια στο πέρας της περιμέτρου της θάλασσας του Μέγιστου. Εφ’ όσον ήδη πριν μας είπε ότι κάποιο σημείο της περιμέτρου του Μέγιστου (στην αντίθετη από την θάλασσα ) είναι στο κέντρο της Νήσου, τότε το πλάτος της Νήσου είναι 50+50+50 χ 2=300 Στάδια ή 57 χιλιόμετρα. Βέβαια μας λείπει το πάχος της ξηράς, (του περιμετρικού τείχους), που «συνέκλειε» προς την θάλασσα, σχηματίζοντας έτσι ένα τείχος –πορθμό κάποιου μήκους προς την ανοικτή θαλασσα. Κατά άλλο τρόπο, μας λείπει το μήκος του πορθμού που πρακτικά δημιουργείται από αυτό το άνοιγμα της ξηράς της νήσου. Οπότε πρέπει να είναι λίγο μεγαλύτερο το πλάτος της από 57 χιλιόμετρα, αλλά μάλλον δεν έχει αξία σε σχέση με τις άλλες διαστάσεις. ΣΧΕΔΙΟ 11 και ΣΧΕΔΙΟ 12.

Σ44: Η πρόταση ανάμεσα στα δύο κόμματα, «,τὸ δὲ περὶ
τὴν πόλιν πεδίον,» αξίζει ιδιαίτερης προσοχής.

Έως τώρα, η «πόλις» μεταφράζετο συστηματικά σε «πόλη». Εδώ χρησιμοποιεί ο Πλάτων μία όχι συνήθη έκφραση, και που σημαίνει «κατοικημένη Νήσος». (Ομήρου Ιλιάς-Ησίοδος-Σοφοκλής-Αισχύλος-Ξενοφών). Εννοεί δε την Ατλαντίδα Νήσο. Και αυτό διότι, εφόσον περιγράφει πλέον τον τόπο ολοκληρωμένο, δεν υπήρχε πόλις με κάμπο γύρω της. Δηλαδή, αν εννοούσε ως πόλη την Ιερά νήσο, τότε δεν υπήρχε πλέον κάμπος γύρω της όπως είδαμε, διότι έγινε διαμόρφωση του παλαιού κάμπου σε δακτυλίους ξηράς και θάλασσας. Για αυτό τον λόγο έπρεπε να βρεθεί τι άλλο εννούσε ο Πλάτων με την λέξη «πόλις», και όντως υπήρχε σωστότερη για την περίπτωση. Επίσης το «παν πεδίον» σε αντιστοίχιση με το «πᾶν πέλαγος» σημαίνει «ξακουστό πεδίο ή ξακουστός κάμπος». Το «πᾶν πέλαγος» το συναντήσαμε στην αρχή του ΚΡΙΤΙΑ. Εδώ επίσης να προσέξουμε το εξής: Εφ’ όσον μεταχειρίζεται την λέξη «πᾶν» και για τις δύο περιπτώσεις, τα δύο αυτά αντικείμενα, δηλαδή, το «πέλαγος» και το «πεδίον» έχουν σίγουρα μεταξύ τους κάποια σχέση. Και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη, ότι, δηλαδή, το «πέλαγος» αυτό βρίσκεται εκεί που βρίσκεται και το «πεδίον» αυτό. Με άλλα λόγια, αυτό το πέλαγος πρέπει να ευρίσκετο δίπλα στον κάμπο. Το ξακουστό πέλαγος στον ξακουστό κάμπο.Επίσης να θυμίσουμε από τον ΤΙΜΑΙΟ, ότι το αρχικώς περιγραφόμενο «εκεί πέλαγος» ή «εκείνο το πέλαγος», εδώ τροποποιήται σε «παν πέλαγος», παραγόμενο από το «παν-τελώς» που αναφέρεται στον ΤΙΜΑΙΟ.

Σ45: Δίδει τώρα τις διαστάσεις των δύο παράλληλων πλευρών στα 570 χιλιόμετρα, και την διάσταση (προσωρινά) των άλλων δύο πλευρών, στα 2 χ 380=760 χιλιόμετρα η κάθε μία. Η μία δε εκ των δύο τελευταίων, εφάπτεται με την θάλασσα. Η πρόθεση «κατά» μετά της αιτιατικής, σημαίνει επίσης κίνηση «από πάνω προς τα κάτω». Πλάτων-Φαίδρα 229.Α, Ηρόδοτος-Αισχύλος-Σοφοκλής Liddle & Scott. Είναι δε μεγάλης σημασίας έννοια, διότι όπως θα δούμε αργότερα στους σχεδιασμούς της πεδιάδας, αλλά και στην ανάγκη προσδιορισμού σχεδιάσης του τόπου που ευρίσκετο η Νήσος Ατλαντίς, καθορίζει την καθαρότητα ως κάμπου όλης αυτής της επιφάνειας. Δηλαδή, δεν έχει επάνω στον κάμπο τίποτε άλλο εκτός από τον κάμπο.

Σ46: Προφανώς αναφέρεται στις οροσειρές Άτλαντες που είναι τεράστιες και δεσπόζουν σε όλο το μήκος της ΒΔ Αφρικής.

Σ47: Ας προσέξουμε πάλι λίγο περισσότερο. Τετράγωνο είναι το σχήμα που έχει τέσσερεις γωνίες, και τίποτα παραπάνω. Αλλά αυτό αρχικά. Αυτό σημαίνει ότι ίσως και εδώ προμηνύονται κάποιες αλλαγές σχήματος. Επίσης στα λιγότερα σημεία δεν ήταν ορθογώνιο.

Οι περισσότερες γωνίες είναι ορθές, και όλο το σχήμα επίμηκες. Φυσικό, εφ’ όσον ανά δύο οι απέναντι πλευρές ήταν άνισες. Δηλαδή είναι ορθογώνιο παραλληλόγραμμο.

Σ48: Μετά την σχεδίαση του κάμπου, θα δούμε ότι οι πλευρές με τάφρο είναι: Δύο των 570 και μία των 760 χιλιομέτρων. Η άλλη των 760 χιλιομέτρων, δεν έχει τάφρο, διότι συνορεύει με την θάλασσα. Δίδοντας δε το συνολικό μήκος της τάφρου στα 1900 χιλιόμετρα, επιβεβαιώνουμε ότι η πλευρά των 760 χιλιομέτρων και όχι των 570, είναι αυτή που όντως εφάπτεται της θάλασσας.

570 +570+760= 1.900.όσο δηλαδή και η τάφρος.

Σ49: Δηλαδή παράλληλα με την διεύθυνση της Θάλασσας, η αλλιώς με την μικρή πλευρά του κάμπου που εφάπτετο με την θάλασσα.

Σ50: Με δεδομένο το μήκος της γής κάθε 19 χιλιόμετρα, και τον αριθμό των κλήρων (60.000), και ενώ γνωρίζουμε πλέον το εμβαδόν όλου του κάμπου μείον το εμβαδόν της Νήσου μπορούμε να σχεδιάσουμε την μορφή των κλήρων, εφ’ όσον βρούμε πρώτα το πλάτος τους . Το πλάτος των ορυγμάτων δεν θα το λάβουμε υπ’ όψιν μας, διότι αντιπροσωπεύουν πολύ μικρό ποσοστό του εμβαδού των κλήρων, ή του κάμπου.

Εδώ τελειώνουν πρακτικά όποιες σχεδιάσεις έπρεπε να γίνουν, για να έχουμε πλήρη εικόνα όλων.

Σ51: Οπότε υπήρχαν συνολικά έξη αρχηγοί, (Δήμαρχοι και Στρατηγοί), και ο κάθε ένας είχε στον έλεγχό του 10.000 κλήρους, (με αντίστοιχους άνδρες και αντίστοιχες οικογένειες). Δηλαδή η συνολική δύναμη σε άρματα κάθε αρχηγού ήταν 6 χ 1.000 άρματα= 6.000 στρατιώτες. Ενώ η συνολική δύναμη του Ατλαντικού μόνον Βασιλείου ήταν 10.000 άρματα χ 6 = 60.000 στρατιώτες που τα επανδρώνουν.

Από αυτούς:

Επίσης 20.000 Ιππείς

Επίσης 20.000 ίππους και 20.000 ίπππους χωρίς άρμα.

Επίσης 10.000 Μικράσπιδες

Επίσης 10.000 Ηνιόχους

Επίσης 20.000 Οπλίτες βαρέως οπλισμού.

Εκτός αυτών, για τους 20.000 οπλίτες αντιστοιχούσαν:

Επίσης 4 χ 10.000 = 40.000 Τοξότες

Επίσης, 4 χ 10.000 = 40.000 Σφενδονιστές

Επίσης 6 χ 10.000= 60.000 Πετροβολιστές

Επίσης 6 χ 10.000 Ακοντιστές

Ήτοι σύνολο στρατιωτών= 260.000

Επίσης 4 Ναύτες ανά κλήρο χ 1200 Νήες=4.800 ναύτες χ 6 χ 1200 = 28.800 Ναύτες για 1200 πλοία. Δηλαδή κάθε πλοίο είχε 24 ναύτες πλήρωμα. Οπότε αναφέρεται σε μικρά πλοία.

Σ.52. Σε αντιστοιχία με το σύστημα των Ηνωμένων πολιτειών Αμερικής, και τώρα της Ευρώπης. Κάθε πολιτεία ή κράτος αντίστοιχα, έχει την δική του Νομοθεσία, αλλά υπάρχει και ο κοινός Νόμος που διέπει τις σχέσεις όλων των μελών. Δεν είναι τυχαίο που οι αρχαιότεροι των Ελλήνων ποιητών όπως ο Ορφεύς, όταν αναφέρονται σε τέλειους νόμους, τους λένε Ωγύγιους. Διότι όπως θα είδαμε στον ΤΙΜΑΙΟ και θα δούμε και αργότερα, η Ιερά Νήσος πρέπει να ήταν η Ωγυγία που αναφέρεται στους παλαιότατους των ποιητών.

Σ.53: Εδώ έχουμε μία από τις τελευταίες σημαντικές παρατηρήσεις του Πλάτωνος, με πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά στις πενταετείς ή εξαετείς ενναλάξ συγκεντρώσεις Βασιλέων και λαού, για μία ημέρα. Μας δίδει την χρονολογία αρχής όλων των τότε γνωστών πολιτισμών. Ας θυμηθούμε μερικά γεγονότα μεγάλης σημασίας.

Η διάρκεια του έτους, ήταν ανέκαθεν στην ιστορία του ανθρώπου, και ειδικά όταν δημιούργησε συνθήκες μόνιμης διαμονής και γεωργίας, καθοριστικής σημασίας για την επιβίωσή του. Η σπορά και η διάρκεια των εποχών μέχρι την συγκομιδή, ή κατ’ άλλο τρόπο τα χρονικά σημεία που έπρεπε να καλλιεργηθούν, αποδώσουν και θεριστούν οι αγροί, ήταν ουσιαστικό θέμα επιβίωσης. Αυτό ήταν συνδεδεμένο με την ακρίβεια υπολογισμού του κύκλου ενός πλήρους έτους. Εάν έκαναν λάθος υπολογισμό έστω και μία ημέρα στο σύνολο των ημερών του έτους, τότε, λόγου χάριν, εντός 30 ετών, θα ήταν οι καλλιέργειες εκτός εποχής, κατά ένα μήνα. Οι Αρχαίοι Έλληνες, λόγου χάριν, θεσμοθετώντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες κάθε 4 έτη, και πραγματοποιώντας (στις πρώτες Ολυμπιάδες) εορτή μιάς ημέρας, εκτός των άλλων, εφ’ όσον τις χρησιμοποιούσαν για χρονολόγηση, ίσως εξίσωναν την απώλεια του ¼ της ημέρας κάθε έτους. Οπότε στα 4 έτη, έκλεινε πρακτικά ένας πλήρης κύκλος μίας ημέρας, και μπορούσαν να μετράνε ξανά με καθυστέρηση μιάς ημέρας, το επόμενο Ολυμπιακό έτος που το υπολόγιζαν 365 ημέρες. Έτσι αναφέροντο για παράδειγμα, στο Β΄ έτος της 10^η Ολυμπιάδος. Κατά τις πρώτες Ολυμπιάδες, η εορτή διαρκούσε μία ημέρα. Μετά προσέθεσαν και άλλα αγωνίσματα και πρόσθετες ημέρες. Το έτος είναι σήμερα 365,2421 ή κατ’ άλλο τρόπο στρογγυλοποιημένα, 365,25 ημέρες. Δηλαδή, έχουμε ανά έτος, διαφορά περίπου 6 ωρών, ώστε κάθε 4 έτη, πρέπει να προσθέτουμε 24 ώρες μπροστά. Οπότε, δεχόμαστε ότι κάθε έτος έχει 365 ημέρες, ενώ κάθε 4 έτη, το δεχόμαστε ότι έχει 366 προσθέτοντας μια ημέρα στον λειψό Φεβρουάριο, και διορθώνουμε το σφάλμα. Επίσης, να προσθέσουμε, ότι δεν έχουμε αναφορές ότι οι Έλληνες «έχασαν» τον συγχρονισμό του έτους, ενώ έχουμε, παραδείγματος χάριν, για τους Ρωμαίους και τους Αιγύπτιους.

Εφ’ όσον ο Πλάτων μας αναφέρει, (καθόλου τυχαία, όπως και τόσα απίθανα είδαμε έως τώρα), ότι οι Ατλάντιοι εόρταζαν κάθε 5 ή 6 έτη ενναλάξ, και αυτό εξ’ αρχής από τους πρώτους Βασιλείς, (Ποσειδώνος-Κλειτούς), αυτό σημαίνει, ότι το έτος τους δεν είχε την ίδια διάρκεια όπως σήμερα. Όπότε σε οποιαδήποτε εποχή και αν ανακαλυφθεί ξανά η Ατλαντίς, αν κάποιος γνωρίζει το μέγεθος της ετήσιας τροχιακής επιβράδυνσης της Γης, βρίσκει εύκολα και τεκμηριώνει την εποχήν περί την «ιστορίαν πάσα»! Ή ίσως ο Πλάτων μας ενημερώνει απλώς, ότι τότε δεν εόρταζαν την εξισσορόπηση της διάρκειας των ετών ανά 4 αλλά ανά 5,5, έτη. Αν υποθέσουμε ότι η επιβράδυνση αυτή έχει τιμή π.χ. 0,00XX δευτερόλεπτα ανά έτος, όσο δηλαδή τα τελευταία 30 έτη,μπορούμε να προβούμε στους ακόλουθους υπολογισμούς.

Δηλαδή, την εποχή της δημιουργίας όλων, συνέβαιναν τα εξής:

Τότε η διάρκεια του έτους ήταν:

24 ώρες/5.5 έτη=4,3636 ώρες ανά έτος μικρότερο, αντί για 5,81 ώρες που είναι σήμερα. Ήτοι, κάθε «τότε» έτος, διαρκούσε 365 και 1/5 της ημέρας, αντί 365 και ¼ το οποίο είναι σήμερα.

Ήτοι: 4,3636 / 24=0,1818 της ημέρας.

Δηλαδή «τότε», είχαν 365,1818 ημέρες ανά έτος αντί για 365,2421 που είναι σήμερα.

Επειδή σήμερα έχουμε καθυστέρηση χρόνου πλήρους τροχιάς στις 5,81 ώρες/έτος, ενώ τότε ήταν 4,3636 ώρες/ έτος, τότε έχουμε:

5,81 – 4,3636 = 1,447 ώρες διαφορά χρόνου ετησίας τροχιάς από τα «τότε» έτη.

Δηλαδή τότε είχαν μικρότερο έτος, ήτοι, γρηγορότερη ολοκληρωμένη τροχιά γύρω από τον Ήλιο, και η συνολική αλλαγή του ολικού χρόνου ετήσιας περιστροφής, είναι σήμερα κατά 1,447 ώρες μεγαλύτερη από ότι ήταν τότε. Δηλαδή, η Γη καθυστερεί σήμερα κατά 1,447 ώρες να κλείσει μία ετήσια περιστροφή, σε σχέση με τότε.

Επειδή ο Πλάτων αναφέρεται σε εορτή και περίοδο κατά τους πρώτους Βασιλείς, και όχι την εποχή της καταστροφής, (Θ.1-2), αυτό σημαίνει ότι την εποχή που πρωτοδημιουργήθηκε το έπος των Ατλάντων από τον Ποσειδώνα, το έτος είχε 365,1818 ημέρες, που σημαίνει ότι ο κύκλος των ετών που το άθροισμά των δεκαδικών ψηφίων της ημέρας έκλεινε μία ημέρα, ήταν κάθε 5,5 έτη. Έτσι, πιθανόν οδηγήθησαν στην επιλογή «ισοστάθμισης» της διάρκειας των ετών, και να εορτάζουν κάθε 5 και 6 έτη ενναλλάξ, ώστε να μην μεγαλώνει η ετησία απόκλιση, σε διάρκεια πολλών ετών. Αν αυτή η υπόθεση είναι αληθινή για την «τότε» εποχή, επειδή σήμερα κάθε έτος μικραίνει περίπου κατά 0,00XX δευτερόλεπτα, τότε για να εντοπίσουμε την εποχή των πρώτων Θεών – Διός και Ποσειδώνος – και λογικών ανθρώπων, αυτοί πρέπει να έζησαν πριν από: 1,447 ώρες διαφορά όλων των ετών /0,00XX δευτερόλεπτα διαφορά ανά έτος. Οπότε: 1,447 ώρες = 5.209 δευτερόλεπτα.

5.209 / 0,00XX= X ?

Δηλαδή τότε ήταν το έτος κατά το οποίο άρχισε η δημιουργία των πάντων.

Θυμηθείται στον ΤΙΜΑΙΟ, που σχολιάζαμε ότι, για να έχει η Ατλαντίδα τον πολιτισμό που φαίνεται να εκθέτει ο Πλάτων το 11.550 Π.Σ., αυτό προυποθέτει πολύ παλαιότερη αρχή των πολιτισμικών τους εξελίξεων, και για αυτούς και για τους Έλληνες και για τους Αιγυπτίους. Είναι εμφανές ότι φθάσαμε στην κορυφή της δημιουργίας της Μυθολογίας. Τελικώς βέβαια, ποιος την γνωρίζει επακριβώς? Είναι η πρώτη φορά που, από ιστορικά στοιχεία, μας δίδεται τέτοια πληροφόρηση.

Εκτός αν η επιβράδυνση δεν είχε πάντα τον ίδιο ρυθμό, και ήταν για κάποιο λόγο μεγαλύτερη, ή μικρότερη, ή είναι λάθος η δική μου θεώρηση. Πάντως ο Πλάτων δεν πρέπει να έχει κάνει κάποιο αξιοπρόσεκτο λάθος, όπως θα δούμε παρακάτω, και όπου κάποια ιστορικά στοιχεία θα κληθούν να συγκριθούν με την πραγματικότητα.

Να προσθέσουμε ότι η διαφορά ταχύτητος στην ολοκλήρωση ενός έτους, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, που οι κυριότεροι έχουν σαν αίτιο βαρυτικές η παλιρροϊκές επί της Γης και εκ βαρύτητος δυνάμεις, από τον Ήλιο και την Σελήνη. Την ταχύτητα αυτή την παρακολουθούμε με ακρίβεια εδώ και μισό αιώνα, από την εγκατάσταση των πρώτων ατομικών ρολογιών. Αλλά και αυτά έχουν μικρο-αποκλίσεις ενδείξεων, που οφείλονται σε άλλους λόγους.

Σ.54: Ενδιαφέρουσα συνήθεια, που θυμίζει τους Σπαρτιάτες. Η μόνη διαφορά του «Μέλανος Ζωμού», με το ποτό των Ατλάντων Βασιλέων, ήταν ότι χρησιμοποιούσαν αίμα χοίρου, και οίνου, αντί αίμα ταύρου.

Σ.55 και Σ.56: (και το νόημα που θέλει ο Πλάτων να μεταφέρει, εκτός των άλλων)

Μετά από την ανάλυση όλων των επί μέρους θεμάτων που άπτονται της τότε Ελλάδος και Ατλαντίδος, ο Πλάτων αφήνει πέρα τα Γήινα, και εισέρχεται στον κόσμο της φιλοσοφίας.

Ενώ στην αρχή του ΚΡΙΤΙΑ αναλύει τους νόμους που υφίσταντο στην Ατλαντίδα, και το έχει ήδη πράξει με την Ελλάδα στο ΤΙΜΑΙΟ, εξηγεί ότι δεν ήταν αυτό αρκετό για να κρατήσει αιώνια, όσο τέλειο και αν ακουγόταν. Όσο καλοί και δίκαιοι νόμοι να υπήρχαν, στο τέλος για κάποιο λόγο, ξαναγύρισαν στην παλαιά ανθρώπινη ή πρωτόγονη προσωπικότητά τους, επιδιώκοντας δύναμη και αδικία. Και υπήρχαν άνθρωποι που τα έκριναν σωστά αυτά, και δεν τα αποδέχοντο, αλλά υπήρχαν και άνθρωποι που τα δεχόντουσαν σαν όμορφα και λογικά πράγματα. Ως εξήγηση δε αναφέρει, ότι έφταιγε το Θεϊκό στοιχείο που έχασαν οι Θνητοί. Δηλαδή, η ύπαρξη του Θεού μέσα τους ήταν η αιτία που ευημερήσανε, και ο Θεός ή το Θεϊκό έφταιγε που λόγω της απουσίας του, ξαναέγιναν πρωτόγονοι σε σκέψη και συμπεριφορά.

Και όμως, αλλού εννοεί ότι το μεγαλύτερο αγαθό δεν ήταν η πίστη τους στο Θεό, αλλά αναφέρει την αρετή τους, οπότε δεν έφταιγε η σταδιακή απώλεια του θεϊκού στοιχείου, αλλά η σταδιακή απώλεια της ανθρώπινης αρετής.

Υπήρχε, λοιπόν, η πίστη όσων δεν έβλεπαν σωστά, και οι οποίοι έριχναν το φταίξιμο των κακών στους Θεούς, και η πίστη όσων έβλεπαν σωστά, και έκριναν κακώς τους ανθρώπους.

Επίσης, δημιουργεί εκ νέου αντιφάσεις, βάζοντας τον Θεό του οποίου την χάρη είχαν ή όχι, να ηγείται του τελευταίου πολέμου στην ιστορία τους. Εφ’ όσον βέβαια θα είχε τέτοια εντολή από τον Δία, του Οποίου όμως τα λόγια δεν μας τα δίδει, όπως ομοίως και σε άλλες περιγραφές μας έκρυβε νοήματα, και «καλούσε» να τα εντοπίσουμε. Γιατί λοιπόν, θα έπρεπε να μας δώσει τα λόγια του Δία? Τόσην ώρα μας περιγράφει τα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων. Μας έχει δώσει όλα τα στοιχεία γιατί – που – πως κατεστράφησαν οι Αθηναίοι και οι Άτλαντες, και πώς ζούσαν μέχρι τότε.

Τι άλλο να πεί? Τα έχει πεί όλα. Επιπλέον, αν οι Άτλαντες έγιναν αλλαζόνες ίσως άξιζαν την θεϊκή τιμωρία. Οι Έλληνες όμως τι αφορμή έδωσαν, και κάτω από ποια Θεϊκή δικαιολογία άξιζε να καταστραφούν? Από ότι διαβάσαμε όμως, και αυτοί είχαν από παλαιότερες εποχές πολεμήσει του Άτλαντες. Επίσης, και μετά την ήττα των Ατλάντων, ξαναπήγαν εκεί και τους βρήκε η φυσική καταστροφή πλέον.

Επομένως οι αφελείς και αυτοί που δεν έχουν την δυνατότητα να κρίνουν πια είναι η πραγματική και ευτυχισμένη ζωή, θα κατηγορούν τον Δία και τους Θεούς για την τραγωδία που ακολούθησε, και όχι τους ελεύθερης βούλησης Θνητούς. Αυτοί όμως που έχουν την δυνατότητα να κρίνουν θα αποδίδουν τις ευθύνες εκεί που πρέπει, και θα αφήνουν τα θεία για τους Θεούς.

Βλέποντας λοιπόν την Αθήνα στο απαύγασμα της προόδου και πολιτισμού της, και έχοντας ήδη εντοπίσει τα ανώμαλα πρόδρομα φαινόμενα μάχης για εξουσία, διαφθοράς, και με τέτοιους κυβερνώντες οι οποίοι είχαν πάρει λάθος κατεύθυνση, τους δίδει την άριστη εικόνα της παλαιάς Αθήνας και Ατλαντίδος, και που κατήντησαν. Και τους επεξηγεί, ότι αν δεν σε προλάβουν οι φυσικές καταστροφές που ούτως ή άλλως υποβόσκουν και είναι απρόβλεπτες, υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγων. Όσο δε πολιτισμό και ποιότητα νόμων αναπτύξει αυτός, κινδυνεύει συνεχώς να χειραγωγηθεί και κυβερνηθεί από ανάξιους και επικίνδυνους. Το τίμημα μιας τέτοιας χαλάρωσης περί των κοινών, και μία εξουσία με τέτοια χαρακτηριστικά φθοράς, θα οδηγούν πάντα μαθηματικά στην καταστροφή. Αν δεν σε προλάβει η Φυσική.

Ο Πλάτων, όταν συνέγραψε αυτή την ιστορία, αφ’ ενός μεν πρόσφερε την γνώση των τότε πολιτισμών, αφ’ ετέρου δε, ήθελε να αφυπνίσει τους συμπολίτες του για το μέλλον. Επίσης δε, ήξερε ότι αυτή η ιστορία έχει διαχρονικότητα, και δεν αποκλείεται να επαναληφθεί και πολύ αργότερα από άλλους πολιτισμούς. Επομένως οι Πολίτες και οι Άρχοντες οφείλουν να επαγρυπνούν και να μην τους διαφθείρει η τρυφηλότητα και η πλεονεξία. Άλλωστε, όπως πάλι σοφά αναφέρει, ο πλούτος και η καλή ζωή έρχονται και από τον αντίθετο δρόμο της πλεονεξίας. Έρχονται και όταν υπάρχει αρετή, πραότητα και φιλία στους ανθρώπους. Γιατί λοιπόν να μην επιλέγουμε τον άριστο δρόμο?

(Κάθε ομοιότητα με το παρόν δεν είναι σύμπτωση αλλά τα ονόματα είναι φανταστικά)

Τελειώνοντας, στο τελευταίο σχόλιό του ο Πλάτων αναφέρει, ότι ο Δίας, «βλέπει και εξετάζει τα πάντα, όσα έχουν πραγματοποιηθεί». Αυτό δύναται να είναι ένα έρισμα για κάποιον, ώστε να εξετάσει βαθύτερα την προ πολλού εκφρασμένη άποψη του Πλάτωνα για τους Ανθρώπους και Θεούς, οι μεν οποίοι, όπως σήμερα εννούμε «άνω θρώσκουν –κοιτούν ψηλά», αντίστοιχα οι πρώτοι Θεοί τους, (εκ του Θέω-τρέχω), όπως εννοεί ο Πλάτων στον «ΚΡΑΤΥΛΟ – 397» ), που ήταν τα πρώτα Φυσικά σώματα που είδε ο άνθρωπος, έτρεχαν ή περιστρέφοντο πέριξ της Γης και των Ανθρώπων, και επομένως επιμελούντο αυτών.