Η Ήπειρος - Νησί της Ατλαντίδας

Με τρεις μόνο χαρακτηριστικές λέξεις και σε μια πρόταση, ο Πλάτων δίνει το χαρακτηριστικό σχήμα του νησιού-ηπείρου. Το θέμα του μήκους της έχει ήδη αναλυθεί εν μέρει στη Μεθοδολογία της Μυθολογίας (ΜΜ), ενώ κάποιες πρόσθετες πληροφορίες δίνονται στη σελίδα "Βασικές έρευνες / Πραγματικό μήκος της Λιβύης και της Ασίας" καθώς και στην περιγραφή των ταξιδιών του Ηροδότου στην Αφρική.

(Όπως αναφέρθηκε αλλού, ένα νησί-ήπειρος είναι μια ογκώδης ενιαία ξηρά που περιβάλλεται από νερό (για τους αρχαίους Έλληνες, κάθε είδους νερό, όπως ποτάμια, λίμνες και διάφορα είδη θαλασσών), όπως για παράδειγμα η Αμερική, η Αφρική και η Αυστραλία, ή η Ατλαντίδα στην παρούσα περίπτωση.

Εικόνα 1. Τα γεωμετρικά σχήματα προήλθαν από τις νέες μεταφράσεις που απεικονίζουν την Ήπειρο! Όταν ο Πλάτων περιγράφει τόπους, ο ερευνητής θα εκτελέσει γεωμετρία και άλγεβρα και θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση. Ο Πλάτων δεν δίνει ποτέ έτοιμα σχήματα, γιατί πάντα πίστευε ότι η αληθινή παιδεία αποκτάται μέσω του λόγου και του προβληματισμού και όχι μέσω της απομνημόνευσης προκαθορισμένων γνώσεων. Μάλιστα, επειδή είναι κυριολεκτικός, όταν γράφει π.χ. "Τετράγωνο", εννοεί ένα σχήμα με τέσσερις γωνίες και όχι τετράγωνο, δηλαδή ένα ορθογώνιο σχήμα με ίσες πλευρές και τέσσερις ορθές γωνίες, όπως συνήθως αλλά λανθασμένα φαντάζεται κανείς και ενδεχομένως λανθασμένα μεταφράζει.

Κόκκινο τόξο=Ηπειρος. Μπλε γραμμές=Υδάτινα σώματα. Η δυτική πλευρά είναι ο Ατλαντικός Ωκεανός. Η ανατολική πλευρά είναι το Ατλαντικό Πέλαγος, ο Ατλαντικός Πόντος, τα ποτάμια και οι λίμνες. Οι Αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν ένα μέρος ως νησί, αν περιβαλλόταν από νερά οποιουδήποτε είδους. (Νήσος = Νήσος = Νησί. Η ρίζα προέρχεται από το Νις = πάπια. Είναι η εικόνα μιας πάπιας με νερά γύρω της. Επίσης από το ρήμα Νέω=Ναίζω=Κολυμπώ το οποίο προέρχεται πάλι από την ίδια ρίζα).

Έτσι, όταν περιγράφει το "στόμα" των Στηλών του Ηρακλέους, πρέπει να σχεδιαστεί το σχήμα ενός στόματος, το οποίο, από το εσωτερικό του κεφαλιού, είναι μια μικρή κοιλότητα που στενεύει προς τα δόντια και τα χείλη πριν ανοίξει στον μεγάλο εξωτερικό χώρο. Οι Στήλες είναι τοποθετημένες στο στενό σημείο. Σε μια άλλη σελίδα υπάρχει μια εξήγηση ως προς τη γεωγραφική θέση αυτού του ανοίγματος. Σε κάθε περίπτωση, δεν ήταν ποτέ στο Γιβραλτάρ και δεν υπάρχει καμία απολύτως ιστορική (πόσο μάλλον αρχαιολογική) απόδειξη (μέχρι τη ρωμαϊκή εποχή) ότι υπήρξε ποτέ εκεί. Το Γιβραλτάρ ως τοποθεσία των Στηλών του Ηρακλέους είναι μια δογματική άποψη, από τη ρωμαϊκή εποχή κυρίως, που προέκυψε και επέμεινε εν μέσω συμπτώσεων, επιφυλάξεων και αντιρρήσεων. Αυτός, είτε η παντελής άγνοια, είναι βασικοί λόγοι για τον οποίο πολλοί ερευνητές του μύθου αυτού δεν λαμβάνουν πλέον υπόψη τους τη συγκεκριμένη γεωγραφική θέση και αντ' αυτού επισημαίνουν τοποθεσίες σε όλο τον πλανήτη που θα μπορούσαν ενδεχομένως να μοιάζουν με την για άλλη μια φορά πιθανή -λόγω των ελλείψεων στις υπάρχουσες μεταφράσεις- περιγραφή της Ατλαντίδας. Αναφέρεται ως πιθανή περιγραφή, επειδή κανείς δεν είχε ποτέ μπορέσει να εξετάσει εξαντλητικά τις πληροφορίες που δίνει ο Πλάτων στην περιγραφή του ακριβούς σχήματος της Ατλαντίδας. Οι νέες εννοιολογικές και ακριβείς μεταφράσεις δεν έχουν "τυφλά σημεία". Ακόμη περισσότερο, πολύ λίγοι ενδιαφέρονταν να εξακριβώσουν το μήκος αυτής της ηπείρου, παρά το γεγονός ότι ο Πλάτων την όριζε μεγαλύτερη από τη Λιβύη και την Ασία μαζί. Για τον σκοπό αυτό της εξακρίβωσης του μήκους της ηπείρου της Ατλαντίδας, διεξήχθη σοβαρή ερευνητική εργασία για τον προσδιορισμό των διαστάσεων των εδαφών της Λιβύης και της Ασίας εκείνης της εποχής. Εξετάστηκαν κυρίως τα γραπτά του Ηροδότου που έζησε (κυρίως) πριν από τον Πλάτωνα. Αυτή η πορεία δράσης, σε συσχέτιση με τον επαγωγικό συλλογισμό του Πλάτωνα που περιγράφεται στο ΜΟΜ 1, κατέληξε στο αποτέλεσμα ότι η ήπειρος της Ατλαντίδας είχε μήκος μεγαλύτερο από 4.300 χλμ. Τελικά, διαπιστώθηκε ότι ήταν 5.100 χλμ. όταν μετρήθηκε με το τόξο του ημικυκλίου που ήταν, διότι σε ευθείες γραμμές είναι τελικά σχεδόν 4.600 χλμ. Στο μέσο του τόξου της ηπείρου υπήρχε ένα λιμάνι και ένας "πόρος", ο οποίος ήταν ένα στενό κανάλι ή πλωτός δρόμος μέσω του οποίου τα Ατλαντικά πλοία μπορούσαν να εγκαταλείψουν το νησί στο μέσο της νησιωτικής ηπείρου προς την ανοιχτή θάλασσα. Το λιμάνι και ο "πόρος" είναι πραγματικά απίθανες απεικονίσεις, με γραφικές αναπαραστάσεις πολύ απίθανες για να υπάρχουν. Καί όμως ...

Ένα ημικύκλιο ή ημιπερίγραμμα, ορίζει ένα μισό ισόπλευρο - ορθογώνιο παραλληλόγραμμο ή ορθογώνιο παραλληλόγραμμο (τετράγωνο) με τη μία γωνία του να είναι το κέντρο του νησιού-ηπείρου (ή ένα ισοσκελές τρίγωνο με την κορυφή του να είναι το κέντρο της ηπείρου-νησιού ή δύο ισοσκλεή ορθογώνισα τρίγωνα). Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι τα κείμενα αναφέρουν δύο τοποθεσίες με το όνομα Γαδειρική, μία στο βόρειο άκρο του ρομβοϊδούς νησιού της Ατλαντίδας και μία άλλη στο βόρειο άκρο του νησιού-ηπείρου της Ατλαντίδας.
Το Ατλαντικό Πέλαγος (όχι Ωκεανός) βρίσκεται ακριβώς "έξω" από το ρομβοειδές νησί, αλλά είναι επίσης "μέσα" στίς Στήλες του Ηρακλέους. Ο Ατλαντικός -όπως φαίνεται- Πόντος (ένας χαρακτηριστικός τύπος θάλασσας) βρίσκεται στα δεξιά ή στην εσωτερική πλευρά της καμπύλης της ηπείρου-νήσου, ενώ το υδάτινο σώμα στα αριστερά της, δεν υποδεικνύεται. Επομένως, αν κάποιος θέλει να εντοπίσει το νησί της Ατλαντίδας (το ρομβοειδές), αρκεί να σχεδιάσει ένα ισόπλευρο τρίγωνο με την κορυφή του στο κέντρο του ημικυκλίου. (Εικόνα 2). Ο συγγραφέας το έκανε αυτό, και είχε εντοπίσει για πρώτη φορά εύκολα το νησί της Ατλαντίδας (Atar + Richat)με μια μικρή απόκλιση μερικών δεκάτων χιλιομέτρων. Το μέρος αυτό ήταν -μέχρι στιγμής- εντελώς άγνωστο σε αυτόν.

Εικόνα 2. Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που προκύπτουν από τις νέες μεταφράσεις, το νησί της Ατλαντίδος βρισκόταν στη μέση της Νησιωτικής Ηπείρου της Ατλαντίδος. Έτσι, δεδομένου ότι η τελευταία είναι ένα ημικύκλιο που παράγει ένα ισοσκελές τρίγωνο (ή δύο ισοσκελή ορθογώνια τρίγωνα), η ακτίνα, ή η κάθετη διχοτόμος της βάσης της προς την κορυφή θα πρέπει να διέρχεται από το μέσο του (ρομβοειδούς) Νησιού της Ατλαντίδας. Μεταφέροντας αυτό το διάγραμμα στο χάρτη και ανιχνεύοντας κατά μήκος αυτής της ακτίνας, ο ερευνητής βρήκε στην πραγματικότητα το "νησί", περνώντας από αυτό κατά μόλις 80 χιλιόμετρα σε μια ήπειρο μήκους χιλιάδων χιλιομέτρων. Είναι προφανές ότι αν ο σημερινός συγγραφέας είχε επιλέξει να τοποθετήσει τα ακραία σημεία της γραμμής βάσης του ισοσκελούς τριγώνου ελαφρώς αλλού, θα ήταν πολύ πιθανό η κορυφή του να βρισκόταν ακριβώς πάνω στο νησί. Ακόμα κι έτσι, αυτή η απίστευτα μικρή απόκλιση, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος της ηπείρου, μαρτυρεί την ακρίβεια των μεταφράσεων, την ακρίβεια της κατανόησής τους και, πάνω απ' όλα, την ακρίβεια των γεωμετρικών ορισμών του Πλάτωνα.

Το ρομβοειδές σχήμα του νησιού της Ατλαντίδας περιγράφεται στον Κριτία, ενώ η θέση του είναι διαθέσιμη στον Τίμαιο. Ο Πλάτωνας το δίνει να βρίσκεται στη μέση της ηπείρου όσον αφορά το πλάτος και το ύψος του. Δίνει επίσης ένα σκίτσο της θέσης των νησιών μέσω των οποίων θα μπορούσε κανείς να διασχίσει από το ένα άκρο της Ηπείρου προς τα κάτω στο άλλο, τεκμηριώνοντας έτσι και την κατεύθυνση της καμπυλότητας. Υπάρχει εδώ μια άλλη μεγάλη παρανόηση, σύμφωνα με την οποία πολλοί θεωρούν ότι το άλλο άκρο στο οποίο μπορεί κανείς να ταξιδέψει, είναι η Αμερική. Για άλλη μια φορά, οι λάθος μεταφρασμένες λέξεις και οι παράλογοι συλλογισμοί εντείνουν τη σύγχυση των ενδιαφερομένων.
Η "εξωτερική" υδάτινη μάζα πάνω δεξιά (βορειοανατολικά) είναι η Μεσόγειος Θάλασσα. Οι όροι "εξωτερικό" και "εσωτερικό" που προσδιορίζονται από τον Πλάτωνα έχουν κρίσιμη σημασία για τον καθορισμό των τοποθεσιών.
Στη μέση του εσωτερικού άκρου της ηπείρου, ο Πόρος ή στενός πλωτός δίαυλος, οδηγεί στον Ατλαντικό Πέλαγος (μια 2η θάλασσα με το ίδιο όνομα) που βρίσκεται πριν και δίπλα στο ρομβοειδές νησί. Όλα αυτά περιβάλλονται από μια απέραντη πεδιάδα η οποία δεν φαίνεται σε αυτή την εικόνα λόγω της μικρής κλίμακας.

Ο Πλάτωνας όρισε αυτό το νησί-ήπειρο ως το πέραν των Στηλών του Ηρακλέους.
Αν και δεν είναι ευρέως γνωστό, εκτός από τους ιστορικούς και άλλους ενδιαφερόμενους, οι Στήλες του Ηρακλέους δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ ότι βρίσκονταν εκεί που βρίσκεται σήμερα το Γιβραλτάρ. Όπως προαναφέρθηκε, η θέση αυτή υποστηρίχθηκε (και συνεχίζει να υποστηρίζεται) δογματικά, παρά την έλλειψη τεκμηρίωσης και τις συνεχείς, σοβαρές επιφυλάξεις από τη μεταπλατωνική αρχαιότητα και μετά.

Στη σελίδα "Βασικές έρευνες / Οι Στήλες του Ηρακλέους" δίνονται μερικές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες που αποδεικνύουν ότι οι Στήλες του Ηρακλή βρίσκονται πράγματι στον Κόλπο Γκαμπέζ στην Τυνησία. Μόνο ένας Γερμανός ερευνητής το 2005 (U. Hofmann) και ο παρών συγγραφέας το 2008 έχουν δώσει ιστορικά στοιχεία προς υποστήριξη. Ο σημερινός συγγραφέας, προκειμένου να το τεκμηριώσει, επανέλαβε στη συνέχεια όλες τις αρχαίες αναφορές που μπόρεσε να βρει, για να ανακαλύψει ότι, εκτός από τον ίδιο τον Πλάτωνα (!), ο μαθητής του Αριστοτέλης είχε υποδείξει συγκεκριμένα αυτή τη θέση. Επιπλέον, βρέθηκαν πολλές αναφορές που συμφωνούν με την άποψη αυτή, για την οποία, όπως αναφέρθηκε, τα ισχυρότερα ιστορικά στοιχεία παρέχονται από τον ίδιο τον συγγραφέα της Ατλαντίδας και από τον πρωταγωνιστή μαθητή του Αριστοτέλη. Ποιος τολμά να αρνηθεί το κύρος τους;
Επομένως, στην περίπτωση που οι Στήλες του Ηρακλέους βρίσκονταν στην Μικρή Σύρτη, αμέσως μετά υπήρχε η θάλασσα του 1ου Ατλαντικού Πελάγους (όχι ωκεανός - η πρώτη από τις δύο συνώνυμες θάλασσες) και αμέσως μετά η γη της Γαδειρικής στο εμπρίσθιο άκρο της ηπείρου-νησιού της Ατλαντίδας, όπως και τίθεταια πό τον Πλάτωνα. Πράγματι, στην ενδοχώρα αυτού του κόλπου υπάρχουν σήμερα λίμνες και εποχιακές λίμνες με συνολική επιφάνεια τόσο μεγάλη όσο το Αιγαίο Πέλαγος (θάλασσα). Ο Ερατοσθένης δίνει ακόμη και το μήκος του ταξιδιού που ταιριάζει απόλυτα με την υπόθεση. Εκεί σχεδιάστηκε το πρώτο γεωμετρικό σημείο που υποδεικνύει την αρχή της ηπείρου. Τα υπόλοιπα ήταν σχετικά εύκολα, σχεδιάζοντας το ημικύκλιο που καταλήγει στην "απέναντι και προς τα κάτω" άκρη, όπως ορίζει ο Πλάτων. Παρεμπιπτόντως σε εκείνο το σημείο βρίσκεται ένας μεγάλος ποταμός, ο Νίγηρας, ο οποίος κάποτε ήταν πιο ιμεγάλος. Και έτσι προέκυψε το παρακάτω διάγραμμα.
Όλες αυτές οι πληροφορίες ήταν άγνωστες μέχρι τώρα, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Οι νέες μεταφράσεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το θέμα αυτό.

Αυτό το τρίγωνο ίσων πλευρών έχει την κορυφή του σχεδόν ακριβώς στο "νησί της Ατλαντίδας". (και την ήπειρο). Αυτό το σημείο είναι το "κέντρο όλων". Η απόκλιση από το πραγματικό κέντρο είναι μερικά δέκατα χιλιομέτρων έως μηδέν, ανάλογα με την ακρίβεια της τοποθέτησης των άκρων των ηπείρων! Και φυσικά δεν είμαστε σίγουροι για τα ακριβή σημεία Α και Β, γιατί δεν υπάρχουν σήμερα αρκετά νερά όπως πριν από 10.000 χρόνια. Έτσι αγνοούμε προς το παρόν την ακριβή στάθμη των θαλασσών και/ή τη διαδρομή των ποταμών. Αλλά αυτό είναι ήσσονος σημασίας.

Η διάσταση του τόξου ADB του ημικυκλίου (ή του ημικυκλικού σχήματος) δόθηκε στα κείμενα ως μεγαλύτερη από 4.300 χιλιόμετρα. Κατά τη μέτρηση του τόξου, ήταν 5.100 χλμ. Συνεπώς, υπάρχει συμφωνία και σε αυτό το θέμα.
Στο χάρτη της Αφρικής απεικονίζονται (μερικά υποθετικά λόγω απουσίας σύγχρονων δεδομένων για όλο το μήκος) τα ποτάμια, οι λίμνες και οι θάλασσες που σχηματίστηκαν μέσα στην ήπειρο εκείνης της εποχής (~ 11.600 χρόνια πριν), τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της ηπείρου και του νησιού της Ατλαντίδας. Από αυτά, ορισμένα εξακολουθούν να υπάρχουν, ενώ άλλα έχουν δώσει τη θέση τους σε αποξηραμένες λίμνες και κοίτες ποταμών ηλικίας >10.000 ετών. Αυτά που είναι "πιθανό" να υπήρχαν, κατά το τέλος του Τελευταίου Παγετώδους Μεγίστου (LGM), είναι τα ύδατα κατά μήκος της μικρότερης διαδρομής που θα είχε ως αποτέλεσμα η δυτική Αφρική να χαρακτηριστεί ως νησί! Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλά νερά, σε ποτάμια, λίμνες και έλη, κατά μήκος του μεγαλύτερου μέρους του μήκους της ανατολικής και βόρειας διαδρομής. Στο βιβλίο "Η Αποκάλυψη* ενός μύθου" παρέχονται όσες πιο πρόσφατες πληροφορίες ήταν δυνατόν να βρει ο σημερινός συγγραφέας (2004-5).