Εισαγωγή

1) Μεθοδολογία της Μυθολογίας (MοM). Μέρος 1.
Νέες συγγενικά ακριβείς μεταφράσεις των βιβλίων του Πλάτωνα ΤΙΜΑΙΟΣ και ΚΡΙΤΙΑΣ, αποκαλύπτουν μια άλλη διάσταση στον τρόπο σκέψης του Πλάτωνα.

2) Μεθοδολογία της Μυθολογίας (ΜοΜ). Μέρος 2.

Η Λογική του Πλάτωνα ως μυθογράφος- ρίχνεται φως στη μεθοδολογία του Πλάτωνα στις μυθολογικές αναφορές του.

3) ATLANTIS - "Η Αποκάλυψη* ενός μύθου" . Βιβλίο-2008. Η αποκρυπτογράφηση του πιο διάσημου μύθου.

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ το 1 και το 2.
Έγιναν νέες εννοιολογικά ακριβείς μεταφράσεις δύο σημαντικών έργων του Πλάτωνα, δηλαδή των βιβλίων Τίμαιος και Κριτίας, στα οποία ο Πλάτωνας ξεδιπλώνει την ιστορία του για την Ατλαντίδα. Αυτές οι επαναμεταφράσεις, που έγιναν μετά από χιλιάδες ώρες απαιτητικής και επίπονης πνευματικής εργασίας, είναι πολύ υψηλού βαθμού ακρίβειας και αποκαλύπτουν πρακτικά στο ακέραιο όλα όσα εννοούσε. Για να επιτευχθεί η εν λόγω ακρίβεια, επεξεργάστηκαν και αναθεωρήθηκαν μία προς μία όλες οι κυρίως σχετικές λέξεις, φράσεις, προτάσεις και παράγραφοι. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποιήθηκαν δεκατέσσερα (14) λεξικά και βοηθήματα, τα οποία ήταν τα πλέον προτιμώμενα από τον συγγραφέα και ευρέως αναγνωρισμένα από την επιστημονική κοινότητα ως προς την αυθεντικότητα και την αξιοπιστία τους. Εκτός από τη συνολική επανεξέταση, ορισμένες λέξεις υπό συγκεκριμένο ερώτημα επανεξετάστηκαν στο πλαίσιο όλων των προπλατωνικών κειμένων στα οποία εντοπίστηκαν, ενώ οι προτάσεις ή φράσεις στις οποίες υπήρχαν, επαναμεταφράστηκαν και στη συνέχεια ερμηνεύτηκαν εκ νέου. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε λίγες αλλά σημαντικές περιπτώσεις προέκυψαν νέες σημασίες που δεν δίνονταν στα περισσότερα λεξικά αλλά σε λίγα ή ένα μόνο από αυτά.

Κάποιος μπορεί κάλλιστα να αναρωτηθεί "πώς είναι δυνατόν, οι άλλες μεταφράσεις να είναι ανακριβείς;" ή, "πόσο μεγάλο ζήτημα μπορεί να είναι, αν διαπιστωθεί ότι μια μετάφραση διαφέρει ελαφρώς από μια άλλη;"
Η απάντηση, σε σχέση με αυτά τα έργα του Πλάτωνα, είναι εμφατικά σαφής.  (Βλέπε σελίδα: Η σημασία των ακριβών μεταφράσεων).Η ακρίβεια της μετάφρασης είναι ουσιώδους σημασίας, όταν η πρόθεση του ερευνητή ενός λογοτεχνικού έργου είναι να διερευνήσει και να εντοπίσει τη λογική του συγγραφέα ή/και των γραπτών. Πολύ απλά, λανθασμένη μετάφραση = παραπλάνηση, οπότε δεν μπορεί να τονιστεί αρκετά πόσο απολύτως απαραίτητο είναι να έχουμε συνειρμικά ακριβείς μεταφράσεις!

Η αρχική φάση της έρευνας είχε να κάνει με τον εντοπισμό της λογικής με την οποία ο Πλάτων διαμόρφωσε τη μυθική του αφήγηση. Αμέσως μετά, είχε να κάνει με την ανίχνευση της λογικής που διαπερνά τον μύθο. Ωστόσο, για να προχωρήσει κανείς στη διερεύνηση και των δύο, όπως τονίζεται, είναι απαραίτητη η ακριβής μετάφραση. Επειδή όλες οι μεταφράσεις που διατίθενται στη διεθνή αγορά είναι αρκετά ανομοιογενείς, ορισμένες μάλιστα ιδιαίτερα, αυτό σημαίνει ότι ο κάθε μεταφραστής είτε είχε προβεί σε εσφαλμένη απόδοση είτε οι αρχικοί αρχαιοελληνικοί κώδικες είχαν μεταγραφεί διαφορετικά. Αν δεν συνέβαινε αυτό, τότε όλες οι μεταφράσεις που βασίζονται σε αυτούς θα ήταν σχετικά ίδιες. Η δεύτερη περίπτωση, δηλαδή αυτή των λανθασμένων μεταγραφών, αποκλείεται εύκολα, διότι ακόμη και οι μεταφράσεις που παρουσίαζαν διαφορές ως προς το αρχικό αρχαίο κείμενο, δεν ήταν διαφορετικές σε σημεία και ζητήματα που άλλαζαν σημαντικά τα νοήματα στις διάφορες αποδόσεις από τους διάφορους μεταφραστές. Επομένως, ήταν προφανές ότι για να προχωρήσει η έρευνα, ήταν απαραίτητη μια εννοιολογικά ακριβής μετάφραση. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η επιμονή στην ακρίβεια της μετάφρασης, αφορά τη μελέτη της λογικής των μύθων και των μυθογράφων και όχι οποιουδήποτε άλλου συγγράμματος ή συγγραφέα.

Έτσι, απαιτήθηκε ο καταλληλότερος μύθος και μυθογράφος για την έρευνα. Οι Ορφικοί Ποιητές αποκλείστηκαν για την έρευνα, λόγω της πληθώρας ανακριβειών και ασυνεχειών σε πολλά από τα αρχαία κείμενα. Από την άλλη πλευρά, τα έπη του Ομήρου ήταν πολύ μεγάλα και η επικρατούσα άποψη ότι ο Όμηρος είναι μυθοπλάστης ή αφηγητής θα καθιστούσε το έργο αυτό όχι μόνο πολύ χρονοβόρο αλλά και λιγότερο πειστικό στο τελικό του αποτέλεσμα.

 

Τελικά, ο Πλάτωνας αποδείχθηκε η ιδανική επιλογή με τον μύθο του για την Ατλαντίδα ως τον καταλληλότερο για έρευνα, για τους εξής λόγους:

1) Ούτε ο πιο προκατειλημμένος κυνικός και πεισματάρης σκεπτικιστής δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι ο Πλάτων είναι μη ορθολογιστής χωρίς να χλευαστεί. Κατά συνέπεια, το ίδιο το γεγονός ότι ένας αψύς ορθολογιστής θα επιδιδόταν σε φαινομενικά τραβηγμένη μυθοπλασία, αποτελεί από μόνο του μια πρόκληση για κίνητρο στην έρευνα. Δεν θα περίμενε κανείς λογικά από ένα τέτοιο άτομο, ειδικά σε προχωρημένη ηλικία, όπως ήταν ο Πλάτων όταν έγραφε τον ΤΙΜΑΙΟ και ΚΡΙΤΙΑ, να διαπράξει μόνον φανταστικές αφηγήσεις γραπτώς- εκτός αν αυτές ή μέρος τους βασίζοντο σε γεγονότα.

2) Ο μύθος της Ατλαντίδας έχει μεταγραφεί με αξιοσημείωτη ακρίβεια, ενώ η ακεραιότητα του συγγραφέα είναι αδιαμφισβήτητη.

3) Η ιστορία της Ατλαντίδας είναι επαρκώς μεγάλη ώστε να επιτρέπει την έρευνα, αφού δεν είναι ούτε πολύ μακρόσυρτη ούτε πολύ σύντομη.

4) Ακριβώς επειδή είναι ο πιο πολυσυζητημένος μύθος, που δίνει αφορμή για τόσες πολλές πιστευτές ή απίστευτες εκθέσεις, από το παρελθόν μέχρι σήμερα, η διερεύνηση της λογικής του ήταν πολλαπλά προκλητική.
Ως αποτέλεσμα της επίπονης αλλά σχολαστικής μετάφρασης των δύο λογοτεχνικών έργων του Πλάτωνα στα οποία ξεδιπλώνει τον μύθο της Ατλαντίδας, αποκαλύφθηκαν πολλές άγνωστες μέχρι σήμερα πληροφορίες, ορισμένες από τις οποίες είναι εξαιρετικά σημαντικές.

Κατ' αρχάς, φαίνεται ότι υπήρχε μια εξαιρετική μέθοδος με την οποία δομούνταν οι μύθοι. Έτσι, ο μύθος δεν είναι ούτε ένα παραμύθι με μερικές αλήθειες ούτε μια πραγματική εξιστόρηση με μερικά φανταστικά ανέκδοτα. Πρόκειται για μια εντελώς άγνωστη μέχρι σήμερα πραγματεία, σκοπός της οποίας είναι η επιστημονική, πνευματική και κοινωνική διαπαιδαγώγηση όποιου χρειάζεται μέρος ή το σύνολο της διδασκαλίας που έχει να προσφέρει, ενώ είναι κατάλληλη για κάθε πνευματική ηλικιακή ομάδα. Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα γενικόλογο λογοτεχνικό έργο, που απευθύνεται σε παιδιά, εφήβους, ώριμους ενήλικες, ακόμη και φιλοσόφους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους ομηρικούς μύθους. Ο Πλάτων, από την άλλη πλευρά, εστιάζει τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα των μύθων μόνο στους πνευματικά ώριμους και στους προχωρημένους στοχαστές, όπως είναι οι φιλόσοφοι. Ευφυώς, στα κείμενα των μύθων, υπάρχει ένα εμπιστευτικό επίπεδο που κατέχει τη γνώση της εποχής τους!
Τελικά, αποκαλύπτεται μια εντυπωσιακή δόμηση κατά τη διαμόρφωση ενός μύθου που διέπεται από νόμους και αξιώματα που χαρακτηρίζουν την αρχιτεκτονική του. Δηλαδή, ότι κάθε μυθογράφος εργάζεται μέσα σε ένα πλαίσιο συμβάσεων των οποίων τα όρια είναι επιστημονικά και ορθολογικά καθορισμένα. Έτσι, ενώ σε πρώτη ανάγνωση ένας μύθος δίνει την εντύπωση ενός εύκολα αφομοιώσιμου εγγράφου (σε αντίθεση με ελάχιστους σχετικά απαιτητικούς), κανείς, μέχρι σήμερα, δεν είχε εκτιμήσει πλήρως πόσο πολύτιμος ήταν ο ρόλος του στην εκπαίδευση και την "εξέλιξη" του πληθυσμού. Με αυτές τις συμβάσεις, κάθε γνήσιος μύθος μπορεί κυριολεκτικά να "αποκωδικοποιηθεί".

3) ATLANTIS - "Η αποκάλυψη ενός μύθου" . Βιβλίο-2008. Αποκωδικοποίηση του πιο διάσημου μύθου.

(Νέα έκδοση - Αναρτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2011).

Με την εφαρμογή της ΜοΜ στο μύθο της Ατλαντίδας του Πλάτωνα, δίνεται ένα τέλος στη μακρά αναζήτηση της Ατλαντίδας και ένα τέλος στην Ατλαντομανία. Λύνει ένα μυστήριο του οποίου η δημιουργία προκλήθηκε κυρίως από ανακρίβειες και στη συνέχεια μεγεθύνθηκε με υπερβολές.

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ το 3

Με την ολοκλήρωση των εννοιολογικά ορθών μεταφράσεων του Τίμαιου και του Κριτία, άρχισε το έργο της ανάλυσης των δύο βιβλίων ξεχωριστά και ως σύνολο. Αμέσως και για πρώτη φορά στην ιστορία, προέκυψαν πολλές εκπλήξεις, όπως τρία διαφορετικά νησιά, κανένα από τα οποία δεν βυθίστηκε. Συγκεκριμένα, ο Πλάτων περιγράφει ένα νησί-ήπειρο, ένα μεγάλο νησί που πλημμύρισε προσωρινά και ένα πολύ μικρό νησί που πλημμύρισε μόνιμα. Επίσης, απεικονίζει δύο κανάλια αντί για ένα και δύο χώρες που ονομάζονται Γαδειρική. Αυτές ήταν οι πρώτες μεγάλες από τις πολλές εκπλήξεις. Επόμενη στη σειρά ήταν ο προσδιορισμός -μέσω της ανάλυσης των αναφορών του Πλάτωνα- της κατά προσέγγιση θέσης των Στύλων του Ηρακλή και του μπροστινού άκρου της ηπείρου της Ατλαντίδας. Η θέση αυτή των Στύλων είχε προταθεί για πρώτη φορά (σύγχρονα το 2005) από τον U. Hoffmann. Σε μεταγενέστερη μελέτη του (2008), ο Γ. Σαραντίτης, στηρίζοντας τη θεωρία του σε μια σειρά από σχετικά ιστορικά στοιχεία, έκανε μια αναλυτική παρουσίαση όπου έδειξε ότι η πραγματική θέση των Στύλων του Ηρακλή που αναφέρει ο Πλάτων, ήταν στον κόλπο της μικρής Σύρτης. Για πρώτη φορά ο κ. Σαραντίτης παρουσίασε αναλυτικά ότι είναι ο ίδιος ο Πλάτωνας αλλά και κανένας άλλος από τον ίδιο τον Αριστοτέλη, που έβαλε την τελική σφραγίδα επιβεβαίωσης ως προς την τοποθεσία αυτή. Οποιοσδήποτε ερευνητής προτάσσει άλλη άποψη πρέπει πρώτα απ' όλα να αμφισβητήσει ιστορικά αυτές τις αναλύσεις που περιέχουν πληροφορίες που παρέχονται από τον Πλάτωνα και τον μαθητή του, τον Αριστοτέλη. Ακόμα και έτσι όπως έχουν τα πράγματα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, κανείς δεν είχε μια ιστορικά τεκμηριωμένη τεκμηρίωση ότι οι Ηράκλειες Στήλες βρίσκονταν στην Ισπανία και στην Αφρική ή στο Γιβραλτάρ. Αυτή είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτονται και παρουσιάζονται τόσα πολλά και τόσο πειστικά στοιχεία.

Τα νεομεταφρασμένα κείμενα προσέφεραν νέα σχήματα.

Για παράδειγμα, το σχήμα της ηπείρου-νησιού της Ατλαντίδας ορίζεται ως ημικυκλικό με μήκος πάνω από 5.100 σε τόξο ή 4.300 χιλιόμετρα σε ευθείες γραμμές (προσθήκη στην έκδοση του νέου βιβλίου, 2013).

Επίσης, δόθηκε η θέση του νησιού Άτλας ως "στη μέση" της ηπείρου. Το νησί αυτό ήταν ρομβοειδές, με πλευρές σε αναλογία 1:4 και μήκος 300 χλμ.

Ο Πλάτων περιγράφει επίσης ένα ομόκεντρο σύστημα εναλλασσόμενων τροχών ξηράς και θάλασσας που βρίσκεται "μέσα" σε αυτό το νησί (το οποίο βρίσκεται "μέσα" στην ήπειρο). Ο Πλάτωνας περιγράφει αυτούς τους τροχούς της γης, δίνοντας τις συγκεκριμένες διαστάσεις κάθε τροχού, ο καθένας με ένα μοναδικό φυσικό ή "κατασκευασμένο" γεωλογικό χαρακτηριστικό.

Εν ολίγοις, ο Πλάτων περιγράφει γραπτώς, ένα απίστευτα συμμετρικό γεωμετρικό σχέδιο που ξεκινά από την ήπειρο και καταλήγει στο κέντρο των δακτυλίων. Οι Κύκλοι, και ένα ρομβοϊδές νησί εντός του οποίου βρίσκονται, θα πρέπει να κείτονται στο κέντρο της Ηπείρου-Νήσου και στο πλάτος και στο μήκος. Ο δε μεγάλος άξονας της Ρομβοϊδούς νήοσυ θα έπρεπε να σημαδεύει τις στήλες του Ηρακλέους. Σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων, θα ήταν στατιστικά αδύνατο να υπάρχει ένα τέτοιο χαρακτηριστικό γης, όχι μόνο στη Γη, αλλά οπουδήποτε στον Γαλαξία μας, σε οποιονδήποτε από τους εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια πλανήτες που περιφέρονται γύρω από τα εκατοντάδες εκατομμύρια αστέρια που τον αποτελούν.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ,ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ!

Η ήπειρος-νησί ήταν (και μπορεί περιστασιακά να ξαναγίνει) όλη η Δυτική Αφρική. Το Ρομβοϊδές νησί, που σήμερα δεν είναι νησί λόγω ξηρασίας, είναι το οροπέδιο ADRAR στη Μαυριτανία, ενώ το σύστημα τροχών είναι η κυκλική γεωμορφή του Guelb et Richat, ή αλλιώς "το μάτι της Αφρικής", όπως το ονόμασαν οι αστροναύτες σε τροχιά που το είδαν για πρώτη φορά το 1966! Ο κόμβος των τροχών είναι το μικρό νησάκι, το οποίο και αυτό είναι πλέον εκτεθειμένο λόγω της ξηρασίας.

Κατά συνέπεια, με επιστημονική μεθοδολογία και πολύπλευρη έρευνα, το ιστορικό αίνιγμα της Ατλαντίδας θεωρείται λυμένο. Απομένει να διεξαχθούν αρχαιολογικές ανασκαφές ως προς το επίπεδο του όποιου πολιτισμού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν ίχνη σε όλο το μήκος της Δυτικής Αφρικής, ευρήματα από την εποχή της Ατλαντίδας. Ενδείξεις ενός πολύ παλαιού, πρακτικά κοινού πολιτισμού που είναι πολύ παλαιότερος από εκείνους της Αιγύπτου και της Ελλάδας, όπως τους αναφέρει ο Πλάτωνας. Αφού εντοπιστούν, απομένει να αξιολογηθούν αυτά τα ευρήματα. Αυτό σίγουρα θα ανοίξει ένα νέο ενδιαφέρον κεφάλαιο στο βιβλίο της ιστορικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας. Μόλις δρομολογηθούν οι διερευνητικές δραστηριότητες, οι εξελίξεις θα είναι πολυάριθμες και εντυπωσιακές.

Γ. Σαραντίτης