ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΙΜΑΙΟΥ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΙΜΑΙΟΥ

(Υπό Γ. Σαραντίτη)

Α

ΚΡΙΤΙΑΣ. – Άκουσε λοιπόν Σωκράτη, μίαν πολύ άτοπη παράδοση, που είναι όμως ολοκληρωτικά αληθινή, όπως κάποτε ο Σόλων ο σοφώτατος από τους επτά, (την διηγήθηκε). Αυτός ήτο μεν συγγενής και πάρα πολύ καλός φίλος του δικού μας Δρωπίδου του προπάππου, όπως ακριβώς λέγει και ο ίδιος σε πολλά μέρη της ποίησης του ΄ προς δε τον Κριτία, τον δικό μου παππού, του είπε, όπως ο Γέρων τα απομνημόνευσε κατά τον ίδιο τρόπο προς εμάς, ότι αυτή εδώ η πόλις (των Αθηνών), είχε παλαιά πραγματοποιήσει, μεγάλα και θαυμαστά έργα, που όμως λόγω του χρόνου και της Ανθρώπινης καταστροφής, έχουν εξαφανισθεί, από όλα δε ένα ήτο το πλέον σπουδαίο,το οποίον εάν θα το μνημονεύσουμε τώρα, θα ήταν πρέπον σε μας να σου ανταποδώσουμε την ευγνωμοσύνη (της προηγούμενης φιλοξενίας), και ταυτόχρονα να εγκωμιάσουμε την Θεάν σε αυτήν την εορτή με δίκαιο και γνήσιο τρόπο, όπως ακριβώς όταν υμνούμε. (Σ1).

(Σ1) Εδώ γίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία η αρχή των αναφορών στην πολύ Αρχαία Αθήνα και μετέπειτα στην σύγχρονή της Ατλαντίδα. Μόνον ο Ηρόδοτος και η παλαιότατη Μυθολογία, έχουν δώσει λίγες πληροφορίες για τους Άτλαντες πριν τον Πλάτωνα. Ο Κριτίας, προσπαθώντας να ανταποδώσει την προηγούμενη φιλοξενία του Σωκράτη, που ως συνηθίζετο, εγίνοντο διάλογοι και ανταποδώσεις σημαντικών πληροφοριών, και κάτω από το πρίσμα της σημαντικότητας του Σωκράτη, έπρεπε να βρει ένα πολύ αξιόλογο θέμα, και να το αποδώσει με περισσή ακρίβεια. Είχε λοιπόν ένα πολύ σπουδαίο θέμα, την πολύ Αρχαία Αθήνα και την Ατλαντίδα, του οποίου κατά τύχη είχε την αποκλειστική γνώση. Ήτο όμως τόσο μεγαλειώδες θέμα, που έμοιαζε με άτοπο. Έπρεπε λοιπόν να πείσει τους ακροατές του ότι δεν ήταν Πλαστός Μύθος, αλλά αληθινή Ιστορία. Μία ακόμη ισχυροποίηση της αληθείας του λόγου του, ήταν η αρμόζουσα για την ημέρα τίμηση της Θεάς Αθηνάς.

Β

ΣΩΚΡΑΤΗΣ . Καλώς λέγεις. Αλλά πιο είναι αυτό το έργο το οποίο δεν έχει μεν λεχθεί, αλλά έχει δε όντως πραγματοποιηθεί από αυτήν εδώ την πόλιν κατά την αρχαία εποχή, όπως το διηγείτο ο Κριτίας όπως το άκουσε ο Σόλων; (Σ.2)

(Σ.2) Ο Σωκράτης φαίνεται να δέχεται την αξιοπιστία του Κριτία και των αρχικών πληροφοριοδοτών της Ιστορίας αυτής , και ζητά να μάθει τι είπε ο Σόλων.

Γ

ΚΡΙΤΙΑΣ. Εγώ θα σας πω μία παλαιά ιστορία που ήκουσα, όχι από νέο άνδρα. Διότι όπως είπε τότε ο Κριτίας ήτο σχεδόν κοντά ενενήντα ετών, εγώ δε ήμουν ήδη περίπου δέκα, έτυχε δε εμείς να έχουμε την εορτή Κουρεώτηδα των Απατουρίων(Σ.3α). Αυτό δε που εσυνηθίζετο κάθε φορά στην εορτή, και τότε το ίδιο έγινε με τα παιδιά΄ Μας καθιέρωσαν δηλαδή βραβεία οι πατέρες μας, δια την απαγγελία ποιημάτων. Ηκούσθησαν δε πολλών ποιητών ποιήματα, αλλά πολλοί παίδες απαγγείλαμε του Σόλωνα, τα οποία ήταν νέα εκείνη την εποχή. Κάποιος δε από μια φρατρία, είτε διότι τα επίστευε τότε, είτε διότι ήθελε να κάνει την χάριν στον Κριτία είπεν ότι και σε άλλα είναι ο Σόλωνας σοφώτατος, αλλά και στην ποίηση από τους άλλους ποιητές έχει μεγίστη παρρησία. Ο γέρος τότε, το ενθυμούμε πολύ καλά, πολύ το ευχαριστήθηκε, και με πλατύ χαμόγελο είπε: Πράγματι Αμύναδρε, αν ο Σόλων δεν ασχολείτο με την ποίηση ως πάρεργο, αλλά την μελετούσε σε βάθος όπως άλλοι, και εάν είχε ολοκληρώσει την παράδοση που έφερε από την Αίγυπτο, και δεν είχε βρει επιστρέφοντας πολλά κακώς κείμενα λόγω επαναστάσεων και άλλων, και δεν την παραμελούσε, σύμφωνα με την δική μου γνώμη, ούτε ο Ησίοδος ούτε ο Όμηρος ούτε άλλος κανείς ποιητής θα γινόταν ποτέ πιο ένδοξος από αυτόν. – «Και ποιά είναι αυτή η παράδοση Κριτία;» (είπε ο Αμύνανδρος.) «Είναι μεν η μεγαλύτερη και πιο ονομαστή δίκαιη πράξη που έχει κάνει αυτή η πόλις, αλλά λόγω δε του χρόνου και της καταστροφής των ανθρώπων που την έζησαν, δεν διήρκησε για πολύ η παράδοση.» (Αμύνανδρος):« Λέγε μας εξ’ αρχής, λοιπόν, τι ακριβώς είναι, πως έγινε και από ποιόν τα άκουγε ως αλήθειες ο Σόλων;» (Σ. 3β)

(Σ.3) α) Η Κουρεώτης των Απατουρίων ήταν η ημέρα που οι έφηβοι ανεγνωρίζοντο από τις Φρατρίες, δηλαδή τις οικογένειες, ως γνήσιοι απόγονοι των οικογενειών αυτών. β) Ο Κριτίας εξακολουθεί να πιστοποιεί την αλήθεια των όσων έπονται, λέγοντας ότι τα έμαθε από ηλικιωμένο, γιατί οι νέοι ενδεχόμενα δεν θα την περιέγραφαν με πιστότητα. Ο Γέρος και παπούς Κριτίας, παρ’ όλη την ηλικία του, δεν την είχε αναφέρει έως τότε, πιθανόν φοβούμενος ότι θα εκθέσει την μνήμη του Σόλωνα, εφόσον οι εκάστοτε ακροατές του δεν θα επίστευαν την ιστορία παρά μόνον τον ίδιο. Εφόσον όμως βρήκε ακροατή που εδέχετο την αναμφισβήτητη υπεροχή του Σόλωνα, αποφάσισε να την εκμυστηρευθεί. Το πλατύ χαμόγελό του υποδηλεί ότι αποφάσισε επιτέλους να δείξει το τεράστιο μέγεθος του Σόλωνα, με την αποκάλυψη της ιστορίας που είχε φέρει από την Αίγυπτο.

Δ

(

Ε

Κριτίας): «Υπάρχει εις την Αίγυπτο είπε, μέσα στο Δέλτα, εκεί στην κορυφή που σχίζεται το ρεύμα του Νείλου, κάποιος Νομός, που ονομάζεται Σαϊτικός, αυτού δε του Νομού, η μεγαλύτερη πόλις είναι η Σαϊς, από όπου κατάγετο και ο βασιλεύς Άμασις. Σε αυτούς υπάρχει κάποιος αρχηγός Θεός της πόλεως, που στα Αιγυπτιακά μεν λέγεται Νηίθ, Ελληνικά δε, όπως εκείνοι λέγουν, Αθηνά. Λέγουν ότι αγαπούν πολύ τους Αθηναίους, και είναι κατά κάποιο τρόπο συγγενείς τους. Όταν λοιπόν ο Σόλων πήγε εκεί, είπε ότι θεωρήθηκε από αυτούς πολύ έντιμος, και όταν κάποτε ερώτησε μάλιστα τους πιο έμπειρους ιερείς σε αυτά, διαπίστωσε ότι ούτε ο ίδιος ούτε κανείς άλλος ¨Έλληνας γνώριζε πως δεν βρήκε τίποτα σχετικά με αυτά. Και κάποια στιγμή, επειδή θέλησε να τους παρασύρει σε συζήτηση για τους αρχαίους και τις αρχαίες αναφορές, να μυθολογεί περί του Φορωνέως του πρώτου (ανθρώπου), ως ελέγετο, και της Νιόβης, και μετά (να μυθολογεί) για τον κατακλυσμόν του Δευκαλίωνος και της Πύρρας πως συνέβησαν, και ποιες γενεές βγήκαν από αυτούς, και τα γεγονότα των ετών που παρήλθαν, και να προσπαθήσει να επαναφέρει στην μνήμη του και να υπολογίσει τον καιρόν.(Σ.4) ,τότε κάποιος από τους πολύ παλαιούς Ιερείς, είπε: «Ω Σόλων, Σόλων, οι Έλληνες πάντα παιδιά είστε, αλλά κανείς Έλλην δεν είναι γέρος.» Μόλις ο Σόλων τα άκουσε αυτά, του είπε, «Πώς; Γιατί το λέγεις αυτό;» – « Νέοι είστε, ας πούμε, στην ψυχήν, διότι δεν έχετε μέσα σας κανένα άκουσμα για Αρχαία παλαιά γνώση, και δεν έχετε μάθει τα του παρελθόντος.

(Σ.4) Ο Σόλωνας προσπάθησε επιτυχώς να παρασύρει τους παρόντες στην διήγηση, από πλευράς τους, ενός σημαντικού Μύθου, αναφέροντας πρώτος ως συνηθίζετο, έναν Ελληνικό Μύθο. (Χάρις-Αντίχαρις). Εδώ όμως υπάρχει μία σημαντική πληροφορία. Ορισμένοι ερευνητές θεώρησαν ότι ο Σόλων, όταν άκουε τις χρονολογίες που ανέφερε ο Αιγύπτιος ιερέας, είτε δεν μετέτρεπε τα Αιγυπτιακά έτη σε Ελληνικά, είτε έκανε λάθος στις μετατροπές. Έτσι ανέφερε (παρακάτω) ότι διήλθαν 9.000 έτη, κάτι που θεωρήται από ορισμένους ως υπερβολικό. Αυτή όμως η τελευταία πρόταση «να επαναφέρει στην μνήμη του και να υπολογίσει τον καιρό», δείχνει ότι αφενός μεν είχε γνώση των διαφορετικών μετρήσεων (ο Σόλων), αφετέρου δε έκαμε τους απαραίτητους υπολογισμούς, και επιπρόσθετα, ο ιερέας που φαίνεται γνώριζε καλύτερα την παλαιά Ελληνική Ιστορία, δεν διέψευσε τον υπολογισθέντα καιρό. Αμφισβήτησε όμως την επεξήγηση του μύθου του Φαέθωνα ως προς την ερμηνεία του γεγονότος, όπως θα δούμε ακολούθως.

Για αυτά, το αίτιο είναι αυτό εδώ. Πολλές και κατά πολλούς τρόπους καταστροφές δημιουργούνται στους ανθρώπους και θα έλθουν και στο μέλλον, άλλες μεν μεγαλύτερες από Πυρκαϊές και από Ύδατα, άλλες δε μικρότερες από δεκάδες χιλιάδες αίτια. Διότι όπως φερ’ ειπείν λέγεται από εσάς, ότι τάχα κάποτε ο Φαέθων το παιδί του Ήλιου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του και δεν είχε τη δύναμη να προχωρήσει έφιππος, όπως ο πατέρας του, την γη κατεύκασε και αυτός ο ίδιος κτυπηθείς από κεραυνόν, εξηφανίσθει, τούτο το λέτε μεν ως Μύθον, αλλά η αλήθεια δε είναι ότι η παράλλαξις που γίνεται επί πολύν καιρό των πέριξ της Γης και (κατά μήκος) του Ουρανού ανατελλόντων σωμάτων, φέρνει πολλή καταστροφή από Πυρά πάνω στην Γη. Τότε, λοιπόν, όσοι κατοικούν στα Όρη και σε υψηλούς και ξερούς τόπους, καταστρέφονται εντελώς, περισσότερον από τους κατοικούντες στα ποτάμια και στις θάλασσες. Στην χώρα μας δε ο Νείλος που είναι και σε άλλα ο σωτήρας μας, και τότε (πάλι) από αυτήν την δυσκολία μας βγάζει, πλημμυρίζοντας.(Σ.5) Όταν δε πάλι οι Θεοί καθαρίζουν την Γήν με κατακλυσμούς Υδάτων, αυτοί μεν οι Βουκόλοι και τα κοπάδια τους που βρίσκονται στα Όρη διασώζονται, αυτοί δε που κατοικούν στις πόλεις σας, στον δικό σας τόπο, παρασύρονται από τους ποταμούς στην Θάλασσα και σε αυτή δε την χώρα ούτε τότε ούτε άλλοτε ρέει με δύναμη το ύδωρ στα χωράφια, αλλά αντίθετα βγαίνει από κάτω προς παντού και εξαπλώνεται με φυσικό τρόπο. (Σ.6)

(Σ.5) α) Ούτε λίγο ούτε πολύ, εδώ ο Ιερέας φανερώνει άριστη Γνώση Αστρονομίας και Φυσκής. Ξεκαθαρίζει ότι, τα ουράνια σώματα που περιστρέφονται γύρω από την Γή, δημιουργούν κατά καιρούς φαινόμενα, που άλλοτε η Γη φλέγεται, και άλλοτε πλημμυρίζει.. Αυτά τα φαινόμενα που οφείλονται στις ελκτικές – βαρυτικές δυνάμεις των ουράνιων Σωμάτων και στον τρόπο που επιδρούν στις κλίσεις και κινήσεις της Γης, τα έχουμε διαπιστώσει επιστημονικά, σχετικά πρόσφατα, στην σύγχρονη ιστορία.

β)Μία μεγάλη απορία των τότε σοφών, ήταν, γιατί ο Νείλος πλημμύριζε το καλοκαίρι, την εποχή που όλα τα ποτάμια που εγνώριζαν είτε ελάττωναν την ροή τους είτε εστέρευαν. Δεν εγνώριζαν ότι οι πηγές του ευρίσκοντο πολύ μακριά, και σε υψηλά όρη, όπου το λειώσιμο των πάγων η χιονών και οι βροχές, τροφοδοτούσαν με άφθονο νερό τον Νείλο την εποχή της λειψυδρίας. Προφανώς, και κατά την εποχή της Ατλαντίδος, συνέβαινε το ίδιο, και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Ο Αγαθαρχίδης (117 π.Χ.) είχε κάνει μία αναφορά, αιτιολογώντας ότι στην Αιθιοπία το καλοκαίρι έβρεχε πολύ.- Διόδωρος Σικ. 1.1.5 – Ο Αναξαγόρας (450 π.Χ) όμως και άλλοι, είχαν εντοπίσει το πραγματικό αίτιο σωστά. Επίσης ο Δημόκριτος (460 π.Χ.), ο Αισχύλος (484 π.Χ.), ο Σοφοκλής (468 π.Χ) ο Ευριπίδης (441 π.Χ) – Απολλώνιος Ρόδιος 3C.647. F3. Θα τα δούμε και μετέπειτα.

(Σ.6) Τα τσουνάμια που εδημιουργούντο κατά καιρούς στην Μεσόγειο, δεν πρέπει να έβλαπταν σοβαρά την Αίγυπτο. Πολλές πόλεις όπως π.χ. οι Θήβες, βρίσκονται πολύ μακριά στα ενδότερα της Αιγύπτου. Ακόμη και εάν το έδαφος της Αιγύπτου ήταν χαμηλότερα εκίνη την εποχή, χαμηλότερα ήταν και η στάθμη της θάλασσας. Η εποίκηση των παράλιων της Αιγύπτου έγινε πιο έντονη τα κλασσικά έτη, όπως και οι πόλεις που δημιουργήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες ήταν επίσης κοντά στα παράλια. Πρόσφατα ευρέθησαν δύο από αυτές, στην θάλασσα, ανοικτά της Αιγύπτου, σε πολύ καλή κατάσταση.

Επομένως για αυτές τις αιτίες λέγεται ότι αυτά που σώζονται εδώ είναι παλαιότατα. Η αλήθεια όμως είναι ότι σε όλους τους τόπους, όπου ο χειμώνας δεν είναι υπερβολικός, και η υπερβολική θερμοκρασία είναι απούσα, περισσότερο ή και λίγες φορές, πάντα υπάρχει το ανθρώπινο γένος. Όσα δε έχουν συμβεί στην χώρα σας ή αλλού ή σε κάποιον άλλον τόπον που γνωρίζουμε εξ’ ακοής, ή εάν κάπου αλλού έχει συμβεί κάτι καλό η μεγάλο ή και κάτι που δίδεται διαφορετικά, είναι όλα από παλαιά γραμμένα και έχουν διασωθεί στα Ιερά μας. Στην δε χώρα σας και σε άλλες, όσα τυχαίνει μόλις να έχουν γίνει από Γράμματα και όλα όσα οι πόλεις χρειάζονται, και πάλι παρερχομένων των ετών, έρχεται σαν αρρώστια Ουράνιο ρεύμα, και αφήνει από εσάς μόνον τους αγράμματους και αμόρφωτους, ώστε να γίνεσθε εξ’ αρχής πάλι νέοι, χωρίς να γνωρίζετε ούτε για αυτή την χώρα ούτε για σας τους ίδιους, όσα συνέβησαν τα παλαιά τα χρόνια. Όσα λοιπόν είπες για τα γενόμενα στις γενεές σας, ω Σόλων, όσα δηλαδή διηγήθηκες για εσάς, αν και έχουν προηγηθεί πολλά γεγονότα μπροστά, δεν διαφέρει παρά ελάχιστα από τους παιδικούς μύθους, διότι ναι μεν θυμόσαστε πρώτα έναν κατακλυσμό, αλλά ακόμη δεν γνωρίζετε ότι το γένος σας είναι το κάλλιστο και άριστο του ανθρωπίνου γένους, από το οποίο και εσύ και όλη η πόλις σου προέρχεσθε, διότι λίγο σπέρμα απέμεινε, αλλά σας ξέφυγε της προσοχής σας, διότι οι εναπομείναντες πολλών γενεών πέθαιναν χωρίς να τα εξιστορούν. (Σ.7)

(Σ.7)Εδώ συνεχίζουμε να «ακούμε» όχι απλά έναν ιερέα, αλλά έναν επιστήμονα. Μην ξεχνάμε ότι οι Ιερείς εκείνης της εποχής, τέτοιοι ήσαν, διαφυλάτοντες την γνώση που επίστευαν ως θείο δώρο. Αν αυτά τα έλεγε δε ένας επιστήμονας του 17^ου αιώνος, θα πέρναγαν απαρατήρητα. Σήμερα όμως, και υπό του πρίσματος των κλιματικών αλλαγών, αλλά και των θεωριών που εγεννήθησαν λόγω σημαντικών και επώδυνων περιβαλλοντικών αλλαγών, τα λόγια του Ιερέα είναι περισσότερο από σοφά. Διότι όντως και σήμερα η Γη εισέρχεται σε εποχή «Πυράς». ‘Όχι μόνον λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, αλλά και λόγω της «παράλλαξης». Απλά ο άνθρωπος το επιταχύνει σε ανεξέλεκτη πορεία προσθέτοντας και την δική του άφρονα συμμετοχή. Τα λόγια του ιερέα γίνονται παρακάτω ακόμα πιο πειστικά και έντονα. Επίσης φαίνεται έντονα η υπεροχή γνώσεων του ιερέα, που αναφέρει ότι υπήρξαν πολλά γεγονότα που έχουν προηγηθεί πριν από αυτά που αναφέρει ως παλαιότατα ο Σόλων.

Ζ

¨Ήταν δε κάποτε, ώ Σόλων, κατά την εποχή των μεγάλων διαβρώσεων λόγω των υδάτων, τότε που υπερείχε ως άριστη η πόλις των Αθηναίων, και στον πόλεμον και σε όλα ευνομοτάτη. Λέγεται ότι επετεύχθησαν τα καλλίτερα έργα σε όλους τους τομείς και ότι εθεσπίσθησαν τα καλλίτερα πολιτεύματα από όλα όσα έχουμε παραδεχθεί ότι ακούσαμε κάτω από τον Ουρανόν. Αφού άκουσε λοιπόν ο Σόλων αυτά, θαύμασε πολύ, και έδειξε κάθε προθυμία παρακαλώντας τους Ιερείς, να αναφερθούν για όλα με ακρίβεια για τους παλαιούς πολίτες. Ο Ιερέας λοιπόν είπε: «Δεν θα πώ κανένα κακό λόγο, ώ Σόλων, αλλά ούτε για εσένα ούτε και για την πόλιν σας, περισσότερο δια χάριν της Θεάς, η οποία την δική σας και την δική μας δια κλήρου πήρε και την ανέπτυξε και την μόρφωσε, πρώτα δε την δική σας χίλια χρόνια πρίν την δική μας, αφού δε πήρε της Γης και του Ηφαίστου το σπέρμα, και ύστερα για αυτήν εδώ. Έχει δε εγχαραχθεί εδώ ακριβώς και αναγραφεί στα ιερά γράμματα από εμάς, σε αριθμό οκτώ χιλιάδων ετών. (Σ.8) Για δε τα γεγονότα θα σου πω εν συντομία, για τους Νόμους και για το κάλλιστο των έργων που έχει πραχθεί από αυτούς, για εννέα χιλιάδες χρόνια πριν, όταν θα έχουμε ευχέρεια, αφού πάρουμε με σχολαστικότητα αυτά τα κείμενα θα αναφέρουμε με λεπτομέρεια πάλι την ακρίβεια όλων. Τους δε Νόμους εξέτασε ως προς αυτούς εδώ.(Σ.9)

(Σ.8) Άλλη μία επιβεβαίωση χαρακτηριστικού του καιρού της εποχής, που είναι η ύπαρξη πολλών υδάτων, με αποτέλεσμα την μεγάλη διάβρωση του εδάφους. Επίσης διευκρινίζεται η δια κλήρου απόκτηση από την Αθηνά και τον Ήφαιστο της Ελλάδος και της Αιγύπτου και οργάνωσής τους ως προς τον Στρατό τους, κάτι αναγκαίο για την επικράτησή τους και άμυνά τους εκείνη την εποχή, αλλά και την Νομοθετική οργάνωση για να λειτουργούν αποτελεσματικά. Επίσης, πηγάζει και άλλο συμπέρασμα, ότι δηλαδή επί 1000 έτη οι Αιγύπτιοι είχαν διαφυλάξει τα γεγονότα ως Μύθο. Μετά την εφαρμογή της Γραφής στην Αίγυπτο, που κατά τον ιερέα έγινε το 8.600 π.Χ., τα χάραξαν στους Ναούς τους, όπου και είναι εμφανές ότι διεξάγεται ο διάλογος.

(Σ.9) ¨Ετσι ο Σόλων εξελίχθηκε σε Δίκαιο. Και ο Σόλων και ο Κριτίας το επιβεβαιώνουν αυτό το γεγονός με τις αναφορές τους, διευκρινίζοντας με τα λόγια του ιερέα, ότι ήταν οι πολύ παλαιοί Νόμοι των Αθηνών που πήγαν στην Αίγυπτο μετά από χίλια χρόνια από την ανάπτυξη των Αθηνών, αλλά μετά την λήθη τους λόγω καταστροφής των Αθηνών, η γνώση των Νόμων επιστρέφει μέσω του Σόλωνα στην Αθήνα ξανά σήμερα (600 π.χ.).

Διότι πολλά παραδείγματα των υπαρχόντων σε εσάς τότε (Νόμων) θα βρεις τώρα εδώ, πρώτα μεν ξεχωρίζει το γένος των ιερέων από τα άλλα, μετά από αυτό, το γένος των Τεχνιτών, διότι δημιουργεί από μόνο του ξεχωριστά χωρίς να αναμιγνύεται με άλλα ΄ το των βοσκών και των κυνηγών, και των γεωργών ΄ και βέβαια έχει πέσει στην αντίληψή σου και το γένος των πολεμιστών, το οποίο είναι ξεχωριστό από όλα αυτά τα γένη, και έχει διαταχθεί σε αυτούς δια Νόμου να ασχολούνται με τίποτα άλλο εκτός με τα περί πολέμου. Ακόμη δε τα σχετικά με τον οπλισμό τους, ασπίδες και δόρατα, επειδή ακριβως η Θεά φανέρωσε σε εκείνους τους τόπους πρώτα, μετά από σας εμείς πρώτοι από τους εν Ασία, ωπλισθήκαμε. Σχετικά δε με την σωφροσύνη, βλέπεις εδώ τον Νόμον αυτής (της Πόλης, και) διαπιστώνεις με πόση επιμέλεια τον θεσπίσαμε εξ’ αρχής γύρω από τα πάντα, μέχρι την Μαντική και την Ιατρική που ασχολούνται με την Υγεία, προερχόμενος από τους Θεούς, δοσμένος στους ανθρώπους (ο Νόμος), και πόσα άλλα διδάγματα (διαπιστώνεις) ότι έπονται αυτών εάν τα αποκτήσεις όλα. Αυτή δε όλη την διακυβέρνηση και Τάξη, αφού η Θεά πρώτα στους παλαιότερους σας τακτοποίησε τον τόπο τους, τον οποίο αυτή εδιάλεξε ως τόπο που γεννηθήκατε, αφού διεπίστωσε σε αυτόν ότι η καλή ανάμειξη των Ωρών(ισορροπία των Ωρών), (Σ.10) θα αναδείξει ανθρώπους με σωφροσύνη. Επειδή δε πράγματι η Θεά ήταν και Φιλοπόλεμη και Φιλόσοφη, αφού διάλεξε αυτόν τον τόπο που επρόκειτο να δημιουργήσει άνδρες που θα προσέφεραν σε αυτήν, τον ίδρυσε πρώτον.

(Σ.10) Δεν βλέπουμε και μεγάλη διαφορά από την σημερινή οργάνωση των κοινωνιών. Δεν αναφέρονται οι κυβερνώντες, που και τότε υπήρχαν αλλά προφανώς τους εννοεί. – Εκτός της Ιατρικής, και η μαντική εντάσσετο στο σύστημα υγείας της εποχής. – Μία λεπτομέρεια μεγάλης όμως σημασίας (ανάμειξη Ωρών) που μας επιβεβαιώνει την επίγνωση της προνομιούχας Κλιματολογικής-Γεωγραφικής θέσης του τόπου, δηλαδή την Αθήνα. Ο Ιερέας γνωρίζει ότι η Αθήνα είναι στην εύκρατη ζώνη που δεν είναι η Αίγυπτος, αλλά ούτε και πιο Βόρεια της Ελλάδος, δηλαδή στην Βόρεια Ευρώπη, η οποία λόγω του τότε κλίματος, στερείτο εμφανούς πολιτισμού, (11.550 Π.Σ.-9.600 π.Χ.), και όπου οι ώρες δεν ήτανι καλά μοιρασμένες. Δες ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε- ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΟΧΩΝ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΤΟΣ. Επίσης ξαναφαίνεται η πρόθεση του Σόλωνα και η αποδοχή από τον ιερέα να του μεταφέρει όλη αυτή η γνώση.

Π

Η

ρώτοι λοιπόν εσείς κατοικούσατε χρησιμοποιώντας τέτοιους νόμους, και ακόμη πολύ καλά διακυβερνούμενοι, ξεπερνώντας όλους τους άλλους ανθρώπους σε αρετή, όπως άλλωστε ήταν φυσικό, σαν γέννημα και Θρέμμα Θεών. Πολλά και μεγάλα ήσαν τα έργα της πόλεώς σας που αναγράφονται εδώ, από όλα όμως ένα υπερέχει σε μέγεθος και αρετή ΄ διότι οι γραφές αναφέρουν, πόση δύναμη, η οποία πορευόταν λόγω αλαζονείας εναντίον όλης της Ευρώπης και της Ασίας, που εξεστράτευσε έξω από το Ατλαντικό πέλαγος, η πόλις σας κάποτε σταμάτησε. Διότι τότε ήταν πορεύσιμο το εκεί πέλαγος. (Σ.11) Διότι είχε μία νήσο προ του ανοίγματος, το οποίο ονομάζεται, όπως εσείς ισχυρίζεστε, Στήλες του Ηρακλέους. (Σ.12) Η δε νήσος ήτο της Λιβύης και της Ασίας μαζί μεγαλυτέρα, (Σ. 13 )

(Σ.11)Επίσης σημαντικές πληροφορίες. 1) Είναι εμφανές ότι η Ατλαντίς δεν έχει εθνική υπόσταση στην Ευρώπη. 2) Αυτή η λέξη «Πέλαγος» ήταν και το έναυσμα για αυτό το σύγγραμμα. Ανέγνωσα δηλαδή να μεταφράζεται το Πέλαγος σε Ωκεανό. Έννοιες τελείως διαφορετικές και με απόλυτο προσδιορισμό που από τότε έως σήμερα, δεν έχει αλλάξει. Δες ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β- 1. ΑΝΑΛΥΣΗ ΛΕΞΕΩΝ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ.

(Σ.12) Προσοχή! Το «εκεί Πέλαγος» δεν είναι το Ατλαντικό πέλαγος. Αν ήταν το Ατλαντικό Πέλαγος, θα ανέγραφε το «πέλαγος» μόνο του, ή «αυτό το Πέλαγος», ή δεν θα έγραφε καθόλου τις λέξεις «το εκεί πέλαγος». Το εκεί πέλαγος, προσδιορίζει κάποιο πέλαγος που υπήρχε στην Νήσο-Ήπειρο Ατλαντίδα, και το οποίο «παγιδεύτηκε» μετά την καταστροφή. Η συγκεκριμμένη έκφραση επαναλαμβάνεται και μετέπειτα.(36 σειρές παρακάτω). Αυτό θα το ονομάσουμε Θεωρητικά «Ξακουστό Πέλαγος» και θα δούμε πολύ αργότερα γιατί, και στον ΚΡΙΤΙΑ, που ήταν. Υπήρχε λοιπόν και πάλι κάποιο πέλαγος που έκτοτε έπαυσε να υφίσταται. Επίσης αναφέρεται για πρώτη φορά η Νήσος – Ήπειρος Ατλαντίς που εβρίσκετο. Επίσης ενδιαφέρουσα αναφορά στις Στήλες του Ηρακλέους. Λέει ότι «εσείς τις λέτε έτσι.» Προφανώς άλλοι, έλεγαν αλλιώς το άνοιγμα αυτό. Υπάρχουν πολλές ιστορικές και Μυθολογικές αναφορές σε Στήλες Ηρακλέους. Στο παρόν σύγγραμμα, οι Στήλες πιθανολογούνται ότι βρίσκονται στον Κόλπο Γκαμπές, όπου και ομώνυμος ποταμός, κείται δε στην Τυνησία. Δες ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ- ΣΤΗΛΕΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ

(Σ.13) Το μέγεθος της Ατλαντίδος Ηπείρου είναι από τα πιο αμφιλεγόμενα της Ιστορίας της, γιατί δεν μπορεί να υπήρχε τέτοια Γή, στον Ατλαντικό Ωκεανό. Βέβαια εδώ ξεκαθαρίζουμε ότι δεν την συναντούσες στον Ατλαντικό Ωκεανό, αλλά στο Ατλαντικό πέλαγος και πάνω στην σημερινή Αφρική. Και όντως δεν την συναντούσες στον Ωκεανό, γιατί ποτέ η Ατλαντίς δεν ευρίσκετο ΟΛΗ μέσα στον Ατλαντικό Ωκεανό. Το αναφέρει ξεκάθαρα. Ήταν στο Ατλαντικό πέλαγος. Είχε δε διάσταση, όπως θα δούμε μετέπειτα, περίπου 4.400 χιλιόμετρα. Απλώς, βάση του παρόντος, βρεχόταν στην ανατολική πλευρά της από το Ατλαντικό πέλαγος και στην δυτική, από τον Ατλαντικό Ωκεανό.

από της οποίας ήταν δυνατόν στους τότε ταξιδεύοντες να επιβιβασθούν στις άλλες νήσους, εκ δε των νήσων προς όλη την απέναντι Ήπειρο, που ήταν γύρω από τον αληθινό εκείνον πόντο. Διότι αυτά εδώ, όσα (βρίσκονται) εντός του ανοίγματος για το οποίον μιλάμε, φαίνονται ότι έχουν κάποιο στενό λιμάνι σαν είσοδο πλεύσης, η δε περιέχουσα εκείνο το πέλαγος Γη, θα μπορούσε ορθότατα να ονομασθεί Ήπειρος. (Σ.14)

Στην Ατλαντίδα λοιπόν αυτήν Νήσον, συνεστήθη μεγάλη και θαυμαστή δύναμη Βασιλέων, η οποία κυριαρχούσε εις ολόκληρη μεν την Νήσον, ακόμη και σε πολλές άλλες Νήσους και μέρη της Ηπείρου΄ εκτός δε αυτών, ακόμη εξουσίαζαν στο εσωτερικό της Λιβύης μέχρι προς την Αίγυπτο, την δε Ευρώπη μέχρι την Τυρρηνία. (Σ. 15) Αυτή λοιπόν η δύναμις ολόκληρη συναθροισθείσα σε μία, επιχείρησε να υποδουλώσει κάποτε κάθε τόπον και τον δικό σας, και τον δικό μας και των εντός του ανοίγματος. (Σ.16)

(Σ.14) Για να πλεύσει κάποιος έως την απέναντι Ηπειρο, (την Ατλαντίδα- ακολουθώ την πρόσκληση του Πλάτωνα να δύναμαι ορθότατα να την ονομάζω έτσι), αφού έπλεε από το άνοιγμα και το πέλαγος, επιβιβαζόταν αναγκαστικά ή όχι, σε άλλες Νήσους. Μετά δε από αυτές, συνέχιζε προς ένα Πόντο και από εκεί σε όλη την απέναντι Ήπειρο. Εκείνη δε η Ήπειρος, με κάποιο τρόπο, περιέζωνε τον Ατλαντικό Πόντο. Δηλαδή τον περικύκλωνε κατά κάποιο τρόπο. Όντως, με βάση την παρούσα θεωρία, αυτό συνέβαινε.(Εικόνα 3) – Δεν αναφέρει δε πλέον Πέλαγος ούτε Ωκεανό, αλλά Πόντον. Τον Ατλαντικό Πόντο. Επίσης για τον Πόντον δες ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β- ΑΝΑΛΥΣΗ ΛΕΞΕΩΝ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

(Σ.15) Το επόμενο σημαντικό στοιχείο μετά την Λέξη Πέλαγος. Μετά την Αναφορά σε Ήπειρο Ατλαντίδα, έχουμε αναφορά στην Νήσο Ατλαντίδα, και την σφαίρα επιρροής της που έφθανε έως κάπου στην Λιβύη, και εξαιρείται η Αίγυπτος, στην δε Ευρώπη έως την Βόρεια-Κεντρική Ιταλία όπου και η Τυρρηνία.

(Σ.16) Επομένως όλα τα ¨Εθνη εντός της Μεσογείου. Το «εντός», αναφέρεται για όσα μέρη είναι πέραν των Ηρακλείων Στηλών, δηλαδή στις θάλασσες, στα ενδότερα της Αφρικής.

Θ

Τότε λοιπόν, ώ Σόλων, η δύναμη της πόλεώς σας έγινε διάφανη σε όλους τους ανθρώπους, και για την αρετή και για την ανδρεία. Επειδή βέβαια ήτο ανωτέρα όλων στην ευψυχία (ανωτερότητα ψυχής – χαρακτήρα) και τις τέχνες που έχουν σχέση με τον πόλεμο, ως προς δε (τις τέχνες του πολέμου) έμεινε μόνη εξ’ ανάγκης μετά την αποστασία των άλλων, αφού κατέληξε σε έσχατους κινδύνους, και αφού ενίκησε μεν αυτούς που επετέθησαν έστησε τρόπαιο, αυτούς δε που δεν είχαν υποδουλωθεί έως τώρα τους εμπόδισε να υποδουλώσουν, τους δε άλλους, όσους κατοικούμε εντός των ορίων του Ηρακλέους μας έδωσε την απόλυτη ελευθερία΄ μετά από αρκετό καιρό, (Σ.17) λόγω πραγματοποιηθέντων φοβερών σεισμών και κατακλυσμών, με την παρέλευση μιάς θλιβερής ημέρας και νύκτας, όλο το πολεμικό σας σώμα εκαλύφθει δια γής. (Σ.18)

(Σ.17) Επομένως εκτός των υποδουλωμένων «έως την Λιβύη και Τυρρηνίαν» και άλλοι λαοί είχαν μορφή υποτέλειας η εξάρτησης από την Ατλαντίδα. – Ειδικώς εδώ, το «υστέρω δε χρόνω» ερμηνεύεται σωστά «μετά από πολύ καιρό». (Liddle–Scott). Είναι δε σημαντικός αυτός ο προσδιορισμός χρόνου όπως θα δούμε στην συνέχεια, για να εξηγήσουμε τι συνέβει στο Ελληνικό πολεμικό σώμα, και πότε.

(Σ.18) Κατ’ αρχάς, αναφέρει ότι έχουν προηγηθεί πολλοί φοβεροί σεισμοί και πλημμύρες, πριν χαθούν νικητές και ηττημένοι σε ένα 24ώρο. Δείχνει μία πιθανή σεισμική ή ηφαιστιακή δραστηριότητα επί κάποιο καιρό, και με ακολουθίες κατακλυσμών, που προηγούνται μιάς τελικής μεγάλης Ηφαιστιακής έκρηξης, που έφερε το τέλος όλων. Κάτι αντίστοιχο με το γεγονός της έκρηξης του Ηφαιστείου της Θήρας στο Αιγαίο. Επίσης εδώ διαχωρίζεται ο τρόπος καταστροφής των Ελλήνων από την των Ατλάντων. Πιθανόν μια ταφή των Ελλήνων από έρημο, ή Τέφρα και από άλλο Ηφαιστιακό υλικό ή γενικά από υλικό που προήλθε από την έκρηξη, και τέλος, ένα μεγάλο τσουνάμι που έφερε το τέλος του πολιτισμού των Ατλάντων, το οποίο όμως δεν ήταν αυτό το ίδιο ενδεχόμενα που καθόρισε το τραγικό τέλος των Ελλήνων. Υπάρχει κάτι αντίστοιχο ιστορικά με μία αρχαία φυλή της Λιβύης που καλύφθηκε από την έρημο και εχάθει, τους Ψύλλους. Ας θυμηθούμε και μία άλλη ιστορία της Μυθολογίας, για τον Τυφώνα. Κατά μία εκδοχή, το όνομά του σημαίνει τον ζεστό Σορόκο που έρχεται από την Αφρική στην Ελλάδα, και που πολλές φορές είχε Ηφαιστειακή οσμή. (Robert Gates –Οι Ελληνικοί μύθοι.)

η δε νήσος Ατλαντίς επίσης σκεπασθείσα διά της Θαλάσσης, εξηφανίσθη. (Σ.19)

Δια αυτό και σήμερα ακόμη στερείται πόρου(Σ.20) (στενού περάσματος-ανοίγματος) στην ανοικτή θάλασσα, και αδιερεύνητο έγινε το εκεί πέλαγος, διότι μικρή (Σ.21) ποσότητα πηλού εμπόδισε πάρα πολύ (εννοεί τον πόρον), τον οποίο (εννοεί πηλό) έδωσε η Νήσος, και σκεπάσθηκε κάτω από αυτόν. (Σ.22)

(Σ.19) Ας προσέξουμε: Η Νήσος Ατλαντίς όχι η Ήπειρος, «κατά της θαλάττης δύσα ηφανίσθη» όχι «της θαλάττης καταδύσα ηφανίσθη», οπότε θα σήμαινε ότι βυθισθείσα ηφανίσθη. Δηλαδή το σωστό είναι, σκεπασθείσα (καλυφθείσα) (δια θαλάσσης) εξηφανίσθη – Δηλαδή, εδώ υπάρχει μια πολύ σημαντική διαφορά από τα έως τώρα γνωστά. Η Ατλαντίδα Νήσος δηλαδή, ΔΕΝ ΒΥΘΙΣΘΗΚΕ. Για να Βυθισθεί, έπρεπε να μετακινηθεί. ‘Ισως βαπτίσθηκε. Εκαλύφθηκε από θάλασσα και εξηφανίσθη με τρόπο που βλέπουμε αμέσως μετά. Όσον δε αφορά την Ήπειρο, δεν γίνεται νύξη για παρόμοια καταστροφή. Μπορεί μεν να επλήγει και αυτή, αλλά η περιγραφή της καταστροφής αφορά την Νήσο.

(Σ.20) Το στενό άνοιγμα, που αναφέρθηκε δεν είναι το ίδιο με αυτό που αναφέρθηκε στην αρχή του κειμένου, και αφορούσε το «άνοιγμα εισόδου» πριν την Ατλαντίδα Ήπειρο. Εδώ όμως προσδιορίζεται στην Νήσο Ατλαντίδα, η οποία είχε κάποιο στενό άνοιγμα που έβλεπε στην έξω θάλασσα. (Δηλαδή προς τον Πόντο, που είναι η ανοικτή θάλασσα – Προς τον Ατλαντικό Πόντο) Το δε άνοιγμα (της Νήσου) έκλεισε οριστικά από τότε (9.600 π.Χ.) έως την εποχή της αφήγησης (600 π.Χ.). Από τότε το «εκεί-ξακουστό Πέλαγος», που ήταν πίσω από τον πόρο, «σφραγίστηκε», παγιδεύοντας στα νερά του το Βασίλειο της Ατλαντίδος ή το Άστυ, ή το σύστημα Δακτυλίων με όλες τις κατασκευές. Θα δούμε αργότερα τι ακριβώς συνέβει –Πληροφοριακά: Ο Ατλαντικός Πόντος έμεινε έκτοτε αδιερεύνητος, και στην συνέχεια και κυρίως λόγω των κλιματικών και γεωλογικών δευτερευόντως, μεταβολών, άρχισε να εκκενώνεται από την θάλασσα , για να μείνει σήμερα (2008 μ.Χ.) μία αχανής έρημος. Ο Ευθυμένης ο Μασσαλιώτης θα δούμε μετέπειτα, αναφέρει ότι ένα άλλο πέλαγος, νότια της Λιβύης, εποχιακά μπορούσες να το πλεύσεις, και είχε γλυκό νερό.

(Σ.21) α) Εξηγεί ότι δεν χρειάσθηκε μεγάλη ποσότητα πηλού για να κλείσει ο πόρος, προφανώς λόγω του μικρού του ανοίγματος. Όπως θα δούμε στον ΚΡΙΤΙΑ, κλείνοντας ο πόρος ο οποίος ήταν μέρος της «αποχέτευσης» του συστήματος τροφοδοσίας με ύδατα όλης της «κατασκευής» της νήσου Ατλαντίδος, αυτή καλύφθηκε σε μεγάλο μέρος, με τα ύδατα που συνέχιζαν να την τροφοδοτούν.

β) Και πάλι το «εκεί-ξακουστό- Πέλαγος». Εδώ φαίνεται εμφανώς ότι και προηγουμένως, αναφερότανε σε κάποιο άλλο πέλαγος, που όμως δεν το κατανόμαζε. Δηλαδή, μετά το κλείσιμο του πόρου της ΝΗΣΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ, παρέμεινε πίσω από το κλείσιμο του πόρου, το «Ξακουστό Πέλαγος», το οποίο πλημμύρισε το σύστημα των δακτυλίων της Νήσου, και το Άστυ της Ατλαντίδος, λόγω της συνεχιζομένης τροφοδοσίας του με ύδατα. Με γλυκά ύδατα.

γ) Η ανοικτή θάλασσα, είναι ο Ατλαντικός Πόντος.

(Σ.22) Επόμενη σημαντική λεπτομέρεια. Ο πηλός, παρήχθη από την νήσο, με την συνδρομή της θάλασσας. Επομένως, μπορούμε να υποθέσουμε την δημιουργία παλιρροϊκού (Τσουνάμι), που έφερε την λάσπη, της οποίας το χώμα «παρήχθη» από την Νήσο. Και είναι προφανές, διότι όπως θα δούμε στην μετάφραση του ΚΡΙΤΙΑ, η πόλις-νήσος της Ατλαντίδος περιεβάλλετο από έναν τεράστιο κάμπο, με πολύ εύφορο έδαφος. Από αυτό λοιπόν το ίδιο το έδαφος ήρθε το έδαφος ως πηλός με τα ύδατα, και κάλυψε την Ατλαντίδα Νήσο, και ασφαλώς το οχυρωμένο με τροχούς Άστυ. Έκλεισε δε την έξοδο των υδάτων που συνέχιζαν να ρέουν για πολλά, ίσως χιλιάδες, χρόνια ακόμη υπερχειλίζοντας το «βαπτισμένο» Άστυ της Ατλαντίδος και κάποια μέρη της νήσου. Μόνον που τώρα δεν υπήρχε θαλάσσια πρόσβαση στο «εκεί πέλαγος».

Α

Ι

υτά, λοιπόν, που ελέχθησαν , ώ Σωκράτη, από τον παλαιό Κριτία που τα άκουσε από τον Σόλωνα, εν συντομεία ας πούμε, τα έχεις ακούσει . Όσο λοιπόν εσύ χθές μιλούσες περί πολιτεύματος και ανδρών τους οποίους ανέφερες, εθαύμαζα, επαναθυμούμενος αυτά που λέγω τώρα, κατανοώντας ότι τάχα εκ τύχης εκ πνεύματος (από σατανική σύμπτωση) ούτε από πρόθεση, συνταυτίσθηκες με τα περισσότερα που είπε ο Σόλων. Δεν ήθελα όμως να το πώ αμέσως ΄ διότι εξ’ αιτίας του χρόνου δεν θυμόμουν αρκετώς ΄ κατενόησα λοιπόν, ότι ήταν χρέος στον εαυτόν μου αφού πρώτα τα προσδιορίσω όλα σε αρκετό βαθμό, να μιλήσω κατ΄αυτό τον τρόπο. Για αυτό τον λόγο, αποδέχθηκα γρήγορα αυτά που ορίσθησαν με τα λόγια από σένα χθές, γιατί πιστεύω ότι, εκείνο το οποίον είναι σημαντικότερο σε τέτοιες περιστάσεις, δηλαδή ότι πρέπει πρώτα να καθορίσουμε το θέμα της συζήτησης που επιθυμούμε, δεν θα σας απασχολήσει σε μεγάλο βαθμό.

Ετσι, λοιπόν, όπως και αυτός παρομοίως είπε, χθες και αμέσως μόλις απεχώρησα από δω, προς αυτούς αυτά έλεγα επαναενθυμούμενος, και αφού τους άφησα, σχεδόν το κάθε τι επανέφερα σκεπτόμενος ολοβραδύς. Όπως λοιπόν λένε, αυτά που μαθαίνει κάποιος σε μικρή ηλικία, τα έχει στην μνήμη του σε αξιοθαύμαστο βαθμό. Διότι εγώ, αυτά που άκουσα χθες, δεν θα γνώριζα εάν θα μπορούσα να τα επαναφέρω στην μνήμη μου ΄ ενώ για αυτά που έχω ακούσει από πολύ παλιά, θα απορούσα γενικά εάν κάτι από αυτά μου έχει ξεφύγει. Ήταν λοιπόν αυτά ακουόμενα πολύ ευχάριστα και με χαρά, και καθώς ο γέρων με προθυμία τα εδίδασκε σε μένα επειδή πράγματι ρωτούσα επαναληπτικά συνεχώς, ώστε εντυπώθηκαν αυτά σε μένα σαν σημάδια ανεξίτηλης γραφής. Και σε αυτούς εδώ λοιπόν όταν ξημέρωνε, τους έλεγα αυτά τα ίδια, για να τα συζητούν μαζί μου. Τώρα λοιπόν σου λέγω, ώ Σωκράτη, επειδή είμαι έτοιμος, να σου πω τα πάντα όσα έχουν λεχθεί όχι μόνον συγκεντρωτικά όπως ακριβώς άκουσα για το καθένα χωριστά. Τους πολίτες και την πόλιν που χθες μας περιέγραψες ως μύθο, ότι εάν τους μεταφέραμε στην πραγματικότητα θα υποθέσουμε ότι εκείνη αυτή εδώ είναι, και τους πολίτες που εννοούσες, θα εννοούμε ότι είναι εκείνοι οι πραγματικοί μας πρόγονοι, αυτούς που εννοούσε ο Ιερέας. Πάντως θα τους ταυτίσουμε και δεν θα αμφιβάλουμε, λέγοντας ότι αυτοί είναι εκείνοι που έζησαν τότε. Όλοι δε μαζί, εάν εξετάσουμε το θέμα θα αποπειραθούμε να το συζητήσουμε, όσο πρέπει, ώστε να ανταποκριθούμε σε αυτά που μας προσδιόρισες με λόγια. (Σ23) Πρέπει, λοιπόν, να εξετάσουμε, ώ Σωκράτη, εάν είναι πρέπον να ελέγξουμε λογικά αυτό τον λόγον(τον μύθον) ή κάποιον άλλον στην θέση του.

Κ

ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Και με πιο άλλο θέμα θα το ανταλλάζαμε, ώ Κριτία, ώστε να ταίριαζε περισσότερο για την παρούσα θυσία στην Θεά, την στιγμή μάλιστα που είναι αλήθεια και όχι πλαστός μύθος………(συνέχεια διαλόγου σε άλλα θέματα) (Σ24)

(Σ.23) Κατ’αρχάς, ο Κριτίας θαυμάζει που ο Σωκράτης κατά διαβολική θα λέγαμε σήμερα σύμπτωση, περιέγραφε την προηγούμενη ημέρα μία ιδανική πολιτεία, που ήταν ως να εγνώριζε και περιέγραφε την Ατλαντίδα. Εν συνεχεία εξηγεί την τεχνική του για να ξαναενθυμηθεί την ιστορία άνευ λαθών.

(Σ.24) Εδώ προσδιορίζεται μέσω του Σωκράτη τελεσίδικα, η αποδοχή του παρόντος ως αληθινού, και όχι Πλαστού Μύθου.

Επίσης, να θυμάται ο αναγνώστης, ότι όλα τα παραπάνω, αναφέρονται από τον Κριτία από μνήμης. Είναι σημαντικό, διότι η περιγραφή της Αθήνας και της Ατλαντίδος που ακολουθεί στον ΚΡΙΤΙΑ από τον ίδιο είναι μεν από μνήμης, αλλά φαίνεται πως κάποιο μέρος ή όλα, τα έχει και γραπτά.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β

1. ΑΝΑΛΥΣΗ ΛΕΞΕΩΝ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

Όπως ανέφερα και πρίν, το πρώτο μεγάλο μεταφραστικό λάθος που εντόπισα άμεσα στον Τίμαιο, ήταν η ερμηνεία του «πελάγους» ως «Ωκεανό». Είχα την ευκαιρία να ασχολούμε περί την Θάλασσα, περίπου 40 έτη, είτε με μηχανοκίνητα πλοιάρια, είτε ως επί το πλείστον με ιστιοπλοιικά αργότερα, έως και σήμερα.

Είχα την τύχη να συναναστραφώ μέσω των Ιστιοπλοικών Ομίλων, και περισσότερο μέσω του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου που είμαι μέλος, με ανθρώπους που εμπλούτισαν ο καθένας με τον τρόπο του, την σύγχρονη Ελληνική θαλασσινή ιστορία. Ο Σάββας Γεωργίου, ένας ατελείωτος ρομαντικός και Θαλασσινός εξερευνητής, που πέρασε πρώτος τον Ατλαντικό το 1956 μαζί με την Γερμανίδα σύζυγό του Σου, με την μικρότερη έως τότε ιστιοπλοική Ναύ (27 πόδια), υπήρξε ο πρώτος Δάσκαλός μου. Ο αείμνηστος Λάκης Κυριακίδης επίσης. Ο Αθανάσιος Άννινος, με τους ατελείωτους διαλόγους του, ο αείμνηστος Πάνος Σγουρός, ο Γεώργιος Γκρίτσης με το ατελείωτο πάθος του για μεγάλα ταξίδια που διέπλευσε δύο φορές την Γή, μία αριστερόστροφα και μία δεξιοστροφα, ο αείμνηστος Αλέξανδρος Λαγκαδάς που συνέγραψε αρκετά και ενδιαφέροντα για την αρχαιότητα βιβλία, κατασκεύασε δε μικρή λέμβο, και έπλευσε την διαδρομή Φράχθι-Μήλο, για να δείξει τον πανάρχαιο τρόπο μεταφοράς Οψιανού από την Μήλο στο Φράχθι, και που αποδείχθηκε με την λεπτομερή ανάλυση των πετρωμάτων και παλαιών εργαλείων, και άλλοι στενοί φίλοι όπως οι αδελφοί Μπονέοι, ήταν άνθρωποι που διέπλασαν με τον ένα η τον άλλο τρόπο τους, την δική μου θαλασσινή διάσταση και πορεία. Ή να θυμηθώ τον Μανώλη Παντελή σε Ιστιοπλοιικό πρωτάθλημα στην KIELER WOCHE, (εβδομάς Κιέλου), που έχοντας τον αείμνηστο Λάκη Κυριακίδη πλήρωμα, όταν ο δεύτερος του έδωσε εντολή να υποστρέψουν στην τελευταία νομίζω σημαδούρα, και να διεκδικήσουν την νίκη, ο Μανώλας του ζήτησε, ανένδοτα, να του το πεί στα αρχαία Ελληνικά. Και έως ότου βρεί ο απελπισμένος Λάκης τις σωστές λέξεις, έχασαν τον αγώνα.

Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί, διηύρηναν, έμμεσα ή άμεσα, τις γνώσεις μου, και την θαλασσινή υπόστασή μου.

Πρίν λοιπόν αρκετά χρόνια, ένθερμο μέλος του Ι.Ο.Πειραιά, εθελοντικά εργαζόμενος, επιβίβαζα πολλά Σαββατο-Κύριακα στην ιστιοπλοική μου Ναύ «Καρσάνα», νέους διπλωματούχους Ιστιοπλόους, για να τους δώσω μερικά πρακτικά στοιχεία «τουριστικής» Ιστιοπλοοίας, ώστε να είναι πιο εξοικειωμένοι με την Ναυσιπλοία ανοικτής θάλασσας γενικά, όταν θα αποφάσιζαν να ταξιδεύσουν μόνοι, με τις δικές τους γνώσεις.

Είχαμε λοιπόν, λόγου χάριν, ημέρες που τις ονομάζαμε χαριτολογώντας, «κυνήγι Μπουρινιών», γιατί έπρεπε να μάθουν ότι αν υποστούν τυχαία ένα βίαιο Μπουρίνι, υπάρχει τρόπος να απολαύσουν την Θάλασσα χωρίς να διατρέχει ο άνθρωπος η ο εξοπλισμός σοβαρό κίνδυνο. Τις ήρεμες ημέρες και νύχτες, είχαμε λογοτεχνικούς ή αστρονομικούς ή …υπαρξιακούς διαλόγους (που σχεδόν πάντα τελείωναν σε κρασοκατανυκτικές- Τραγουδοποιητικές Νύκτες). Σε κάποια τέτοια έξοδο, ένας νέος Ιστιοπλόος με ρώτησε για τις διαφορές των λέξεων Ωκεανός-Θάλασσα-Πέλαγος-Πόντος –Πόρος- και γιατί φερ’ ειπείν λέμε το νησί Πόρος, Πόρο. Ως γνωστόν, το συντριπτικό σύνολο των Ελληνικών Νήσων, είναι Θηλυκού γένους, αφού, κατά κύριο λόγο, προσδιορίζονταν από την λέξη Νήσος που είναι τέτοιου. Ο Πόρος αν και φαίνεται αρσενικού γένους, δεν είναι εξαίρεση όπως πιστεύουν πολλοί, αν θυμηθούμε το αρχαίο όνομα που ήτο Καλάβρια ή Καλαυρεία, που χαρακτηρίζει την περιοχή που έχει καλή αύρα, δηλαδή την περιοχή με ήπιους ανέμους. Και όντως έτσι είναι. Όπως παρόμοια η Ελληνική περιοχή-αποικία, Καλάβρια της Ιταλίας. Το μόνο ασφαλές αγκυροβόλιο στον Πόρο είναι εσωτερικά στην νήσο, ενώ η έξοδος προς την ανοικτή θάλασσα είναι ένα στενό και μικρό άνοιγμα. Από την ιδιαιτερότητα αυτή, έμεινε στα σύγχρονα χρόνια το όνομα Πόρος. Άλλα επίσης παρόμοια ακολουθούσαν. Ακόμη και την ώρα της οινοποσίας, μπορούσαν να διδαχθούν αντίστοιχα ….ωφέλιμα πράγματα, όπως ότι ο οίνος είναι ο ανέρωτος, ενώ το κρασί το νερωμένο.

Επίσης πρέπει να αναφέρω ότι οι Έλληνες, ως λαός άρρηκτα δεμένος με την θάλασσα από παλαιότατους χρόνους, είχαν κατασκευάσει λέξεις σχεδόν για κάθε περίπτωση που θα συναντούσες στις θάλασσες. Λόγου χάριν, στον ΚΡΙΤΙΑ, θα δούμε παρακάτω, υπάρχει μία εκπληκτική λέξη και έκφραση προσδιορισμού ιδιότητας , την, η θάλασσα «συνετέτρητο», που προσδιορίζει την κατάσταση όταν δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόλποι, αφήνουν άνοιγμα μεταξύ τους, από όπου περνά η θάλασσα. Κάτι που έχει διαφύγει της προσοχής μεταφραστών. Αξιοπρόσεκτο όμως ότι λίγες σειρές πρίν αυτή την λέξη, χρησιμοποιεί την λέξη «συνέτρησαν» η οποία αν και φαίνεται να συγγενεύει με την προηγούμενη, είναι τελείως διαφορετική. Πιστεύω δε, ότι ο Πλάτων δεν το έκαμε τυχαία, και χρησιμοποιεί διάφορα τέτοια η παρόμοια τεχνάσματα σε όλο τον ΚΡΙΤΙΑ Δοκίμαζε τις γνώσεις των αναγνωστών του. Το προηγούμενο τέχνασμα δε, αν θα το παρατηρήσει ο αναγνώστης, το πράττει συχνά. Δίδει δηλαδή, μία κοινή λέξη ή ρήμα κάπου στο κείμενο, και λίγες σειρές παρακάτω δίδει ένα σημαντικής έννοιας τέτοιο, αλλά με τελείως διαφορετική έννοια. Αν δεν το συλλάβεις, έχασες το νόημα της περιγραφής.

Μετά λοιπόν από μελέτη κατέληξα στις παρακάτω ….επίσημες ενημερώσεις των τότε ναυτών, που είναι τα μέγιστα χρήσιμες στον προσδιορισμό των της Ατλαντίδος όρων, με επί μέρους νεώτερες πληροφορίες.

α.- ΘΑΛΑΣΣΑ.

Γενικώς τα αλμυρά ύδατα. Ως έννοια μεγαλύτερη από το Πέλαγος, που το περιέχει.π.χ. Μεσόγειος Θάλασσα που περιέχει διάφορα Πελάγη. Λιβυκόν, Αιγαίον, κ.λ.π.. Μαύρη Θάλασσα.

Μ. Π. Πελέκης- Αναλυτικό Λεξικό Αρχαίας Ελληνικής

Θαλερός: Μία εκ των εννοιών που δίδει – πλούσιος -άφθονος

ΘΑΛΛΩ: Ανθώ, Ακμάζω, Διαπρέπω, Φυλλοροώ, ογκούμαι, είμαι γεμάτος φύλλα η καρπού, ευτυχώ, έχω αφθονία σε κάτι, είμαι οξύς, είμαι σε ένταση.

Ετυμολογία: Θαλ-j-ω Ρίζα: Θα- Θαλ-

Αλς (αλός): Κόκκος αλατιού, αλάτι, άλμη, // μετφ. Φιλία, ευφυία

Άλασιν ύει: Βρέχει αλάτι (δηλ. αφθονίας)

Ου δ’ άλα δοίης: Ούτε αλάτι δεν μπορείς να δώσεις (επί φιλαργυρίας)

Σ.Σ. -Προσωπικά θεωρώ βάση των ανωτέρω: ΘΑΛ + ΑΛΣ : Αφθονία + Αλμυρό= Αφθονία αλμυρού.

J.B. Hofmann:

Θάλασσα αττ. Θάλαττα: όι και νύν, θάλασσα. Ησύχιος: Μάλλον Προελληνικό.

Θάλλω: Πρασινίζω, βλαστάνω, ακμάζω, ευδαιμονώ, αφθονώ,

Αλς, γεν. αλός: το άλας, αλάτι, άλς. Η πλήμυρα θαλασσίου ύδατος

Μέγα Ετυμολογικόν:

Παρά την αλός γενικήν, άλασσα. Και πλεονασμώ του θ, θάλασσα.

Ας μου επιτραπεί μία ακόμη θεωρία, που ούτως ή άλλως, δεν επηρεάζει το παρόν γραπτό. Στην Αττικίζουσα, τα δύο Θήτα, ισοδυναμούν με τα δύο Ταύ, και γενικά όλοι συμφωνούν ότι θάλασσα=θάλαττα. Έχω όμως αμφιβολίες αν τούτο συνέβαινε σε πολύ πιο αρχαίους χρόνους, διότι οι Έλληνες πάντα κατασκεύαζαν την κατάλληλη λέξη για την εκάστοτε περίπτωση. Έτσι λοιπόν, έχω την γνώμη ότι η Θάλασσα αντιπροσωπεύει την θάλασσα που έχει άφθονο αλμυρό νερό, ενώ η Θάλαττα αυτήν με άφθονο πόσιμο ή ποτιστικό νερό.

Δυστυχώς δεν έχω εντοπίσει προς το παρόν ενισχυτικά στοιχεία αυτής της θεωρίας, και σε παλαιότατους ακόμη Έλληνες Συγγραφείς.

β.- ΝΗΣΟΣ.

Μέγα Ετυμολογικόν: Από του νώ νήσω, το κολυμβώ. Νήσος δε έστι γή περιτετειχισμένη υπό θαλάσσης, πάντοθεν έχουσα εν εαυτή πόλεις πολλάς η και ολίγας. Ίσως δε είρηται από του ορνέου της Νήσσης, ήτις και αυτή διαπαντός τοις κύμασι των υδάτων νήχεται.

Ανθ. Γαζή: Το νησί, (παρά το, νέω, κολυμβώ), μέρος γης περικυκλωμένο υπό ύδατος. Παρά μεταγενεστέρων ποιητών λέγεται και χερσόνησος. (Σ.Σ. Οπότε για την Ατλαντίδα, ισχύει το πρώτον). Ο Ηρόδοτος, το προσδιορίζει απόλυτα, αναφέροντας παράλληλα ως Ακτή την Χερσόνησο, όταν έχει ταυτόχρονα έστω και μικρή ένωση στεριάς σε κάποιο σημείο.

γ.- ΠΕΛΑΓΟΣ

Το πέλαγος ήταν λίγο πιο πολύπλοκη περίπτωση, γιατί υπάρχουν περισσότερες εξηγήσεις της μίας, που όμως μοιάζουν, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις το «Πέλαγος» είναι σαν έννοια μικρότερο από την Θάλασσα. Πολύ δε μικρότερο από την έννοια «Ωκεανός». Πολλοί, κατά καιρούς, μεταφραστές μεταχειρίζονται κατά κόρον την ερμηνεία ενός πελάγους σε Ωκεανό. Είναι ελεύθερη ερμηνεία, που όμως οδηγεί τον ερευνητή σε λάθος παραστάσεις. Το πέλαγος είναι πάντα μία μικρή σχετικά Θάλασσα, που περιέχει Όρμους, Κόλπους και Νήσους. Όχι μία αχανής θάλασσα.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ 1: Από την λέξη Πέλας, που σημαίνει πλησίον. Δηλαδή κοντινή σε απόσταση Θάλασσα. ¨Όχι όπως ο Ωκεανός που είναι τεράστιος και γρήγορος- Ωκύς-. Πηγαίνεις σε μία θάλασσα που είναι κοντά. Πάντα δε το πέλαγος χαρακτηρίζεται είτε από ένα όνομα ανθρώπου, όπως το Αιγαίον Πέλαγος, είτε συνηθέστερα από τον τόπο που «βρέχει». Κρητικόν Πέλαγος, Λιβυκόν Πέλαγος, η στην περίπτωσή μας, Ατλαντικό πέλαγος. Το Αγος μπορεί να έχει τη εννοια του Αγκώνα η της Αγκάλης. Μία ακόμη θετική προσθήκη στην παρούσα θεωρία, εφόσον, η έρημος της Τυνησίας Chot El Jerid, μετατρέπεται εποχιακά σε πέλαγος, και μάλιστα αλμυρό. Αυτό δε όχι γιατί εισβάλλει θαλασσινό νερό, αλλά έχει ακόμα μεγάλη ποσότητα άλατος, το οποίο κρουστοποιείται όταν το καλοκαίρι εξατμίζεται το «πέλαγος», και ξαναεμφανίζεται η έρημος.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ 2: (που δεν αποκλείει την προηγούμενη, και μπορεί να την συνοδεύει) Η κοντινή θάλασσα με νησιά και με εύκολη μετακίνηση από το ένα νησί στο άλλο. Από εκεί παράγεται και η έννοια Αρχιπέλαγος.

Οπότε όταν ο Πλάτων αναγράφει πέλαγος, είμαστε υποχρεωμένοι να διαγράψουμε τη λέξη Ωκεανός, άρα τον Ατλαντικό Ωκεανό. Κάπου, πιθανόν όπως προηγουμένως, υφίσταται ή υφίστατο Πέλαγος πριν 11.500 έτη, που έβρεχε την Ατλαντίδα Νήσον και Ήπειρο, και εκείθεν πήρε το όνομά του, Ατλαντικό Πέλαγος Δεν βρίσκω χώρο παρερμηνειών. Ο Ωκεανός επίσης, με τον ίδιο τρόπο ονομάσθηκε Ατλαντικός Ωκεανός, επειδή έρεε στην Ωκεάνια πλευρά της Ατλαντίδος.

δ.- ΠΟΝΤΟΣ

Liddle–Scott: Πόντος= Ησίοδος Θ132 – Κατ’ αρχάς σήμαινε ατροπών (υγρά κέλευθα) – Ελαύνω – = Νερά –Υγρά που περνάνε. Συγγενεύει προς το «Πάτος» που προέρχεται από την λέξη «Βένθος».= Βάθος.

Μυθολογία: Κατά την Ελληνική μυθολογία η περιοχή του Άξεινου πόντου,κατοικείτο από τη θεότητα «Πόντος», γιος του Αιθέρα και της Γαίας.

Σημείωση: Ο πιο γνωστός Πόντος είναι ο Άξεινος (Εύξεινος) Πόντος. Το Άξεινος η Άξενος (αφιλόξενος) είναι η παλαιότατη ονομασία του, αλλά μετά την συστηματική αποίκιση του, ιδίως μετά την ίδρυση της Σινώπης από την Μίλητο, και μετά το 750 π.Χ. με την ίδρυση της Τραπεζούντας κ.α., λόγω του μεγάλου πλήθους Ελληνικών πόλεων (βόρεια παράλια σημερινής Τουρκίας, μετονομάσθηκε σε Εύξεινο (φιλόξενο) Πόντο.

Ειδικά για τον ΠΟΝΤΟ, θεωρώ ότι:

Κατά την Κλασική περίοδο αλλά και επί Ομήρου, η λέξη Πόντος έχει την γενική έννοια του Πελάγους, όπως και είναι γενικώς αποδεκτό. Υπάρχουν μερικές παραλλαγές όμως, όπως στον Αισχύλο, που έχει την έννοια του περάσματος όταν δεν έχει άρθρο. Στον Ησίοδο αναφέρεται ως όλη η Μεσόγειος Θάλασσα, και στα Ορφικά γενικώς ως θάλασσα. Ο Πόντος σε παλαιές προ-κλασικής Αρχαιότητος εποχές, και αρκετά πρίν τον Όμηρο, πρέπει να ήταν ίσως βαθιά θάλασσα, αλλά ακόμη περισσότερο και πιο ειδικά, ήταν μία θάλασσα που χαρακτηριζόταν από ρέοντα ύδατα. Σε αυτή η ερμηνεία οδηγούμαι από τον συσχετισμό ότι, θάλασσες όπως ο Εϋξεινος, εδημιουργούντο από εκροές ποταμών, και υπήρχε πάντα η απορροή σε κάποια θάλασσα, όπως συνέβη και στον Εύξεινο. Ετσι υπήρχε δηλαδή συνεχής ροή υδάτων η έντονα ρεύματα. Δηλαδή αρχικά ο Εύξεινος ήταν λίμνη γλυκού νερού (είναι τεκμηριωμένο), που δημιουργήθηκε από εκροές ποταμών, και κάποια στιγμή, όταν η στάθμη των θαλασσών ανέβηκε, πέρασε εντός της το Αιγαίο Πέλαγος.(η κατ’ άλλο τρόπο, πιστεύω ότι αν ανέβηκε η στάθμη του Εύξεινου γρηγορότερα από την του Αιγαιου λόγω των πολλών ποτάμιων υδάτων την εποχή της υπερθέρμανσης, εξέβαλλε στο Αιγαίο πέλαγος, το οποίο ήδη είχε ανέβει και αυτό αρκετά, ανοίγοντας δίοδο). Το ότι κάποια χρονική στιγμή ανεμείχθηκαν το ύδατα του Αιγαίου με αυτά του Ευξείνου, είναι επίσης τεκμηριωμένο. Επίσης σχετικά πρόσφατα, εντοπίσθηκε η αρχαία στάθμη του Ευξείνου, σχεδόν 91 μέτρα κάτω από την σημερινή, (αυτό δε υποδεικνύει ότι πιθανά ήταν ήδη ψηλότερα από τις θάλασσες, γιατί αυτές ανέβηκαν 125 μέτρα, και δημιουργούσε ποταμό προς τον Βόσπορο), και ευρέθησαν ίχνη κατασκευών και εργαλείων εκεί που υπήρχε παλαιά η ξηρά. (Δρ. Fredrik Hiebert – Διευθύνων Αρχαιολογίας στην αποστολή του 2000 – Καθηγητής Αρχαιολογίας και Ανθρωπολογίας Πανεπ. Μουσείου Πενσυλβάνειας.) Τα στοιχεία ευρέθησαν από την αποστολή του Θαλάσσιου Ερευνητή Bob Ballard. Επίσης υπήρχαν οι θεωρίες των Γεωλόγων William Ryan – Walter Pitman του Πανεπιστημίου Κολούμπια, ότι το Αιγαίο εισέβαλλε στον Εύξεινο, σαν αποτέλεσμα της αύξησης της στάθμης των θαλασσών που προήλθε από την επιταχυνόμενη μεγάλη τήξη των παγετώνων κυρίως μετά το 12.000 Π.Σ. Υπολόγισαν δε την αύξηση της στάθμης του Ευξείνου σε 15 εκατοστά ημερησίως. Αν η παραπάνω υπόθεσή μου ισχύει, τότε γνωρίζουμε περίπου και την εποχή που έγινε η εισβολή του Αιγαίου στον Εύξεινο, ή και το αντίστροφο.

Αυτό το αντίστοιχο, θεωρώ ότι συνέβει και στο Ατλαντικό Πόντο που διοχετευόταν, τουλάχιστον, στο Ατλαντικό πέλαγος, όταν έλιωναν ταχέως οι παγετώνες των Ατλάντων Ορέων. Σε τέτοια περίπτωση, η ύπαρξη άλατος στην έκταση που προσδιορίζω ως Ατλαντικό Πόντο πρέπει είτε να αποκλεισθεί τελείως, (όπως συνέβαινε στον Εύξεινο πρίν ενωθεί με το Αιγαίο), ή να υπάρχει έστω σε πολύ μικρότερη ποσότητα, από πολύ προγενέστερες γεωλογικές περιόδους εκατομμυρίων ετών, όταν ίσως η στάθμη του βυθού του ήταν χαμηλότερα, και πιθανώς ίδια με την του τότε Ωκεανού, η έστω υπήρχε κάποιο ρεύμα θαλάσσης βυθού, με το γλυκό επιφανειακά και αντίστροφης ροής ρηχό αλμυρού ύδατος, όπως ακριβώς συμβαίνει στον Εϋξεινο Πόντο, εφ’ όσον υπήρχε κάποιο κοινό σημείο στάθμης.. Αν δε το συσχετίσουμε και με μία ιστορική αναφορά από το Ταξίδι του Καρχηδόνιου Άννωνα, κατά την εξερεύνηση των Ατλαντικών θαλασσών και ποταμών, που είδαν κροκοδείλους και ιπποποτάμους, ή ακόμη αναφορές του Ευθυμένη του Μασσαλιώτη που βρήκε γλυκά νερά, η θεωρία «δένει» με τις ενδείξεις. Θα το δούμε όμως πιο διεξοδικά παρακάτω.

Εχουμε δηλαδή αναλογία:

Εύξεινος Πόντος και Αιγαίο πέλαγος, με Ατλαντικό Πόντο και Ατλαντικό Πέλαγος.

Επίσης υπάρχουν και οι παρακάτω ερμηνείες του Πόντου, του Μεγα -ετυμολογικού και του Σοφοκλή, να υπογραμμίζουν σε κάποιο βαθμό τα ανωτέρω.

Ήλιος 1954. – Το υπό της Θαλάσσης καλυπτόμενο μέρος της Γής. – Προσωποποίησις του υγρού στοιχείου, θεωρουμένου ως υιού της Γής. Ούτω επροσωποποιήθη κυρίως ο Εύξεινος Πόντος, όστις ελέγετο υιός της Μαιώτιδος (Αξοφικής)

Μέγα Ετυμολογικόν – Σημαίνει την Θάλασσαν. Από του πνέω. Εν η αι πνοαί και οι άνεμοι φέρονται. Επίσης Ενάντιος Αγών.(Πόντος = Πόνος- αγών – Αντίος, από του πόνος –πόντος, καθ’ όν πεπόνηται περί τον πλούν το των ανθρώπων γένος.

(Σ.Σ) Ο Ελλήσποντος λ.χ. έχει ρεύμα επιφανείας ενάντια στην είσοδό του. Εναντίον πόρος –διέξοδος σε θάλασσα. Ο Άξεινος (Εύξεινος) αναφέρεται επίσης στα Ορφικά, πόντος. Οπότε φαίνεται και η παλαιότατη ονομασία ως Πόντος. Δηλαδή δείχνει την δυσκολία της πλεύσης των πλοίων, που όταν δεν φυσούσε ούρια, έπρεπε να κωπηλατήσουν αντίθετα σε ρεύματα.

ΣΟΥΔΑ- Κυρίως μεν ο ένδον της Χερρονήσου (Σ.Σ Χώρα της Θράκης) και Ευξείνου καλούμενος, καταχρηστικώς δε πάσα θάλασσα.

ε. ΠΟΡΟΣ σημαίνει Άνοιγμα σε ανοικτή θάλασσα. – Έξοδος σε ανοικτή θάλασσα – Στενό πέρασμα

Άνθιμου Γαζή 1839 Β’ ¨Εκδοση: Πίνδ.και , στενό τι μέρος θάλασσας = πορθμός, και εντεύθεν η Θάλασσα, ο δρόμος της Θάλασσας. – Θουκδ. Οι εν πόρω κατωκημένοι, οι εν τη παραθαλασσία κατοικούντες. –Ξενφ. Έξοδος, δίοδος – Ιατρικώς, οι πόροι του δέρματος, κ.λ.π.

Σούδα: Πέρας, ποταμός, οδός, φυσήματα υδάτων,. Αριστφ.: (Ειρ.124) «τις πόρος σοι της οδού γενήσεται» αντί του διάβασις. – Σοφοκλ. Αι. 412) Πόροι αλιρρόθιοι = ποταμοί εις Θάλασσαν ρέοντες.

Ι.Δ.Πασσά – Εγκυκλ ¨Ηλιος 1948 – Το δι’ ού περα τις, διαβατόν μέρος ποταμού, πορθμού, κοινώς πέραμα. Κοιλότης , άνοιγμα, Λωρίς στενοτέρα του Στενού. Εκτεινομένη δε εις μήκος και ενούσα δύο κόλπους ελλάσονας.

ζ. ΩΚΕΑΝΟΣ. Η μεγαλυτέρα των Θαλασσών. Από το Ωκύς = Ταχύς, και ανύω = Διανύω).Τα νερά του τρέχουν κυκλοτερώς γρήγορα. (Αγαθήμερος του Όρθωνος).

Ανθ.Γαζή: Υιός του Ουρανού και της Γής, και ο μεγαλύτερος των Τιτάνων, κύριος των εκτός των Θαλασσών, από του οποίου επλάττοντο ότι έρεον όλοι οι ποταμοί και πηγαί της Γής, και τον οποίον ο Όμηρος καλεί Θεών γένεσιν. Ιλ. Λαβών εις Γυναίκα την αδελφήν αυτού Τηθύν, εγέννησε εξ’ αυτής τους επισημότερους ποταμούς και τας Ωκεανίδας. Ησίοδος, Θεογονία. – Εν τη Αρχαιοτάτη των Ελλήνων Γεωγραφία, υπετίθετο ο Ωκεανός ως ο μέγιστος ποταμός, περιβρέχων όλη την σφαίρα της Οικουμένης, του οποίου τα ύδατα εφέροντο γαληναίως και αταράχως περί τα πέρατα αυτής μη έχοντα ουδεμίαν πηγήν ουδέ διέξοδον. Ιλ. Αντί της εκτός μεγάλης θαλάσσης προς διαστολήν της Μεσογείου Θαλάσσης. Ηρόδτ.

Σε ορισμένους αρχαίους συγγραφείς, και κυρίως στους παλαιότατους, την λέξη «Ωκεανός», την μεταχειριζόντουσαν σε άλλες Θάλασσες, που μεταγενέστερα λεγόντουσαν πελάγη.

Σαν παρένθεση πρέπει να αναφέρω τα εξής:

1) Πάντα υπήρχε ένας προσωπικός σκεπτικισμός για την ύπαρξη του τρόπου εξέλιξης της πολυδαίδαλης Ελληνικής Γλώσσης, και του μεγάλου σε μέγεθος όγκου Μύθων, που από ότι γνωρίζουμε, εμφανίζονται και στα αρχαιότερα των κειμένων που έχουν διασωθεί. Αυτό σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι Μύθοι είχαν γεννηθεί σε πολύ παλαιότερα χρόνια, αλλά άγνωστο πόσο παλαιά. Όσον αφορά την γλώσσα, γνωρίζουμε έως στιγμής, την ύπαρξη της Γραμμικής Α και Β. Αλλά πιστεύαμε ότι η Γραμμική Α έφθανε περίπου στο 5.000 π.Χ. Πρόσφατα ο Έλλην Αρχαιολόγος Γ. Χουρμουζιάδης , ανεκάλυψε αρκετά πιο Βόρεια από την Αθήνα, στο Δισπηλιό στην λίμνη της Καστοριάς, ξύλινη επιγραφή, που είχε χαράγματα πρώιμης γραφής. Η ραδιοχρονολόγηση που είναι αρκετά ακριβής σε τέτοια υλικά τοποθέτησε χρονολογικά την Πινακίδα, πίσω στο 5270 π.Χ. Μήπως υπήρχε και αρκετά παλαιότερα? Το να επεκταθούμε σε ευρύτερες περιγραφές, ότι λόγου χάριν πριν ένα-δυό αιώνες η επιστήμη οριοθετούσε την έναρξη πολιτισμού στην Ελλάδα το 400 π.Χ. δεν έχει νόημα, αφού σωστά η επιστήμη προχωρά βάσει τεκμηρίων και δεδομένων που υπάρχουν. Όχι μόνον σε Θεωρείες.

2) Είναι πράγματι εκπληκτικό ότι η Ελληνική Γλώσσα με την τελειότητα που την διακρίνει, έχει προσδιορίσει τόσο τέλεια Ονόματα Ανθρώπων, Πόλεων, Αντικειμένων και Ιδιοτήτων, ώστε παρ’ όλες τις κακουχίες που υπέστη ο Ελληνισμός, μέσω της Γλώσσης άντεξε τα πολλαπλά κτυπήματα στην διάρκεια της Ιστορίας. Είναι δε τόσο διαδεδομένη, που ειδικά οι Ξένοι αλλά και πολλοί σύγχρονοι ¨Ελληνες, δεν μπορούν να αντιληφθούν την ουσία των λέξεων όταν διηγούνται κάτι. Λόγου χάριν, όταν οι Έλληνες λέμε ΑΡΚΤΙΚΗ, εννοούμε ο τόπος της Άρκτου. Να θυμηθούμε σε πόσα αρχαία κείμενα προσδιορίζεται με Άρκτο ο Βορέας, (Αρκτέος – Αρκτικός – Οι Αρχαίοι Έληνες Βορέα έλεγαν τον Βόρειο-ΒορειοΑνατολικό), ή η μεγάλη και μικρά Άρκτος. Όμοια όταν λέμε ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ, εννοούμε ένα μέρος που χαρακτηρίζεται από την τοποθεσία του. Δηλαδή ΑΝΤΙ-θετα από την ΑΡΚΤΙΚΗ. Για τους μη Έλληνες, το μεν είναι ο Βόρειος πόλος με Πάγους, και το δε αντίθετο, ο Νότιος πόλος επίσης με πάγους. Επίσης διάβασα άλλον ερευνητή, να εξηγεί το όνομα Ιπποπόταμος με εβραικής προέλευσης λέξεις. Δεν γνώριζε ότι Ίππος + ποταμός= Ϊππος του Ποταμού = Ιπποπόταμος στα Ελληνικά. Κανείς τους δεν θα διερωτηθεί πότε και γιατί ονομάσθηκαν έτσι. Η έλλειψη τέτοιων γνώσεων και οπωσδήποτε η άγνοια της Ελληνικής Γλώσσης είναι καθοριστική, τουλάχιστον όταν ερευνούμε και αναφερόμαστε στο ιστορικό παρελθόν πολιτισμών.

2. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΤΟΠΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ

α) ΣΑΙΣ

Η περιοχή δίδεται με μεγάλη ακρίβεια περιγραφής, ο δε βασιλεύς Άμασις είναι γνωστόν ότι επρόσκειτο πολύ φιλικά προς τους Έλληνες της εποχής. Η Σαίς, πολύ γνωστή πόλις της αρχαιότητας, τα ερείπια της οποίας είναι κοντά στην σημερινή Σαν αλ Χαγκάρ. Σύμφωνα με μία παράδοση, εκτίσθηκε από Αθηναίους αποίκους οι οποίοι έφεραν την λατρεία της Αθηνάς. Ο Ηρόδοτος επίσης επισκέφθη την Σαίδα, και εθαύμασε τον Ναό τη Αθηνάς. Το ίδιο προσωνύμιο της Σαίδος, είχε η Θεά Αθηνά στην Αργολίδα, και υπήρχε Ναός της στο όρος Πόντινος, στο νότιο μέρος της Αργολίδος, (αποτελεί δε την συνέχεια του Κρείου) και ο ομώνυμος του ποταμός που πηγάζει από αυτόν στα ανατολικά του και συμβάλει με τις λίμνες Αλκυονίας και Λέρνης, καταλήγει δε στον Αργολικό Κόλπο, στον Οικισμό Μύλοι. Οι δε Σαίτες ισχυρίζονται σύμφωνα με τις πληροφορίες του Ιερέα, ότι είναι κατά κάποιο τρόπο συγγενείς των Αθηναίων. Το ίδιο αναφέρει και ο Διόδωρος (1.28.4). Ενδεχόμενα λοιπόν αυτά δείχνουν ότι ήτο πράγματι παλαιότατη αποικία των Αθηναίων. Η Σαίς, έγινε βασιλική διαμονή το 635 – 525 π.Χ. κυρίως κατά την 24^η , 26^η , 28^η – 30^η Δυναστεία, και έδρα του Αιγυπτιακού Πολιτισμού σε μία περίοδο αναγέννησης. Στην Τέχνη απέκτησε σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά. Στο Μουσείο του Λούβρου, υπάρχει από εκείνη την περίοδο φιλοτεχνημένο ένα κεφάλι γέροντα, και μία γάτα από ορείχαλκο. Είχαν επίσης σφίγγες με Αντρικό πρόσωπο σε αντίθεση όμως με τους Έλληνες που τους έδιδαν γυναικείο. Μετά την ίδρυση της Αλεξάνδρειας, (331 π.Χ.) έχασε την αίγλη της. (Εγκ.Δομή)

Η πρώτη επίσκεψη του Σόλωνα στην Αίγυπτο και δη στην Σαίδα, πρέπει να έλαβε μέρος περί το 610 π.Χ.

β) ΑΣΙΑ

Την Ασία θα την προσδιορίσουμε με εξέταση των λαών και τη Γεωγραφίας από τους ιστορικούς εκείνης της χρονολογικής περιόδου.

Δυτικά όρια της Ασίας, όπως αναφέρει πεντακάθαρα ο Αιγύπτιος ιερέας, είναι το δυτικό μέρος της Αιγύπτου. Μάλιστα από τον Ηρόδοτο, μαθαίνουμε ότι το δυτικό όριο της Αιγύπτου, περιλαμβάνει και το τμήμα μιάς λεπτής λωρίδας Γής που ενώνει την Αίγυπτο με την Χερσόνησο της Λιβύης. (Ηρόδοτος 4.41- Επίσης παρόν σύγγραμμα, Κεφάλαιο Ι ). Κρατείστε τις λέξεις «χερσόνησο της Λιβύης» για αργότερα. Προσδιορίζει δε το πλάτος (ύψος) της λωρίδας αυτής ως μικρότερο του πλάτους της Γής από την Ελληνική θάλασσα, την Μεσόγειο, έως την Ερυθρά θάλασσα, που ήταν χίλια Στάδια. (190 χιλιόμετρα) Και όντως οι αριθμοί και σήμερα ακόμη ταιριάζουν. (Μικρότερη-125 χιλιόμετρα). Εκεί που υπήρχε η λωρίδα Γής, υπήρχε, προς τα έσω της Αφρικής, λίμνη μεγάλων διαστάσεων, στης οποίας το Βορειο-Δυτικό άκρο, ήταν ο Ναός και Μαντείο του Άμμωνος. (Εικόνα 15 –Ταξίδι Ηρόδοτου)

Ως Ανατολικά όρια Ασίας, ο Στράβων (Γεωγραφικά Α-ΙΙ) αναφέρει την χώρα των Παρθυαίων η Πάρθων, αρχαίο Ιρανικό λαό, Νοτιοανατολικά της Κασπίας, με τις επί μέρους περιοχές της Υρκανίας, σημερινή επαρχία Μαζαντεράν, Νοτιοανατολικά παράλια της Κασπίας, και της Βακτριανής, ανατολικά της Παρθίας προς την Ουσανία και Ινδία. (Επίσης Απολλόδωρος –Παρθικά). Αυτές οι περιοχές προσαρτήθησαν στην Παρθία στα μέσα του 3^ου αιώνα π.Χ. Οι Πάρθοι είχαν ηττηθεί από τους Μήδους και μετά από τους Πέρσες και το Ελληνιστικό κράτος των Σελευκιδών. Οι δε Βακτριανοί ήταν αρχαίος λαός που απετέλεσε την δωδέκατη επαρχία της Σατραπείας των Αχαιμενιδών και το όνομά της εμφανίζεται σε επιγραφές της εποχής του Δαρείου. (6^ος – 5^ος αιώνας π.Χ. -Εγκ. Δομή-.) Δεν έφθανε όμως μέχρι τον Ινδό ποταμό. Αυτό έγινε αρκετά αργότερα μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, οπότε οι Έλληνες πρωταγωνίστησαν για πολλά χρόνια.

Οπότε βάση Στράβωνος το μήκος της Ασίας είναι περίπου 3.500 χιλιόμετρα, πριν τα όρη που χωρίζουν το σημερινό Αφγανιστάν και Πακιστάν.

Αν όμως πάρουμε τις πληροφορίες του Ηρόδοτου (4-39, 40, 41, 42, 45) που είναι και σωστότερο, διότι είναι σχεδόν σύγχρονος του Πλάτωνα, τότε βλέπουμε ότι παρόλο που εγνώριζαν κάποια μέρη Ανατολικά της Περσίας, ως ανατολικό σύνορο της Ασίας, θεωρεί την ανατολική μεριά της τότε Περσίας. Η απόσταση δυτικά της Αιγύπτου από την λωρίδα γής, με ανατολικά της Περσίας είναι περίπου 2.400 χιλιόμετρα. Οπότε βάση Ηρόδοτου που είναι και το σωστό για την εποχή της διήγησης, το συνολικό μήκος της Ασίας είναι αυτό. Η δε Αίγυπτος, που είναι όμως μέρος της Ασίας, έχει πλάτος περίπου 350 χιλιόμετρα.

Αυτό επιβεβαιώνεται από τις γραφές πάλι του Ηρόδοτου, ο οποίος για την συγκεκριμμένη εποχή, μας προσδιορίζει τέλεια τις διαστάσεις της Ασίας, Ευρώπης και Λιβύης. Ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά.

ΗΡΟΔΟΤΟΣ. Σύγκριση ΕΥΡΩΠΗΣ-ΑΣΙΑΣ-ΛΙΒΥΗΣ

4.42





ΜΕΤΑΦΡ. «Απορώ λοιπόν με αυτούς που όρισαν τα σύνορα και εξίσωσαν την Λιβύη και Ασία και Ευρώπη, διότι δεν είναι μικρές οι διαφορές τους. Διότι στο μήκος μεν αν και είναι ομοία η Ευρώπη και με τις δύο, δεν μου φαίνεται ότι μπορεί να συγκριθεί στο πλάτος.»!

Δηλαδή, μας λέει ότι η Ευρώπη ισούται σε μήκος όσο με την Ασία και Λιβύη μαζί. Η Ευρώπη αρχίζει από τον Ατλαντικό Ωκεανό, και τελειώνει την εποχή αυτή, στα όρια του Καύκασου, ανατολικά δηλαδή του Εύξεινου Πόντου, και κατά Ηρόδοτο, στην Κολχίδα, παρά τον Φάση ποταμό.. Ο μεταγενέστερος Στράβων την οριοθετούσε στον ποταμό Τανάϊ παρά την Μαιώτιδα λίμνη στην Αζοφική Θάλασσα. Προκύπτει ίδιο μήκος όπως και στον Ηρόδοτο.

ΗΡΟΔΟΤΟΣ-Ανατολικά Σύνορα Ασίας.

4.36












4.37






Μετάφραση:

4.36. Και τούτα περί των Υπερβορείων έχω να πώ. Όσον αφορά τον Άβαρη που λέγεται ότι είναι υπερβόρειος δεν θα μιλήσω, ο οποίος περιφερόταν σε όλη την Γη με ένα βέλος χωρίς να τρώει τίποτα. Αν λοιπόν υπάρχουν κάποιοι υπερβόρειοι, τότε υπάρχουν και υπερνότιοι. Εγώ γελώ όταν κάποιοι έχουν περιγράψει την περιγραφή Ορέων της Γης και δεν είναι σε θέση να μας δώσουν μία λογική εξήγηση. Παριστάνουν τον Ωκεανόν να περιβάλλει την Γη, την οποία θεωρούν στρογγυλή, ως να έχει τορνευθεί, και ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη και η Ασία είναι ίσες. Εν ολίγοις όμως εγώ θα αναφερθώ στο μήκος που έχει η κάθε μία από αυτές, και πως πρέπει να περιγραφούν.

4.37. Η περιοχή που κατοικείται από Πέρσες, φθάνει στην Νότια Θάλασσα που καλείται Ερυθρά. (Σ.Σ. Περσικός Κόλπος). Πάνω από αυτούς κατοικούν προς Βορέα, (Σ.Σ. Βόρειο-Βορειοανατολικά), οι Μήδοι, μετά τους Μήδους οι Σάσπειρες, μετά τους Σάσπειρες οι Κόλχοι που κατοικούν στην Βόρειο Θάλασσα, (Σ.Σ. Εύξεινος Πόντος), όπου εκβάλλει ο ποταμός Φάσης. Αυτά τα τέσσερα Έθνη κατοικούν από Θάλασσα σε Θάλασσα. (Σ.Σ.από την Ερυθρά έως τον Εύξεινο)

ΕΞΑΓΩΓΗ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΩΝ

1. Η Ευρώπη όπως περιεγράφει από τον Ηρόδοτο, είναι 4.200 χιλιόμετρα, και την ίδια διάσταση πρέπει να έχουν η Λιβύη και η Ασία μαζί.

2. Η Ασία από την Ανατολική Περσία έως την Λωρίδα Γής στα Δυτικά όρια της Αιγύπτου, είναι 2.400 χιλιόμετρα. Αυτό τεκμηριώθηκε ιστορικά ήδη, με το ιερέα, και τον Ηρόδοτο. Τουλάχιστον.

3. Οπότε η Λιβύη πρέπει να είναι 4.200-2.400 = 1.800 χιλιόμετρα. Εάν μεταφέρουμε αυτή την διάσταση στον χάρτη, φθάνουμε στον κόλπο Γκαμπέζ και όχι στον Ατλαντικό Ωκεανό.

4. Αν υποθέσουμε ότι η Λιβύη φθάνει μέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό, τότε αντί για 1.800 χιλιόμετρα, θα φθάσει στα 3.300 – 3.600 αναλόγως του σημείου που αποδεχόμαστε ως μήκος της. Αλλά και αν ακόμη πάρουμε την μικρότερη διάσταση που είναι έως αμέσως μετά τον πορθμό του Γιβραλτάρ, τότε προκύπτει ότι το συνολικό μήκος της Λιβύης και Ασίας είναι 5.700 χιλιόμετρα, και σε σχέση με την Ευρώπη, είναι 40% μεγαλύτερο. Τεράστια απόκλιση, ακόμη και για τα δεδομένα της εποχής.

5. Αν όμως θεωρήσουμε αξιόπιστο τον Ηρόδοτο, που έχει πλέον πείσει για τις ακρίβειες των αναφορών του, τότε το μήκος των 1.800 χιλιομέτρων που μας υπολείπεται, οριοθετεί το δυτικό άκρο της Λιβύης, στον Κόλπο Γκαμπές. Πολύ πιο κοντά από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Κατά 1.300 έως 1.800 χιλιόμετρα.!

γ) ΛΙΒΥΗ

Συμπεράναμε μόλις πριν, ότι η Λιβύη πρέπει να είναι 1.800 χιλιόμετρα, και το Δυτικό της άκρο στον Κόλπο Γκαμπές. Ας δούμε μερικά στοιχεία ακόμη.

Ο Αιγύπτιος ιερέας θεωρεί την Αίγυπτο ως μέρος της Ασίας, και είναι φυσικό, εφόσον η διώρυγα του Σουέζ δεν υφίστατο εκείνη την εποχή. Η δε Λιβύη είναι ένας τόπος χωρίς απόλυτα σύνορα τουλάχιστον προς τα νότια, διαμετρικά αντίθετα δηλαδή από την Μεσόγειο, και προς τα ενδότερα της Αφρικής. Τα δε ανατολικά σύνορα της τότε Λιβύης με την Αίγυπτο, ήταν μία στενή λωρίδα Γής. Το τεκμηριώνουν και ο Ηρόδοτος και ο Στράβων. Ένα δε μέρος της λωρίδας αυτής, ανήκε στην Αίγυπτο. Ο Στράβων ορίζει την Λιβύη έχουσα περίπου 13-14.000 Στάδια σε Γεωγραφικό πλάτος. (Από Βορέα προς Νότον). Για το μήκος της από Ανατολάς προς Δυσμάς, δίδει ως όριο τις Στήλες του Ηρακλέους. Αλλά τότε, δηλαδή την εποχή του Στράβωνα, οι Στήλες ήταν στο Γιβραλτάρ. Δίδει όμως και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία και αυτός, και ο Ηρόδοτος. Θα τα δούμε αργότερα.

Το δυτικό σύνορό της Λιβύης, βάση του Στράβωνα (63 π.Χ.), πρέπει να ήταν όπως φαίνεται από τον παλαιότατο χάρτη του Πτολεμαίου, που είναι όμως αρκετά μεταγενέστερος της εποχής των αναφορών του Αιγύπτιου Ιερέα. (700 έτη μετά και περί το 100 μ.Χ.) και την επεκτείνει έως τον Ατλαντικό Ωκεανό.(Εικόνα 4- Εγκ. Ήλιος)

EIKONA 4. ΧΑΡΤΗΣ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ

Βάση των έως τώρα γνώσεων, όλοι θεωρούσαν την τότε Λιβύη, την έκταση δυτικά της Αιγύπτου, και ότι επεκτείνετο έως τον Ατλαντικό Ωκεανό. Συμφωνώ απόλυτα για τις πιο νέες εποχές, δηλαδή από το περίπου 300-100 π.Χ. και αναλόγως του συγγραφέα. Παράδειγμα ο Ερατοσθένης. Γεννήθηκε το 276 π.Χ. στην Κυρήνη και απεβίωσε το 196 π.Χ. στην Αλεξάνδρεια, και διετέλεσε διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας μετά τον Απολλώνιο τον Ρόδιο, υπήρξε δε ικανότατος Αστρονόμος, Μαθηματικός, Γεωγράφος, Φιλόσοφος και ποιητής και ήταν και φίλος του Αρχιμήδη. Παρόλο που είναι πιο σύγχρονος, μερικές αναφορές του για τόπους, δεν συμφωνούν με του Αρτεμίδωρου και του Στράβωνα. Προφανώς είχε άλλες γνώσεις από τους αναφερόμενους. Αλλά θα το δούμε διεξοδικότερα, αρκετά παρακάτω.

Βάσει της παρούσης θεωρίας λοιπόν και ως ιστορικώς απεδείχθει, η Λιβύη ανατολικά ξεκινά εκεί που τελειώνει η Στενή λωρίδα γής βόρεια της Αιγύπτου, και φθάνει δυτικά, στον Γκαμπές της Τυνησίας εκεί που υποθέτω ότι ήταν οι τότε Στήλες του Ηρακλέους. Δηλαδή 1.800 χιλιόμετρα.

Οπότε Λιβύη και Ασία μαζί, είναι 4.200 χιλιόμετρα. Αυτό το επιβεβαιώνει πάλι ο Ηρόδοτος όπου αναφέρει ξανά (4-45), ότι το μήκος της Ευρώπης είναι όσο των άλλων δύο. Δηλαδή της Λιβύης και Ασίας μαζί.

Η υπόλοιπη περιοχή απ΄τον Γκαμπές έως τον Ατλαντικό Ωκεανό, θεωρώ ότι ήταν η Μαυρουσία, που και σήμερα την αποδίδουμε ως Μαυριτανία. Μία πολύ πιο μεγάλη χώρα τότε, που επεκτείνετο αρκετά Νότια, στα όρια της σημερινής Μαυριτανίας και ίσως Νοτιότερα. Αλλά και αυτής το όνομα και η προέλευση είναι πολύ μεταγενέστερα της Ατλαντίδος. Ο δε Βόγος, ήταν ένας μεγάλος βασιλέας της τότε Μαυρουσίας. Δηλαδή επί Ρωμαίων. Επίσης με τα στοιχεία που θα παρουσιασθούν, φαίνεται ότι η τότε Μαυτιτανία, ήταν και η καρδιά της παλαιότατης Ατλαντίδος. Ο μεταγενέστερος Στράβων, σε άλλο κείμενο, μας τοποθετεί περίπου την κατοικία του βασιλέως στην Μαυρουσία, λέγοντας (ΙΖ-ΙΙΙ-5), «Ο Βόγος, ο Βασιλιάς των Μαυρουσίων, ταξίδεψε στους Δυτικούς Αιθίοπες»

Θα το ξαναδούμε όμως το θέμα αργότερα, γιατί αναμιγνύονται και άλλες περιπτώσεις για εξέταση, που χρειάζονται προσδιορισμό επίσης.

Οπότε αναζητούμε την Ατλαντίδα Ήπειρο, με ένα συνολικό μήκος, άνω των 4.200 χιλιομέτρων.

3) ΠΥΛΕΣ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ

α. ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΩ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Είναι αναμφίβολα ένα σημείο «κλειδί» στην παρούσα θεωρία.

Είναι κρίσιμο δε, εφόσον αμέσως μετά από τις Στήλες, πρέπει να φθάνουμε στην αρχή αυτής της άγνωστης Ατλαντίδος Ηπείρου.

Δεν υπήρχαν νεώτερες ενδείξεις ή αποδείξεις οι οποίες να βοηθούν αποτελεσματικά στον εντοπισμό των τότε Στηλών. Πιο πολύ αν θέλετε, η καθιερωμένη γνώμη που τις θέλει στα στενά του Γιβραλτάρ, που είναι βασισμένη σε λίγα στοιχεία, είναι υπόθεση ή και δόγμα ως προς το από πότε θεωρούνται ορθά έτσι. Ακόμη και την εποχή των Ρωμαίων, ο Στράβωνας αναφέρει μερικές εκδοχές για το ποιες πράγματι μπορεί να είναι οι Στήλες του Ηρακλέους, (Γεωγραφικά C-184) αφού διαψεύδει, μαζί με τον Αρτεμίδωρο, τον Έφορο (Στράβων Γεωγραφικά C-142) που έλεγε ότι υπήρχαν οι Στήλες εκεί, διότι ο Στράβων ήξερε ότι δεν υπήρχαν τέτοιες εκεί, παρά μόνον μία πινακίδα των Φοινίκων στον Ναό του Ηρακλή στο Ιερό Ακρωτήριο, βόρεια από τα Γάδειρα,, που ανέφερε το κόστος κατασκευής του δικού τους Μνημείου. Ο Έφορος (405 -330 π.Χ) μάλλον άλλο μέρος εννοούσε την εποχή του.

Σύμφωνα με τα δεδομένα που παρουσιάζονται στο παρόν σύγγραμα, οι πιο Αρχαίοι Έλληνες είναι βέβαιο ότι γνώριζαν ανέκαθεν τις παλαιότατες, και ποιες πραγματικά ήταν, Στήλες του Ηρακλέους, όπως γνώριζαν μεταγενέστερα και την Κάλπη, στο Γιβραλτάρ. Άλλωστε από τον Ηρακλή τους ονομάσθηκαν έτσι. Και ο Αιγύπτιος ιερέας το επιβεβαιώνει το 600 π.Χ.. Λέει στον Σόλωνα «όπως τις ονομάζετε εσείς Ηράκλειες Στήλες», αναφερόμενος στο πέρασμα προς την Ατλαντίδα

Από ότι αποδεικνύεται, οι Καρχηδόνιοι τις γνώρισαν, κάποια στιγμή μετά την δημιουργεία του έθνους των, από το 814 π.Χ. και μετά. Άλλωστε υπήρχαν μεταξύ τους και απαχθείσες Κύπριες, και η βασίλισσά τους Θειασσώ, ή Έλισα ή Διδώ του Βιργιλίου, που είχε διαφύγει του αδελφού της Πυγμαλίωνα από την Τύρο, Φοινικικού τόπου, ίσως ήταν Ελληνικής καταγωγής. Είχαν δε δημιουργήσει πολλές πόλεις, οι οποίες μυστηριωδώς εξαφανίσθησαν μαζί με τους Καρχηδόνιους. Αυτό το συνάγω από τα λόγια του Στράβωνα, που δεν μπορεί να φαντασθεί που είναι τόσες Φοινικικές πόλεις που αναφέρουν άλλοι παλαιοί συγγραφείς. Λεπτομέρεια. Τις αναζητεί στην Δυτική Λιβύη του. Στην Δυτική Αφρική, στον Ατλαντικό Ωκεανό. Αυτές οι πόλεις που ήταν όπως θα δούμε μετά αποικίες των Καρχηδονίων μέσα στο Ατλαντικό πέλαγος, χάθηκαν μαζί με την εξαφάνιση του πελάγους. Λίγες εκατοντάδες χρόνια πρίν. Οι Καρχηδόνιοι λοιπόν, όταν έγιναν υπολογίσημη Ναυτική δύναμη κατά το 600 π.Χ., φύλασσαν τις Στήλες, όπως και την Σαρδηνία, να μην περνάει κανένα άλλο πλοίο, διότι η έξω από αυτές περιοχή τους απέφερε πλούτο. Οι Έλληνες αστειευόμενοι, έλεγαν ότι οι Καρχηδόνιοι βυθίζουν ακόμη και τα δικά τους πλοία για να φυλάξουν τις περιοχές από ξένους. Κάτι παρόμοιο με μία ιστορία με Φοίνικες, που όπως αναφέρει ο Στράβων (Γ-V-11 αναφορά σε Ποσειδώνιο) όταν κάποια Ρωμαικά πλοία ακολούθησαν ένα Φοινικικό για να μάθουν τις περιοχές των Κασσιτερίδων Νήσων, ο Φοίνικας καπετάνιος του το έριξε σε βράχια, και προξένησε και αυτών την καταστροφή. Επειδή δε αυτός εσώθηκε, όταν γύρισε πίσω, οι άλλοι Φοίνικες τον αποζημίωσαν. Αυτοί που δεν τις γνώρισαν η τουλάχιστον δεν τις εξερεύνησαν, είναι όπως αποδεικνύεται ιστορικά, οι μεταγενέστεροι Τύριοι, εφόσον γνωρίζουμε ότι τις αναζητούσαν, μέχρι που έφθασαν στην σημερινή Γαδειρική ή GADIZ, νήσο τότε, που μεταγενέστερα ενώθηκε με την στεριά, στα Ωκεάνια παράλια της Ιβηρίας. Εκεί τις θεώρησαν και οι Ρωμαίοι, χωρίς κάποιο αποδεικτικό στοιχείο. Παρόλα αυτά, μετά ο καθένας φρουρούσε τα στενά του Γιβραλτάρ. Γιατί και αυτά τα μέρη απεδείχθησαν πλούσια σε μεταλλεύματα, και μετά άνοιξε και ο δρόμος προς τις Κασσιτερίδες Νήσους στην Βρεττανία από τον Πυθέα τον Μασσαλιώτη, για εμπόριο του πολύτιμου τότε μέταλλου. Από τότε φαίνεται τουλάχιστον, οι Βρεττανοί είχαν μεγάλη παράδοση με την μεταλλουργία.

Γενικώς, οι Στήλες δεν αναφέρονται με ακρίβεια από κανένα λόγιο, ενώ δεν βλέπεις συχνά την ταύτιση του Πορθμού και των Στηλών. Ο Ηρόδοτος είναι ο μόνος που τις τοποθετεί όπως θα δούμε αργότερα, με έμμεσο τρόπο, στον Γκαμπές. Είναι και ο μόνος που πήγε έως λίγο πρίν από εκεί, εκείνα τα χρόνια, εκτός ίσως και ο ¨Εφορος λίγο αργότερα, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε αυτές τις περιγραφές του, εκτός από σχόλια άλλων συγγραφέων.

Αναφέρει αφοπλιστικά ο Ηρόδοτος, τελειώνοντας το ταξίδι του στην Λιβύη:

4.184 ……………
………

4.185



……………

Μετάφραση:

4. 184. …………………Οι άνθρωποι που είναι πάνω σε αυτό το όρος, πήραν το όνομα τους από αυτό. Λέγονται δηλαδή Άτλαντες. ……….

4. 185. Μέχρι λοιπόν (την Γη) των Ατλάντων, αυτών που κατοικούν σε αυτήν την ερημική ζώνη, έχω και μπορώ να καταγράψω τα ονόματά τους. Μετά δε από αυτούς (τους Άτλαντες) δεν γνωρίζω τίποτα πλέον. Γνωρίζω όμως αυτό, ότι δηλαδή αυτή η ζώνη (άμμου) φθάνει μέχρι τις Ηράκλειες Στήλες και πιο πέρα από αυτές. Κάθε δέκα ημέρες δρόμο, υπάρχουν ορυχεία άλατος και κατοικούν εκεί άνθρωποι………….

Παρατήρηση. Αυτή η ζώνη ερήμου που φθάνει στις Ηράκλειες στήλες και συνεχίζει μετά από αυτές, μόνον στον Γκαμπές δικαιολογήται να υπάρχει. Επίσης η αρχή των Ατλάντων Ορέων, προυποθέτει ότι συνεχίζονται και μετά από αυτό το σημείο που έφθασε ο Ηρόδοτος. Που? Στον Ωκεανό? Άτοπο.

Αλλά θα δούμε και μετά το ταξίδι του Ηρόδοτου.

Ο Στράβων, (Γ-5-5,6,7) αναφέρει όλους τους γνωστούς του λόγιους, και την αβεβαιότητα προσδιορισμού των Στηλών.

Πως όμως να «χάθηκαν» οι πραγματικές Στήλες?

Βάση της παρούσης θεωρίας, χάθηκαν διότι σταδιακά και οριστικά κάποια στιγμή, η είσοδος, ή η έξοδος των πραγματικών Στηλών, είχε κλείσει λόγω απουσίας του Ατλαντικού πελάγους, κάτι που πιθανόν έγινε σταδιακά μετά το 400 π.Χ. Οπότε μη βρίσκοντας ακόμη και οι μεταγενέστεροι Ναυτικοί την είσοδο ή έξοδο προς το πέλαγος, προέκτειναν τα ταξίδια τους δυτικότερα, και έτσι κατά τα φαινόμενα ταυτοποιήθηκε η Ωκεάνια Γαδειρική με την Λιβυκή, και η ταύτιση των Στηλών του Ηρακλέους με το Γιβραλτάρ. Εϊτε σαν αποικίες, είτε από σύμπτωση. Είναι η εποχή που ανδρώνεται η Μακεδονία, για να ακολουθήσει το κεφάλαιο της Ρώμης. Συγχρόνως συμπίπτει και με τον πλήρη αφανισμό των Καρχηδονίων από τον Σκιπίωνα τον Αφρικανό. Και οι Καρχηδόνιοι πρέπει να ήταν οι τελευταίοι που εγνώριζαν την περιοχή «πίσω», «πάνω», ή «Έξω» από τις Στήλες.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο Γάδειρα, της Ατλαντίδος και της Ιβηρίας, εκτός ότι είναι δύο διαφορετικοί τόποι, είναι μάλλον και ετυμολογική. Το ένα ταυτίζεται ως Εύμηλος, (Έχουσα καλά Ποίμνια) και το άλλο ως Γαυδική, (Γαυδοχώρα=Έχουσα αφθονία από Γαύδους, δηλαδή Μπακαλιάρους ) Θα το δούμε και αυτό

Έτσι το μόνο που απομένει για την τεκμηρίωση, είναι να συνεχίσουμε και να ερμηνευθούν σωστά παλαιές ιστορικές αναφορές από τις πιο αξιόπιστες πηγές της Ιστορίας. Και ως την πιο κύρια και έγκυρη πηγή επέλεξα πάλι, ποιόν άλλον, παρά τον πατέρα της Ιστορίας, τον Ηρόδοτο, και κάποιες συμπληρωματικές έγκυρες πηγές και εξιστορήσεις, όπως τον Στράβωνα που σε πολλά διαφωνούσε με τον Ηρόδοτο, αν και είναι πολύ μεταγενέστερος. Από αυτόν, παίρνω τις παλαιές ιστορήσεις του, γιατί επί της εποχής του, οι Στήλες ήταν ήδη γνωστές ως το σημερινό σημείο μεταξύ Αφρικής-Ευρώπης. Αν και αυτός, σε πολλά σημεία δίδει περίεργες αναφορές. Μάλλον λόγω του γεγονότος της αλλαγής Στηλών, από τους παλαιούς ιστορικούς, προς τους μεταγενέστερους. Το διάστημα που έγινε αυτή η σύγχιση όπως είδαμε, πρέπει να είναι περίπου από το 300 π.Χ. έως το 50 μ.Χ. και εφεξής θεωρείτο το Γιβραλτάρ ή και τα Γάδειρα ως Στήλες. Σε άλλες λοιπόν πληροφορίες μεταχειρίζεται παλαιούς Γεωγράφους και Ιστορικούς, όπως τον Ηρόδοτο και ας μην τον συμπαθούσε ιδιαίτερα, και σε άλλες είχε τις δικές του αποκτηθείσες γνώσεις. Είτε εξ’ ιδίων, είτε από τους Ρωμαίους και πιο σύγχρονους επιστήμονες. Σημειώνουμε δε ότι ο Ηρόδοτος εκτός της αποδεδειγμένης εγκυρότητάς του, ήταν μόλις κατά είκοσι έτη μεγαλύτερος του Πλάτωνα. Αν και αυτή η εγκυρότητά του πιστοποιήθηκε πανηγυρικά, μόλις πρίν έναν Αιώνα, μετά από μια σειρά τεραστίων Ιστορικών και Αρχαιολογικών ανακαλύψεων.

Ας δούμε όμως τι στοιχεία υπήρχαν έως τώρα για να συνυπολογιστούν ή αποκλεισθούν στην παρούσα έρευνα.

β) ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΕΠΙΚΡΑΤΕΣΤΕΡΕΣ ΣΤΗΛΕΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ?

1) Αβίαστα, αν και χωρίς επαρκή τεκμηρίωση, το πρώτο πιθανό σημείο ύπαρξης των Στηλών, είναι το σημερινό Γιβραλτάρ. Υπάρχουν όμως τουλάχιστον έξη, η κατ’ άλλους περισσότερες τοποθεσίες που είναι πιθανές κάτοχοι του ονόματος και της ιδιότητας. Όπως επίσης δεν γνωρίζουμε σε ποιόν από τους Ηρακλειδείς αποδίδονται. Διότι υπήρξαν πολλοί Ηρακλειδείς. Ο μύθος έχει περιεπλακεί, εφόσον τον Ηρακλή, εκτός πρώτιστα οι Ελλήνες, τον οικειοποιήθησαν και θεοποίησαν αρκετοί τότε λαοί, προσαρμόζοντας θρύλους και παραδόσεις της χώρας τους. Και οπωσδήποτε τελευταίοι οι Ρωμαίοι δεν απετέλεσαν εξαίρεση. Ένας από αυτούς, βάσει του Ηρόδοτου, ήταν λατρευόμενος από τους Φοίνικες οι οποίοι τον διαβεβαίωσαν ότι ο Ναός του, (του ΜΕΛΚΑΡΘ – Ο Ηρακλής στους Φοίνικες εγράφετο, ΜΕΛΚΑΡΘ, που είναι το αντίστροφο του ΗΡΑΚΛΕΣ. – Ανάλυση του Κ. Γεωργανά – Δαυλός τ.132), υπήρχε στην Τύρο από την ίδρυση της πόλεως, δηλαδή 2.300 χρόνια πρίν την επίσκεψή του εκεί, ήτοι το 2700 π.Χ. Αν και τους Φοίνικες δεν τους εκτιμούσαν καθόλου οι Έλληνες και μετά οι Ρωμαίοι, διότι εψεύδοντο τόσο πολύ, που καθιερώσαν για τα μεγάλα ψεύδη τον όρο « Ψεύσμα Φοινικικόν». Βέβαια, εφόσον οι Αρχαίοι Έλληνες προυπήρχαν όλων αυτών των πολιτισμών, δεν αποκλείεται η «επιστροφή» των γνώσεων και Θρησκειών από άλλους λαούς που επέζησαν των όποιων κατακλυσμών.

2) Άλλο πιθανό σημείο μπορεί να είναι οι Γαδειρείδες Πύλες, ή ο Πορθμός της Νήσου του Ηρακλή στην Ατλαντική ακτή της Ιβηρίας.

3) Μία άλλη υπόθεση μπορεί να αφορά την Νήσο Γκαντίρ, που είναι ανάμεσα στην Βόρεια Αφρική και στην Σικελία αν εννοείτο ως Εύμηλος, να συμπίπτει με τον της Ατλαντίδος χαρακτηρισμό, αλλά δεν υπέχει κανένα χαρακτηριστικό της περιγραφής της Ηπείρου η της Νήσου η της πόλεως.

4) Υπάρχουν και άλλα υποψήφια μέρη για τον χαρακτηρισμό Στήλες του Ηρακλέους. Ένα από αυτά ευρίσκεται στο Πορθμό ανάμεσα Σαρδηνία-Κορσική, Σικελία-Νότιος Ιταλία, και μετά ερχόμαστε πιο Ανατολικά προς την Ελλάδα.

5) Από τον Στράβωνα, (Γ- 5-5) που τα έμαθε από τους Γαδιτανούς όπως περιέργως μερικές φορές τους ονομάζει και άλλοτε Γαδειρίτες, πληροφορούμεθα επίσης ότι οι Τυρηνοί (μάλλον μεταγενέστεροι των Τυρηνών της Καρχηδόνας), προσπάθησαν τρείς φορές να βρούν τις Στήλες, γιατί είχαν πάρει χρησμό εποίκισης κοντά στις Στήλες του Ηρακλέους. Πάντα πήγαιναν προς το Γιβραλτάρ, και οι οιωνοί ήταν αρνητικοί. Οι κάτοικοι της Γάδης, (όχι της Γαδειρικής), περιέγραφαν αυτές τις αναζητήσεις των Τυρηνών. Έφθασαν στην Κάλπη, (Δυτ. Ιβηρία – Ατλ. Ωκεανός). Οι χρησμοί όμως ήταν αρνητικοί. Μετά από καιρό, πήγε νέα αποστολή και έφθασαν 1500 στάδια μακριά όπου και μία νήσος. Ξανά οι χρησμοί ήταν αρνητικοί. Η Τρίτη αποστολή έφθασε στην Νήσο Γάδειρα (GADIZ-Γάδη). Έκτισαν Ναό και πόλη στην ανατολική πλευρά της Νήσου. Κάτι παρόμοιο είχαν πάθει και οι Θηραίοι (Ηρόδοτος), που είχαν χρησμό αποίκησης για την Λιβύη, και όταν πήγαν σε λάθος μέρος, στο Μαντείο τους ξαναέλεγαν ότι δεν πήγαν στην Λιβύη αλλά σε άλλο μέρος. Περιέργως, και στις δύο περιπτώσεις, οι ιερείς των Μαντείων ή οι χρησμοί, είπαν στους ενδιαφερόμενους ότι είχαν πάει σε λάθος μέρος. Αλλά κανείς δεν άκουσε τους ιερείς, εφόσον αδυνατούσαν να βρούν το σωστό μέρος.

Επίσης του δημιουργεί εντύπωση γιατί κάποιοι ενώ ταυτίζουν τον πορθμό στην Κάλπη (Γιβραλτάρ) με τις Στήλες που τις θεωρούν στη Γαδειρική Νήσο, ενώ άλλοι Έλληνες λόγιοι όπως ο Δικαίαρχος, ο Ερατοσθένης, ο Πολύβιος και οι περισσότεροι Έλληνες συγγραφείς ταυτίζουν τον πορθμό (ποιόν όμως) με τις Στήλες (ποιές όμως) που όμως δεν υπάρχουν πουθενά σαν μνημείο. Επίσης (Γ-5-6) αναφέρει τον προβληματισμό του ότι τα Γάδειρα που αυτός γνωρίζει, δεν είναι σε κάποιο τόπο που να δηλώνει πέρατα. Βρίσκονται στο μέσον μιας μεγάλης παραλίας που σχηματίζει κόλπο. Πράγματι έτσι ήταν και είναι και σήμερα, εκτός της ένωσης με την στεριά που έγινε τεχνητά αργότερα.

ΑΝΑΦΟΡΕΣ του ΣΤΡΑΒΩΝΑ (Γ –V-5 / C 181)

Εκτός των ανωτέρω λέει:

« για αυτόν τον λόγο και άλλοι θεωρούν ότι οι Στήλες είναι πάνω στον Πορθμό, άλλοι ότι είναι τα ίδια τα Γάδειρα και άλλοι ότι είναι πιο πέρα από τα Γάδειρα. Μερικοί υποθέτουν ότι οι Στήλες βρίσκονται στην Κάλπη και στην Αβίλυκα, δηλαδή το βουνό που είναι απέναντι στην Λιβύη, που βρίσκεται κατά τον Ερατοσθένη στο Μεταγώνιο, χώρα Νομαδικού λαού. Άλλοι θεωρούν τα νησιά που είναι κοντά το ένα στο άλλο. Ένα λέγεται νήσος της Ήρας. Ο Αρτεμίδωρος πάλι αναφέρει νησί και ιερό της Ήρας, αναφέρει άλλο ένα νησί κοντινό, αλλά δεν αναφέρει ούτε για Αβίλυκα όρος, ούτε για Μεταγώνιο.Μερικοί τοποθετούν εδώ τις Πλαγκτές και τις Συμπληγάδες, θεωρώντας αυτές Στήλες.. Ο Πίνδαρος τις ονομάζει Γαδειρίδες Πύλες, θεωρώντας ότι εδώ έφθασε ο Ηρακλής. Στον Πορθμό (Σ.Σ.ποιόν όμως?) τοποθετούν τις Πύλες ο Δικαίαρχος, ο Ερατοσθένης , ο Πολύβιος και οι περισσότεροι Έλληνες συγγραφείς. Οι Ίβηρες και οι Λίβυοι τις τοποθετούν στα Γάδειρα, επειδή η περιοχή του Πορθμού δεν θυμίζει σε τίποτα τις Στήλες. Οι άνθρωποι που έφθασαν έως εδώ και έκαναν θυσία στον Ηρακλή , διέδωσαν ότι εδώ είναι το τέλος Γης και θάλασσας» (Σ.Σ. Οι Φοίνικες έλεγαν σε όλους τους άλλους ότι εκεί ήταν τα Γάδειρα και οι Στήλες, είτε από άγνοια, είτε σκόπιμα για παραπλάνηση.-)

Αρκετά παρακάτω, ο Στράβων προβληματίζεται πάλι, και λέει: « Τα Γάδειρα όμως δεν βρίσκονται σε κάποιο τόπο που να δηλώνει πέρατα. Βρίσκονται στο μέσον μιας μεγάλης παραλίας, που σχηματίζει κόλπο.»

Και άλλα πολλά . ¨Όλα αυτά δείχνουν ότι ακόμη και σε εκείνα τα χρόνια υπήρχε μεγάλη σύγχιση που είναι ο πορθμός και που οι Στήλες, που ούτως ή άλλως δεν τις είδε κανείς, εκτός ίσως από τον Εφορο (Προσέξτε: 4^ος Αιώνας π.Χ.) που λέγεται ότι είχε δεί και ιερό και βωμό, και επειδή ο Αρτεμίδωρος δεν τα βρήκε πουθενά, τον έβγαλε ψεύτη. Ο ¨Εφορος όμως μάλλον αλλού αναφερότανε.

6) Άλλο μέρος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Γάδειρα με παραφθορά, είναι η πόλις ΑΓΑΔΙΡ η ΑΓΚΑΝΤΙΡ στο Νοτιο-δυτικό Μαρόκο, η οποία κατεστράφη σχεδόν ολοσχερώς το 1960 από σεισμό, σκοτώνοντας 15.000 ανθρώπους.

7) Άφησα τελευταία την υπόθεση που έχουν εκφράσει λίγοι ερευνητές, με τελευταίο τον Γερμανό ερευνητή U. HOFMANN που το παρουσίασε στο τελευταίο συνέδριο για την αναζήτηση της Ατλαντίδος, ότι οι Στήλες του Ηρακλέους την συγκεκριμμένη εποχή, ίσως ήταν στον κόλπο του Γκαμπέζ, στην Τυνησία, και υπήρχαν ως τέτοιες, όσο υπήρχε το πέλαγος πίσω από αυτές.

Εικόνα 5– Πιθανές Στήλες του Ηρακλέους το 610 π.Χ

Αυτές θεωρώ και εγώ ως την σωστή τοποθεσία των Στηλών του Ηρακλέους, κατά την περίοδο της Ατλαντίδος, με πρώτη και καλύτερη πηγή τον Ηρόδοτο. Σίγουρα τα θαλασσινά ταξίδια δεν θα ήταν τόσο εύκολα, όσο κατά την κλασσική εποχή. Είναι όμως ένα μέρος όπου η πρόσβαση είναι σχετικά εύκολη, είτε από την μεριά της Σικελίας και των ενδιάμεσων Νήσων είτε από την μεριά της Αιγύπτου, πλέοντας παραλιακά. Και όχι μόνον εύκολη, αλλά και πολλές φορές, αναγκαστική! Όταν είχε δυνατό βορέα στο Δυτικό Αιγαίο ή στο Ιόνιο, ή στην Νότια Ελλάδα, ότι επέπλεε, εκεί πήγαινε.! Ήθελε δεν ήθελε.

Οι επικρατούντες ισχυροί άνεμοι, οι Ετησίαι ή Μελτέμια, στο Αιγαίο ιδίως κατά το καλοκαίρι, «ωθούσαν», τα αδύναμα να κυβερνηθούν σε κακές καιρικές συνθήκες καράβια της εποχής, κατευθείαν στις ακτές της Βορείου Αφρικής, και ειδικότερα στην Λιβύη. Τέτοιες αναφορές έχουμε πολλές. Από τον Μενέλαο επιστρέφοντας από την Τροία, τον Οδυσσέα στην «Οδύσσειά του», από τον Ιάσωνα όταν πήγε από τη Ιωλκό να περάσει τον Μαλέα για να φθάσει στους Δελφούς και παρασύρθηκε από τους ανέμους, τους Θηραίους όταν πήραν χρησμό αποίκησης της Λιβύης, τους Σπαρτιάτες κατά τον πόλεμο στην Σικελία, Περσέας, κ.α.

Και για αυτόν τον λόγο, ερεύνησα για συλλογή Ιστορικών στοιχείων που το αποδεικνύουν

Επειδή όπως προανάφερα, τοποθετώ την Ατλαντίδα Ήπειρο πάνω στην Δυτική πλευρά της Αφρικής, έπρεπε ο κόλπος Γκαμπές να πληρεί όλες τις απαραίτητες Γεωγραφικές και Ιστορικές συνθήκες.

Αν θεωρήσουμε ότι ακόμη κατ’ εκείνη την εποχή της Ατλαντίδος, δεν είχε γίνει ακόμη ο διάπλους και η εξερεύνηση μετά τα σημερινά Στενά του Γιβραλτάρ περιοχής, κάτι που ναι μεν πιστεύουμε ότι έγινε τουλάχιστον από τους Έλληνες, σε παλαιότερους μάλιστα χρόνους, αλλά δεν μπορούμε να το τεκμηριώσουμε επαρκώς ακόμη, τότε η Πύλες του Ηρακλέους στον Γκαμπές (Εικόνα 5) είναι το πιο πιθανό σημείο, εφ’ όσον βέβαια, αποδειχθεί ότι υπήρχε τόσο μεγάλος ποταμός – έξοδος, και ένα μεγάλο Πέλαγος πίσω από τις Στήλες. Άλλωστε μην ξεχνάμε, ότι οι περισσότερες αναφορές για αυτές τις Στήλες του Ηρακλέους, είναι παλαιότατες και πολλές ακόμη πάνε πίσω στην Αρχαιότατη Μυθολογία.

Έτσι λοιπόν πρέπει να δούμε αν όντως πληρούνται οι απαραίτητες συνθήκες γα να χαρακτηρίσουμε το Γκαμπές ως τις πιθανές Στήλες του Ηρακλέους, αφού βέβαια πρώτα αποκλείσουμε άλλες πιθανές τοποθεσίες.

γ) ΠΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΤΗΛΕΣ

Έχουν καταγραφεί διάφορες Πύλες του Ηρακλέους, μετατοπιζόμενες στην διάρκεια αιώνων, συνεχώς προς τα δυτικά. Λογικό, αφού αναφέρονται παλαιότατοι και διαφορετικοί Ηρακλειδείς, σε διαφορετικούς αιώνες, και η επέκταση των συνόρων του τότε γνωστού κόσμου προχωρούσε αργά πρός τα Δυτικά, με την εξέλιξη των οικονομιών, των μεγαλύτερων τριήρεων και του πολιτισμού γενικότερα

Παλαιές αναφορές από αρχαίους συγγραφείς, προσδιορίζουν τον Πορθμό της Ευρώπης με την Απέναντι ακτή Αφρικανική Ακτή της Σιέρα Μπουλώνες, (Αρχαία Αβύλλη), με το όνομα Γαδειρείδες Πύλες. Οπωσδήποτε να επισημάνουμε ότι αυτοί οι συγγραφείς, είναι μεταγενέστεροι της εποχής που της απασχολεί. Ο βράχος δε του Γιβραλτάρ σε αυτήν την εποχή ήταν η Αρχαία Κάλπη. Θα ήταν μία ακόμη πιθανή τοποθεσία, ότι οι Στήλες το Ηρακλέους βρίσκονται μετά το Γιβραλτάρ, στα Γάδειρα τουλάχιστον που γνωρίζουμε. Τα Γάδειρα, η πιο σωστά η Γάδη (GADIZ), ήταν μία αρχαία πόλις σε μικρή και μακρόστενη Νήσο επί του Ωκεανού της Ιβηρίας στην Νοτιο-Δυτική Ισπανία. Και επί του Ατλαντικού. (Εικόνα 3). Είχε μήκος 100 Στάδια (περίπου 19 χιλιόμετρα) και πλάτος σε άλλα σημεία μέχρι 30 Στάδια (5,7 χιλιόμετρα) και στα στενότερα μέρη της 1 Στάδιο (190 μέτρα). Απείχε 780 Στάδια (148 χιλιόμετρα) από την Κάλπη (Γιβραλτάρ) και 2000 Στάδια (380 χιλιόμετρα) από το Άκρο του Αγίου Βικεντίου. Η Νήσος αυτή εχωρίζετο από Πορθμό από τη Τουρδητανία (Ανδαλουσία), και είναι κοντά στις ακτές του Γουαδαλκιβίρ.

ΕΙΚΟΝΑ 3. Η τοποθεσία της Γαδειρικής Νήσου.

Υπήρχε δε άλλη μία Νήσος ονόματι Ερύθεια η οποία από παλαιών χρόνων, κατά τον Εφορο ως Αφροδισιάς, χάθηκε και μετετράπηκε σε μεγάλη ύφαλο.(υποθέτουν τον Λος Πουέρκος). Βέβαια το όνομα Ερύθεια παραπέμπει σε Ερυθρά απόχρωση που υπάρχει σε ερήμους, όχι σε Ωκεανούς. Ο Σκύλαξ ο Καρυανδεύς (Περίπλους), ο Σκύμνιος ο Χίος ( Περιήγηση), περιγράφουν τα Γάδειρα (ίσως τα ίδια,) που είχαν γίνει προσφιλής τόπος για τους Έλληνες (της Ελλάδος) και τους Μασσαλιώτες (Έλληνες της Ισπανίας), και αργότερα με τους διάπλους του ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης. Αργότερα εκτίσθησαν τα Νέα Γάδειρα στην απέναντι Ισπανική ακτή από τον Ρωμαίο Κορνήλιο Μπάλμπο. (Το σύγχρονο Τροκαδέρο). Η νήσος της Γάδης έχει ενωθεί σήμερα με Ισθμό με την πόλη του Σαν Φερνάρδο. Κατά τον Γκασλέν, ο Ναός του Αγίου Πέτρου επέχει την θέση της αρχαίας ΗΡΑΚΛΕΙΑΣ ο δε Ναός του Αγίου Σεβαστιανού στην απέναντι πλευρά την του ΚΡΟΝΙΟΥ.(Εγκ. Ήλιος)

Επίσης μία ενδιαφέρουσα αναφορά του Διόδωρου του Σικελιώτη. Δεν γνωρίζουμε από πού άντλησε τις πληροφορίες αυτές, αλλά λέει:

ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ
3.55.3……










3.55.4




ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Όσον αφορά τις Γοργόνες, που αργότερα αυξηθήκανε πάλι, τις κατενίκησε ο υιός του Δία Περσέας, τον καιρόν που βασίλισσά τους ήταν η Μέδουσα. Τελικώς (λέγεται), ότι κατεστράφησαν ολοκληρωτικά από τον Ηρακλή τόσο εκείνες όσο και το Έθνος των Αμαζόνων, όταν εκείνος κατέφθασε σε αυτά τα μέρη της Εσπέρας, (Δύσης), και τοποθέτησε τις Στήλες επί της Λιβύης , επειδή πίστευε ότι είναι κακό, αφού είχε επιλέξει να ευεργετήσει όλο το γένος των ανθρώπων, να επιτρέψει σε μερικά των Έθνών να Γυναικοκρατούνται. Λέγεται επίσης, ότι και η Λίμνη Τριτωνίδα εξαφανίσθηκε λόγω σεισμών, αφού εράγισαν και έπεσαν προς τον Ωκεανόν τα τοιχώματα της . Για την Μύρινα (Σ.Σ. η βασίλισσα των Αμαζόνων), λένε ότι πήγε στο μεγαλύτερο μέρος της Λιβύης, και περνώντας από την Αίγυπτο, σύναψε συνθήκη φιλίας με τον Ώρο της Ίσιδος, που βασίλευε τότε στην Αίγυπτο………..

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Προσέξτε: « τοποθέτησε τις Στήλες στην Λιβύη». Όχι στην Λιβύη και στην Ιβηρία, ή την μία εκ των Στηλών στην Λιβύη.

Όσον αφορά τον «Ωκεανόν», αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσει. Οι αναφορές του Ηρακλή είναι παλαιότατες. Σε πάρα πολλές αναφορές πολύ αρχαίων περιγραφών, χρησιμοποιείται η λέξη Ωκεανός, ίσως λόγω της περιορισμένης ακόμη εξερευνητικής δραστηριότητας, και αναφέρεται συχνά στις μεγάλες θάλασσες. Λόγου χάριν, στα Ορφικά, ενώ είναι βέβαιο πολλές φορές, ότι οι Αργοναύτες δεν είναι σε Ωκεανό αλλά σε μία μεγάλη θάλασσα, αναφέρεται αυτή ως Ωκεανός., όπως όταν η Αργώ φεύγοντας από την Ιωλκό έφθασε στο Πήλιο, και λέει ο Ποιητής: « τήμος δ’ ιερός όρθρος απ’ Ωκεανοίο ροάον» κ.α. Αυτή η ορολογία, έγινε πιο συγκεκριμμένη προς τα κλασσικά έτη. Ο δε Διόδωρος, επειδή δεν ανήκε στην εποχή που περιγράφει, σίγουρα αναπαρήγαγε παλαιότερες πηγές.

δ). ΕΥΜΗΛΟΣ ή ΓΑΔΕΙΡΙΚΗ ή ΓΑΔΙΚΗ ή ΓΑΔΗ?

ΓΑΔΕΙΡΙΤΕΣ ή ΓΑΔΕΙΤΑΝΟΙ?

Η Γαδειρική δε, είναι μία από της λίγες λέξεις των Αρχαίων Ατλάντων που γνωρίζουμε σύμφωνα με τον Σόλωνα. Αναφέρει λοιπόν μεταφράζοντας, ο Σόλων, τα Γάδειρα ως Εύμηλον. Χωρίς να υποκαταστήσω ένα Γλωσσολόγο, πρέπει να αναφέρω ότι και πάλι εδώ έχουμε την κλασσική μετάφραση μιάς ξένης λέξης, της Γαδειρικής, με ελληνική κατάληξη «ική», και μεταφραζόμενη στα Ελληνικά, σημαίνει Εύμηλος. Αν η λέξη Γάδειρα έχει σαν αρχική ρίζα την λέξη ΓΑΔΙΡ ή ΓΚΑΔΙΡ ή GADIR, αυτή είναι σύνθετη λέξη και θα σήμαινε λογικά ΓΑ ή GA= ΕΥ και ΔΙΡ ή DIR = Μήλα, κοπάδια αιγοπροβάτων. Δηλαδή Καλά Ποίμνια

Μήλα ελέγοντο από τους Έλληνες τα κοπάδια ποιμνίων, κάτι αντίστοιχο που λέγεται σήμερα από της Κρητικούς, με το όχι και τόσο εύηχο όνομα, «κουράδια». (Ομήρου.Οδ. «Πολύμηλος Ιθάκη» ή σε άλλο σημείο «Μηλοτρόφος Ιθάκη»– ή και ο χρησμός της Πυθίας, δια τους προς αποίκηση Θηβαίους, Ηρόδοτος « αι τυ εμευ Λιβύην μηλοτρόφον οίδας άμαινον, μη ελθόν ελθόντος, άγαν άγαμαι σοφίην σεύ»). Ακόμη δε η Πυθία (Ηροδτ. 155) λέει: «Βάττε, επί φωνήν ήλθες΄ άναξ δε σε Φοίβος Απόλλων ες Λιβύην πέμπει μηλοτρόφον οικιστήρα».

Υπάρχει όμως και η μεταγενέστερη εξήγηση, ότι προέρχεται από την λέξη Γάδος= Gadus = Μπακαλιάρος, και που απεικονιζόταν στα Γαδειρικά ή Γαδικά (Ιβηρίας) νομίσματα της εποχής. Αν δούμε το νόμισμα των Γαδείρων ή της Γάδης , (Εικόνα 4), βλέπουμε δύο Γάδους χαραγμένους στην πίσω όψη. Άρα οι κάτοικοι των Γαδείρων της Ιβηρίας, πιθανώς δεν ταυτοποιούσαν την χώρα τους ως την Εύμηλο, δηλαδή Καλο-Ποιμνιακή, αλλά ως ……Γαδοχώρα, δηλαδή Μπακαλιαροπαραγωγός! Όντως οι αρχαίες αναφορές λέγουν ότι αφού το μικρό αυτό νησί στερήτο ορέων, και δεν έχουν δυνατότητα ανάπτυξης Γεωργίας η Κτηνοτροφίας, οι λίγοι κάτοικοι εκεί ησχολούντο με την Θάλασσα. Δηλαδή, μπορεί μεν για κάποιο λόγο, συνήθως αποικιακό, να έφυγαν άποικοι από την πρώτη Γαδειρική, την Εύμηλο, και να έφιαξαν αποικία στην μετέπειτα νήσο Γαδειρική της Ωκεάνιας Ιβηρίας, αλλά επειδή με τον χρόνο ο Γάδος που προφανώς ήταν άφθονος επικράτησε του προιόντος των αιγοπροβάτων , ώστε και η Εύ-μηλος να άρχισε να χαρακτηρίζεται ως Γαδειρική από τον Γάδο.

Η απλά, και ίσως το πιθανότερο, λόγω των Γάδων – Μπακαλιάρων, να συνδέθηκε το όνομά της με την παλαιά Γαδειρική, ειδικά μετά το 300 π.Χ. περίπου, που είχαν πλέον χαθεί τα ίχνη της δεύτερης.

Εικόνα 4. Νόμισμα Γαδείρων Ατλαντικής Ιβηρίας

Υπάρχει και η Νήσος Παντελλέρια, ανάμεσα στην Λιβύη και Σικελία, που ελέγετο GADIR, αλλά δεν μας προσφέρει στοιχεία για μελέτη σε βάθος.

Υπάρχει και η βόρεια ακτή της Αφρικής, μετά την Λιβύη, στην σημερινή Τυνησία – Αλγερία – Μαρόκο που εφ’ όσον είχε και αυτή αρκετά ύδατα στο εσωτερικό της, θα έμοιαζε με Νήσο η Χερσόνησο.

Οι παλαιές αυτές αναφορές είναι πολύ μεταγενέστερες των γεγονότων που εξιστορεί ο Πλάτων. Τελικώς, είναι πολυδαίδαλο το ταξίδι αναζήτησης της Γαδειρικής και σχετικά αβέβαιο με συγκεχυμένες πληροφορίες.

Επανερχόμενοι στην περιγραφή του Πλάτωνα, θα πρέπει να σταθούμε στο γεγονός ότι η αρχική Γαδειρική, ήταν απλά το βόρειο άκρο της Νήσου της Ατλαντίδος, και αργότερα ίσως της Ηπείρου, όταν αρχικά ο Ποσειδώνας μοίρασε την Νήσο Ατλαντίδα σε δέκα βασίλεια. Ο δε Γάδειρος, (Πιθανόν Καλός Ποιμένας), ο δεύτερος δίδυμος μετά τον Άτλαντα, υπήρξε ο πρώτος βασιλεύς της.

Από εκεί και έπειτα, πιθανά έγινε αυτό που πάντα γινόταν εκείνους της χρόνους. Όποτε αποικιζόταν μία νέα περιοχή, οι άποικοι έδιδαν ονόματα του αρχικού τόπου που ξεκίνησαν. Έτσι, με την πάροδο πολλών ετών, και την αύξηση του πληθυσμού της Ατλαντίδος Ηπείρου, από κάθε βασίλειο της Νήσου, έφευγαν άποικοι για να βρούν νέα Γή και να δώσουν με την σειρά τους ονόματα από την προγονική τους Γή. Το αναφέρει άλλωστε ο Πλάτων στο κείμενό του, ότι και η χώρα τους στις Στήλες ονομάσθηκε έτσι μετά. Αλλά ποιες Στήλες? Δεν το περιγράφει με τρόπο απλό για μια απλή μετάφραση. Θα το δούμε αργότερα στον ΚΡΙΤΙΑ, πως της δίδει ένα σημαντικό στοιχείο σχετικής θέσεως, με απλό αλλά αριστοτεχνικό τρόπο.

Ο Σκύμνος (περίπου 2^ος Αιών π.Χ. – Περ.152) αναφέρει μεταξύ άλλων: « ….. η νήσος που λέγεται Ερύθεια, που είναι μικρή σε μέγεθος, αλλά έχει αγέλες βοδιών και αιγοπροβάτων, με ταύρους που μοιάζουν με εκείνους της Αιγύπτου και ακόμη με εκείνους της Θεσπρωτίας στην Ήπειρο. Στα δυτικά έχει Αιθίοπες και λένε ότι ήταν αποικία της….. κοντά είναι τα Γάδειρα, ……..κοντά είναι η Ταρτησσός μεγάλο εμπορικό λιμάνι, ……….

Για να σχολιάσω λίγο τα ανωτέρω, θα πώ, ότι οι Ταύροι που μοιάζουν με τους της Ηπείρου και Αιγύπτου, θυμίζουν τα βόδια του Γηρυόνη. Οι δε Αιθίοπες που δηλώνουν ότι αυτά τα μέρη είναι αποικία τους, ξεκαθαρίζουν το όνομα των Γαδείρων και της εκεί Ταρτησσού που και να υπήρχε στην Ιβηρία, πρέπει να ήταν όντως αποικία. Είναι δε φανερό ότι την Ερύθεια δεν την τοποθετεί στον Ατλαντικό Ωκεανό. Διότι πιο Δυτικά από την καθιερωμένη Ερύθεια, ήταν ο Ατλαντικός Ωκεανός, και όχι κάποιοι δυτικοί Αιθίοπες.

Εφόσον δεν βρίσκουμε τεκμηριωμένη λύση για τα Γάδειρα, κατά άλλο τρόπο, για να δεχθούμε τις στήλες στο Γιβραλτάρ, πρέπει, εκτός των όσων αναφέραμε, να τηρηθεί η συνθήκη που θέτει ο Πλάτων, ότι μετά από αυτές υπάρχει η Ήπειρος της Ατλαντίδος που δίδεται ως η Ασία και Λιβύη μαζί.

4) ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ ΔΙΑ ΤΗΣ

«ΕΙΣ ΑΤΟΠΟ ΑΠΑΓΩΓΗΣ»

Κατά τα φαινόμενα, και παρά το πλήθος των πληροφοριών, η Γαδειρική και οι Στήλες δεν μπορούν να προσδιορισθούν με μεγάλη βεβαιότητα. Οι Στήλες προσδιορίσθησαν καλύτερα από την Γαδειρική, με τον Ηρόδοτο.

Οπότε ας προσπαθήσουμε με άλλο τρόπο να προσδιορίσουμε την Ατλαντίδα Ήπειρο. Δια της «Eις άτοπον απαγωγής».

α) Αποκλεισμός πιθανών σημείων ανατολικά του Γιβραλτάρ.

Πρέπει να αποκλείσουμε τις Στήλες που αναφέρονται στην περιοχή του Αιγαίου, της Ιταλίας, Σικελίας, Κορσικής και Σαρδηνίας, εφ’ όσον αμέσως μετά από αυτά τα μέρη δεν υπάρχει περιθώριο να περιέχεται Ήπειρος τέτοιων διαστάσεων όπως της Ατλαντίδος. Επιπλέον δεν συνέβησαν στο πρόσφατα ιστορικά χρόνια τέτοιες Γεωλογικές μεταβολές που να δικαιολογούσαν την εξαφάνιση τέτοιων τόπων.

Να σημειώσουμε ότι όλη η Μεσόγειος έχει πλάτος αρκετά μικρότερο από 4.200 χιλιόμετρα. Είναι περίπου 3.600 χιλιόμετρα. Αλλά και αν ακόμη χωρούσε η Ατλαντίς -Ήπειρος, δεν θα υπήρχε χώρος για την Μεσόγειο θάλασσα.

Να σημειώσουμε ότι σε άλλες Μυθολογικές αναφορές, υπάρχει και η ονομασία Κρόνιες Πύλες. Το όνομα μας παραπέμπει αυτόματα στον Ποσειδώνα, ως Κρόνιο Θεό, υιός του Κρόνου και της Ρέας, ήτο δε αδελφός του Διός, του Άδη η Πλούτωνος, της Εστίας, της Ήρας, και της Δήμητρας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τελικώς αν οι Στήλες είναι στο Γιβραλτάρ, πρέπει να αναζητήσουμε την Ατλαντίδα Ήπειρο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Αν πάλι είναι στον κόλπο Γκαμπές, πηγαίνουμε στην παρούσα θεωρία ότι η Ατλαντίς ήταν μέρος της δυτικής Αφρικής.

Έτσι δεν χρειάζεται να πελαγοδρομούμε με τα Γάδειρα. Προς το παρόν. Αν και ήδη είδαμε αρκετά αντικρουόμενα στοιχεία.

Υπάρχει όμως ακόμη μία περίπτωση που έχει προταθεί από άλλους ερευνητές.

Να ήταν η Ατλαντίς μέρος της Ευρώπης και βόρειο-Δυτικής Αφρικής.

β) Αποκλεισμός της Ευρώπης σε συνδιασμό με μέρος της Βόρειας Αφρικής

Λόγω των διαστάσεων της, θα μπορούσε να είναι μέρος της ΙΣΠΑΝΙΑΣ-ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ και ίσως κάποιου εδάφους στον σημερινό Ατλαντικό ή στην Αφρική. Η πιο «ελεύθερη ζώνη» στην Ευρώπη, για επέκταση της Ατλαντίδος σε Ευρωπαικό χώρο, εκτός των παράλιων περιοχών της Μεσογείου, θα μπορούσε να φθάνει περίπου στα σύνορα της Ισπανίας, όπως φαίνεται στην Εικόνα 6, όπου και υπάρχει μικρού ύψους περιοχή από την Μεσόγειο προς την Βόρεια Θάλασσα. Και πάλι όμως στα Μεσόγεια – Ηπειρωτικά της μέρη, θα έπρεπε να είχε παγετώνες, η Τούνδρες, περιβάλλον μη υπαρκτό στην Ατλαντίδα Ήπειρο, σύμφωνα με τις περιγραφές του Πλάτωνα. Επίσης, το στενό του Γιβραλτάρ ΔΕΝ έχει κλείσει εδώ και εκατομμύρια χρόνια.(τεκμηριωμένο)

Όμως το άνοιγμα του Γιβραλτάρ προς τον Ατλαντικό ωκεανό, υπήρχε γεωλογικά ανέκαθεν, με τις γνωστές έως τώρα έρευνες. Έχει στο μέσον του σε αρκετό μήκος προς τον Ατλαντικό βάθη των 300-400 μέτρων, συνυπολογίζοντας και την κατά 60 μέτρα ρηχότερη ίσαλο εκείνης της εποχής, και η Αφρική πρέπει να απείχε περισσότερο, από ότι σήμερα, από την Ευρώπη.

Οι Γεωλογικοί χρόνοι είναι πάλι πολύ μικροί για να υποθέσουμε ότι έγιναν τόσης μεγάλης έκτασης Τεκτονικά φαινόμενα, και ήταν κλειστό αυτό το άνοιγμα. Αν δηλαδή το Γιβραλτάρ ήταν κλειστό προς τον Ατλαντικό, τότε θα αναζητούσαμε τις Πύλες του Ηρακλέους σίγουρα πιο Ανατολικά. Όμως δεν ήταν κλειστό.

ΕΙΚΟΝΑ 6. Πιθανή Γραμμή Διαχωρισμού της Ηπείρου στην Ευρώπη, που αποκλείσθηκε

Πιο Ανατολικά στην Ευρώπη είναι οι οροσειρές των Άλπεων, αλλά αποκλείεται οποιαδήποτε επέκταση της Ατλαντίδος, σε τόσο πρόσφατη Γεωλογική περίοδο, και μάλιστα σε παγωμένες περιοχές της Ευρώπης. Αυτό θα εξηγούσε ως πέρασμα των Στηλών του Ηρακλέους όχι το Γιβραλτάρ, αλλά κάποιο πέρασμα στην Μεσόγειο όπως η Σικελία. Τότε η νήσος Ατλαντίς, θα ήτο κάπου στο μέσον, δηλαδή έξω από την περιοχή των Στενών του Γιβραλτάρ. Η διαμόρφωση του βυθού όμως δεν δίδει θετικές ενδείξεις. Επίσης η περιγραφή του Πλάτωνα αναφέρει ότι οι Ατλαντες είχαν φθάσει έως την Τυρρηνία. (Βόρεια Ιταλία), αλλά δεν ονομάζει Ατλαντίδα τα μέρη αυτά.

Η Ευρώπη πρέπει να αποκλεισθεί επίσης διότι στους παράλληλους αυτούς δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει ένας πολιτισμός λόγω του πολύ ψυχρού κλίματος που επικρατούσε τουλάχιστον 11.600 έτη ΠΣ. Ενημερωτικά, από τις 40 – 41 μοίρες και βορειότερα, το κλίμα από Τούνδρας εγένετο Αρκτικό η πολικό. Αν δε αναφερόμαστε σε ένα πολιτισμό που καταστράφηκε μεν το 11.600 π.Χ., τότε έπρεπε να έχει προιστορία τουλάχιστον ίσως 3-4.000 ετών και άνω, για να φθάσει σε τέτοιο επίπεδο πολιτισμού όπως περιγράφεται από τον Πλάτωνα. Άρα πρέπει να ευδοκίμησε μετά την εποχή της Μεσοπαγετώδους περιόδου, της οποίας το τέλος ξεκινά περίπου το 18.000 Π.Σ.για να φθάσουμε σε θερμότερα έτη στην Ολόκαινο το 11-12000 Π.Σ. και η οποία φθάνει στα σύγχρονα χρόνια, και ουσιαστικά σηματοδότησε την ανάπτυξη πολισμών στην Μεσοποταμία, και βάση των έως τώρα γνώσεων και της Ελλάδος, όπως και την μετατροπή της Ευρώπης σε ευρεία κατοικήσιμη περιοχή, εκτός των παραλίων της Γαλλίας, Ισπανίας και Ιταλίας που ήταν ήδη τέτοιες τότε. Στην Ελλάδα οι παγετώνες άρχιζαν από την περιοχή της σημερινής Ηπείρου και Ιλλυρίας (Αλβανίας).

Αν παρ’ όλα αυτά θέλαμε να την τοποθετήσουμε την Ήπειρο στα αναφερόμενα μέρη, πάλι το μήκος δεν μπορεί να ξεπεράσει τα 3.000 χιλιόμετρα. Εκτός αν έφθανε βαθιά μέσα στους Παγετώνες, κάτι που αποκλείεται από τις περιγραφές.

Οπότε δεν μπορεί να ήταν μέρος της Ευρώπης η Ατλαντίς Ήπειρος.

γ) Αποκλεισμός θέσεως Ατλαντίδος μετά το Γιβραλτάρ.

Ας δεχθούμε την άποψη που θέλει την θέση της Ατλαντίδας μετά το Γιβραλτάρ, και αμέσως μετά να αρχίζει η Ατλαντίς – Ήπειρος. Κατά την ερμηνεία αυτή λοιπόν, η Ατλαντίδα έπρεπε να είναι σύμφωνα με τις περιγραφές, αμέσως μετά τις πύλες του Ηρακλέους, και παράλληλα με την Αφρική η Ευρώπη, ώστε να δίδει το περιθώριο δημιουργίας πελάγους, αλλά κυρίως για να υπάρχει «χώρος» τοποθέτησής της.

Μία Γή τέτοιας έκτασης μπορεί μεν να χωρά στον Ατλαντικό, αλλά δεν είναι σε πέλαγος. Αυτό θα μπορούσε να «ρυθμιστεί» βέβαια, εάν θεωρούσαμε ότι υπήρχαν πέλαγα, ανάμεσα στην Ατλαντίδα και Αφρική, που προυποθέτει ότι στον βυθό του Ατλαντικού και δυτικά της Αφρικής, πρέπει επιλεκτικά να «κάθισε» μία ολόκληρη Ήπειρος άνω των 4.200 χιλιομέτρων, μαζί με τα όρη και τις πεδιάδες της, φθάνοντας εντός 11.500 ετών σε βάθος από μερικές εκατοντάδες έως και μερικές χιλιάδες μέτρα, και αυτή η επιφάνεια να είναι σήμερα αρκετά επίπεδη. Αυτό δεν φαίνεται με κανένα τρόπο από την ανάλυση των Βαθικών του Ατλαντικού Ωκεανού και της υφαλοκρηπίδας της Δυτικής Αφρικής, ούτε και μπορούμε να το δεχθούμε με τις σημερινές και αρκετά τεκμηριωμένες γνώσεις μας, για τον τρόπο διαμόρφωσης της Λιθόσφαιρας και βυθού στην συγκεκριμένη περιοχή. Άλλωστε υπάρχουν και άλλες πρόσθετες αποδείξεις, ότι τίποτα το τόσο καταστροφικό δεν συνέβει τόσο πρόσφατα. Υπάρχουν δειγματολειψίες με καρότα από τον πυθμένα του Ωκεανού σε διάφορες περιοχές, που δείχνουν μία ομαλή χρονολογική εξέλιξη διαμόρφωσης, και οπωσδήποτε τίποτα το συνταρακτικό

Αν θα εξετάσουμε την διαμόρφωση του βυθού έξω από τις γενικά αποδεκτές Στήλες του Ηρακλέους (Γιβραλτάρ), και σίγουρα βάσει περιγραφών κοντά στην Αφρικανική Ήπειρο, δεν μπορούμε να πειστούμε εύκολα ότι θα μπορούσε να εξαφανισθεί τόσο μεγάλη νήσος, και να αφήσει μόνον τις κορυφές κυρίως των ηφαιστείων των Καναρίων Νήσων, των Αζορών η των Μπικίνι. Είχα υπολογίσει την «λύση» της «ρευστοποίησης» του εδάφους της Ατλαντίδος, για τους παρακάτω λόγους. – Τα εδάφη της Αφρικής, εκτός του ότι είναι από τα παλαιότερα της Υφηλίου (φθάνουν τα 4,5 δισεκ, έτη), θα ευρίσκοντο πάντα σε κάποια επαφή με την Ατλαντίδα μετά την αποκόλληση της Αμερικάνικης Πλάκας. Όπου υπήρχε κενό ανάμεσα στην Ατλαντίδα και Αφρική, υπήρχε Πέλαγος – Οι Ατλάντιοι, είχαν κατασκευάσει τεράστια έργα ύδρευσης – μεταφορών – προστασίας από εχθρούς- επικοινωνίας, σκάβοντας τεραστίων μεγεθών χαντάκια. Επίσης η περιγραφές των ζώων και λοιπής φύσης, μοιάζουν με της Αφρικής. (Κριτίας). Ενδεχόμενα ένα έδαφος παλαιό με την κατάλληλη σύσταση, και με διέγερση από έναν βιβλικό σεισμό, να «ρευστοποιείτο». Όμως αυτό θα συνέβαινε σε περιορισμένη έκταση και σίγουρα όχι στο μέγεθος της Ατλαντίδος – Ηπείρου. Ίσως για την Νήσο Ατλαντίδα, να ευσταθούσε. Απέκλεισα την σκέψη, και λόγω των τεραστίων διαστάσεων της Νήσου ( Στον ΤΙΜΑΙΟ και στον ΚΡΙΤΙΑ αναφέρεται ως 10 φορές το εμβαδόν της μικρής κεντρικής Νήσου του Συστήματος), η χειρότερα της Ηπείρου (4.200 χιλιόμετρα) , αλλά και μελετώντας πρόσφατη αποστολή του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον, από τους Δόκτορες Russel B Wynn – Douglas G Masson, οι οποίοι μελέτησαν την σύσταση των παραλίων και βυθών γύρω από την Βορειο-δυτική Αφρική. Βρήκαν ίχνη μεγάλων ρευστοποιήσεων, με την πιο πρόσφατη γύρω στο 11.500 πριν σήμερα. Κοντά θα έλεγε κάποιος στην εποχή της μεγάλης καταστροφής. Οι εκτάσεις όμως των ρευστοποιήσεων ήταν μικρές για το μέγεθος της Ατλαντίδας. ( μέτωπα 100-200 χιλιόμετρα, και περιορισμένου βάθους προς την Ξηρά) αν και οι όγκοι που διολίσθησαν στον Ωκεανό ήταν εντυπωσιακοί για τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα. Χαρακτηριστικά, η πιο πρόσφατη «Διολίσθηση» έφθασε σε απόσταση 1500 μιλίων από τις Αφρικανικές ακτές, μέσα στον Ατλαντικό Ωκεανό. Επίσης τα βάθη του Ωκεανού σε αποστάσεις 1000-2000 μιλίων από την Αφρικανική Ήπειρο, είναι μεγάλα και σχετικά ομαλά, αν τα συγκρίνεις με την διαμόρφωση του βυθού σε άλλες περιοχές. Σίγουρα όμως αυτή η ομαλότητα δείχνει την επί πολλές φορές σε πολύ πιο μακρινές εποχές, συνεχείς ρευστοποιήσεις εδαφών από την Αφρική και τις Καναρίους νήσους, που είναι ουσιαστικά 7 μεγάλα Ηφαίστεια, και κυρίως, από τις εκβολές μεγάλων (μεγαλύτερων τότε) ποταμών της Αφρικής. Για τις Αζόρες και τα Μπικίνι, η διαμόρφωση της λεκάνης του Ατλαντικού δεν αφήνει άλλα περιθώρια μελέτης. ¨Άλλωστε, αν όντως η Ατλαντίς – ¨Ηπειρος είχε βυθιστεί σε τέτοια βάθη, και δεν άφησε εμφανή ίχνη, τότε αυτόματα δεν υπήρχε κανείς λόγος να συνεχίσω την προσωπική μου έρευνα. Αυτό θα ήταν αντικείμενο για πολύ «ειδικούς» και με πρωτοφανή Τεχνικά μέσα. Οπότε συνέχισα για άλλες εξηγήσεις, εφόσον βέβαια θα υπήρχαν. Όπως το έθεσα και πρίν, με τις άλλες θεωρίες σε άλλα μήκη και πλάτη του Πλανήτη.

Όλες οι υπαρκτές Θεωρείες για άλλα μέρη στον Πλανήτη, δεν δίδουν «χώρο» για τέτοια επιφάνεια. Που στο καλό μπορεί να χάθηκε ολόκληρη Ήπειρος?

δ) ΤΕΛΙΚΩΣ, ΟΙ ΣΤΗΛΕΣ ΣΤΟΝ ΓΚΑΜΠΕΣ,

ΚΑΙ Η ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ, ΟΛΗ Η ΔΥΤΙΚΗ ΑΦΡΙΚΗ.

Πρέπει να θυμηθούμε εξ’ αρχής τους χαρακτηρισμούς της Ατλαντίδος. Έχουμε την Νήσο ως Ήπειρο, που λέγεται Ατλαντίς. Έχουμε την Νήσο Ατλαντίδα, που ήταν το πρώτο βασίλειο του Ποσειδώνα και η κληρονομιά των υιών του, και έχουμε και το Άστυ της Ατλαντίδος, γύρω από το όρος του Ευήνορα και της Λευκίππης που την αποίκησε ο Ποσειδώνας με την Κλειτώ, εντός της Νήσου της Ατλαντίδος, και το κληρονόμησε ο Άτλαντας. Το μικρό Νησάκι, που, ας μου επιτραπεί, θα ονομάσω Νήσο του Ποσειδώνα εφόσον το έφτιαξε αυτός. Δεν προυπήρχε.

Ως Νήσος περιγράφεται γενικά, μία έκταση Γης βρεχάμενη από ύδατα. Η Ατλαντίς –Ήπειρος είναι Νήσος και αυτή όπως η Αυστραλία, διότι προφανώς βρέχεται ολόγυρα από ύδατα. Όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Νήσων, είχε και αυτή όνομα θηλυκό, προσδιοριζόμενο από το γένος της Νήσου που είναι Θηλυκό, αν και ο κληρονόμος της, ο Άτλας, είναι γένους αρσενικού.

Υποθέτω λοιπόν ότι ως δυτικά σύνορα της Λιβύης πρέπει να θεωρήσουμε τον κόλπο Γκαμπές. Αυτό ήδη απεδείχθει θεωρητικά, τουλάχιστον με τις αναφορές του για τις διαστάσεις των Ηπείρων. Μετά τον κόλπο της Γκαμπές, εκτός ενός μικρού κομματιού ερήμου, και κοίτες αρχαίων ποταμών και λίγων σύχρονων, υπάρχουν πανύψηλα όροι και απόκρημνες ακτές, που δεν διευκολύνουν την εξερεύνηση ή και επέκταση ενός πολιτισμού της εποχής εκείνης. Αυτό δε σε συνάρτηση με την τότε γεωμορφία. Αν αναφερθούμε το 11.600 π.Χ. θα πρέπει να συνυπολογίσουμε την διαφορά στάθμης της θάλασσας που πρέπει να ήταν περίπου 60-65 μέτρα χαμηλότερη από σήμερα, και το ύψος του εδάφους της Αφρικής που πρέπει να ήταν επίσης αρκετές δεκάδες μέτρα χαμηλότερα, διότι η Αφρική στο συγκεκριμένο σημείο ανυψώνεται με ένα μικρό ρυθμό όμως για την μικρή Γεωλογικά περίοδο των 11.600 ετών Π.Σ.

Μικρότερη εντύπωση κάνει ότι ο ιερέας δεν αναφέρει λόγου χάριν, ότι η Ατλαντίδα είναι μεγάλη όσο από την Καλχηδόνα έως κάπου, ή η Τρίπολις ή η Πεντάπολις, αλλά η Λιβύη και η Ασία μαζί. Βέβαια η Καλχηδόνα ιδρύθηκε 200 έτη πρίν την περιγραφή του Ιερέα, περί το 800 π.Χ., και ενδεχόμενα δεν είχε ακόμη ταυτοποιηθεί ως αξιόλογη έκτασης η σπουδαιότητας χώρα. Άλλα όμως σημαντικά στοιχεία για την Λιβύη και κατ’ επέκταση για την Ατλαντίδα, που μπορούν να μελετηθούν και συνυπολογισθούν, βρίσκονται σε ορισμένους συγγραφείς όπως στον Απολλόδωρο – 1^ος / 2^ος Αιών π.Χ.- στους Άθλους του Ηρακλέους, αν και αυτοί ειδικά οι μύθοι έχουν επηρρεαστεί από την Ρωμαική κυριαρχία. Ίσως το πιο Δυτικό άκρο της Λιβύης εκείνη την εποχή ήτο στα όρια ενός μεγάλου αρχαίου ποταμού που υπάρχει και σήμερα αλλά σίγουρα πολύ μικροτέρων διαστάσεων, και είναι αυτός ακριβώς που αποτελούσε την πιθανή είσοδο στα πελάγη της Ατλαντίδος. Εκεί που ήταν οι τότε πύλες του Ηρακλέους. Στις εκβολές του Γκαμπές ποταμού, ανάμεσα στις Νήσους Κερκενά, (αρχαία Κέρκινη) απέναντι από το Σφάξ, και Ζεζιράτ ελ Τζίρμπα (αρχαία Μήνινξ ή και Νήσος των Λωτοφάγων)

Άρα έως εδώ, πιστεύω ότι έχουν πράγματι αποκλεισθεί, ή έχουν αμφισβητηθεί σε μεγάλο βαθμό τα εξής μέρη:

1) Οι Στήλες στο Γιβραλτάρ. Δεν υπάρχουν πολύ αρχαία ιστορικά στοιχεία. Μόνον νεώτερης Ιστορίας.

2) Η Ήπειρος Ατλαντίς να ευρίσκετο στον χώρο της Μεσογείου. Δεν χωρά.

3) Η Ήπειρος Ατλαντίς να ευρίσκετο στον Ατλαντικό, όπως και το Ατλαντικό πέλαγος που υπήρχε πίσω από τις Στήλες. Οι τελευταίες έρευνες το αποκλείουν.

4) Η περίπτωση Αφρικής και Ευρώπης να αποτελούσαν την Ατλαντίδα Ήπειρο. Δεν ευσταθεί με τα δεδομένα του Πλάτωνα. Δεν πληρεί τις διαστάσεις, και την φύση. Το Γιβραλτάρ ήταν και τότε ανοικτό.

Για άλλους τόπους, όπως Νότια Αμερική, Ειρηνικό, Ασία, δεν θα κάνω τον κόπο να προχωρήσω σε αναλύσεις. Τα περί αντιθέτου στοιχεία, είναι πολλά.

Απομένει να βρεθούν πρόσθετα στοιχεία ότι οι Στήλες ήταν όντως στο κόλπο Γκαμπές και όχι στο Γιβραλτάρ, και η ¨Ηπειρος Ατλαντίς όλη η Δυτική Αφρική, όπως και αρχικά υπέθεσα. Αρκεί να πληρούνται τα δεδομένα.

Για αυτόν τον λόγο, θα εκθέσω όλα τα εγκυρότερα στοιχεία που υπέπεσαν στις γνώσεις μου. Και τα θετικά και τα αρνητικά. Ας τα αξιολογήσει ο καθένας μόνος του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ

1. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ – ΑΝΑΛΥΣΗ ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΗΡΟΔΟΤΟΥ. (484-426 π.Χ.)

Άς δούμε μία συγκεντρωτική παρουσίαση όλων των αναφορών του Ηρόδοτου, ως εγκυρότερου ιστορικού, γύρω από το θέμα που μας αφορά.

α) Αναφέρει (Ηρόδοτος.4-152,8) για μία αποστολή Σαμίων, που λόγω των ανατολικών ανέμων, έφυγαν από την Νήσο Πλατέα, και αφού προσπέρασαν τις Στήλες του Ηρακλέους, έφθασαν στην Ταρτησσό. Σήμερα εικάζεται ότι είναι οι ακτές του Γουαδαλκιβίρ. Δεν έχουν βρεθεί στοιχεία που να αποδεικνύουν την ύπαρξή της Ταρτησσού. Ο λόγος είναι προφανής. Την αναζητούν με οδηγό τις άλλες Στήλες που οι περισσότεροι εννοούν ως του Γιβραλτάρ. Όχι του Γκαμπές. Εκτός αν μεταγενέστερα δημιουργήθηκε αποικία εκεί με το ίδιο όνομα.

β) Επίσης αναφέρει τρείς αποστολές για την εξερεύνηση της Λιβύης.(Ηρόδοτος. 4-42, 43)

1) Η πρώτη αναφέρεται ότι ήταν του Βασιλέα Νεκώ της Αιγύπτου.

2) Η δεύτερη από του Καρχηδονίους, για την οποία παρουσιάζω στοιχεία που δεν είναι ευρέως γνωστά.

3) Η τρίτη αναφέρεται ότι ήταν του ανηψιού του Δαρείου Σατάσπη, η οποία επίσης περιγράφεται παρακάτω.

γ) Ένα επίσης σπουδαίο γεγονός, είναι ότι ο Ηρόδοτος (4 -181) πραγματοποίησε ο ίδιος ένα ταξίδι από τις Θήβες έως τις Στήλες του Ηρακλέους και τους Άτλαντες. Αφού περιγράφει την Λιβύη ως Χερσόνησο (!) και περικυκλωμένη από τρεχούμενα νερά (!), την περιγράφει ως τόπο με τρείς ζώνες. Την Παραλιακή προς την Μεσόγειο Θάλασσα, προς Νότια την «Θηριώδη», δηλαδή με Ζούγκλα και Θηρία, και μετά την Ερημώδη, που έχει πολιτισμό στα σύνορα της Ερημώδους και της Θηριώδους. Δίδει δε περιγραφές τόπων και ανθρώπων και είναι πολύ σαφής. Έφθασε δε όπως δηλώνει, μέχρι ένα όρος υψηλό και Στενό που ελέγετο Άτλας, και οι κάτοικοί του Άτλαντες. Επίσης αναφέρει ότι δεν ταξίδεψε πιο πέρα από τις Στήλες του Ηρακλέους, αν και συνεχιζόταν η Ερημώδης περιοχή.

Δίδει επίσης στοιχεία για την περιπλάνηση του Ιάσωνα έως την λίμνη Τριτωνίδα, η οποία επίσης αγνοείται που εβρίσκετο, και στο παρόν τοποθετείται μεν περίπου, αλλά με έλλειψη, προς το παρόν, τεκμηρίωσης.

Οπότε και στην περίοδο του Ηρόδοτου ακόμη, θεωρήτο ότι οι πύλες του Ηρακλέους ήταν οι ίδιες της περιόδου της επίσκεψης του Σόλωνα στην Σαίδα. Αν δεν ίσχυε αυτό, θα έπρεπε οι μεταγενέστερες πύλες να ήταν δυτικότερα, δηλαδή στην μετέπειτα τοποθεσία του σημερινού στενού του Γιβραλτάρ.(δες αμέσως μετά, σχετικά με τις διαστάσεις της Ατλαντίδος, περισσότερες υποθέσεις, που πιστοποιούνται επίσης από πληροφορίες του Ηρόδοτου.)

Ας δούμε όμως και μερικά πολύ σημαντικά ακόμη στοιχεία που συλλέχτηκαν για να τεκμηριώσουν κατά δύναμη, την θεωρία αυτή που αφορά την συγκεκριμένη θέση των Ηρακλείων Στηλών, και που ταυτόχρονα δίδουν μία πολύ καθαρή εικόνα για το ποια ήταν η Λιβύη εκείνης της εποχής.

Ο Ηρόδοτος μεταξύ του 454 και του 431 π.Χ. που επέστρεψε στην Αθήνα, περιηγείτο για να δώσει «Ιστορίης απόδεξις» και να καθιερώση έτσι για πρώτη φορά τον όρο της απόδειξης στην έρευνα της Ιστορίας.

2. ΗΡΟΔΟΤΟΣ – ΙΣΤΟΡΙΑΙ 4-151, 152, 153

Παρατίθεται ευρύτερο μέρος της ιστορίας.

Περιγραφή περιπέτειας Θηραίων και Σαμίων.

Μετάφραση υπό Γ. Σαραντίτη

4.152















 

Μετάφραση. ‘Επειτα από αυτά και για επτά έτη δεν έβρεξε καθόλου στην Θήρα, και έτσι όλα τα δένδρα στην νήσο ξεράθηκαν εκτός ενός. Ζητώντας χρησμό από την Πυθία, τους πρότεινε ότι έπρεπε να αποικήσουν την Λιβύη. Εφόσον δεν υπήρχε τρόπος θεραπείας του κακού, στέλνουν στην Κρήτη αγγελιοφόρους, ώστε να ερευνήσουν αν κάποιος από τους Κρητικούς η μέτοικος είχε πάει έως την Λιβύη. Περιπλανώμενοι λοιπόν σε αυτήν, έφθασαν στην πόλιν Ίτανον, και συναντούν ένα άνδρα ονομαζόμενο Κορώβιο ο οποίος ασχολείτο με την πορφύρα΄ (Σ.Σ. Αλλεία οστράκων που βράζοντάς τα, παρήγαγον την κόκκινη βαφή. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν αρκετά στην Σαλαμίνα και Αίγινα). αυτός δε τους είπε ότι αφού παρασύρθηκε από ανέμους, (Σ.Σ. …και πάλι ένας άθελά του παρασυρμένος), έφθασε στην Λιβύη, και σε μία νήσο της Λιβύης με το όνομα Πλατέα. Αφού τον έπεισαν λοιπόν με μισθό, τον οδήγησαν στην Θήρα. Από δε την Θήρα, έπλευσαν όχι πολλοί άνδρες αρχικά, για έρευνα. Αφού άφησαν τον Κορωβαίο στην νήσο Πλατέα, και του άφησαν εκεί προμήθειες όσων μηνών χρειάζετο, τάχιστα έπλεαν πίσω στην Θήρα και ανήγγειλαν τα περί της Νήσου.

Παρατήρηση 1: Η Πλατέα ήταν νήσος κοντά στην Κυρήνη, κοντά στην βόρειο Αφρική, και στα νότια της Κρήτης.

4.152



















 


Μετάφραση. Έχοντας δε αυτοί απουσιάσει περισσότερο από τον ορισθέντα χρόνο, από τον Κορώβιο έλειψαν τα πάντα. Και μετά από αυτά, μια ναύς (πλοίο) από την Σάμο, της οποίας ο καπετάνιος ελέγετο Κωλαίος, που ταξίδευε για την Αίγυπτο, έφθασε λόγω εκτροπής του, στην Πλατέα. (Σ.Σ. …άλλος ένας παρασυρμένος). Αφού πληροφορήθηκαν οι Σάμιοι τα πάντα από τον Κορώβιο, του άφησαν προμήθειες για ένα έτος. Αφού αναχώρησαν από την Νήσο με σκοπό να φθάσουν στην Αίγυπτο, έφυγαν εκτός πορείας λόγω ανατολικού ανέμου. (Σ.Σ. … πάλι τα ίδια). Και αφού ο αέρας δεν σταματούσε , αφού διαπέρασαν τις Ηράκλειες Στήλες έφθασαν στην Ταρτησσό, με την βοήθεια του Θεού. (Εικόνα 7). Στο εμπόριο εκείνη την εποχή δεν είχαν εισβάλλει ξένοι, ώστε όταν γύρισαν πίσω, είχαν κερδίσει τόσα, που από όσο γνωρίζουμε, κανένας ¨Ελληνας δεν είχε (κερδίσει) εκτός από μεταγενέστερα, ο Σώστρατος του Λαοδάμαντα από την Αίγινα, με τον οποίο κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί. Οι Σάμιοι λοιπόν αφού πήραν το ένα δέκατο από τα κέρδη τους που ήταν έξη τάλαντα, κατασκεύασαν ένα κρατήρα Αργολικού τύπου. πέριξ δε αυτού, υπήρχαν κεφαλές από Γρύπες. Τον αφιέρωσαν δε στο Ηραίο, και τον στήριξαν σε τρείς χάλκινους κολλοσούς επτά πήχεις ύψος, που στηριζόντουσαν στα γόνατά τους. Οι Κυρηναίοι και οι Θηραίοι μετά από αυτήν την πράξη, ξεκίνησαν μία μεγάλη φιλία.

Παρατήρηση: Ο Στράβων (Α-ΙΙ-26) αναφέρει σχετικά με την Ταρτησσό:

«Ο Έφορος διηγήθηκε και άλλη μία ακόμη παλαιά παράδοση την οποία δεν είναι παράλογο να εγνώριζε και ο ¨Ομηρος. Ισχυρίζεται λοιπόν ότι οι Ταρτήσσιοι λέγουν πως οι Αιθίοπες εγέμισαν την Λιβύη έως την Δύση και ότι κάποιοι έμειναν εκεί, ενώ άλλοι κατέλαβον μεγάλο μέρος των παραλίων. Συμπεραίνει μάλιστα ότι λόγω αυτού είπε ο Όμηρος –Οι Αιθίοπες κατοικούν χωρισμένοι στα δύο, οι τελευταίοι άνθρωποι-»

Βλέπουμε λοιπόν ότι η Ταρτησσός που εικάζεται ότι ήταν στις Ατλαντικές ακτές της Ιβηρίας, δεν μπορεί να έχει σχέση με τα της Λιβύης.

4.153









Μετάφραση. Οι δε Θηραίοι που άφησαν τον Κορώβιο στο Νησί, έφθασαν στην Θήρα, και είπαν σε όλους ότι είχαν κατοικήσει μία νήσο στην Λιβύη. Οι Θηραίοι τότε δια κλήρου ανάμεσα σε αδελφούς διώχνουν τον έναν, αποφάσισαν να στείλουν άνδρες και από όλες τις εναπομείνασες επτά περιοχές τους, και να (διορίσουν) ως αρχηγό τους και βασιλέα αυτών, τον Βάττο. (Σ.Σ. Βάττος σήμαινε τότε Βασιλεύς στα Λιβυκά, βάσει Ηρόδοτου). Κατόπιν έστειλαν στην Πλατέα δύο Πεντηκόντορους. (Σ.Σ. Νήες με πενήντα κουπιά). (Σ.Σ.Θυμηθείτε νωρίτερα τον χρησμό της Πυθίας στον Βάττο. Κεφ. 3Γ.)

Παρατηρήσεις:

1)Κατ’ αρχάς, φαίνεται το αυτονόητο. Ότι δηλαδή οι Σάμιοι, άθελά τους και με την επίδραση της κακοκαιρίας, ΠΕΡΑΣΑΝ μέσα από τις Ηράκλειες Στήλες ερχόμενοι από Ανατολικά (με Απηλιώτη αέρα) από την Πλατέα (περιοχή της Κυρήνης) και έφθασαν στην Ταρτησσό. Σημειωτέον ότι και η Ταρτησσός μέχρι σήμερα δεν έχει εντοπισθεί που είναι. Επειδή δε αναφέρεται ότι πέρασε τις Στήλες (πιστεύεται τις του Γιβραλτάρ), θεωρούν ότι είναι στην Νότιο-Δυτική Ισπανία, στις ακτές του Γουαλδακιβίρ, ή στην Νήσο Γάδειρα που είδαμε πρίν. ¨Όμως ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΗΚΑΝ από το Γιβραλτάρ. Παρατηρώντας την εικόνα 7, κάποιος πρέπει να αναλύσει πειστικά τι είδους αέρας ήταν αυτός, επί πόσες ημέρες φύσαγε, και γιατί δεν αράξανε σε τόσα μέρη που πέρασαν, αλλά αφέθησαν να βγούν στον Ωκεανό, και μετά να πλεύσουν Βορειοδυτικά και βόρεια για άλλα 85 χιλιόμετρα. Επίσης δεν εξηγείται εύκολα πως ένας τέτοιος αέρας υφίσταται σε αυτήν την θάλασσα, και πως δεν επηρεάσθηκε καθόλου από τις τόσες διαφορετικές ακτογραμμές και τους τοπικούς ανέμους της Μεσογείου που δεν εμφανισθήκανε ούτε επηρεάσανε την πορεία τους που διήρκησε, πάνω-κάτω, για την πολύ μεγάλη απόσταση των 2700 χιλιομέτρων, 15-30 ημέρες.

Γιατί δεν θα σταματούσαν σε κάποια εναλλακτική ακτή? Και οπωσδήποτε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Απηλιώτης. Είναι πρώτα Νότιο-Ανατολικός, μετά είναι Ανατολικός (Απηλιώτης) και μετά Νότιος.

Στην άλλη περίπτωση που εκφέρω, είναι καθαρός Απηλιώτης, και η απόσταση των 900 χιλιομέτρων που είναι 5 ημέρες και νύκτες έως τον κόλπο Γκαμπές, είναι πολύ μικρότερη της προηγούμενης , πιθανότερη, και οπωσδήποτε αληθοφανής. Οπότε έχουμε και την πιθανή πραγματική θέση της Ταρτησσού, ή αν θέλετε, της αρχικής Ταρτησσού, που αγνοείται έως σήμερα.

ΕΙΚΟΝΑ 7– Πορεία Σαμίων από Πλατέα έως Ταρτησσό. Η μικρή διαδρομή είναι η πιθανή πορεία με Απηλιώτη, ενώ η μεγάλη, η έως τώρα επικρατούσα άποψη που όμως έχει αδυναμίες εξήγησης.

2) Εδόθησαν δύο ακόμη αναφορές που δείχνουν πόσο συχνή ήταν εκείνη την εποχή η απρόσμενη αλλαγή πορείας των πλοίων. Ο λόγος είναι ότι τα πλοία της εποχής, ταξίδευαν μόνον ούρια με πανιά. Δηλαδή με τον άνεμο στην πρύμνη τους. Μπορούσαν μόνον μικρές αλλαγές πορείας να πραγματοποιήσουν, επειδή δεν είχαν ακόμη εφεύρει την αναγκαία καρίνα για να μπορούν να ταξιδεύουν όρτσα, (αντίθετα με τον αέρα), και οπωσδήποτε δεν τοποθετούσαν τα πανιά έτσι ώστε να ξεκινά η μία πλευρά τους από τον πρότονο η το άλμπουρο. (Λατίνια)

3) Με κουπιά δεν μπορούσαν να ταξιδεύσουν αν ο κυματισμός ήταν μεγάλος. ¨Αρα πρακτικά, στις τρικυμίες, πήγαιναν μόνον με την κατεύθυνση του αέρα, και με μικρές αλλαγές πορείας απέφευγαν μικρά νησιά η ξέρες. Αλλά όταν ο αέρας τα οδηγούσε σε μεγάλες ακτές όπως της Αφρικής, η προσάραξη, αίσια ή μοιραία, ήτο βεβαία. Οι άγκυρες της εποχής ήταν ανεπαρκείς.

Επειδή στην παρούσα διήγηση δεν θα ήθελα να αναμείξω και στοιχεία μιάς πολύ παλαιάς Μυθολογίας, όπως το ταξίδι του Ηρακλή στην Ερύθεια για να κλέψει τα βόδια του Γηρυόνη, ή τα χρυσά Μήλα των Εσπερίδων και τι είδους Μήλα ήταν αυτά, θα εισέλθω στις τρείς περιπλεύσεις της Λιβύης που αναφέρονται ιστορικά, μέσω των Στηλών του Ηρακλέους.